Pomiędzy drugim a trzecim tomem serii należałoby moim zdaniem postawić wyraźny znak graniczny. "Stop prawa" i "Cienie tożsamości" były w dużej mierze niezależnymi opowieściami, stanowiącymi bardzo solidne wprowadzenie do nowego-starego świata. Dopiero w "Żałobnych opaskach" rozpoczyna się typowa dla twórczości Sandersona WIELKA, epicka historia, której skutki ma odczuć cały opisany w niej świat.

To nowe otwarcie w bardzo kreatywny sposób rozbudowuje uniwersum, które wydaje nam się, że już znamy. Jednocześnie jest jednak osadzone w zaprezentowanych nam już wcześniej realiach przełomu XIX i XX wieku. Sanderson bawi się motywem charakterystycznych dla tej epoki przemian społecznych. W świecie rzeczywistym na tym etapie rozwoju doszło do umasowienia kultury, transportu czy polityki. Co stoi wobec tego na przeszkodzie, by na Scadrialu charakter masowy poczęła zyskiwać także magia?

Ogromnym plusem "Żałobnych opasek" są także nawiązania do oryginalnej trylogii - trudne do przeoczenia dla każdego fana serii, ale jednocześnie na tyle subtelne, by można było czuć satysfakcję, gdy się je wychwyci. Znakomicie działa też "big reveal" z epilogu - stosunkowo łatwy do przewidzenia, ale za to ograny z dużym wyczuciem.

Na koniec muszę jeszcze docenić prowadzenie wątków postaci. W tym tomie sporo czasu antenowego wreszcie otrzymuje Steris, co pozwala uczynić z niej bohaterkę prawdziwie intrygującą. Mogłoby się wydawać, że momentami jej skrupulatność i pragmatyczne podejście do świata zostały wyprowadzone poza granice ludzkiego pojmowania, ale z jakiegoś powodu podczas lektury kupuje się to bez najmniejszych wątpliwości.

No i MeLaan też jest świetna.

Pomiędzy drugim a trzecim tomem serii należałoby moim zdaniem postawić wyraźny znak graniczny. "Stop prawa" i "Cienie tożsamości" były w dużej mierze niezależnymi opowieściami, stanowiącymi bardzo solidne wprowadzenie do nowego-starego świata. Dopiero w "Żałobnych opaskach" rozpoczyna się typowa dla twórczości Sandersona WIELKA, epicka historia, której skutki ma odczuć cały...

storytel

storytel

Kocham ten cykl! Jest wyjątkowy.

Kocham ten cykl! Jest wyjątkowy.

Nadal świetna historia, nadal mnóstwo emocji, wspaniałe role dwóch kobiet, ale już poziom poprzedniej części nie.był możliwy do osiągniecia. Trochę te latajace statki mnie zbiły z tropu i mało pasowały, ale końcówka, to jakbym Indiane Dzonsa oglądała :)

Nadal świetna historia, nadal mnóstwo emocji, wspaniałe role dwóch kobiet, ale już poziom poprzedniej części nie.był możliwy do osiągniecia. Trochę te latajace statki mnie zbiły z tropu i mało pasowały, ale końcówka, to jakbym Indiane Dzonsa oglądała :)

Nareszcie! Kunszt Brandona pokazany w pełni -> bohaterowie, akcja, tajemnice ludzi & cosmere, zaginione artefakty & świątynia, nowe ludy, nowe wynalazki... całość pięknie się spięła i odzyskała magię serii

Nareszcie! Kunszt Brandona pokazany w pełni -> bohaterowie, akcja, tajemnice ludzi & cosmere, zaginione artefakty & świątynia, nowe ludy, nowe wynalazki... całość pięknie się spięła i odzyskała magię serii

Moja nadzieja nie okazała się płonna i ta część podobała mi się znacznie bardziej niż dwie poprzednie (chociaż wciąż nie aż tak jak pierwsza era).
Widać tutaj szczególnie, że autor ogarnia umysłem to co stworzył. Świat jest znacznie bardziej skomplikowany niż się wydaje, a kolejne informacje dostajemy w sposób, który pogłębia chęć na więcej.
Bohaterów lubię od początku, a tutaj nawet jeszcze bardziej niż wcześniej. Bodobają mi się ich relacje, a także to że poszczególne osoby rozwijają się w nieprzesadzonym w żadną stronę tempie.
Akcja jest ciekawa, wciąga i w tej części czułam bardziej fantasy niż kryminał.

Moja nadzieja nie okazała się płonna i ta część podobała mi się znacznie bardziej niż dwie poprzednie (chociaż wciąż nie aż tak jak pierwsza era).
Widać tutaj szczególnie, że autor ogarnia umysłem to co stworzył. Świat jest znacznie bardziej skomplikowany niż się wydaje, a kolejne informacje dostajemy w sposób, który pogłębia chęć na więcej.
Bohaterów lubię od początku, a...

Po lekko rozczarowującym starcie drugiej ery i dużo lepszej od niego części drugiej, Żałobne Opaski odblokowały we mnie pełnię mocy alomantycznych (brandonsandersonium, stop dający moc uwielbiania prozy Sandersona). Wciągające, zaskakujące, pełne złożonych, ale nie przekombinowanych intryg, z pewnym dystansem do siebie, ale niegłupie, szybkie i pełne. Wszystko na swoim miejscu. Nieprzerwanie porywającym jest oglądanie dojrzewania bohaterów i otaczającego ich świata. Naprawdę świetna część bardzo dobrej serii.

Po lekko rozczarowującym starcie drugiej ery i dużo lepszej od niego części drugiej, Żałobne Opaski odblokowały we mnie pełnię mocy alomantycznych (brandonsandersonium, stop dający moc uwielbiania prozy Sandersona). Wciągające, zaskakujące, pełne złożonych, ale nie przekombinowanych intryg, z pewnym dystansem do siebie, ale niegłupie, szybkie i pełne. Wszystko na swoim...

No i w koncu pozycja w drugiej erze ‘Zrodzonego z mgły’ godna zachwytu. W porównaniu z poprzednimi dwoma tomami, autor w końcu skupił sie mocnych stronach bohaterow, które charakteryzujący te postacie. Łatwiej sie z tymi bohaterami w pewien sposób utożsamić, o wiele łatwiej ich polubić. Poznajemy nowe postacie, znowu spotykamy się ze starymi - kazdy ma jakąś rolę do odegrania a to sprawia, ze jeszcze latwiej i przyjemniej jest sie z tymi bohaterami zżyć - a tego właśnie, w drugiej erze Zrodzonego, mi najbardziej brakowało.
Tak jak wcześniej ogólnego wątku detektywistycznego nie lubilem, tak w tej książce jest przedstawiony po prostu w o wiele ciekawszy sposob, nawet caly format przygody bohaterów jest bardziej trzymający w napieciu przez swoją tajemniczość.
Jak to Sanderson ma w zwyczaju - nagradza fanów kilkoma odpowiedziami na pytania nurtujące caly system Cosmere, ale za tym idzie kolejne pięćdziesiąt nowych pytań - i to jest cudowne, wręcz uzależniające.

No i w koncu pozycja w drugiej erze ‘Zrodzonego z mgły’ godna zachwytu. W porównaniu z poprzednimi dwoma tomami, autor w końcu skupił sie mocnych stronach bohaterow, które charakteryzujący te postacie. Łatwiej sie z tymi bohaterami w pewien sposób utożsamić, o wiele łatwiej ich polubić. Poznajemy nowe postacie, znowu spotykamy się ze starymi - kazdy ma jakąś rolę do...

Trzecia część serii dziejącej się podczas drugiej ery na Scadrial nie zawodzi - świat wreszcie zrobił się nieco większy. Pierwsze dwie części dzieją się w jednym mieście, w dość krótkim przedziale czasowym (w kontraście do pierwszej trylogii). Protagoniści się rozwijają, każde z nich przechodzi swoją drogę, a co najważniejsze na tym etapie historia zaczyna nieśmiało wyglądać poza układ Scadrial łącząc się z innymi historiami z Cosmere. Jeżeli lubisz prozę Sandersona - to na prawdę dobry kawałek jego pisarstwa

Trzecia część serii dziejącej się podczas drugiej ery na Scadrial nie zawodzi - świat wreszcie zrobił się nieco większy. Pierwsze dwie części dzieją się w jednym mieście, w dość krótkim przedziale czasowym (w kontraście do pierwszej trylogii). Protagoniści się rozwijają, każde z nich przechodzi swoją drogę, a co najważniejsze na tym etapie historia zaczyna nieśmiało...

Jedną z cech charakterystycznych książek Sandersona jest podnoszenie stawki wydarzeń. Z czasem okazuje się, że lokalne problemy i zadania stojące przed bohaterami ewoluują w znacznie większe zagrożenie, a wszystko jakoś wpisuje się w losy szerszego Cosmere.

Nie inaczej jest z "The Bands of Mourning" - prośba o pomoc zmienia się w wyścig o starożytny artefakt, (który dla czytelnika od początku jakoś nie zgadza się ze znaną historią Scadrial),by ostatecznie pokazać bohaterom, że świat jest znacznie większy niż to, co znają.

Rozwój bohaterów nie jest może na poziomie "Stormlight", ale zmiany, jake w nich zachodzą wciąż są zauważalne i rozwiązane bardzo dobrze.

Jak zawsze, Sanderson rozbudowuje też system magii, stopniowo ukazując kolejne nowe i kreatywne zastosowania. Co ciekawe, im dalej w las, tym bardziej zaczyna się to spinać z innymi systemami obecnymi w Cosmere.

Co do audiobooka - Michael Kramer nie zawodzi, dowożąc kolejną fantastyczną narrację.

Podsumowując: świetna część i już nie mogę się doczekać sięgnięcia po "The Lost Metal.

Jedną z cech charakterystycznych książek Sandersona jest podnoszenie stawki wydarzeń. Z czasem okazuje się, że lokalne problemy i zadania stojące przed bohaterami ewoluują w znacznie większe zagrożenie, a wszystko jakoś wpisuje się w losy szerszego Cosmere.

Nie inaczej jest z "The Bands of Mourning" - prośba o pomoc zmienia się w wyścig o starożytny artefakt, (który dla...