Mam wrażenie, że półka wyżej jeśli o emocje i uczucia idzie niż w pierwszej trylogii. Już po wstępie robi się gorąco, a później dwie tak różne kobiety - bardzo ładna sprawa. Historia także wciągająca nie mniej niż podstawa.

Mam wrażenie, że półka wyżej jeśli o emocje i uczucia idzie niż w pierwszej trylogii. Już po wstępie robi się gorąco, a później dwie tak różne kobiety - bardzo ładna sprawa. Historia także wciągająca nie mniej niż podstawa.

Niestety, nie dorasta trylogii z tego samego uniwersum do pięt. Wisienka na torcie to irytująca główna bohaterka.

Niestety, nie dorasta trylogii z tego samego uniwersum do pięt. Wisienka na torcie to irytująca główna bohaterka.

Po "Stopie Prawa" widać, że jest to książka napisana przez Sandersona trochę nadprogramowo. Fabuła jest wobec tego prosta, ale też dostarczająca. Niektóre ze zwrotów akcji są przewidywalne, niektórzy z bohaterów stosunkowo płytcy. Z pewną ekscytacją śledzi się natomiast rozwój bardzo dobrze zbudowanego świata, tym bardziej, że jest w tej książce kilka ogranych z dużym wyczuciem nawiązań do pierwszej trylogii "Z mgły zrodzonego".

No i Wayne jest świetny.

Po "Stopie Prawa" widać, że jest to książka napisana przez Sandersona trochę nadprogramowo. Fabuła jest wobec tego prosta, ale też dostarczająca. Niektóre ze zwrotów akcji są przewidywalne, niektórzy z bohaterów stosunkowo płytcy. Z pewną ekscytacją śledzi się natomiast rozwój bardzo dobrze zbudowanego świata, tym bardziej, że jest w tej książce kilka ogranych z dużym...

Ta książka zdecydowanie stoi bohaterami i tytułowy duet od razu wskoczył do grona moich ulubieńców - ich relacja i interakcja jest świetnie, nie raz się uśmiechnęłam i dosłownie przepłynęłam przez tą książką. Dla mnie na plus działa fakt, że jest to już któryś tom z serii, doskonale znamy świat i nie trzeba nam przedstawiać zawiłości świata, systemu magicznego, polityki i religii, a co za tym idzie podobał mi się po prostu bardziej. Coś czuję, że drugą trylogię z uniwersum wciągnę o wiele szybciej i dostarczy mi więcej frajdy <3

Ta książka zdecydowanie stoi bohaterami i tytułowy duet od razu wskoczył do grona moich ulubieńców - ich relacja i interakcja jest świetnie, nie raz się uśmiechnęłam i dosłownie przepłynęłam przez tą książką. Dla mnie na plus działa fakt, że jest to już któryś tom z serii, doskonale znamy świat i nie trzeba nam przedstawiać zawiłości świata, systemu magicznego, polityki i...

Bardzo ciekawa odpowieść detektywistyczno-kryminalna z fascynującymi allomantyczno-feruchemicznymi akcentami. Doskonale się czyta - wciąga aż się nie można oderwać ;>

Bardzo ciekawa odpowieść detektywistyczno-kryminalna z fascynującymi allomantyczno-feruchemicznymi akcentami. Doskonale się czyta - wciąga aż się nie można oderwać ;>

ciekawy koncept kontynuacji "Z mgły zrodzonych" - zobaczymy co będzie dalej, zapowiada się dobrze ;)

ciekawy koncept kontynuacji "Z mgły zrodzonych" - zobaczymy co będzie dalej, zapowiada się dobrze ;)

Szczerze powiedziawszy, sama nie wiem, jak to ocenić. Z jednej strony mi się podobało w jakimś stopniu, a z drugiej było wiele rzeczy, które irytowały. Uważam, że Sanderson ma ten sam syndrom co Gabaldon - oni nie powinni pisać krótkich książek. Nie nadają się do tego, bo wtedy historie, które tworzą są płytkie? Bez głębi?

Pierwszą kwestią, którą chcę poruszyć, są bohaterowie. Wayne w moim serduszku mimo tego, że jest przerysowany, aż do bólu. No właśnie… Przerysowanie postaci jest tutaj największym problemem, ciągłe podkreślanie ich cech oraz komizmu słownego powoduje małą wiarygodność ich profilów. Autorowi brakło tutaj miejsca na rozwijanie więzi bohater + czytelnik, więc podkreślił ich charaktery, aż do bólu.

Skoro nie było miejsca na przedstawienie dokładne postaci, to w takim razie fabuła powinna nas zachwycić. Nic bardziej mylnego. To książka z cyklu upchajmy, jak najwięcej wątków (nie ważne, jak irracjonalne będą) i wytłumaczmy to czytelnikowi w trzech zdaniach, tak aby się nas nie czepiał, dlaczego tak ma być. Powoduje to brak jakiegokolwiek napięcia. W momencie, gdy pierwsza era miała tendencję do wciskania bezsensownych wątków, to w tym przypadku wyrzucono wszystko pomiędzy akcją.

Podsumowując, książka była… średnia? Nie była jakaś mega zła, jednak spodziewałam się czegoś więcej. Pierwszą erę Z Mgły Zrodzonego opisałabym jako nierówną. Pierwszy tom top, drugi straszny, a trzeci pośrodku. Liczyłam, że druga era zaprezentuje się znacznie lepiej, bo to uniwersum cosmere ma duży potencjał, a na razie wypada to tak sobie. Mam nadzieję, że dalsze tomy będą dużo lepsze.

Taka myśl mnie też naszła po tej książce, biorąc pod uwagę co się stało między Bohaterem wieków, a Stopem prawa. Ludzkość nie zasługuje na to, żeby ich ratować. Możemy sobie wmawiać, że idziemy do przodu, ale tak naprawdę stoimy w miejscu.

Szczerze powiedziawszy, sama nie wiem, jak to ocenić. Z jednej strony mi się podobało w jakimś stopniu, a z drugiej było wiele rzeczy, które irytowały. Uważam, że Sanderson ma ten sam syndrom co Gabaldon - oni nie powinni pisać krótkich książek. Nie nadają się do tego, bo wtedy historie, które tworzą są płytkie? Bez głębi?

Pierwszą kwestią, którą chcę poruszyć, są...

Ale tak naprawdę 6. Wolę Sandersona w bardziej rozbudownym, "epickim" wydaniu.

Ale tak naprawdę 6. Wolę Sandersona w bardziej rozbudownym, "epickim" wydaniu.

Za bardzo western

Za bardzo western

To przyjemna książka, ale nie tak dobra jak trzy jej poprzedniczki. Nie przeszkadzają mi wątki, takie bardziej kryminalne w fantasy, ale u Sandersona szukam jednak czegoś innego.

To przyjemna książka, ale nie tak dobra jak trzy jej poprzedniczki. Nie przeszkadzają mi wątki, takie bardziej kryminalne w fantasy, ale u Sandersona szukam jednak czegoś innego.