Nie jestem seryjnym mordercą

Trochę się pomęczyłem. Spodziewałem się bum na koniec, ale nie dostałem. Sympatyczna i lekka literatura, przynajmniej dla mnie.

Trochę się pomęczyłem. Spodziewałem się bum na koniec, ale nie dostałem. Sympatyczna i lekka literatura, przynajmniej dla mnie.

Najpierw obejrzałam film, potem usłyszałam o książce. Nie pamiętam już tak dokładnie filmu, tak długo polowałam na książkę. Ale musiałam ją mieć, szkoda że tylko pierwsza i druga część została przetłumaczona na polski.
Jeśli chodzi o samą książkę to była to miła odmiana od tego co czytałam ostatnio. Prosty tekst, brak zbędnych opisów, wartka akcja i ciekawe spojrzenie na myślenie nastoletniego socjopaty zmagającego się ze swym potworem, którego ujarzmienie staje się trudniejsze po pojawieniu się w miasteczku seryjnego mordercy.

Najpierw obejrzałam film, potem usłyszałam o książce. Nie pamiętam już tak dokładnie filmu, tak długo polowałam na książkę. Ale musiałam ją mieć, szkoda że tylko pierwsza i druga część została przetłumaczona na polski.
Jeśli chodzi o samą książkę to była to miła odmiana od tego co czytałam ostatnio. Prosty tekst, brak zbędnych opisów, wartka akcja i ciekawe spojrzenie na...

Moim zdaniem książka miała potencjał na początku, akcja fajnie się rozkręcała do momentu pojawienia się wątku fantasy, który niekoniecznie mi odpowiada. Spodziewałam się czegoś zdecydowanie innego po tej książce.

Moim zdaniem książka miała potencjał na początku, akcja fajnie się rozkręcała do momentu pojawienia się wątku fantasy, który niekoniecznie mi odpowiada. Spodziewałam się czegoś zdecydowanie innego po tej książce.

Jakoś nie bardzo mogłam uwierzyć w ostrzeżenie żółtych taśm opasujących tę książkę (ale tylko z tyłu!) - Uwaga! Drastyczne sceny. - które złowieszczo głosiły czarnymi literami zawartość drastycznych scen. No bo jakież to sceny może zwierać książka dla młodzieży? Cóż mnie, dorosłą osobę, która nie takie rzeczy widziała w kryminałach, horrorach, thrillerach i innych powieściach grozy, o popularnonaukowych nie wspominając, może jeszcze zmrozić, wstrząsnąć i zmieszać?
A jednak!
Przejęły grozą, a raczej zgrozą i to jak! Jednak nie sceny widziane w zakładzie pogrzebowym, w którym pracownicy balsamowali zwłoki w różnym stanie rozkładu, przygotowując je do pochówku. Nie szczegółowe oględziny zgniłych i cuchnących tkanek oraz procedura usuwania płynów ustrojowych z ciała i wpompowywania płynów konserwujących w ich miejsce. Nie okaleczone ofiary seryjnego mordercy dostarczane właścicielce zakładu pogrzebowego, April. Drastyczne było to, że w tych czynnościach obmywania, oględzin, odsysania, szpikowania tętnic chemią, pomagał jej piętnastoletni syn, John. Główny bohater i zarazem narrator tej opowieści, a właściwie historii o sobie. O nastoletnim socjopacie, u którego stwierdzono APD – antyspołeczne zaburzenie osobowości, straszącym mnie trzymanym w swojej głowie bardzo niebezpiecznym demonem-mordercą, wokół którego budował mur z zasad opartych na akceptowalnych normach społecznych, pozwalających mu na przestrzeganie i staranne naśladowanie zachowań ludzkich, by być dobrym chłopcem i prowadzić życie normalnego nastolatka. Normalnego to znaczy z markowaną umiejętnością empatii, której tak naprawdę nie posiadał. Był ślepy i głuchy na odbiór emocji innych ludzi, nie potrafiąc przez to ich odkodować i odwzajemnić.
E tam!
Zlekceważyłam i to kolejne ostrzeżenie wiedząc, że socjopatię można definitywnie stwierdzić dopiero po osiemnastym roku życia, a okres dojrzewania, jaki przechodził John, może trochę przypominać alienację wrażliwego nastolatka, który chce czymś się wyróżnić na tle grupy rówieśniczej. W końcu nie każdy freak, got czy emo staje się seryjnym mordercą. Ja też, tak jak John, lubię patrzeć na ogień, obserwować ludzi, śmierć wywołuje u mnie dreszcz emocji, nieraz myślałam, że kogoś zaraz zabiję, a na lekcji biologii musiałam pokroić żywą dżdżownicę (John pokroił żywego chomika),a zostałam tylko seryjnym książkożercą powieści grozy.
Tak właśnie myślałam, dopóki nie zostałam świadkiem sceny, której widok udowodnił mi, że żarty się skończyły. John ze strachu posikał się w spodnie, a ja dostałam chwilowego stuporu, po którym delikatnie, powolutku przeniosłam się ze świata realnego w krainę fantastyki. W niej wszystko było możliwe i, co najważniejsze, można było każdą anomalię wytłumaczyć, chroniąc własne uczucia. Tutaj łatwiej było mi uwierzyć w to, co zaczęło rozgrywać się przed moimi oczami i z czym musiał dać sobie radę John. Wybierając między większym i mniejszym złem, złamał zasady postępowania normalnych ludzi, których tak kurczowo się trzymał, uwalniając mimowolnie drzemiącego w jego umyśle demona.
Zabawa (w moim pojęciu),która od początku nią nie była, zamieniła się w walkę o życie.
Wyścig z czasem, z inteligencją przeciwnika, z postawieniem pierwszego kroku przed seryjnym mordercą, którego tożsamość chciał poznać chłopak, ekscytujący się jego sposobem myślenia, rytuałem zabijania, ofiarami i samą śmiercią z jednoczesną autoanalizą własnych przeżyć i emocji, ekscytowała mnie do tego stopnia, ze sama zaczęłam myśleć jak socjopata, przyjmując jego logikę rozumowania za swoją. W tym podglądzie dyssocjalnej osobowości udającej normalnego człowieka było coś niestosownego, żeby nie powiedzieć wprost – chorego, ale z drugiej strony zło zawsze przyciąga uwagę, bo jest ciekawsze niż nudne dobro. Zaczęłam się nawet obawiać samej siebie, gdyby nie uzasadnienie tego zjawiska przez inteligentnego Johna – "…kiedy kowboj kogoś zabija, nawet powieka ci nie drgnie, bo tak się zawsze dzieje. Jednak jeśli klaun kogoś zabija, to jest to coś nowego, coś, czego do tej pory nigdy nie widziałaś. Pojawia się ktoś, kogo uważałaś za dobrego, i robi coś tak okropnego, że wykracza to poza emocje normalnych ludzi. Potem taki ktoś odwraca się w przeciwną stronę i znów robi coś dobrego. To jest naprawdę fascynujące, mamo. Nie ma nic nienormalnego w fascynowaniu się czymś takim, nienormalny jest brak fascynacji".
No właśnie!
Fascynacja obserwacją socjopaty jest normalna. Dla własnego dobra, bo "prawdziwy strach nie przychodzi od ogromnych potworów, lecz małych, niewinnie wyglądających ludzi". Ludzi udających przeciętnych i normalnych, ale niekoniecznie chcących być dobrym jak John.
Może dlatego książkę przeczytałam w jeden wieczór, a o północy musiałam uśpić w sobie demona-książkożercę domagającego się natychmiast leżącej nieopodal, na wyciągniecie ręki, części drugiej.
Tłumaczenie, że jest już bardzo głęboka noc, nie było dla niego wystarczającym argumentem. Uśpiłam jego apetyt obietnicą nakarmienia go już z samego rana, zaraz po przebudzeniu, nawet jeśli oznaczałoby to cały dzień piżamowy. Jednak w nocy nie usnęłam od razu. Myślałam nad jednym dylematem – Czy polecić ją mojej zaprzyjaźnionej młodzieży, czy nie? Z jednej strony odstraszają faktycznie drastyczne sceny rodem z prosektorium i mania, uzależnienie oraz zafiksowanie nastolatka na punkcie seryjnych morderców łącznie z całym koszmarnym dobrodziejstwem tego zjawiska, a z drugiej strony ubrana w czarny humor patologia osobowości Johna, znajdująca się pod opieką mądrej, bezwarunkowo kochającej matki oraz pod kontrolą psychoterapeuty, dzięki któremu poznajemy to zjawisko od strony profesjonalnej z punktu widzenia psychologii klinicznej. Postanowiłam na razie wstrzymać się z decyzją do następnego tomu. Może w nim znajdę podpowiedź rozstrzygającą mój dylemat. Coś czuję (ale mogę się mylić!),że autor w kolejnych tomach kryje przede mną jeszcze jakąś niespodziankę.
naostrzuksiazki.pl

Jakoś nie bardzo mogłam uwierzyć w ostrzeżenie żółtych taśm opasujących tę książkę (ale tylko z tyłu!) - Uwaga! Drastyczne sceny. - które złowieszczo głosiły czarnymi literami zawartość drastycznych scen. No bo jakież to sceny może zwierać książka dla młodzieży? Cóż mnie, dorosłą osobę, która nie takie rzeczy widziała w kryminałach, horrorach, thrillerach i innych...

Mocno wciągająca część pierwsza. Bohater główny złożony, świetnie nakreślony, jego proces myślowy i analiza wszelkich sytuacji są wręcz namacalne. Historia zaskakuje, wątki jednak świetnie współgrają ze sobą. Fabuła jest poprowadzona bezbłędnie. Jedna z tych książek, w których nic bym nie zmieniała, jest dokładnie taka, jaka powinna być. Historia wzbudza cały ogrom emocji, a to chyba najważniejsze w odbiorze. Zabieram się za kolejne części :)

Mocno wciągająca część pierwsza. Bohater główny złożony, świetnie nakreślony, jego proces myślowy i analiza wszelkich sytuacji są wręcz namacalne. Historia zaskakuje, wątki jednak świetnie współgrają ze sobą. Fabuła jest poprowadzona bezbłędnie. Jedna z tych książek, w których nic bym nie zmieniała, jest dokładnie taka, jaka powinna być. Historia wzbudza cały ogrom emocji,...

Napisana jest dobrym językiem, czyta się ją szybko.

Główny bohater jest dość specyficzny, natomiast uważam że jest dużym plusem w całej tej historii. Pozostali bohaterowie nie wyróżniają się jakoś mocno, a szkoda.

Przed zaczęciem czytania tej książki nie wiedziałam o czym ona jest i absolutnie tego nie żałuje, nie miałam do niej żadnych oczekiwać, przez co mnie nie rozczarowała. Pomysł jest oryginalny, jest to połączenie kryminału, ale z większym skupieniem się na psychologi głównego bohatera. Zakończenie ciekawe, pozostawia czytelnika z przemyśleniami po lekturze, a to ważne.

Polecam przeczytać bo książka na tle innych się wyróżnia, chociaż wybitna to ona nie jest, ma swoje wady.

Napisana jest dobrym językiem, czyta się ją szybko.

Główny bohater jest dość specyficzny, natomiast uważam że jest dużym plusem w całej tej historii. Pozostali bohaterowie nie wyróżniają się jakoś mocno, a szkoda.

Przed zaczęciem czytania tej książki nie wiedziałam o czym ona jest i absolutnie tego nie żałuje, nie miałam do niej żadnych oczekiwać, przez co mnie nie...

Trochę niedomówień pozostawia tutaj kategoria gatunku w jaki została książka zakwalifikowana. Może dla kogoś, kto podejdzie do książki nastawiony na klasyczny kryminał będzie to istotne, więc rozwieję wątpliwości, to fantastyka, pojawiają się ewidentnie elementy nadprzyrodzone i fantastyczne.

Bohaterem jest nastolatek, trochę aspołeczny, a jednak jak na swój wiek ma dosyć dojrzałe i ciekawe przemyślenia dotyczące psychologii i otoczenia. To sprawia, że przy jego rozmowach z psychologiem i innymi bohaterami robi się zabawnie, ale także pouczająco. Jego spostrzeżenia są może trochę za bardzo bezpośrednie, ale jednak celne. Chłopak przeżywa zafascynowanie seryjnymi mordercami, sam ma imię i nazwisko po jednym, do tego zdaje sobie sprawę, że ma wszelkie cechy i predyspozycje by samemu zostać takim mordercą. I tu kolejny zabawny element, ponieważ ze względu na diagnozę charakteru jaką sam sobie wystawił stworzył dla siebie zbiór zasad, które mają go powstrzymać przed przejściem na ciemną stronę mocy. Posiada również wewnętrzne alter ego, Pana Potwora, którego trzyma na uwięzi za wybudowanym mentalnym murem.

Wszystko się jednak zmienia, gdy w mieście pojawia się prawdziwy seryjny morderca, a zrozumieć, rozszyfrować i powstrzymać może go tylko drugi potencjalny morderca, nasz bohater John Cleaver z pomocą swojego wewnętrznego złego drugiego ja. Tylko co się stanie jeśli Pan Potwór ujrzy światło dzienne, a John postanowi porzucić wszelkie swoje starannie wypracowane zasady dla większego dobra i ratowania najbliższych? Czy uda mu się na powrót ujarzmić to zło?

Muszę przyznać, że główny bohater wzbudził we mnie niesamowitą sympatię. Może to trochę niepokojące, ale poczułam z nim małą nić porozumienia. Podobnie jak on w pewnym momencie przeżywałam konkretną fascynację seryjnymi mordercami, a także zmarłymi, do tego stopnia, że postanowiłam zostać patologiem lub lekarzem sądowym.

Polecam, książka jest ciekawym studium psychologicznym z elementami czarnego humoru. Nie wszystko jest tam czarne bądź białe. Nawet motywy działania i postać czarnego charakteru sprawiają, że nie patrzymy ostatecznie na niego jak na typowego złego.

Trochę niedomówień pozostawia tutaj kategoria gatunku w jaki została książka zakwalifikowana. Może dla kogoś, kto podejdzie do książki nastawiony na klasyczny kryminał będzie to istotne, więc rozwieję wątpliwości, to fantastyka, pojawiają się ewidentnie elementy nadprzyrodzone i fantastyczne.

Bohaterem jest nastolatek, trochę aspołeczny, a jednak jak na swój wiek ma dosyć...

2 raz przeczytana 1 raz 2019.06.02 i ocena wcześniejsza 10

2 raz przeczytana 1 raz 2019.06.02 i ocena wcześniejsza 10

Bardzo dobra młodzieżówka z całym swym mrokiem i dziwnością, byłaby może jeszcze lepsza, gdyby autor nie poszedł w stronę fantastyczną, nie mniej jednak czytałam z zainteresowaniem. Świetna kreacja głównego bohatera, który jest równie fascynujący co niepokojący.

Bardzo dobra młodzieżówka z całym swym mrokiem i dziwnością, byłaby może jeszcze lepsza, gdyby autor nie poszedł w stronę fantastyczną, nie mniej jednak czytałam z zainteresowaniem. Świetna kreacja głównego bohatera, który jest równie fascynujący co niepokojący.

Wow, niby 15 latek jest bohaterem książki, ale książka nie jest o nastolatkach. Historia bardzo ciekawa i wciąga od pierwszych stron. W sam raz na śnieżny zimowy wieczór.

Wow, niby 15 latek jest bohaterem książki, ale książka nie jest o nastolatkach. Historia bardzo ciekawa i wciąga od pierwszych stron. W sam raz na śnieżny zimowy wieczór.