Ludzie i pszczoły są do siebie podobni. Nie chodzi mi jednak o wygląd zewnętrzny. I one, i my żyjemy w grupach społecznych, gdzie są ustalone hierarchie. Dzielimy się obowiązkami, rozmawiamy, pomagamy sobie itd. Zarówno pszczoły jak i ludzie mieszkają w ulach.
Jacenty Daniszko był policjantem. Przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Kupił w Mioduli farmę usytuowaną przy lesie i założyła na niej pasiekę, bo pszczoły stały się jego pasją. Zmusił swoją żonę Katarzynę aby rzuciła pracę i przeprowadziła razem z nim z ukochanego miasta na wieś. Nie jest to dla niej wymarzone miejsce na ziemi, tęskni za wrzaskiem, hałasem miasta. Pewnego dnia zostaje ukąszona przez pszczołę. Leży w szpitalu w śpiączce wywołanej wstrząsem anafilaktycznym. Jest w swoim świecie, w swoich wspomnieniach zawieszona między jawą a snem. Jest jeszcze ich syn Konrad, który okłamuje rodziców. Cały czas mówiim, że jest księgowym w korporacji a tak naprawdę pracuje jako model. Żyje w wolnym związku z fotografką Adrianną.
Kiedy Katarzyna leży w szpitalu niespodziewanie pojawia się w życiu Jacentego - Maciejka, która pracuje w Pensjonacie „Lawendowa Chata”.
Ta książka to olbrzymi ul uczuć, emocji. Odkrywania na nowo siebie i świata. Każdy z bohaterów jest zagubioną pszczołą w swoim życiu. Żyją w swoich zamkniętych światach, bo niby tak chcieli, tak umieli nie dopuszczając do siebie myśli, że można inaczej.
Rozdziały tej powieści to historie, przeżycia opowiadane przez głównych bohaterów: Maciejkę, Jacentego, Katarzynę, Konrada, Bogusławę – matkę Maciejki i jej siostrę Dorotę.
Poznajemy tajemniczy świat wspólnoty, gdzie przebywały same kobiety. Na jej czele stała Talia. Mieszkała tam Maciejka, jej siostra Dorota i matka Bogusława. Matka znalazła tam spokój po niespodziewanej śmierci męża, ale z jednej skrajności – depresji - popadła w drugą. Tutaj żyła dzięki wyznaczanym przez Talię regułom, umartwiała się za życia. Za pomocą skórzanego rzemienia tresowała córki aby były posłuszne. Tutaj do własnych potrzeb naginana jest wiara. Według własnej interpretacji Biblii tłumaczony jest istniejący świat oraz zasady w nim panujące. Wiara przysłania rzeczywistość. W jej imieniu zabijana jest dziewczyna,
Między Jacentym a Maciejką powoli rodzi się uczucie. Jacenty odnalazł spokój, swoje miejsce, robi to co kocha - jednocześnie krzywdzi żonę. Ale ona już postanowiła, co zrobi ze swoim życiem. Zacznie po prostu żyć, bo los dał jej drugą szansę a Katarzyna zamierza z tej szansy skorzystać według swoich zasad, spełniając marzenia.
Konrad ma uraz do ojca, że więcej czasu poświęcał seryjnym mordercom niż jemu. Poznaję dziewczynę, która jest chora. Tak bardzo boi się tej choroby, że nawet nie chce jej dotknąć. Wstydzi się jej, bo co ludzie z jego świata powiedzą. Okazało się, że tylko on nie umie tego zaakceptować. Strach przed chorobą, której nawet nie próbuje poznać. Czuje odrazę.
W tym ulu tajemnica goni tajemnicę. Nikt prawdy nie umie powiedzieć, wstydzi się siebie i innych. Komunikacja szwankuje, nie ma spokojnej rozmowy, jest kłótnia. Uprzedzenia i blokady, które sami sobie narzucają. Nie umieją zaakceptować „innych” czy gorszych nie. Każde z nich w swoim świecie zamknięte, nie dostrzega uczyć innych. Osobno od siebie myślą nad swoim życiem i tym wspólnym, i tym zawodowym. Oddalili się od siebie Dopiero pojawienie się jednej dziewczyny, zmienia wszystko dookoła. POLECAM!!!
Czytam dla przyjemności dziękuje za udział w Book Tourze.

Ludzie i pszczoły są do siebie podobni. Nie chodzi mi jednak o wygląd zewnętrzny. I one, i my żyjemy w grupach społecznych, gdzie są ustalone hierarchie. Dzielimy się obowiązkami, rozmawiamy, pomagamy sobie itd. Zarówno pszczoły jak i ludzie mieszkają w ulach.
Jacenty Daniszko był policjantem. Przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Kupił w Mioduli farmę usytuowaną przy...

Patrycja Żurek znowu zaskakuje odwagą w podejmowanych problemach. Oplata je w historie i podaje na tacy niczym wyśmienite danie. I wiesz, że piękna otoczka może skrywać przeróżne "smaki", ale sięgasz, by znowu poczuć to zaskoczenie i tę błogość.
Nie inaczej jest też z powieścią "Zagubiona pszczoła", w której w sielankowej otoczce budzą się demony przeszłości i słabości.
Czy i tym razem bohaterowie są w stanie uporać się z nimi, by sielanka wypełniła ich życie , tak by stało się miodem płynące? Sprawdźcie!

Za możliwość przeczytania dziękuję autorce i Dziewczynom z Czytam dla Przyjemności ( organizatorkom bt).

Patrycja Żurek znowu zaskakuje odwagą w podejmowanych problemach. Oplata je w historie i podaje na tacy niczym wyśmienite danie. I wiesz, że piękna otoczka może skrywać przeróżne "smaki", ale sięgasz, by znowu poczuć to zaskoczenie i tę błogość.
Nie inaczej jest też z powieścią "Zagubiona pszczoła", w której w sielankowej otoczce budzą się demony przeszłości i słabości.
Czy...

Bardzo lubię czytać książki Patrycji Żurek.
Szczerze zawsze obawiam się zakończenia. Nie jestem w stanie go przewidzieć. Polecam!

BARDZO MOCNO wpłynęła na mnie jej książka „Ślimoki”.

Bardzo lubię czytać książki Patrycji Żurek.
Szczerze zawsze obawiam się zakończenia. Nie jestem w stanie go przewidzieć. Polecam!

BARDZO MOCNO wpłynęła na mnie jej książka „Ślimoki”.

Pszczoła to maleńki owad, który niczym skrzydła motyla potrafi wywołać istne tsunami nie tylko w świecie zwierząt. Jedna mała pszczoła swoim jadem może doprowadzić do tragedii ale czy ta tragedia jest nią istotnie, a może to początek czegoś nowego ? Jeden maleńki owad wywołuje w życiu Jacentego, Katarzyny, Maciejki i Konrada wiele zmian. Doprowadza do zmierzenia się z demonami przeszłości, zmusza do refleksji nad własnym życiem i motywuje do szukania własnego szczęścia.
Autorka po raz kolejny udowadnia, że trudne sprawy i ciężkie tematy nie są jej obce i nie boi się o nich pisać. Sielska okładka z jednej strony oddaje charakter książki, bo Miodula to takie sielska miejscowość miodem płynąca, w której dzieje się to, co się dzieje. W Mioduli jak w tyglu mieszają się historie ludzi, których przekorny los łączy z sobą w sobie tylko znanym celu. Burzy ich spokój, budzi demony, zmusza do mierzenia się z nimi. Jednak po burzy wychodzi słońce a to daje nadzieję.
Autorka tym razem porusza temat alkoholizmu i fanatyzmu religijnego, walki z nieuleczalną chorobą i uprzedzeń otoczenia z nią związanych. Pokazuje, że na miłość i szczęście nigdy nie jest za późno i że wiek, stan zdrowia czy życiowe zawirowania nie mają na nie wpływu. To my sami decydujemy o własnym szczęściu i tylko od nas zależy, czy damy mu szansę zaistnieć, czy też zamkniemy się w kapsule własnych przyzwyczajeń.
Dziękuję autorce i blogowi Czytam dla przyjemności za możliwość poznania fascynującego świata pszczół, w którym ta zagubiona odnajduje swoje szczęście.

Pszczoła to maleńki owad, który niczym skrzydła motyla potrafi wywołać istne tsunami nie tylko w świecie zwierząt. Jedna mała pszczoła swoim jadem może doprowadzić do tragedii ale czy ta tragedia jest nią istotnie, a może to początek czegoś nowego ? Jeden maleńki owad wywołuje w życiu Jacentego, Katarzyny, Maciejki i Konrada wiele zmian. Doprowadza do zmierzenia się z...

Świetna książka.
Polecam serdecznie 😍

Świetna książka.
Polecam serdecznie 😍

Kolejna książka autorki, która nie boi się trudnych tematów. Tutaj mierzymy się z niezdrową fascynacją religijną, skutkami alkoholizmu i trudnym dzieciństwem. Patrycja Żurek w ciekawy i niepowtarzalny sposób przedstawiła relację damsko-męską, rodzicielską i koleżeńską. Uprzedzenia oraz problemy z akceptacją często nieuzasadnioną przemawiają do czytelnika. Bardzo ciekawym i ważnym wątkiem są informacje dotyczące pszczół, ich ciężkiej pracy oraz konsekwencji spowodowanych użądleniem. W tej powieści dużo się dzieje, akcja biegnie szybko i czytelnik na pewno się nie nudzi. Jestem zachwycona tą książką, mimo że okładka może sugerować historię piękną i bajeczną, a tutaj jest dość specyficznie i momentami wzruszająco, ale też przerażająco. Polecam

Kolejna książka autorki, która nie boi się trudnych tematów. Tutaj mierzymy się z niezdrową fascynacją religijną, skutkami alkoholizmu i trudnym dzieciństwem. Patrycja Żurek w ciekawy i niepowtarzalny sposób przedstawiła relację damsko-męską, rodzicielską i koleżeńską. Uprzedzenia oraz problemy z akceptacją często nieuzasadnioną przemawiają do czytelnika. Bardzo ciekawym i...

Pszczoły od wieków są uważane za posłańców Boga, za łączników między Nim a ludźmi oraz za przewodników naszych ludzkich dusz. Kiedy więc od użądlenia pszczoły Katarzyna zapada w śpiączkę, dla bohaterów książki "Zagubiona pszczoła" zaczyna się czas przemyśleń, wspomnień swojego życia oraz wyciągania w końcu odpowiednich wniosków. Z klatki, w którą sami dobrowolnie weszli lub zostali zamknięci przez najbliższych. Bohaterowie w procesie rozważań oraz podsumowywania swojego dotychczasowego życia kierowali się nielogicznymi zasadami, poczuciem winy, strachem przed oceną innych, złością i brakiem wiary w swoje umiejetności. Do czego to doprowadziło? Do niepotrzebnych emocji takich jak złość, niepewność, brak samoakceptacji a także kłótni i szukaniu winnych na siłę. Tylko po co? To co ja wyniosłam z tej powieści to pewność,że nie powinniśmy robić czegoś wbrew sobie samym. Nie wolno nam także pozwolić na to,aby inni decydowali za nas w naszym życiu. Jeśli będziemy żyć zgodnie ze sobą, będziemy jak te pszczoly których pełno w ulu, ale potrafią zachować spokój i harmonię, ponieważ wiedzą jakie zadania na nich spoczywają.
Dziękuję Andżelice za możliwość zapoznania się z tą powieścią dzięki Book Tour Czytam dla przyjemności przez nią zorganizowanym.

Pszczoły od wieków są uważane za posłańców Boga, za łączników między Nim a ludźmi oraz za przewodników naszych ludzkich dusz. Kiedy więc od użądlenia pszczoły Katarzyna zapada w śpiączkę, dla bohaterów książki "Zagubiona pszczoła" zaczyna się czas przemyśleń, wspomnień swojego życia oraz wyciągania w końcu odpowiednich wniosków. Z klatki, w którą sami dobrowolnie weszli lub...

Droga Patrycjo!
To już mój drugi Booktour z udziałem Twojej książki. Niezmiernie dziękuję, że mogę poznawać Twoją twórczość. Tytuł książki idealnie odzwierciedla charakter bohaterów. Wszyscy są zagubieni – każdy przeżywa swoją traumę. Pogubili się w swoim życiu. Dobrze, że chociaż Maciejka z Jacentym odnaleźli siebie i swoje wspólne szczęście! Jak dla mnie, jedyną pozytywną bohaterką jest Ada. Dla niej nie ma rzeczy niemożliwych. Wszędzie, we wszystkim i we wszystkich widzi pozytywy. Super ukazany wątek, jak Ada z Karoliną znalazła wspólny język, pomimo jej przypadłości. Rewelacyjny pomysł z tą akcją – „…skoro ludzie są uprzedzeni do chorób, powinniśmy nieco ich uświadomić, wyjaśnić, na czym to polega, czy jest zaraźliwe i jak obrzydliwie wygląda.” A sam Konrad? Wielu z nas jest takim Konradem. Iluż to z nas ma w sobie pokłady niezidentyfikowanej złości. Na siłę staramy się dopasować do otoczenia, udajemy kogoś, kim tak naprawdę nie jesteśmy, a przecież życie nie na tym polega. Ada i Karolina to świetne dziewczyny, naturalne i poukładane. Dodające czytelnikom otuchy i wiary, że nie wszyscy są tacy źli. Jest mnóstwo powodów, by żyć i cieszyć się tym życiem. Książka porusza wiele trudnych tematów, ale zarazem bardzo interesujących. Wspaniale było przeżyć tych kilka chwil z Twoją książką, Patrycjo. Życzę Ci kolejnych świetnych powieści. Dziękuję!

Droga Patrycjo!
To już mój drugi Booktour z udziałem Twojej książki. Niezmiernie dziękuję, że mogę poznawać Twoją twórczość. Tytuł książki idealnie odzwierciedla charakter bohaterów. Wszyscy są zagubieni – każdy przeżywa swoją traumę. Pogubili się w swoim życiu. Dobrze, że chociaż Maciejka z Jacentym odnaleźli siebie i swoje wspólne szczęście! Jak dla mnie, jedyną pozytywną...

Sielska okładka. Zachęcający tytuł. 58 zgrabnych rozdziałów. To pierwsze wrażenie, jakie robi powieść Patrycji Żurek “Zagubiona pszczoła”. Dalej szybko zachwyca żywy, plastyczny język. Język, który barwnie ukazuje piękno flory i niezwykłość fauny. Język, który nie boi się być również językiem codziennym. I doskonale buduje postaci oraz ich charakter. Potem jeszcze liczne retrospekcje, dzięki którym poznajemy i korzenie bohaterów, i to, co ich ukształtowało. I oczywiście ogromna ilość ciekawostek o świecie pszczół — ich życiu, zwyczajach oraz niezwykłej roli, jaką odgrywają w ekosystemie planety.

Maciejka — pozornie cicha, skromna i delikatna. Jak kwiat, którego imię nosi. W rzeczywistości — zdroworozsądkowa, ale i pełna emocji. Logiczna i liryczna. Kobieta pełnowymiarowa, mimo bardzo niewielu lat i osobliwego wychowania. Zjawia się w Mioduli nie wiadomo skąd. Ani dlaczego. W Lawendowej Chacie znajduje swoje miejsce na ziemi. Tutejsze gwiazdy dają jej wytchnienie, tutejsze drzewa — bezpieczeństwo.
Jacenty ucieka w przyrodę przed karierą, która zniszczyła mu rodzinę. I jego samego. Na policyjnej emeryturze ucieka w ukochany, fascynujący świat pszczół, próbując przekonać do swojej miłości żonę. Jednak Katarzyna nie podziela pasji męża. To umysł ścisły, który kocha uczyć. Ich syn zaś — jak kot — chadza własnymi drogami. I próbuje odnaleźć sens życia, które winno być jak od linijki, a okazało się mocno splątaną ścieżką przypadków.

W pięknych okolicznościach przyrody, pod pozorem romansu młodej dziewczyny z dojrzałym mężczyzną, autorka porusza kilka ważkich tematów.
To powieść o tym, że bycie stróżem prawa to praca, która niejednego potrafi wykończyć psychicznie. O alkoholizmie policjantów. O tym, jak niszczeją oni sami oraz ich rodziny. I jakie są tego powody.
O tym, że religia miłości czasami staje się religią nienawiści. A biblijna równość kobiety i mężczyzny zostaje wtłoczona w ramy patriarchatu i nieustających powinności kobiety względem mężczyzny. Dlaczego sekty i pseudoprorocy mają taką a nie inną moc oddziaływania na słabe, niepewne siebie oraz skrzywdzone jednostki oraz co może z tego wynikać.
O tym, że zmagania z nieuleczalną chorobą to codzienność wielu osób. Osób, które żyją między nami i także kochają życie, mimo że społeczne odrzucenie ze względu na stan zdrowia i związana z nim samotność są często ponad ich siły.
O tym, że myślenie krytyczne i podważanie “prawd mainstreamu” wyjdzie nam tylko na dobre. Bo (nad)używanie mózgu w procesie zwanym myśleniem naprawdę popłaca.
O tym, że walka o marzenia i szczęście nie zależy od wieku, stanu zdrowia czy możliwości finansowych, a od nas samych. Wszystko jedno, czy tym marzeniem jest wydanie książki, czy kampania społeczna czy wykształcenie - tak formalne, jak i nieformalne.
To powieść o mocy kobiet wreszcie. Kobiet różnych od siebie pod względem pochodzenia, wykształcenia, doświadczenia. “Zagubiona pszczoła” to książka przede wszystkim o kobietach i o tym, jak ich siła kształtować może życie ich samych i wszystkich dookoła. Bo Maciejka, Katarzyna i Karo oraz Ada wywierają ważki wpływ na tych, którzy je otaczają. Te zwykłe-niezwykłe kobiety zostawiają znaczący ślad w życiu innych i dają im szansę na zmianę, jeśli tylko będą mieli dosyć odwagi cywilnej.

Tytuł okazuje się tak wielopłaszczyznowy, że spina w zasadzie wszystkie najważniejsze wątki powieści. I te dosłowne, jak miejsce akcji, jego legendarną założycielkę i niezwykłą historię czy pasję jednego z bohaterów, która w różnoraki sposób wpływa na jego życie — tak powodując tragedię, jak i dając mu szczęście. I te metaforyczne — zagubienie ludzi w dzisiejszym świecie, brak jasnych wytycznych w życiu i klarownych więzi rodzinno-personalnych, które powodują wyobcowanie wśród swoich i osamotnienie w tłumie.

Patrycja Żurek to autorka, która od tematów ciężkich, trudnych i niewygodnych nie ucieka. Wręcz przeciwnie— bierze je odważnie na tapet i często wplata w gobelin prozaicznych, ale i niezwykłych losów ludzkich.
Nie wybiela swoich bohaterów. Nie tłumaczy ich, nie zabiega o akceptację czytelnika. Jej powieści to nie bajkowy świat social mediów, gdzie wszystko jest idealnie, na miarę i oczekiwania skrojone. Pisze bez filtra i bez cukru. Dlatego momentalnie odnajdujemy w tworzonych przez nią postaciach siebie, swoje rodziny i znajomych. Swoje zalety i wady. Swoje serca i swój mrok. Bohaterowie czasem bolą. Bardzo. Są obrazem, którego nie chcemy widzieć, bo pokazują nas samych.
Parafrazując wszak najprawdziwszą definicję człowieka — "ludźmi jesteśmy i nic, co ludzkie, nie jest nam obce”.

Sielska okładka. Zachęcający tytuł. 58 zgrabnych rozdziałów. To pierwsze wrażenie, jakie robi powieść Patrycji Żurek “Zagubiona pszczoła”. Dalej szybko zachwyca żywy, plastyczny język. Język, który barwnie ukazuje piękno flory i niezwykłość fauny. Język, który nie boi się być również językiem codziennym. I doskonale buduje postaci oraz ich charakter. Potem jeszcze liczne...

Pszczoły to niesamowite stworzenia. Ich miód leczy niejedną chorobę, a niektórzy wierzą, że również pomaga w trudnych chwilach. Czy i bohaterom pomogą te owady przekonajcie się sami.
Myślę, że nieprzypadkowo Patrycja Żurek osadziła „Zagubioną pszczołę” w Mioduli, gdzie pojawia się Maciejka o aromatycznym umieniu i tajemniczej przeszłości. Dziewczyna przybyła jakby znikąd. W tragicznym dla Jacentego dniu, zakochanego w pszczołach, poznaje mężczyznę, którego żona Katarzyna zapadła w śpiączkę przez jego pasję.
Kocham tę książkę za brzęczenie pszczelich skrzydełek i przepiękny język. Opisy opływają miodem i przenoszą do Mioduli. Uwielbiam również to, że jak zwykle u Patrycji Żurek nie ma cukierkowości w obyczajowych powieściach. Świat przedstawiony jest żywy, a bohaterowie nie są jednoznacznie dobrzy albo źli.

Pszczoły to niesamowite stworzenia. Ich miód leczy niejedną chorobę, a niektórzy wierzą, że również pomaga w trudnych chwilach. Czy i bohaterom pomogą te owady przekonajcie się sami.
Myślę, że nieprzypadkowo Patrycja Żurek osadziła „Zagubioną pszczołę” w Mioduli, gdzie pojawia się Maciejka o aromatycznym umieniu i tajemniczej przeszłości. Dziewczyna przybyła jakby znikąd. W...