Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mieszane uczucia. Z jednej strony autorka pisze w sposób, który mylnie określany jest jako „obrazowy”. Czytelnik nie tylko zanurza się w ferii barw, ale zachłystuje się opisywanymi woniami „street foodu”, smogu, czuje pod palcami fakturę materiału ubrań Indusów. Przekonująco pokazuje specyfikę życia na Subkontynencie, przytłaczające wrażenie jakie robi na przybyszach z zewnątrz, jego różnorodność, niezrozumiałe dla nas zwyczaje, egzotykę życia codziennego. Z drugiej jednak strony ma się wrażenie, że jednak ta opowieść jest dość powierzchowna, choć zdaję sobie sprawę, że trudno wymagać, aby na niespełna 400 stronach wyczerpująco zgłębić temat. Wyobrażacie sobie, aby można było opowiedzieć o niuansach życia w Europie w podobnej formie? Pewnie i 4 000 stron nie starczy, aby zadowolić dociekliwych. No i nie ma nic o częstej wśród cudzoziemców „niekompatybilności” z różnorodnością Indii. O tych, co może i zjechali je z góry na dół, od Pendżabu do Kerali, ale w każdym z mijanych miast szukali McDonalda, KFC czy Subwaya (bo nie stać ich na stołowanie w „europejskich” restauracjach 5-cio gwiazdkowych hoteli),aby dać odpocząć żołądkowi od zawsze dla cudzoziemców mocno egzotycznej i, wybaczcie Indusi, monotonnej kuchni. Nie każdemu indyjska rzeczywistość przypadnie do gustu, choć opisywana przez Paulinę Wilk powinna zaciekawić każdego.