Tomasz Suwalski

POLITYKA W LITERATURZE? Numer warto kupić chociażby dla wyśmienitej Catherynne M. Valente i jej "Słońca na wygnaniu". To rzecz bardzo dobrze skrojona, aktualna, wyważona, a naprawdę niełatwo wyważyć satyrę. Abstrahując jednak od polityki, od tego, co autorka chce powiedzieć, w co wierzy, jaki ma światopogląd, "Słońce na wygnaniu" jest po prostu dobrym kawałkiem literatury, napisanym z dużą sprawnością, językiem dopracowanym i świadomym. Obawiam się jednak, że czytelnicy, którym nie po drodze ze światopoglądem autorki, nie będą potrafili się wzbić ponad swoje uprzedzenia, żeby obiektywnie ocenić poziom języka. Krew ich wcześniej zaleje. Trochę to smutne - bo w ten sposób tylko potwierdzą słuszność Valente - jeżeli jesteś tak zmanipulowany przez politykę, media, nagonki, wojenki i swoje poglądy, że ślepniesz na dobrą literaturę... No cóż. To tak, jakbyś wierzył, że jest zimno, kiedy tak naprawdę z nieba leje się śmiercionośny żar. TO NIE JEST KRAJ DLA MĘŻCZYZN? W prozie polskiej trzy opowiadania - trzech autorów - trzech głównych bohaterów, z których każdy w jakiś sposób jest wyzuty z emocji, relacji, interakcji międzyludzkich. Fajnie, gdyby to był zabieg celowy, ale mam wrażenie, że tak wyszło raczej z przypadku. Najmniej ten problem widać u Kołodziejczaka, bo i najmniej mamy tutaj materiału. "Zakamarki" wprawdzie biorą na warsztat ciekawy pomysł, gubią go jednak w nadmiernym tłumaczeniu teorii - tak, wiem, oto science w czystej formie, panie i panowie, należą się oklaski, poproszę głośniej! Tylko co mi po tym całym science, jeżeli nijak nie czuję związku z bohaterem? Jest on li tylko nośnikiem pomysłu, wydmuszką, został pozbawiony historii, kontekstu, emocji. Czy to była świadoma decyzja Kołodziejczaka, wynikająca z dążenia do jakiegoś wydumanego ideału i błędnego rozumienia tego, jak powinno wyglądać "prawdziwe scence fiction"? Czy może po prostu nieumiejętność opisywania emocji? Emocji pozbawiony jest też bohater "Miasta sług" Michała Smyka. Tutaj również pomysł był, ale zabrakło umiejętności - bohaterowie są niewiarygodni, intryga szyta grubymi nićmi, język ubogi. Z kolei w tekście Tomka Suwalskiego - "Zrobimy to dla ciebie pojutrze" - najbardziej męcząca jest bierność głównego bohatera. Nawet w wielkim finale nie udaje się tej bierności przełamać. Ale przynajmniej jest jakaś próba i za to dla zakończenia plus. Całość za długa i zbyt przegadana, dałoby się tę historię opowiedzieć zwięźlej, lepiej i bardziej emocjonalnie. Już słyszę, jak ktoś, czytając moją opinię, w duchu przeklina: "Te głupie baby i ich głupie emocje". Albo: "No oczywiście, to kobieta, więc pisze o emocjach, bo na niczym innym się nie zna!". "Tylko romansiki im w głowach". "Kobiety są irracjonalne". "Jak je zrozumieć" i tak dalej. Tak, jestem kobietą. I nie ma w tym nic złego. Bo, uwaga, uwaga, kobiet na świecie jest całkiem sporo, stanowimy jakąś połowę populacji. I tak, emocje są dla nas ważne. Co więcej - emocje są też ważne dla mężczyzn. Naprawdę. Dziwne, nie? KOREKTOR WIECZOROWĄ PORĄ No dobrze, na koniec jedno pytanie - co się dzieje z korektą? To już naprawdę jest męczące - są literówki, są powtórzenia, są niezgrabności - takie rzeczy, które łatwo poprawić. Dla przykładu trzy zdania: "W danych (powinno być: DAWNYCH) czasach orkiestry przygrywały wielkim transatlantykom...", "Do dyspozycji miał JEDYNIE kwestionariusz i JEDNĄ rozmowę telefoniczną", "Zanim przyjaciele do niego DOPADLI, PADŁ martwy na piaszczystą alejkę". Zdania pochodzą kolejno z opowiadań: Kołodziejczaka, Suwalskiego, Smyka. A konkretniej - Z PIERWSZYCH FRAGMENTÓW TYCH OPOWIADAŃ. Zapewniam, że dalej jest tego WIĘCEJ. Nowa Fantastyko, proszę, zainwestuj w jakiegoś korektora!