Żałobne opaski

CAWPILE rating: 7.43/10*

Jestem rozczarowana. Jak na standardy Sandersona, ta książka była strasznie przewidywalna.

Strasznie przewidywalne wątki:
- siostra Wax'a jest zła
- grot włóczni na posągu to żałobne opaski
- śmierć Wax'a nie jest stała

Wydaje mi się też dziwne, że po tym jak Marasi wzięła do rąk żałobne opaski, to od razu wpadła w formę superbohatera i nie miała żadnego problemu z panowaniem nad mocami. Wcześniejsze książki utwierdziły mnie w przekonaniu, że sama moc nie wystarcza, trzeba też ją trenować. No, ale cóż...

Chyba najbardziej podobała mi się tutaj akcja w pociągu. Jednak ogólnie fabuła trochę mnie zawiodła. Jestem ciekawa, jak system magiczny, polityka i bohaterowie będą się dalej rozwijać, ale ta część chyba najmniej mi się podobała z 2 ery.

Bardzo polubiłam Steris w tej części i te fajne momenty jej związku z Wax'em.

Wayne to nadal moja ulubiona postać. Uwielbiam wszystko, co go dotyczy. Jego związek, jeśli tak można go nazwać, też fajny.

CAWPILE rating: 7.43/10*

Jestem rozczarowana. Jak na standardy Sandersona, ta książka była strasznie przewidywalna.

Strasznie przewidywalne wątki:
- siostra Wax'a jest zła
- grot włóczni na posągu to żałobne opaski
- śmierć Wax'a nie jest stała

Wydaje mi się też dziwne, że po tym jak Marasi wzięła do rąk żałobne opaski, to od razu wpadła w formę superbohatera i nie miała...

Zdecydowanie najlepsza część II ery. Wszystko co było zapowiedziane już od "Stopu Prawa" jest tutaj ładnie i ekscytująco rozwiązane, szczególnie z Waxem i jego rodziną. Wayne, Marasi i Steris (której związek z Waxem jest po prostu uroczy) też sprawiali że to była bardzo przyjemna "konkluzja" do historii. Teraz należy tylko czekać na ostatni tom, który wkrótce powinien się ukazać.

Zdecydowanie najlepsza część II ery. Wszystko co było zapowiedziane już od "Stopu Prawa" jest tutaj ładnie i ekscytująco rozwiązane, szczególnie z Waxem i jego rodziną. Wayne, Marasi i Steris (której związek z Waxem jest po prostu uroczy) też sprawiali że to była bardzo przyjemna "konkluzja" do historii. Teraz należy tylko czekać na ostatni tom, który wkrótce powinien się...

Do tej pory z powieści Sandersona przeczytałam trylogię o Vin, historię o Wax i Wayne oraz Elantris.
Mam poczucie, że w książkach Sandersona zawsze znajdzie się przykładny i mężny Kelsier (w tym przypadku to Wax), zaradna młoda dziewczyna Vin (Marasi) i śmieszek czyli w przypadku tej powieści Wayne :).

Bardzo dobrze się bawiłam czytając tą powieść, czekam z niecierpliwością na kolejną część! Jestem ciekawa przede wszystkim jak zostaną rozwinięte sceny z zakończenia. Podobał mi się również rozwój bohaterki Steris, która z początku irytująca okazuje się być szczerą i na swój sposób troskliwą partnerką. Szczególnie zabawna jest scena gdzie przygotowana na każdą okazję przekazuje w hotelu listę potencjalnych scenariuszy i co może pójść źle :). A! zawsze trzyma też przy sobie zapasowe fiolki z metalami na wypadek gdyby jej przyszły małżonek zgubił lub mu się skończyły

Do tej pory z powieści Sandersona przeczytałam trylogię o Vin, historię o Wax i Wayne oraz Elantris.
Mam poczucie, że w książkach Sandersona zawsze znajdzie się przykładny i mężny Kelsier (w tym przypadku to Wax), zaradna młoda dziewczyna Vin (Marasi) i śmieszek czyli w przypadku tej powieści Wayne :).

Bardzo dobrze się bawiłam czytając tą powieść, czekam z...

Chyba najlepsza z książek cyklu. Najbardziej mnie pochłonęła. Szkoda, że na zakończenie jeszcze muszę poczekać. Mam nadzieję, że zapowiadany przez autora „Zaginiony metal” ukaże się dość szybko.
„Różnica między dobrymi i złymi ludźmi nie polega na tym, do jakich czynów są skłonni, ale jedynie, w jakim imieniu są gotowi się ich dopuścić”.
Plusy:
- wciągające kolejne spotkanie z bohaterami których zdążyłem polubić Wax’em, Wayne’m oraz Marasi;
- świetnie wykreowani wszyscy bohaterowie, ciągle się rozwijający;
- pozytywne pokazanie się Steris, duże zaskoczenie;
- więcej epizodów z punktu spojrzenia Wayne’a, mojego ulubieńca;
- odkrywanie tajemnicy starego artefaktu - Żałobnych Opasek;
- zderzenie dwóch różniących się cywilizacji;
- czy możliwa jest współpraca tak odmiennych ludzi;
- czuć na każdym kroku specyficzny mglisty klimat;
- teksty i odzywki Way’na wywoływały u mnie szeroki uśmiech na twarzy;
- ciekawy i wysublimowany wątek romantyczny;
- szersze przedstawienie i opisanie Dziczy;
- intrygujące zakończenie.
Minusy:
- odwlekałem czytanie cyklu aż nie wytrzymałem, a tu ciągle zakończenia brak.
Ogółem książka bardzo dobra.

Chyba najlepsza z książek cyklu. Najbardziej mnie pochłonęła. Szkoda, że na zakończenie jeszcze muszę poczekać. Mam nadzieję, że zapowiadany przez autora „Zaginiony metal” ukaże się dość szybko.
„Różnica między dobrymi i złymi ludźmi nie polega na tym, do jakich czynów są skłonni, ale jedynie, w jakim imieniu są gotowi się ich dopuścić”.
Plusy:
- wciągające kolejne...

Najgorsza część z tej trylogii, za bardzo przekombinowane. I duży minus za to, że książka nie kończy wszystkich wątków i jest zapowiedziany kolejny tom.

Najgorsza część z tej trylogii, za bardzo przekombinowane. I duży minus za to, że książka nie kończy wszystkich wątków i jest zapowiedziany kolejny tom.

Zdecydowanie najlepszą część z Drugiej Ery, a i jako całość o wiele bardziej podoba mi się niż Pierwsza Era.

Zdecydowanie najlepszą część z Drugiej Ery, a i jako całość o wiele bardziej podoba mi się niż Pierwsza Era.

Prawie zakończenie Drugiej Ery Ostatniego Imperium. Ale tylko prawie - będzie jeszcze jeden tom. Bardzo wiele się wyjaśnia i to kwestii, które oryginalnie pojawiły się nawet w Pierwszej Erze. I właśnie te splatanie wątków i rozplątywanie różnych zależności całego świata Cosmere jest tym, co wyrasta ponad poziom poprzednich części.

Bo poza tym, jest to, co wcześniej. Szybka akcja, niewiarygodne przygody, magia, bohaterowie, których znamy i lubimy. No jest teraz troszeczkę poważniej, trochę bardziej "epicko". Jest to wciąż świetna rozrywka, ale więcej jest też głębszych tematów. I choć są pewne potknięcia - w zakresie fabularnych, nie całkiem wiarygodnych rozwiązań to i tak jest to chyba najlepsza, jak dotąd, część przygód Waxa i Wayne'a.

Polecam, co oczywiste, głównie fanom Brandona Sandersona, zdecydowanie warto przeczytać, aby uspójnić wizję światów Cosmere.

Prawie zakończenie Drugiej Ery Ostatniego Imperium. Ale tylko prawie - będzie jeszcze jeden tom. Bardzo wiele się wyjaśnia i to kwestii, które oryginalnie pojawiły się nawet w Pierwszej Erze. I właśnie te splatanie wątków i rozplątywanie różnych zależności całego świata Cosmere jest tym, co wyrasta ponad poziom poprzednich części.

Bo poza tym, jest to, co wcześniej....

SZTOS, zwłaszcza zakończenie. myślałem że to będzie już zakończenie, a jednak. Czekam na kolejny, niestety chyba już ostatni tom

SZTOS, zwłaszcza zakończenie. myślałem że to będzie już zakończenie, a jednak. Czekam na kolejny, niestety chyba już ostatni tom

Poprzednie dwa tomy Drugiej Ery były świetne, ale ta książka to złoto! Czytając w niej o przygodach Waxa, Wayne'a i Marasi naprawdę nie mogłam się oderwać i co chwila się śmiałam. Wayne to złoto, serio.

W "Żałobnych opaskach" bohaterowie muszą wyruszyć na niebezpieczną podróż do Dziczy, w rejony nieznane Waxowi, w poszukiwaniu legendarnych feruchemicznych opasek Ostatniego Imperatora, z których mocy ponoć mógłby korzystać każdy. Choć Waxillium jest niechętny tej misji, ciekawość i chęć rozwiązania nowej zagadki oraz niebezpieczna sytuacja w której stoi Elendel każe mu wyruszyć razem z Marasi i resztą ekipy na tą misję.

Mam wrażenie, że ten tom bardzo poszerza obraz świata, obraz cosmere, przedstawionego w serii "Z mgły zrodzony". Akcja jest wartka i dynamiczna, jest dużo trudnych sytuacji i zabawnych akcji, a wielu z wydarzeń nie sposób przewidzieć i naprawdę szokują. Boże, jak ja bym chciała mieć już w rękach kolejny tom.

Do tego bardzo polubiłam Steris, której w końcu poświęcono więcej czasu. Naprawdę podoba mi się jej relacja z Waxilliumem. To jak są przedstawieni sprawia, że choć są przeciwieństwami, w jakiś sposób razem są świetni. Jej potrzeba wiecznego planowania i robienia notatek wydawała się mi dziwna na początku serii, ale Steris to dużo więcej niż tylko jej dziwactwa i poza tym jest naprawdę urocza. Zna swoje ograniczenia, wie że nie nadaje się do walk, ale wcale nie jest bezużyteczna jak jej się wydawało. Cieszę się, że jej posta dostała okazję rozwoju.

To był chyba najlepszy tom Drugiej Ery i zostawia wiele możliwości dla następnej książki. Harmonio, ciekawe co jeszcze może wydarzyć się na Scadrial! Naprawdę, zżera mnie ciekawość.

Poprzednie dwa tomy Drugiej Ery były świetne, ale ta książka to złoto! Czytając w niej o przygodach Waxa, Wayne'a i Marasi naprawdę nie mogłam się oderwać i co chwila się śmiałam. Wayne to złoto, serio.

W "Żałobnych opaskach" bohaterowie muszą wyruszyć na niebezpieczną podróż do Dziczy, w rejony nieznane Waxowi, w poszukiwaniu legendarnych feruchemicznych opasek Ostatniego...

Absolutnie nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mi się spodoba. „Stop prawa” był zgrabnym wprowadzeniem w nową historię, „Cienie tożsamości” ładnie rozwinęły całość, a jak się pewnie domyślacie, „Żałobne opaski” dodają swoją kolejną cegiełkę. Z racji tego, że nie mamy drużyny pełnej postaci jak w 1 Erze, tylko 4 najbardziej istotnych bohaterów, ich relacje i osobowości są tak cudnie prowadzone, że brak mi słów. W tym miejscu chcę poświęcić parę linijek na 1 wątek, który 2 książki temu myślałam, że będzie mnie denerwował, a tutaj jest cudowny. Jeśli nie chcecie sobie teasować to zapraszam do przedostatniego akapitu.

Otóż wątek Waxa i Steris. W ogóle postać Steris. No matuchno kochana, za każdym razem jak „coś” się działo, to miałam banana na twarzy. Moja wewnętrzna kobieta zgrała się z tą zewnętrzną i jarała się bardziej niż [tu wstaw twórcze porównanie]. Sanderson cudnie pogrywa z emocjami czytelnika odnośnie Steris i to co z nią robi to czysty miód, którego by się sam Puchatek nie powstydził. Kocham całym sercem.

No i oczywiście zmiana statusu quo świata, dotycząca pewnej grupy ludności, dalszy rozwój technologii, zabawa w Indianę Jonesa, rodzinna drama, Wayne będący Waynem – no wszystko tu gra. Czytajcie 2 Erę bo książki dość krótkie, a emocje spore.

Poproszę o 4 część w 1 kwartale 2022 roku, pls.

Absolutnie nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mi się spodoba. „Stop prawa” był zgrabnym wprowadzeniem w nową historię, „Cienie tożsamości” ładnie rozwinęły całość, a jak się pewnie domyślacie, „Żałobne opaski” dodają swoją kolejną cegiełkę. Z racji tego, że nie mamy drużyny pełnej postaci jak w 1 Erze, tylko 4 najbardziej istotnych bohaterów, ich relacje i...