Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszyscy pewnie pamiętamy czasy, w których rodzice czytali nam baśnie i bajki na dobranoc, a my, słodkie maluchy, śledziliśmy te krótkie historyjki z zapartym tchem i wypiekami na policzkach. Potem zasypialiśmy z głową, w której błąkało się stado różnych myśli. Opowieści o Kopciuszku, Śpiącej królewnie czy Czerwonym Kapturku są nam znane aż do dziś. Znalazł się jednak ktoś, kto opowiedział je na nowo. Philip Pullman stworzył zbiór pięćdziesięciu baśni w nieco drastyczniejszym wydaniu. Nie będę wymieniać ich tytułów i tłumaczyć, o czym one są. Powiem tylko, że każda z opowieści mówi o walce dobra ze złem. Zaskoczyła mnie różnorodność historii, bo poznałam takie, o których istnieniu nie miałam pojęcia. Nie wszystkie jednak przypadły mi do gustu, ale z każdej wyniosłam jakiś morał, jak na baśnie przystało. Zawiodłam się na tym, że nie wszystkie opowieści były bez cenzury, o której mowa jest w tytule. Kilka z nich poznałam już dużo wcześniej w bardziej makabrycznym wydaniu, jak np. Kopciuszek, w którym przyrodnie siostry głównej bohaterki obcięły sobie pięty i palce, aby zmieścić się w bucik. W zbiorze tym zabrakło mi straszniejszych scen. Owszem, pojawiło się kilka takich, których nie przeczytałabym własnemu dziecku, ale oprócz lekkiego obrzydzenia nie pozostawiły one po sobie nic więcej. Bohaterowie byli raczej płytcy. Posiadali po jednej szczególnej cesze, która ich ukierunkowywała. W tego rodzaju historiach można na próżno doszukiwać się czegoś bogatszego. Niedługie opisy przyrody czy przeżyć wewnętrznych, prosty język i nieskomplikowane, odrobinę podobne do siebie pomysły. Trzecioosobowa narracja, konkretne opowiastki, toczące się własnym torem. Ani nie za szybkie, ani nie za wolne. Z jednej strony książkę tą powinno mi się czytać szybko i przyjemnie. Po części tak było, ale nie zmienia to faktu, że aż trzy miesiące mierzyłam się z ukończeniem zbioru. A to dlatego, że nie potrafiłam skupić się, kiedy za jednym zamachem brnęłam w dziesiątą już opowiastkę. Pomogło dawkowanie tych pięćdziesięciu baśni na części. Po jednej czy dwie, raz na jakiś czas. I Wam również polecam tak postąpić. Z prostej przyczyny: zapamiętacie więcej. Nie przemówiło do mnie analizowanie baśni przez autora, dlatego notki spod opowieści pomijałam. I sądzę, że dużo na tym nie straciłam. Gdybym przeczytała te wszystkie komentarze, uciekłaby radość z lektury i nie potrafiłabym wczuć się w klimat. Zawarte w tym zbiorze historie są ciekawe, czytanie przebiegło przyjemnie, ale nie obyło się bez minusów. Mimo to polecam, gdyż uważam, że każdy z nas powinien poznać tego typu opowieści.