Przenosimy się w czasie i już jesteśmy w samym centrum marazmu, gdzie najlepiej zapowiadający się ustrój, cały przeżarty rdzą rozsypuje się na naszych oczach. Cenne to świadectwo, szczególnie że spisane ( i wydane!) na bieżąco. Czyżby w 1985r. nie było cenzury? Albo też wypadałoby przeorientować teraźniejszy pogląd na wolność słowa wtedy, tak bezmyślnie lansowany przez dzisiejszą propagandę, wcale nie gorszą od ówczesnej. Bo Rybowicz pisze bez ogródek, odważnie, obiektywnie i przenikliwie, a w krótkim opowiadaniu „Godzina prawdy” niczym świetny lekarz opisuje przyczyny, z powodu z takim kretesem upadł socjalizm. Warto się przyjrzeć tym powodom, bo to źródło uniwersalne, dlatego upadło Państwo Rzymskie, I Rzeczpospolita, ZSRR, najrozmaitsze mniejsze i większe państwa i narody i będą upadać jeszcze długo, a może zawsze.
Najbardziej zachwyca brawurowo napisane opowiadanie epistolarne „Listy do Elżbiety”, obraz polskiego macho, takiego który z jednej strony uwielbia, a z drugiej gnębi kobiety, który te kobiety uwielbia powierzchownie, czy też mówiąc dosłownie za ich powierzchnię, natomiast w swoim środku gardzi i drwi. I choć tytułowa Elżbieta jest tutaj niema, to i jej obraz też nie jest budujący, kobiety miotającej się pomiędzy zachwytem dla samca i niezdecydowaniem, między bigoterią, pruderią a sprośnością, czyli niezdecydowaną i zagubioną. Może poloniści zgrzytali zębami czytając opowiadania Rybowicza, ale ważne jest coś innego, ważna jest dynamika i ekspresja oraz poczucie humoru, a tego tutaj nie brakuje.

Przenosimy się w czasie i już jesteśmy w samym centrum marazmu, gdzie najlepiej zapowiadający się ustrój, cały przeżarty rdzą rozsypuje się na naszych oczach. Cenne to świadectwo, szczególnie że spisane ( i wydane!) na bieżąco. Czyżby w 1985r. nie było cenzury? Albo też wypadałoby przeorientować teraźniejszy pogląd na wolność słowa wtedy, tak bezmyślnie lansowany przez...

z kazda kolejna ksiazka coraz bardziej uwielbiam rybowicza <3

z kazda kolejna ksiazka coraz bardziej uwielbiam rybowicza <3