Ostatnia bitwa templariusza

Styl pisania autora wyjątkowo przypadł mi do gustu. Pisze świetnym językiem, który sprawia, że każdą iego książkę dobrze się czyta.
"Ostatnia bitwa templariusza" nie ma jakiejś zaskakującej akcji, jednakże wciągnęła mnie fabuła, która z czasem się rozkręca i coraz bardziej zaciekawia. Pozycję czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Plusem jest również wydanie książki, które ujęło mnie okładką w pięknym, fioletowym odcieniu.
Pérez-Rewerte zdobył moje serce również dzięki częstym nawiązaniom do elementów dziedzictwa kulturowego. W "Szachownicy flamandzkiej" mamy opisy obrazu i jego renowacji, w "Klubie Dumas" fabuła kręci się wokół książek oraz bibliofilów, natomiast w "Ostatniej bitwie" pojawia się architektura Sewilli, razem z 300-letnim kościołem i jego ołtarzem w roli głównej. Pasjonuję się dziedzictwem kulturowym i cenię jak ktoś je uwzględnia w książkach nie związanych typowo z tym tematem.

Styl pisania autora wyjątkowo przypadł mi do gustu. Pisze świetnym językiem, który sprawia, że każdą iego książkę dobrze się czyta.
"Ostatnia bitwa templariusza" nie ma jakiejś zaskakującej akcji, jednakże wciągnęła mnie fabuła, która z czasem się rozkręca i coraz bardziej zaciekawia. Pozycję czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Plusem jest również wydanie książki, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyzwoita, choć nieco przegadana. Gdyby usunąć niczego nie wnoszące opisy dekoracji czy przyrody, można by odchudzić całość o jakieś 100 stron, bez szkody dla odbioru tekstu. Na mojej prywatnej liście ostatnich "perezów" plasuje się między mizerną "Szachownicą flamandzką" a świetną "Misją Encyklopedią", bliżej jej jednak do tej pierwszej. Widać, że Perez rozwija się z czasem - im młodszy tekst, tym wg. mnie lepszy.
Kreacja charakterów postaci momentami zbyt naiwna i uproszczona, najciekawsi wydają się stary bankier i konserwatorka kościoła, inni zbytnio popadają w schematyzm.
Choć rozstrzygnięcie losów postaci może wydawać się nieco banalne, to dosłownie ostatnie zdanie, wprowadzające zamęt w całości, wydawało mi się dość oczywiste i konieczne - że nie wszystko było jednak takie, jak się wydaje.

Przyzwoita, choć nieco przegadana. Gdyby usunąć niczego nie wnoszące opisy dekoracji czy przyrody, można by odchudzić całość o jakieś 100 stron, bez szkody dla odbioru tekstu. Na mojej prywatnej liście ostatnich "perezów" plasuje się między mizerną "Szachownicą flamandzką" a świetną "Misją Encyklopedią", bliżej jej jednak do tej pierwszej. Widać, że Perez rozwija się z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Stara Sewilla, przystojny ksiądz, tajemnicze zabójstwa, dziwne towarzystwo półświatka, tajna misja, romantyczne spotkania, układy elit. Nic tylko czytać :)
Miałam dziwne wrażenie, że nie do końca umiem się opowiedzieć po którejś ze stron. Niby jest główny bohater i popieramy go, ale nie do końca zgadzamy się z jego zwierzchnikami. Czekamy na rozwój wydarzeń, ale obiektywnie potępiamy nasze plany wobec bohatera. Kogoś innego uważamy za tego złego, ale jednocześnie doskonale go rozumiemy i na jego miejscu może zrobilibyśmy to samo. Nawet gdy chodzi o śmierć trudno powiedzieć, czy to dobrze, czy źle.
Bardzo sympatyczna książka, a w szczególności zakończenie.

Stara Sewilla, przystojny ksiądz, tajemnicze zabójstwa, dziwne towarzystwo półświatka, tajna misja, romantyczne spotkania, układy elit. Nic tylko czytać :)
Miałam dziwne wrażenie, że nie do końca umiem się opowiedzieć po którejś ze stron. Niby jest główny bohater i popieramy go, ale nie do końca zgadzamy się z jego zwierzchnikami. Czekamy na rozwój wydarzeń, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kryminał w Sevilli. Przystojny ksiądz, pokazujący lepszą, współczesną twarz Świętej Inkwizycji, zubożałe rody szlacheckie i chciwi bankierzy. Zdecydowanie bardziej lubię Perez-Reverte w wersji historycznej.

Do przeczytania na szybko w czasie nudy kwarantanny.

Kryminał w Sevilli. Przystojny ksiądz, pokazujący lepszą, współczesną twarz Świętej Inkwizycji, zubożałe rody szlacheckie i chciwi bankierzy. Zdecydowanie bardziej lubię Perez-Reverte w wersji historycznej.

Do przeczytania na szybko w czasie nudy kwarantanny.

Pokaż mimo to

Ocena wysoka. Hiszpanię darzę bowiem uczuciem namiętnym, gorącym ponad miarę. A jeśli ktoś o samej Hiszpanii i Andaluzji pisze ciekawie i nieszablonowo, to ma we mnie czytelnika. Wiernego czytelnika.

Ocena wysoka. Hiszpanię darzę bowiem uczuciem namiętnym, gorącym ponad miarę. A jeśli ktoś o samej Hiszpanii i Andaluzji pisze ciekawie i nieszablonowo, to ma we mnie czytelnika. Wiernego czytelnika.

Pokaż mimo to

Jak zwykle świetna książka, jak zwykle bardzo mnie intryga wciągnęła. Troszeczkę przewidywalna akcja, ale i tak warto ją przeczytać :)

Jak zwykle świetna książka, jak zwykle bardzo mnie intryga wciągnęła. Troszeczkę przewidywalna akcja, ale i tak warto ją przeczytać :)

Pokaż mimo to

Wiara- zwątpienie, walka-poddanie, ksiądz-wierna, mężczyzna-kobieta. Jest wszystko ale czegoś brakuje

Wiara- zwątpienie, walka-poddanie, ksiądz-wierna, mężczyzna-kobieta. Jest wszystko ale czegoś brakuje

Pokaż mimo to

Nie spodziewałem się, że Arturo Perez-Reverte ma w swoim dorobku tak świetne książki. Dotychczas moje odczucia co do jego twórczości były mocno ambiwalentne. Doceniałem prawdziwą sztukę, którą był archaiczny styl książek o losach Kapitana Alatriste, ale inne powieści tego autora wzbudzały we mnie sprzeczne odczucia. Zarówno "Klub Dumas" jak i "Cmentarzysko bezimiennych statków" były dla mnie w takim samym stopniu intrygujące co irytujące.

Tym razem było zupełnie inaczej. "Ostatnia bitwa Templariusza" jest niesamowicie wciągającą historią. Temat niby wielokrotnie wałkowany w literaturze, bo skandal w kościele nie jest tutaj niczym szczególnym. Jednak tym razem Perez-Reverte przedstawił ten temat bardzo sugestywnie. Wielkim atutem są bohaterowie tej opowieści. Nikt z nich nie jest jednoznaczny, każdy toczy jakiś wewnętrzny spór z samym sobą, a takie postacie są najciekawsze.

Nie spodziewałem się, że Arturo Perez-Reverte ma w swoim dorobku tak świetne książki. Dotychczas moje odczucia co do jego twórczości były mocno ambiwalentne. Doceniałem prawdziwą sztukę, którą był archaiczny styl książek o losach Kapitana Alatriste, ale inne powieści tego autora wzbudzały we mnie sprzeczne odczucia. Zarówno "Klub Dumas" jak i "Cmentarzysko bezimiennych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

słaby koniec

słaby koniec

Pokaż mimo to

Mój mistrz pokusił się o elementy humorystyczne w postaci Trójki Don Ibrahima. Wolałbym, żeby robił to rzadziej, bo odejmuje mu to gwiazdki w ocenie. Choć Dzidzię Dolores pokochałem niemal tak mocno jak sam Don Ibrahim.

A co poza tym? Jak zwykle świetny pierwszoplanowy wątek, który ustepuje miejsca opowieściom drugoplanowym, niemniej rozbudowanym. Tym razem jesteśmy świadkami cudownej historii pereł Carloty Bruner, niby opowieść drugoplanowa, ale jednak wybija się ponad wątek główny. Na koniec rewelacyjne splecenie wszystkich watków, zaskakujace rozwiązanie. Do tego tradycyjnie wiele rozważań o naturze człowieka i sensie zycia. Polecam, choć zdecydowanie nie jest to moja ulubiona powieść autora.

PS nie wiem czy to przypadke, ale zdecydowanie łatwiej czyta mi się te utwory, które tłumaczył Łobodziński... może tego tu zabrakło?

Mój mistrz pokusił się o elementy humorystyczne w postaci Trójki Don Ibrahima. Wolałbym, żeby robił to rzadziej, bo odejmuje mu to gwiazdki w ocenie. Choć Dzidzię Dolores pokochałem niemal tak mocno jak sam Don Ibrahim.

A co poza tym? Jak zwykle świetny pierwszoplanowy wątek, który ustepuje miejsca opowieściom drugoplanowym, niemniej rozbudowanym. Tym razem jesteśmy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to