Książka opowiada historię pewnego kościoła w Sewilli, a właściwie historię ludzi z nim związanych. Wszystko to w otoczce kryminalno-sensacyjnej. Spory w Watykanie, zatargi w Sewilli. Ciekawostką jest to, iż niedawno powieść została zekranizowana pod tytułem Człowiek z Rzymu.

Książka opowiada historię pewnego kościoła w Sewilli, a właściwie historię ludzi z nim związanych. Wszystko to w otoczce kryminalno-sensacyjnej. Spory w Watykanie, zatargi w Sewilli. Ciekawostką jest to, iż niedawno powieść została zekranizowana pod tytułem Człowiek z Rzymu.

Z ulgą zamknęłam książkę; trochę znudzona, trochę zmęczona ogólnym, lekko depresyjnym nastrojem tego tekstu, na pewno rozczarowana. WSZYSTKIE postaci są zużyte, po przejściach, pogrążone w smutnych refleksjach, przegrane w taki czy inny sposób, pokonane przez los. Rozwiązanie jest banalnie proste i przewidywalne. Powtórzenia - nieznośne, ot chociażby ciągłe podkreślanie męskości i urody głównego bohatera czy elementów stroju. KIEDYKOLWIEK jest mowa o księdzu Ferro, zawsze wyjdą na jaw jego brudne zniszczone buty, jeśli o Dzidzi Dolores - zawsze jej loczek i falbaniasta suknia w grochy. Jak o siostrze Gris - zawsze jej siwy warkoczyk i koszula w kratkę. Nuuuda.

Porzucony wątek podmienionych pereł, hazardowego długu. Nieprzekonujący spisek w sprawie przejęcia terenu po zabytkowym kościele i walka o niego, rozgrywająca się pomiędzy czterema osobami - słabe są to elementy, marnie rozwinięte i jakieś płaskie.

Sewilla i jej zabytki nadają historii ładny koloryt - i za to dodałam jedną gwiazdkę.
Ale, zaprawdę, po autorze takiego formatu, spodziewałam się więcej.

Z ulgą zamknęłam książkę; trochę znudzona, trochę zmęczona ogólnym, lekko depresyjnym nastrojem tego tekstu, na pewno rozczarowana. WSZYSTKIE postaci są zużyte, po przejściach, pogrążone w smutnych refleksjach, przegrane w taki czy inny sposób, pokonane przez los. Rozwiązanie jest banalnie proste i przewidywalne. Powtórzenia - nieznośne, ot chociażby ciągłe podkreślanie...

Przyjemna lektura na wieczory, kiedy nie stać nas na wysiłek intelektualny, a ciągle człowiek nie chce czuć zażenowania czytając. Na pewno dla miłośników historii, jak to u Pereza-Reverte.

Przyjemna lektura na wieczory, kiedy nie stać nas na wysiłek intelektualny, a ciągle człowiek nie chce czuć zażenowania czytając. Na pewno dla miłośników historii, jak to u Pereza-Reverte.

„Ostatnia bitwa templariusza” to powieść, której na pewno nie pozbędę się ze swojej domowej biblioteki. Przeczytam ją pewnie jeszcze raz, ale nie dla wątku kryminalnego, lecz dla ponownego zmierzenia się z wieloma zawartymi na jej kartach przemyśleniami.

„Ostatnia bitwa templariusza” to powieść, której na pewno nie pozbędę się ze swojej domowej biblioteki. Przeczytam ją pewnie jeszcze raz, ale nie dla wątku kryminalnego, lecz dla ponownego zmierzenia się z wieloma zawartymi na jej kartach przemyśleniami.

Pisarz z pewością z ogromną erudycją oraz wyczuciem słowa, to na pewno. Żadna tam amatorszyzna, czy epatowanie tanimi chwytami. Jednak rzecz jakoś nie w moim guście (dlatego bez gwiadkowej oceny, bo bardzo osobiste upodobania nie powinny w takich sprawach decydować, zwłaszcza gdy się jest tego subiektywizmu świadomym). A nie przekonuje mnie Perezowa metoda na ambitny kryminał, ponieważ wysokie stylistycznie loty wysokimi lotami, ale nuda (którą wieje z powieści) nudą, a miszmasz (atmosfera ni to poważna, ni to burleskowa) miszmaszem. Moim zdaniem ambicje nie muszą zabijać tego, bez czego jednak kryminał nie może się obejść, nawet jeśli jest tylko przebraniem - napięcia. Napięcia, które odróżniam od gonitw i mordobicia, co rzeczywiście nie zawsze jest potrzebne, a nie tak rzadko po prostu szkodzi.

Pisarz z pewością z ogromną erudycją oraz wyczuciem słowa, to na pewno. Żadna tam amatorszyzna, czy epatowanie tanimi chwytami. Jednak rzecz jakoś nie w moim guście (dlatego bez gwiadkowej oceny, bo bardzo osobiste upodobania nie powinny w takich sprawach decydować, zwłaszcza gdy się jest tego subiektywizmu świadomym). A nie przekonuje mnie Perezowa metoda na ambitny...

Ta książka nie jest zła. Pomysł na fabułę trzyma się "kupy": jest gorąca Hiszpania, jest koloratka, są arystokraci, policjanci i złodzieje (mówiąc ogólnikowo). Choć oczywistym jest, że to nie kościółek zabija, to jest wokół niego poprowadzona cała akcja. Jest także zaskakujące zaskoczenie...

Ale dla mnie powieść jest za długa. Mogłaby być krótsza o słabe opisy a'la Gang Olsena (z wnerwiającymi ksywkami przetłumaczonymi na język polski takimi jak Dzidzia Dolores czy Kurczak Szczęka - kto to wymyślił?). Za to sfera duchow(n)a została opisana całkiem zgrabnie. Kolejna powieść Autora, w której widać, że się do niej przygotował. Choć są drobne potknięcia liturgiczne, to i tak ta, bądź co bądź, główna część życia głównego bohatera została oddana w ciekawy sposób.

Tak czy inaczej - polecam jako niezobowiązującą lekturę kryminalno-obyczajową.

Ta książka nie jest zła. Pomysł na fabułę trzyma się "kupy": jest gorąca Hiszpania, jest koloratka, są arystokraci, policjanci i złodzieje (mówiąc ogólnikowo). Choć oczywistym jest, że to nie kościółek zabija, to jest wokół niego poprowadzona cała akcja. Jest także zaskakujące zaskoczenie...

Ale dla mnie powieść jest za długa. Mogłaby być krótsza o słabe opisy a'la Gang...

Reverte potrafi być niekiedy artystą, zawsze jednak jest doskonałym rzemieślnikiem. Nie inaczej jest w przypadku „Ostatniej bitwy...”, na kanwie opisanych zdarzeń, pokazuje, że Kościół – jak każda firma o zasięgu globalnym, mająca na celu zysk i chęć kontroli musi mieć Departament Spraw Brudnych i swojego Lorenzo Quarta.
I jak w każdej firmie mamy rozgrywki personalne, uprzedzenia, nieczyste zagrania, poszerzanie własnych wpływów, ochronę osiągniętej pozycji, ale też "cel wspólny": utrzymanie wizerunku nieskazitelności firmy („nieskazitelności” zdefiniowanej przez Ojców Założycieli). Reverte „przemyca” te oczywistości w „charakternym” thrillerze, kreując wyraziste postaci: piękne, groźne, niektóre naiwne, ale zawsze ciekawe.

Reverte potrafi być niekiedy artystą, zawsze jednak jest doskonałym rzemieślnikiem. Nie inaczej jest w przypadku „Ostatniej bitwy...”, na kanwie opisanych zdarzeń, pokazuje, że Kościół – jak każda firma o zasięgu globalnym, mająca na celu zysk i chęć kontroli musi mieć Departament Spraw Brudnych i swojego Lorenzo Quarta.
I jak w każdej firmie mamy rozgrywki personalne,...

Piękna opowieść rozgrywająca się w Sewilli, gdzie "kościół zabija w swojej obronie", jak głosi wiadomość pozostawiona w komputerze papieża przez hackera. Książka z 1995 r., więc z łezką w oku można sobie przypomnieć połączenia przez modem. Natomiast pięknie przedstawiono klimat miasta, do którego aż się chce pojechać.

Piękna opowieść rozgrywająca się w Sewilli, gdzie "kościół zabija w swojej obronie", jak głosi wiadomość pozostawiona w komputerze papieża przez hackera. Książka z 1995 r., więc z łezką w oku można sobie przypomnieć połączenia przez modem. Natomiast pięknie przedstawiono klimat miasta, do którego aż się chce pojechać.

Styl pisania autora wyjątkowo przypadł mi do gustu. Pisze świetnym językiem, który sprawia, że każdą iego książkę dobrze się czyta.
"Ostatnia bitwa templariusza" nie ma jakiejś zaskakującej akcji, jednakże wciągnęła mnie fabuła, która z czasem się rozkręca i coraz bardziej zaciekawia. Pozycję czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Plusem jest również wydanie książki, które ujęło mnie okładką w pięknym, fioletowym odcieniu.
Pérez-Rewerte zdobył moje serce również dzięki częstym nawiązaniom do elementów dziedzictwa kulturowego. W "Szachownicy flamandzkiej" mamy opisy obrazu i jego renowacji, w "Klubie Dumas" fabuła kręci się wokół książek oraz bibliofilów, natomiast w "Ostatniej bitwie" pojawia się architektura Sewilli, razem z 300-letnim kościołem i jego ołtarzem w roli głównej. Pasjonuję się dziedzictwem kulturowym i cenię jak ktoś je uwzględnia w książkach nie związanych typowo z tym tematem.

Styl pisania autora wyjątkowo przypadł mi do gustu. Pisze świetnym językiem, który sprawia, że każdą iego książkę dobrze się czyta.
"Ostatnia bitwa templariusza" nie ma jakiejś zaskakującej akcji, jednakże wciągnęła mnie fabuła, która z czasem się rozkręca i coraz bardziej zaciekawia. Pozycję czyta się bardzo przyjemnie i szybko. Plusem jest również wydanie książki, które...

Przyzwoita, choć nieco przegadana. Gdyby usunąć niczego nie wnoszące opisy dekoracji czy przyrody, można by odchudzić całość o jakieś 100 stron, bez szkody dla odbioru tekstu. Na mojej prywatnej liście ostatnich "perezów" plasuje się między mizerną "Szachownicą flamandzką" a świetną "Misją Encyklopedią", bliżej jej jednak do tej pierwszej. Widać, że Perez rozwija się z czasem - im młodszy tekst, tym wg. mnie lepszy.
Kreacja charakterów postaci momentami zbyt naiwna i uproszczona, najciekawsi wydają się stary bankier i konserwatorka kościoła, inni zbytnio popadają w schematyzm.
Choć rozstrzygnięcie losów postaci może wydawać się nieco banalne, to dosłownie ostatnie zdanie, wprowadzające zamęt w całości, wydawało mi się dość oczywiste i konieczne - że nie wszystko było jednak takie, jak się wydaje.

Przyzwoita, choć nieco przegadana. Gdyby usunąć niczego nie wnoszące opisy dekoracji czy przyrody, można by odchudzić całość o jakieś 100 stron, bez szkody dla odbioru tekstu. Na mojej prywatnej liście ostatnich "perezów" plasuje się między mizerną "Szachownicą flamandzką" a świetną "Misją Encyklopedią", bliżej jej jednak do tej pierwszej. Widać, że Perez rozwija się z...