Pan Potwór

Znając styl opowieści autora z pierwszej części trylogii o fascynująco socjopatycznym nastolatku Johnie Cleavierze - "Nie jestem seryjnym mordercą", byłam przygotowana na wszystko. Zwłaszcza na ciosy mentalno-emocjonalne z zaskoczenia, włączając w to elementy fantastyczne. I tutaj musiałabym uchylić rąbka tajemnicy tych niespodzianek, ale nie mogę odebrać ich przyjemności potencjalnym czytelnikom.
Niech też poczują się, niech też się boją i niech też poobgryzają sobie paznokcie!
Powiem tylko, że moje prorocze wizje zaskoczeń spełniły się w 100%. Jednak zanim się o tym przekonałam, moja czujność i stan pogotowia na każdą ewentualność kierunku rozwoju fabuły, zostały podstępnie uśpione przez dwa wątki.
Pierwszym była samotna walka Johna (jego psychoterapeuta został przecież zamordowany) z Panem Potworem. Wewnętrznym demonem socjopatycznej osobowości, którego uwolniło zabójstwo tym razem demona z krwi i kości rodem z horroru i starożytnej starożytności, ukrytego w ciele przemiłego sąsiada. To przymusowe morderstwo, o którym wiedziała tylko jego matka, uwolniło w nim mroczną stronę jego natury. Pan Potwór, jak ją nazywał chłopak, nie chciał wrócić do klatki umysłu, dopominając się o jeszcze więcej krwi, bólu i śmierci, a John robił wszystko, by powstrzymać swoje dyssocjalne skłonności do patologicznych zachowań. Było tak zabawnie i niewinnie (ech, ten czarny humor nastolatków!),że zaczęłam wierzyć w prawdopodobieństwo chłopięcej wyobraźni na temat przeszłych zdarzeń.
Drugim wątkiem odciągającym moją uwagę od powagi sytuacji była… No właśnie. W przypadku normalnie rozwijającego się chłopaka mogłabym powiedzieć – miłość. Jednak John nie potrafił kochać albo potrafił, ale inaczej. W jego snach i marzeniach Brook, jego „sympatia”, była przykuta do ściany, krzycząc – "Proszę, nie rób mi krzywdy!", a on bawiąc się nożem, łączył się z nią mentalnie na linii strachu i poczucia władzy przeżywając rozkosz „miłości”. I tutaj włączała się dobra strona Johna, ograniczająca kontakty z dziewczyną do śledzenia, podglądania, niedotykania, ograniczenia patrzenia na nią wprost i ukradkiem z limitem wypowiedzianych do niej słów oraz snów i marzeń na jawie. A ona to uwielbiała, próbując zdobyć nieprzystępnego, zdystansowanego, tajemniczego, małomównego, opornego na dziewczęce wdzięki, lekceważącego płeć piękniejszą, na luzie i lekko odklejonego chłopaka o uroczych oczach. I nie ma tutaj w tej sytuacji nic do śmiechu. Wystarczy przypomnieć sobie identyczny schemat z cyklu Zmierzch Stephenie Meyer. Tyle że tam nazywano to wampiryzmem, a tutaj socjopatią. O jednoznaczności tych poważnych zjawisk bili już na alarm autorzy "Zmierzchu i filozofii" - Housel Rebecca, Wiśniewski Jeremy i Irvin William. No ale, przyznam się, że jakoś tak zapomniało mi się o tych podobieństwach i przestrogach, że to nie jest normalna miłość, skoro ona była taka przyjemnie niebezpieczna i słodko zakazana. Powiem więcej, mentalnie poganiałam oboje w ich ostrożnych poczynaniach, żeby chociaż jedna randka nie zakończyła się znalezieniem kolejnej martwej kobiety, które dla Johna były o wiele bardziej atrakcyjne niż kolor stanika u Brook.
No właśnie!
A miałam być czujna! Miałam się pilnować! Miałam być mądrzejsza przed szkodą!
A tu ni z tego, ni z owego, po kilku miesiącach ciszy i spokoju w miasteczku, nowe, kolejne, seryjne trupy! To one były czynnikiem przywracającym mi trzeźwość osądu i powrót do rzeczywistości. Bardzo mrocznych realiów, w których John po raz drugi musiał stanąć do walki ze złem. Dużo bardziej niebezpiecznym niż w części pierwszej, ale nadal perwersyjnie i boleśnie przyjemnie dającym się badać i poznawać. I nie mam na myśli tutaj nieboszczyków w zakładzie pogrzebowym, podczas których mycia i balsamowania wyciszał się John, a wyczesywanie ciemieniuchy z trupich włosów wynosiło go na szczyt nirwany, ale to, co nastąpiło później. Wydarzenia, które w pełni rozwinęły podwójną osobowość chłopca. Zarówno tą złą, jak i dobrą.
Takie zrównoważone moralnie i etycznie rozwinięcie i zakończenie drugiej części trylogii, a jednocześnie bardzo kruche, nie pozwoliło mi jeszcze na znalezienie jednoznacznej odpowiedzi na postawione sobie wcześniej pytanie – Czy polecić te książki mojej zaprzyjaźnionej młodzieży, czy nie? Autor wprawdzie nie przekracza granicy, ale mocno ją narusza, jadąc po bandzie, jednocześnie silnie akcentując przesłanie wewnętrznej i zewnętrznej walki dobra ze złem. Ostateczną decyzję podejmę po przeczytaniu ostatniej części "Nie chce cię zabić", której już tytuł dużo mi sugeruje.
I włącza niebezpieczną wyobraźnię też!
naostrzuksiazki.pl

Znając styl opowieści autora z pierwszej części trylogii o fascynująco socjopatycznym nastolatku Johnie Cleavierze - "Nie jestem seryjnym mordercą", byłam przygotowana na wszystko. Zwłaszcza na ciosy mentalno-emocjonalne z zaskoczenia, włączając w to elementy fantastyczne. I tutaj musiałabym uchylić rąbka tajemnicy tych niespodzianek, ale nie mogę odebrać ich przyjemności...

Mocno wciągająca część druga. Bohater główny złożony, świetnie nakreślony, jego proces myślowy i analiza wszelkich sytuacji są wręcz namacalne. Historia momentami mocno zaskakuje, wątki świetnie współgrają ze sobą. Fabuła jest poprowadzona w sposób przemyślany i tonuje napięcie. Historia wzbudza cały ogrom emocji, a to chyba najważniejsze w odbiorze. Końcówka jest jak porażenie prądem. Zabieram się za kolejne części :)

Mocno wciągająca część druga. Bohater główny złożony, świetnie nakreślony, jego proces myślowy i analiza wszelkich sytuacji są wręcz namacalne. Historia momentami mocno zaskakuje, wątki świetnie współgrają ze sobą. Fabuła jest poprowadzona w sposób przemyślany i tonuje napięcie. Historia wzbudza cały ogrom emocji, a to chyba najważniejsze w odbiorze. Końcówka jest jak...

Spodziewałam się czegoś innego, kiedy sięgałam po tę książkę. Ocenić ją też jest dość trudno- z jednej strony momenty, kiedy psychologia głównego bohatera, jego przemyślenia i reakcje na wydarzenia ocierają się o majstersztyk; z drugiej zaś okazuje się, że młody socjopata spotyka na swojej drodze demony. No i staje się ich łowcą. Nie tego się spodziewałam, ale nie jestem też niezadowolona z lektury, bo książkę czytało się dobrze i mimo wątku paranormalnego była bardzo wciągająca.

Spodziewałam się czegoś innego, kiedy sięgałam po tę książkę. Ocenić ją też jest dość trudno- z jednej strony momenty, kiedy psychologia głównego bohatera, jego przemyślenia i reakcje na wydarzenia ocierają się o majstersztyk; z drugiej zaś okazuje się, że młody socjopata spotyka na swojej drodze demony. No i staje się ich łowcą. Nie tego się spodziewałam, ale nie jestem...

Książka, która łączy spojrzenie nastoletniego socjopaty ze scenerią fantasy...

Książka, która łączy spojrzenie nastoletniego socjopaty ze scenerią fantasy...

Książka całkowicie mnie pochłonęła, nie można jej odłożyć na później. Pierwsza część byla dobra,ta jest znakomita.

Książka całkowicie mnie pochłonęła, nie można jej odłożyć na później. Pierwsza część byla dobra,ta jest znakomita.

Książka świetna, lepsza nawet od pierwszej części. Ubolewam strasznie, że wydawnictwo nie zdecydowało się wydać ostatniej części w języku polskim.

Książka świetna, lepsza nawet od pierwszej części. Ubolewam strasznie, że wydawnictwo nie zdecydowało się wydać ostatniej części w języku polskim.

Druga część cyklu o Johnie Waynie Cleaverze i jego poszukiwaniu swojego ja. Ponownie John będzie musiał stawić czoło śmiertelnemu zagrożeniu, ale także Panu Potworowi, który, po finalnych wydarzeniach z pierwszej części, bardzo urósł w siłę.
Książka bardzo nierówna: zwalniająca tempo, przyspieszająca i znów wytracająca impet w kluczowych momentach. Mimo to, czyta się ją naprawdę dobrze, a od połowy wręcz nie chce się oderwać. Niemała w tym zasługa odpowiednio napisanej i prowadzonej postaci Johna.

Druga część cyklu o Johnie Waynie Cleaverze i jego poszukiwaniu swojego ja. Ponownie John będzie musiał stawić czoło śmiertelnemu zagrożeniu, ale także Panu Potworowi, który, po finalnych wydarzeniach z pierwszej części, bardzo urósł w siłę.
Książka bardzo nierówna: zwalniająca tempo, przyspieszająca i znów wytracająca impet w kluczowych momentach. Mimo to, czyta się ją...

Historia kilku morderstw z perspektywy nietypowego nastolatka. Tak sobie myślałam, dopóki ("BUCH") nie walnęła we we mnie informacja, że łączy się również z elementami horroru. I już mamy trzy rzeczy, które mogą zmrozić krew.
Straszne. I strasznie dobre.
A teraz biorę się za część pierwszą.
I kropka.

Historia kilku morderstw z perspektywy nietypowego nastolatka. Tak sobie myślałam, dopóki ("BUCH") nie walnęła we we mnie informacja, że łączy się również z elementami horroru. I już mamy trzy rzeczy, które mogą zmrozić krew.
Straszne. I strasznie dobre.
A teraz biorę się za część pierwszą.
I kropka.

"Pan potwór" to druga, lepsza część zmagań 16-latka ze swoim drugim ja, wychodzącym z jego jaźni socjopatą ze skłonnościami morderczymi.
Ta część jest dużo lepsza bo główny bohater jest poddawany próbą a my zastanawiamy się kto wygra, które ja przeważy.
jedynie co mnie wkurza w tych książkach to to że każdy seryjny morderca jest demonem...

"Pan potwór" to druga, lepsza część zmagań 16-latka ze swoim drugim ja, wychodzącym z jego jaźni socjopatą ze skłonnościami morderczymi.
Ta część jest dużo lepsza bo główny bohater jest poddawany próbą a my zastanawiamy się kto wygra, które ja przeważy.
jedynie co mnie wkurza w tych książkach to to że każdy seryjny morderca jest demonem...

Mam co do tej książki mieszane uczucia- po prostu nie porwała mnie.
Przeleciała mi dosłownie przez palce tak szybko ,że nie miałam dużo czasu na zastanowienie się i analizę sytuacji.
Sama fabuła i pomysł ciekawe,ale jak dla mnie za słabe,takie bardziej młodzieżowe.

Mam co do tej książki mieszane uczucia- po prostu nie porwała mnie.
Przeleciała mi dosłownie przez palce tak szybko ,że nie miałam dużo czasu na zastanowienie się i analizę sytuacji.
Sama fabuła i pomysł ciekawe,ale jak dla mnie za słabe,takie bardziej młodzieżowe.