Mogiłka to wieś gdzieś na Śląsku. Wiejskim grabarzem jest tu ponad 70-letni Ludwik Popiołek. A cmentarz w Mogiłce jest niezwykły, gdyż ma wsparcie tajemniczych, pradawnych mocy drzemiących w wielkim kamieniu. Wyczuwalna jest ich obecność, gdy położy się dłoń na jego powierzchni.
Z racji wykonywanej profesji Popiołek nieustannie styka się ze śmiercią, ciałami zmarłych i ich bliskimi. Jednak wbrew pozorom, książka nie odpowiada tylko o śmierci, to przede wszystkim książka o życiu. Życiu mniej lub bardziej udanym oraz nieudanym, nieszczęśliwym lub szczęśliwym, spełnionym ale też przegranym i zmarnowanym. Mieszkańców Mogiłki, tych żyjących i tamtych zmarłych poznajemy dzięki Ludwikowi Popiołkowi. Dzięki niemu dowiadujemy się, jaka jest ich codzienność, jakie są ich rozterki, relacje rodzinne, czy są otoczeni miłością, nienawiścią, samotnością, obojętnością, czy może pogardą i nienawiścią. Z wiekiem grabarz zaczyna słyszeć co mają do powiedzenia o swoim życiu ci, którzy odeszli spośród żywych, ale wciąż trwają jakby w zawieszeniu, ponieważ nie rozliczyli się z przeszłością, coś w nich jeszcze z doczesności tkwiło i nie pozwalało zaznać spokoju. Grabarz też go nie zazna i nie odejdzie do tamtego świata, dopóki wszystkich nie wysłucha.
Historie, które poznajemy, wywołują wiele emocji, skłaniają też do refleksji nad życiem i tym co w nim jest naprawdę ważne.
Szczególnie poruszają historie tych bohaterów, którzy odchodzili z tego świata z gorzkim przeświadczeniem, że bliscy nie potrafili lub nie chcieli ich zrozumieć i wysłuchać.
A co my wiemy o uczuciach naszych najbliższych, czy mamy czas i dobrą wolę, aby je poznać i zrozumieć?
Nigdy nie szkoda czasu na czytanie książek, które skłaniają do takich refleksji.

Wysłuchana w ramach kwietniowego wyzwania LC. Książka, która zabiera czytelnika do Mogiłki, gdzie współistnieją
obok siebie dwa światy: zwyczajny swiat żywych i niezwykły świat umarłych.

Mogiłka to wieś gdzieś na Śląsku. Wiejskim grabarzem jest tu ponad 70-letni Ludwik Popiołek. A cmentarz w Mogiłce jest niezwykły, gdyż ma wsparcie tajemniczych, pradawnych mocy drzemiących w wielkim kamieniu. Wyczuwalna jest ich obecność, gdy położy się dłoń na jego powierzchni.
Z racji wykonywanej profesji Popiołek nieustannie styka się ze śmiercią, ciałami zmarłych i ich...

Mówi się, że rzeczy których ludzie żałują na łożu śmierci to: po pierwsze, braku odwagi żeby żyć, jak się chciało. Po drugie, że pracowali tak ciężko. Po trzecie, niemożności okazywania prawdziwych uczuć. Czy rzeczywiście tak to właśnie wygląda? Należałoby może spytać grabarza imieniem Ludwik Popiołek. Ten skromny mieszkaniec miejscowości o nazwie Mogiłka ma osobliwy dar: słyszy opowieści ludzi, którzy odeszli już z tego świata…
Jako pierwsza przemawia do niego niewidoma za życia Danusia – jasnowłosa i urodziwa, dawno temu była wielką miłością Ludwika… I tak już chyba pozostało, bo po tragicznej śmierci ukochanej, która nie przetrwała kolizji z powożonym przez pijanego woźnicę wozem nie zainteresował się nikim innym.
To właśnie jej głos słyszy w swojej głowie pewnego wczesnego ranka, kiedy to kieruje się na cmentarz w rodzinnej Mogiłce. Ten niecodzienny fakt czyni na nim tak wielkie wrażenie, że serce nie wytrzymuje tego napięcia. Dopada go silny ból, traci nawet przytomność… Ludwik przeżyje zawał; wybudzony ze stanu nieświadomości, znów słyszy głos swojej zmarłej przedwcześnie kobiety.
“Ludwiku, nie umrzesz, dopóki nie wysłuchasz historii zmarłych z tego cmentarza” – mówi Danusia.
“Spokój grabarza” to nieco nostalgiczna opowieść, w której przewija się wiele wątków pomniejszych bohaterów; łączy je ten należący do Ludwika. Nie brak tu hrabiny, prostytutki, mordercy, są również smutne historie należące do zmarłych dzieci. Pan Popiołek jest osobą, która wiele potrafi zrozumieć… Nie ocenia, nie potępia – sam przeżył, jakby nie było, siedemdziesiąt pięć lat. Rozumie, że ludzka egzystencja nie jest sprawą łatwą.
Stary grabarz jest powiernikiem zbolałych duszyczek – pojmuje bowiem, że zależy im na wysłuchaniu, którego czasami za życia nie mieli… Odniosłam wrażenie, iż książka Patrycji Żurek to opowieść o samotności – tej wiecznej, silniejszej niż śmierć. Człowiek bywa nierozumiany za życia – być może dlatego nie może znaleźć spokoju “po drugiej stronie” – tej tajemniczej, gdzie wszyscy odchodzimy?
Wspominałam wcześniej, że bardzo lubię pióro autorki ze Śląska. Nie jest ona wprawdzie mistrzynią optymizmu – jej opowieści najczęściej ukazują ludzki żal, smutek, gorycz i dotkliwą pustkę… Są jednak przez to wartościowe, często przejmujące i bardzo aktualne. Za “historiami z zaświatów” kryją się sprawy dotykające każdego z nas, a przez to uniwersalne.

Mówi się, że rzeczy których ludzie żałują na łożu śmierci to: po pierwsze, braku odwagi żeby żyć, jak się chciało. Po drugie, że pracowali tak ciężko. Po trzecie, niemożności okazywania prawdziwych uczuć. Czy rzeczywiście tak to właśnie wygląda? Należałoby może spytać grabarza imieniem Ludwik Popiołek. Ten skromny mieszkaniec miejscowości o nazwie Mogiłka ma osobliwy dar:...

Spokój to w zasadzie zbiór opowiadań powiązanych ze sobą miejscem i kilkoma bohaterami, ale w zasadzie poznajemy historię kilku osób. Mam wrażenie że książkę można skończyć czytać w dowolnym momencie a jednocześnie mam wrażenie że książka się nie skończyła tylko nagle przerwała opowiadać swoją historie. Bo przecież nawet śmierć nie zwalnia nas z opowiedzenia swojej historii.
Muszę przyznać, że książka mocno mnie zaskoczyła: tytuł żywcem ściągnięty z elektrycznych gitar kolorowa okładka, no to czego może się człowiek spodziewać lekkiej przyjemnej i zapewne wesołej, a dostajemy opowiadania o życiu przed i po przejściu na drugą stronę.
Główny bohater wysłuchuje historii swoich klientów, to że osoby te przeszły przez wrota śmierci, to już szczegół a może właśnie to jest ważne bo przecież takie osoby już wiedzą a nie myślą wydaje im się, to że wiedzą nie znaczy że mogą powiedzieć. Książka zmusza do przemyślenia niektórych swoich decyzji. Zwłaszcza tych dotyczących samobójstwa wolności eutanazji. Czym jest śmierć czy człowiek ma prawo wybrać kiedy odejdzie on i inni. Książka ciekawa niby lekka a jednak bardzo głęboka metafizyczna połączona z fantazy.
Ponieważ książka dotarła do mnie w ramach Book tour i osoba która czytała książkę przede mną zaznaczyła w niej wszystkie błędy popełnione przez osobę wykonującą skład to niestety błędy te troszkę drażniły mnie w czasie czytania. Jeśli więc oczekujesz perfekcyjnej formy to musisz się nad czytaniem tej pozycji zastanowić. Ja jednak mimo wszystko czerpałem dużą przyjemność z czytania

Spokój to w zasadzie zbiór opowiadań powiązanych ze sobą miejscem i kilkoma bohaterami, ale w zasadzie poznajemy historię kilku osób. Mam wrażenie że książkę można skończyć czytać w dowolnym momencie a jednocześnie mam wrażenie że książka się nie skończyła tylko nagle przerwała opowiadać swoją historie. Bo przecież nawet śmierć nie zwalnia nas...

Szalenie interesująca fabuła, nietypowy początek i całość również. Może ewentualnie mniejsza liczba bohaterów pozwoliłaby lepiej zapanować nad wzajemnymi relacjami i powiązaniami w tym małym miasteczku. W dodatku dla kilku bohaterów pobocznych oraz głównego autorka czasem cofa się w przeszłość, a czasem pisze o teraźniejszości. Jednak każda z tych historii jest ciekawa i ujmująca. Bardzo mi się podobała postać grabarza - autorka jakby nie było dosyć młoda świetnie sobie poradziła z utyskiwaniem starszej osoby i też z jej innym podejściem do pewnych rzeczy, które dzieją się wokół. Podobała mi się magia wpleciona w losy ludzi, nienachalna, niedojmująca, ale obecna. I otwartość na różne wybory ludzkie, różne ścieżki losów bohaterów, które czasami trudno zaakceptować, a tu autorka nie ocenia, tylko plecie opowieść. Na pewno wrócę jeszcze do tej autorki.

Szalenie interesująca fabuła, nietypowy początek i całość również. Może ewentualnie mniejsza liczba bohaterów pozwoliłaby lepiej zapanować nad wzajemnymi relacjami i powiązaniami w tym małym miasteczku. W dodatku dla kilku bohaterów pobocznych oraz głównego autorka czasem cofa się w przeszłość, a czasem pisze o teraźniejszości. Jednak każda z tych historii jest ciekawa i...

Fajnie się słuchało, ale zbyt mało optymistyczna, jak na mój gust. Znowu zabrakło jakiegoś promyczka nadziei, a przecież w życiu jest tak, że nawet jak już naprawdę jest źle, to jednak zdarza się drobiazg rozświetlający twarz.

Fajnie się słuchało, ale zbyt mało optymistyczna, jak na mój gust. Znowu zabrakło jakiegoś promyczka nadziei, a przecież w życiu jest tak, że nawet jak już naprawdę jest źle, to jednak zdarza się drobiazg rozświetlający twarz.

Ciekawe podejście do tematu śmierci, straty i sensu życia jako takiego. Nic odkrywczego, ale warto przeczytać

Ciekawe podejście do tematu śmierci, straty i sensu życia jako takiego. Nic odkrywczego, ale warto przeczytać

Ludwik Popiołek jest grabarzem na cmentarzu w Mogiłce. Jest to miasteczko szczególne, tak samo jak niesamowity jest sam Popiołek, który jako jedyny słyszy opowieści duchów, a te mają mu wiele do przekazania.

Skąd nazwa Mogiłka i jakie to barwne charaktery ją zamieszkiwały dowiecie się z lektury tej książki.

Ja bardzo lubię książki autorki, zawsze sięgając po kolejną zastanawiam się jaką historię napisała tym razem i czym znowu mnie zaskoczy.
Jak zwykle książka przypadła mi do gustu.
Polecam.

Ludwik Popiołek jest grabarzem na cmentarzu w Mogiłce. Jest to miasteczko szczególne, tak samo jak niesamowity jest sam Popiołek, który jako jedyny słyszy opowieści duchów, a te mają mu wiele do przekazania.

Skąd nazwa Mogiłka i jakie to barwne charaktery ją zamieszkiwały dowiecie się z lektury tej książki.

Ja bardzo lubię książki autorki, zawsze sięgając po kolejną...

Od czasu przeczytania "Serca lasu" i "Iskierki" książki Patrycji Żurek biorę w ciemno. Gdy zobaczyłam, że jest organizowany booktour z jej powieścią zapisałam się bez wahania.

Głównym bohaterem powieści jest tytułowy grabarz, Ludwik Popiołek. Na cmentarzu w Mogiłce pracuje całe życie, od czasu gdy zginęła jego młodzieńcza miłość. Jest już starym człowiekiem, który sam chciałby odejść. Gdy dostaje zawału myśli, że to koniec. Już czuje tę wielką Miłość, którą wyobrażają sobie po śmierci ludzie wierzący. Jednak coś go zatrzymuje na ziemi. Zostaje odratowany, bo ma misję. Zanim sam umrze ma wysłuchać historii duchów.

Mogiłka jest miastem szczególnym. Właściwie wcześniej była wsią, lecz miejscowość rozrosła się i zmieniła. Jej stałym elementem jest stary cmentarz, na którym leży kamień emanujący mocą. Czuła ją założycielka sioła, Ewa Sardonowiczówna.

Duchy Mogiłki nie mogą odejść, dopóki nie przekażą komuś swojej historii a tylko Ludwik je słyszy.

Kolejne rozdziały opowiadają o życiu i śmierci mieszkańców nowopowstałego miasteczka. Poznajemy Andrzejka, Sebastiana, Ireneusza, Jagodę, Agnes, Dobrawę, księdza Wojciecha i Patryka Bella.

Parają się oni różnymi profesjami. Jest znana malarka, hrabina-księżna, prostytutka, morderca. Najsmutniejsze są opowieści o śmierci dzieci.

To nie jest książka, którą czyta się łatwo. Ciekawy był pomysł na fabułę, dodaję jedną gwiazdkę za oryginalność.

To taka nostalgiczna powieść do poczytania w listopadzie. Jest dobra, ale nie trafi do grona moich ulubionych tytułów.

Od czasu przeczytania "Serca lasu" i "Iskierki" książki Patrycji Żurek biorę w ciemno. Gdy zobaczyłam, że jest organizowany booktour z jej powieścią zapisałam się bez wahania.

Głównym bohaterem powieści jest tytułowy grabarz, Ludwik Popiołek. Na cmentarzu w Mogiłce pracuje całe życie, od czasu gdy zginęła jego młodzieńcza miłość. Jest już starym człowiekiem, który sam...

Zostało mi chyba ze 25% do skończenia, ale nawet nie chce mi się tego kończyć. Szkoda mi czasu na tą opowieść. Ogólnie lubię historię o duchach, ale jeszcze nie natrafiłam na nic ciekawego.

Zostało mi chyba ze 25% do skończenia, ale nawet nie chce mi się tego kończyć. Szkoda mi czasu na tą opowieść. Ogólnie lubię historię o duchach, ale jeszcze nie natrafiłam na nic ciekawego.

Bardzo ciekawy pomysł splecenia ze sobą losów kilku osób, i połączenia ich osobą grabarza. Do tego trochę metafizyki i ciekawostek - dobre, ale nie zostanie w moich myślach na dłużej.

Bardzo ciekawy pomysł splecenia ze sobą losów kilku osób, i połączenia ich osobą grabarza. Do tego trochę metafizyki i ciekawostek - dobre, ale nie zostanie w moich myślach na dłużej.