Serio? Takie polecanki dla szesnastolatka? To wszystko jest dla znacznie młodszych!

Są książki czytane chętnie zarówno przez dzieci, jak i przez dorosłych (do takich należą "Kubuś Puchatek", "Opowieści z Narnii", "Mały Książę", "Muminki" i mnóstwo innych), ale nawet dla tych ponadczasowych hitów istnieje wiek, kiedy wyrosło się już z dziecięcego zachwytu fantastyczną przygodą, a nie dorosło się jeszcze do tego, by docenić inne, głębiej schowane walory pozornie prostej i naiwnej opowiastki - i w tym wieku (zwykle wypada około lat nastoletnich, u niektórych trwa do późnej starości, u innych kończy się już niedługo po maturze) takie książki są wybitnie niestrawne, a wmuszane w szkole mogą obrzydnąć na dobre, do tego stopnia, że nawet w późniejszym wieku czytelnik nie jest w stanie ich docenić (wystarczy poczytać opinie pod "Małym Księciem"). Nie krzywdźmy nastolatków bajkami dla dzieci i (niektórych) dorosłych, dajmy im książki dla nastolatków i dorosłych lub w ogóle dla dorosłych (ale nie te "tylko dla dorosłych"), a bajki dla dzieci, jeśli nie poznali ich w dzieciństwie, zostawmy na dorosłość, może nawet dopiero na czasy ponownego zdziecinnienia.

Serio? Takie polecanki dla szesnastolatka? To wszystko jest dla znacznie młodszych!

Są książki czytane chętnie zarówno przez dzieci, jak i przez dorosłych (do takich należą "Kubuś Puchatek", "Opowieści z Narnii", "Mały Książę", "Muminki" i mnóstwo innych), ale nawet dla tych ponadczasowych hitów istnieje wiek, kiedy wyrosło się już z dziecięcego zachwytu fantastyczną...

OK, może masz rację... :P
Na swoją obronę dodam tylko, że Harry Potter też został napisany dla dzieci... ;)

A co myślisz o serii "Igrzyska śmierci"? Albo (Tego nie czytałam) Cykl Niezgodna[bookLink]293009|Cykl Niezgodna[/bookLink]?

OK, może masz rację... :P
Na swoją obronę dodam tylko, że Harry Potter też został napisany dla dzieci... ;)

A co myślisz o serii "Igrzyska śmierci"? Albo (Tego nie czytałam) Cykl Niezgodna[bookLink]293009|Cykl Niezgodna[/bookLink]?

Obu nie czytałam, więc trudno mi się wypowiadać. Oba wyglądają na pozycje celowane w wiek nastoletni, więc przynajmniej pod tym względem trafiają, ale mam wrażenie, że oba są raczej dziewczyńskie. I to, że są pisane z punktu widzenia dziewczyny, jest tu najmniej istotną kwestią. Ważniejszy jest stosunek zawartości romantycznej względem przygodowej i (tu już strzelam prawie w ciemno, na podstawie jednego filmu i strzępów z zachwytów fanek) to, że kwestie sercowe bywają ważniejsze od całej reszty, podczas gdy w opowieściach o podobnej tematyce, ale nie pisanych przez kobiety dla dziewczyn, najważniejsza jest akcja, rozwiązywanie bieżących problemów i dążenie do głównego celu, a wątek romantyczny, jeśli jest, toczy się na marginesie, a w razie konfliktu bywa raczej spychany na bok i na później, na zasadzie że najpierw strzelamy i całujemy się dopiero kiedy jest na to czas, ale nie rozklejamy się wtedy, kiedy wróg jest tuż i nie liczymy na to, że poczeka aż skończymy - a takie numery w bajkach naiwnie dziewczyńskich niestety występują, nie mam pewności czy akurat w tych.

Co jeszcze myślę o tych książkach? (Znów: bez solidnych podstaw, tylko wyciągając wnioski z informacji z drugiej ręki.) Nie podoba mi się konstrukcja tych światów, zwłaszcza w "Igrzyskach śmierci", bo o drugim wiem mniej. Dobra antyutopia, dystopia czy inna -topia powinna bazować na świecie wymyślonym tak, by dało się uwierzyć w jego istnienie, by można było przemyśleć, w jaki sposób powstał i jak się utrzymuje. Tak jest na przykład w "Roku 1984" Orwella - czujesz, że to mogłoby się wydarzyć, że system działa i że byle kto go nie rozwali, może nawet w ogóle nie da się go rozwalić. A tu? Czy te systemy w ogóle mają prawo działać? Czy autorki dokładnie wszystko zaplanowały? I czy bohaterkom nie za łatwo przychodzi rozwalanie systemu? No bo jeśli może nim poważnie zachwiać byle dziewczynka, to dlaczego dotrwał aż do teraz, dlaczego wcześniej nie było udanych prób, w czym te dziewczynki są wybitne i lepsze od poprzednich pokoleń?
Nie mam dowodów, nie przeczytałam tych książek, więc moje zarzuty mogą nie być trafione, ale jeśli te podejrzenia są jednak zgodne z prawdą, to są to tylko nastoletnie romansidełka zapakowane w papier przypominający dystopie - żeby blond (stan umysłu, niezależny od rzeczywistego koloru włosów) czytelniczka była zadowolona, żeby trafiło w jej gust i dotychczasowe możliwości czytelnicze, ale żeby jednocześnie mogła się podbudować, twierdzić, że nie czyta wyłącznie o miłości, że przecież przeczytała coś poważnego, straszną dystopię i, ach!, jak ta wielka literatura nią wstrząsnęła. A przecież po przeczytaniu większość nie roztrząsa okropności tego świata i jak on może funkcjonować (co robi się zwykle po przeczytaniu dystopii), tylko zastanawia się, czy bohaterka dobrze wybrała chłopaka, no bo ten drugi też był niezły, i jak autorka mogła uśmiercić taką fajną postać, dlaczego ona nie liczy się z uczuciami czytelniczek?! - jak to świadczy o książce?


HP właśnie nie był pisany dla dzieci. Cała siła tej serii tkwi w tym, że autorka wpadła na pomysł i po prostu zaczęła go opisywać, bez myślenia o czytelniku, o jego wieku i potrzebach, bez przystosowywania treści do wieku odbiorcy. Dzięki temu dzieciaki dostały odrobinę grozy i bardzo mało dydaktyzmu - dokładnie to, co im się podoba i o co w pozycjach pisanych specjalnie dla nich raczej trudno. Stąd cały sukces. I jeszcze z bardzo sprawnego zmieszania mnóstwa sprawdzonych i ogranych motywów z odrobiną czegoś pozornie oryginalnego.
Bo tak naprawdę nie są to bardzo dobre książki. Wciągają, że trudno się oderwać, ale niedociągnięć w nich tyle, że czasem aż dziwi aż taka popularność.

Obu nie czytałam, więc trudno mi się wypowiadać. Oba wyglądają na pozycje celowane w wiek nastoletni, więc przynajmniej pod tym względem trafiają, ale mam wrażenie, że oba są raczej dziewczyńskie. I to, że są pisane z punktu widzenia dziewczyny, jest tu najmniej istotną kwestią. Ważniejszy jest stosunek zawartości romantycznej względem przygodowej i (tu już strzelam prawie...

Co do "Igrzysk..." muszę napisać, że książka (jak to zwykle bywa) jest o wiele lepsza od oryginału. W filmie wyciągnęli ten wątek miłosny na pierwszy plan, a w książce on oczywiście jest, ale jakby w tle. Film właściwie nie bardzo mi się podobał, a książki- tak (choć przy "Kosogłosie" musiałam zrobić sobie przerwę, bo za dużo było tam polityki, a za mało akcji do pewnego momentu).
A tu? Czy te systemy w ogóle mają prawo działać? Czy autorki dokładnie wszystko zaplanowały? I czy bohaterkom nie za łatwo przychodzi rozwalanie systemu? No bo jeśli może nim poważnie zachwiać byle dziewczynka, to dlaczego dotrwał aż do teraz, dlaczego wcześniej nie było udanych prób, w czym te dziewczynki są wybitne i lepsze od poprzednich pokoleń?
W książkach całkiem sprawnie opisano działanie systemów, a także to, że Katniss nie była żadną bohaterką, a jedynie pionkiem w grze pomiędzy Capitolem a tajnym 13-ym Dystryktem. A za nią stała cała masa ludzi- te fragmenty są w filmach pomijane (w ogóle film jest spłycony). Ja myślę, że przynajmniej "Igrzyska śmieri"- tzn część 1-sza trylogii, mogłaby spodobać się starszemu nastolatkowi (mnie same igrzyska kojarzą się bardziej z "Władcą much" Goldinga, jeśli już mówimy o klasyce).

Co do Harry'ego:
HP właśnie nie był pisany dla dzieci.
Był :). Pani Rowling wymyśliła Harry'ego dla własnych dzieci, na początku to im czytała na dobranoc jego przygody (nie wiem czy dotyczy to tylko pierwszego tomu, ale wiele razy czytałam, że tak powstała seria o Potterze ;) ).

Co do "Igrzysk..." muszę napisać, że książka (jak to zwykle bywa) jest o wiele lepsza od oryginału. W filmie wyciągnęli ten wątek miłosny na pierwszy plan, a w książce on oczywiście jest, ale jakby w tle. Film właściwie nie bardzo mi się podobał, a książki- tak (choć przy "Kosogłosie" musiałam zrobić sobie przerwę, bo za dużo było tam polityki, a za mało akcji do pewnego...

książka (jak to zwykle bywa) jest o wiele lepsza od oryginału
?????
Od filmu chyba? Oryginałem to właśnie książka jest :)

Trochę mnie zachęciłaś. Nadal nie spodziewam się wiele, ale mam przynajmniej ochotę sprawdzić, jak bardzo film jest spłycony, czyli ile głębi uda się w tej książce znaleźć.

Z "Władcą much" bardzo odlegle kojarzy się tylko sama sytuacja podczas igrzysk - banda dzieciaków pod nieobecność dorosłych walczy ze sobą. Ale we "Władcy much" dzieciaki same do tego doprowadziły, to było studium wrodzonej skłonności do okrucieństwa, której u "niewinnych" dzieci nikt się nie spodziewa, bo przecież zło to tylko dorośli. A w "Igrzyskach śmierci" dzieci są do przemocy przymuszane przez dorosłych właśnie, tym razem są właśnie słodkie i niewinne i to parszywy świat jest wszystkiemu winny, czyli wszystko zgodnie z obowiązującym poglądem na dziecięcą niewinność. No a poza samymi igrzyskami, w pozostałej części świata i systemu nie ma nic z "Władcy much".


Pani Rowling wymyśliła Harry'ego dla własnych dzieci, na początku to im czytała na dobranoc jego przygody
Taa, jasne, czteroletniej córeczce czytała swoje rękopisy? Wróć, czteroletniej to mogła czytać już wydrukowaną książkę, skończony rękopis miała dla dwuletniej.
Fajna legenda, ale nie mam pojęcia kiedy powstała. Może dalsze tomy testowała na dzieciach, to nawet bardzo prawdopodobne i może stąd takie nieporozumienie, ale wcześniej (czytałam jakiś wywiad gdzieś około pierwszego filmu, jakiś też oglądałam) twierdziła zupełnie co innego. Wymyśliła pociąg do Hogwartu czekając na dworcu, a potem do tego wymyślała resztę fabuły i wymyślała dla siebie, nie próbowała tego konstruować pod dzieci, bo też i dziecko miała na razie na etapie pieluch, nie książek.

PS. Pisanie o osobie w pewnym sensie publicznej, w tym przypadku o pisarce, z użyciem słowa "pani" jest co najmniej dziwaczne, jeśli nie niezręczne i błędne. To dość nowa moda, podejrzewam, że rozpowszechniana przez bardzo nieletnich, dla których każdy dorosły to pan lub pani i którzy z przyzwyczajenia mówienia w ten sposób o nauczycielach (tam jest to prawidłowe) przenieśli taką formę, w ich mniemaniu grzecznościową, na wszystkich dorosłych, zwłaszcza tych godnych szacunku. Tymczasem kiedy piszemy o kimś używając wyłącznie nazwiska lub imienia z nazwiskiem, to w niczym mu nie uchybiamy, a nawet wyrażamy w ten sposób, że jest to osoba w jakiś sposób wyjątkowa, bo przecież to samo nazwisko nosi wielu ludzi, a jednak piszący i czytający obaj mają na myśli tę samą osobę, czyli wyróżnia się ona, jest najważniejsza spośród wszystkich nazywających się tak samo. Z kolei dodając słówko "pan/pani" traktujemy daną osobę tak samo, jak panią z warzywniaka i pana z drugiego piętra, a więc zrównujemy ją z szarym człowiekiem, próbujemy wmieszać w tłum, zaprzeczamy wyjątkowości i rozpoznawalności osoby, którą przecież znają wszyscy. Na dodatek, jeśli tej osobie przysługują jakieś tytuły, zastępując je pseudogrzecznościowym "pan/pani" pokazujemy, że tych tytułów nie uznajemy, uważamy je za mało ważne lub osobę za niegodną ich noszenia - kiedy o profesorze powiesz tylko po nazwisku, jest w porządku, tytułowanie go profesorem w różnych okolicznościach ma różną wagę i czasem jest wskazane, a kiedy indziej nie, ale nazwanie go tylko "panem" jest w każdych okolicznościach obraźliwe.

PPS. Tak, zdaję sobie sprawę z tego, że czasami sama piszę tu o kimś "pan" albo, częściej, "pani". Świadomie i intencjonalnie.

książka (jak to zwykle bywa) jest o wiele lepsza od oryginału
?????
Od filmu chyba? Oryginałem to właśnie książka jest :)

Trochę mnie zachęciłaś. Nadal nie spodziewam się wiele, ale mam przynajmniej ochotę sprawdzić, jak bardzo film jest spłycony, czyli ile głębi uda się w tej książce znaleźć.

Z "Władcą much" bardzo odlegle kojarzy się tylko sama sytuacja podczas igrzysk...

książka (jak to zwykle bywa) jest o wiele lepsza od oryginału

?????
Od filmu chyba? Oryginałem to właśnie książka jest :)
Tak, od filmu- dzisiaj jestem nieco rozkojarzona.

Jeżeli chodzi o porównanie z "Władcą much" to własnie o to chodzi- a w książce 3/4 akcji ma miejsce właśnie na arenie (też inaczej niż w filmie), tzn w lesie, tak jakm we "Władcy..." na wyspie.

Jeżeli Cię zachęciłam, cieszę się, mnie trylogia podobała się, a tom pierwszy dosłownie powalił na kolana (choć niektórzy wolą "Kosogłosa"- tam jest więcej brudnych fałszu, układzików, cwaniakowania, a przez to i polityki- w rezultacie Katniss przestaje być marionetką prezydent Almy Coin).

książka (jak to zwykle bywa) jest o wiele lepsza od oryginału

?????
Od filmu chyba? Oryginałem to właśnie książka jest :)
Tak, od filmu- dzisiaj jestem nieco rozkojarzona.

Jeżeli chodzi o porównanie z "Władcą much" to własnie o to chodzi- a w książce 3/4 akcji ma miejsce właśnie na arenie (też inaczej niż w filmie), tzn w lesie, tak jakm we "Władcy..." na wyspie.

Jeżeli...

Cześć Wam. Mam 20 lat i też chciałabym zacząć czytać książki fantasy! Interesują mnie tytuły przesiąknięte magią lub/i przygodą, lecz z humorem i romansem (ale nie, żeby był dominantą ;-;), najlepiej na jak najwyższym poziomie pod względem języka.
Co polecacie?

Cześć Wam. Mam 20 lat i też chciałabym zacząć czytać książki fantasy! Interesują mnie tytuły przesiąknięte magią lub/i przygodą, lecz z humorem i romansem (ale nie, żeby był dominantą ;-;), najlepiej na jak najwyższym poziomie pod względem języka.
Co polecacie?

@SiłaFatalna
Odzywając się w formie odpowiedzi pod wybranym postem wywołujesz tylko uczestników tego małego wątku, o ile oczywiście mają odpowiednio ustawione powiadomienia, czyli w tym przypadku tylko mnie i Beatę, a nie wszystkich uczestników dyskusji lub użytkowników forum. Ta dyskusja na liście ostatnio aktywnych wciąż leży gdzieś w odległości ponad dwóch i pół roku od teraz i nikt prócz szperaczy się na nią nie natknie, więc jeśli chcesz ją wywlec na wierzch, to odezwij się w wątku głównym.

@SiłaFatalna
Odzywając się w formie odpowiedzi pod wybranym postem wywołujesz tylko uczestników tego małego wątku, o ile oczywiście mają odpowiednio ustawione powiadomienia, czyli w tym przypadku tylko mnie i Beatę, a nie wszystkich uczestników dyskusji lub użytkowników forum. Ta dyskusja na liście ostatnio aktywnych wciąż leży gdzieś w odległości ponad dwóch i pół roku od...

Właściwie to nie wiem gdzie. Dopiero co założyłam konto i trochę się tu gubię :(

Właściwie to nie wiem gdzie. Dopiero co założyłam konto i trochę się tu gubię :(

Rzecz pierwsza i podstawowa dla dalszych kontaktów ze współużytkownikami:
-->Moje konto -->Ustawienia -->Prywatność
i obniż tam sobie poziom tajności, bo domyślny jest taki, że ktokolwiek spróbuje do Ciebie zajrzeć, jest przekierowywany tu:
http://lubimyczytac.pl/brak-uprawnien
co oznacza, że nie mamy nawet dostępu do "Wyślij wiadomość" dla Twojego profilu, co znacząco ogranicza możliwość kontaktu. Bo poniższe napisałabym prywatnie, gdyby nie to, że nie mogę.

Jeśli chodzi o działanie tutejszego forum (tworu forumoniepodobnego), to:
- odświeżenie starej dyskusji następuje tylko wtedy, kiedy publikując swój post skorzystasz z dolnego okienka, tego zatytułowanego "Napisz wypowiedź", a nie dostępnego pod każdym wątkiem bocznym okienka "Napisz odpowiedź" - w ten sposób kontynuujesz tylko ten wątek boczny, możliwy offtop, co system interpretuje jako możliwie interesujące tylko dla jego dotychczasowych uczestników, czyli tylko ich powiadamia, a na głównych widokach forum dyskusja gdzie leżała, tam leży, czyli w tym przypadku w dalekiej i zapomnianej przeszłości;
- tworzenie nowych grup nie ma sensu, nie rób tego dopóki nie ogarniesz wszystkich tutejszych absurdów, a i wtedy najpierw dwa razy się zastanów, zanim dołożysz swoją cegiełkę do tutejszego śmietnika;
- zakładanie nowych tematów w razie potrzeby zadania typowego pytania lub zamieszczenia typowego ogłoszenia, takiego, jakich dziesiątki publikują ciągle inni użytkownicy, nie zawsze ma sens, warto korzystać z regularnie aktywnych wątków zbiorczych dla takich tematów - wystarczy chwilę się po niedawno aktywnych rozejrzeć, a prawdopodobnie znajdziesz odpowiedni;
- jeśli widzisz potrzebę założenia nowego tematu, najpierw wybierz odpowiednią dla niego grupę, w większości przypadków wystarczają grupy oficjalne, wśród nich zwłaszcza "Świat książek" i "Hyde Park", poza oficjalnymi głównie "wymienię/sprzedam" i ewentualnie "Gry i zabawy". Grupa "Aktualności" nie służy załatwianiu spraw pilnych, a "LubimyCzytać.pl" nie służy rozmowom o czytaniu - zanim dołączysz do licznego grona ich zaśmiecaczy, dowiedz się czym są i dlaczego to nie tam chcesz rozpocząć nowy wątek :)

Ten skrót powinien wystarczyć na początek i uchronić Cię przed reprymendą któregoś z samozwańczych stróżów porządku, do których i ja sama niekiedy się zaliczam.

Rzecz pierwsza i podstawowa dla dalszych kontaktów ze współużytkownikami:
-->Moje konto -->Ustawienia -->Prywatność
i obniż tam sobie poziom tajności, bo domyślny jest taki, że ktokolwiek spróbuje do Ciebie zajrzeć, jest przekierowywany tu:
http://lubimyczytac.pl/brak-uprawnien
co oznacza, że nie mamy nawet dostępu do "Wyślij wiadomość" dla Twojego profilu, co znacząco...

Ostatni jednorożec to piękna baśń, jaką napisał autor godna polecenia bez względu na wiek :). Nawet film nakręcili animowany właśnie na podstawie książki, który kiedyś oglądałem :).

Las ożywionego mitu to historia o magicznym, ale pełnym niebezpieczeństw lesie, gdzie mity i różnego rodzaju stwory żyją właśnie tam. Niesamowita historia czasami z dodatkiem lekkiej grozy spowodowanej przez wykreowany klimat starego i ponurego boru pełnego dziwnych postaci praktycznie wyjętych jakby prosto z baśni.

Obie książki warto przeczytać :).

Ostatni jednorożec to piękna baśń, jaką napisał autor godna polecenia bez względu na wiek :). Nawet film nakręcili animowany właśnie na podstawie książki, który kiedyś oglądałem :).

Las ożywionego mitu to historia o magicznym, ale pełnym niebezpieczeństw lesie, gdzie mity i różnego rodzaju stwory żyją właśnie tam. Niesamowita historia czasami z dodatkiem lekkiej grozy...

No tak Conan to Conan, znać warto i wypada :)

Tak mnie teraz nachodzi, pojawiają się narzekania, że ludzie na LC o książkach nie dyskutują, a wystarczy temat jak ten i ludzie dyskutować jednak zaczynają ;)

No tak Conan to Conan, znać warto i wypada :)

Tak mnie teraz nachodzi, pojawiają się narzekania, że ludzie na LC o książkach nie dyskutują, a wystarczy temat jak ten i ludzie dyskutować jednak zaczynają ;)

"Imię wiatru" szczerze polecam, za tom drugi biorę się w tym roku, na trzeci, ostatni, czekam z niecierpliwością. Nie wiem jak polskie tłumaczenie, czytam po angielsku, ale jak źle by nie było, fabuła taka, że wiele można dla niej znieść.

Conana znać trzeba, ale absolutnie nie widzę konieczności czytania w nadmiarze, jak kto jeszcze nie próbował i nie jest fanem, nie polecam kupowania cegły zbiorczej. Żeby poznać, wystarczy kilka starszych opowiadań, a i film (ten ze Schwarzeneggerem) jako wprowadzenie do gatunku ujdzie, nie trzeba od razu czytać.
Ale nie zaszkodzi, nie zamierzam zniechęcać, po prostu mnie nie porwało, jestem zadowolona z tego, co przeczytałam, ale więcej mnie nie ciągnie, a i nie widzę, żebym wyciągnęła z opowiadań więcej niż z filmu.


Ludzie dyskutują, ale mam wrażenie, że tylko o fantastyce.
Nasi górą!

"Imię wiatru" szczerze polecam, za tom drugi biorę się w tym roku, na trzeci, ostatni, czekam z niecierpliwością. Nie wiem jak polskie tłumaczenie, czytam po angielsku, ale jak źle by nie było, fabuła taka, że wiele można dla niej znieść.

Conana znać trzeba, ale absolutnie nie widzę konieczności czytania w nadmiarze, jak kto jeszcze nie próbował i nie jest fanem, nie...

O tak cykl inkwizytorski, bardzo przyjemne czytadła. Polecam, choć bohaterowie nie są z tych których się lubi.

O tak cykl inkwizytorski, bardzo przyjemne czytadła. Polecam, choć bohaterowie nie są z tych których się lubi.

"Gra Endera" mi się podobała, gdy przymknąłem oko na wiek bohaterów, wtedy jak najbardziej przyjemna lektura. Tylko bardziej sci-fi niż fantasy.

Co do "Diuny" się zgadzam, bo przeczytać trzeba ale niekoniecznie na początek. Miałem w rękach stare wydanie z czcionką która doprowadzała do bólu oczu, a mimo to książka mnie wciągnęła.

"Gra Endera" mi się podobała, gdy przymknąłem oko na wiek bohaterów, wtedy jak najbardziej przyjemna lektura. Tylko bardziej sci-fi niż fantasy.

Co do "Diuny" się zgadzam, bo przeczytać trzeba ale niekoniecznie na początek. Miałem w rękach stare wydanie z czcionką która doprowadzała do bólu oczu, a mimo to książka mnie wciągnęła.