Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zapewne nikt, kto przeczyta tę fantastyczną książkę, nie zacznie żyć jak surrealiści. Ale za to jakże miło wyobrazić sobie choć duchową łączność z tymi, co to zwalczali wszelkie tabu… Uwielbiam takie całkowicie niepraktyczne poradniki, niepisane dla osiągnięcia żadnego konkretnego celu, który i tak byłby nie do zrealizowania. - To po co w takim razie je czytać? – już słyszę to pytanie. Odpowie Autorka: „Sto lat temu surrealiści odkryli prawdę o tym, że wiele dramatów współczesnego świata ma korzenie w przywiązaniu do konwencji i tradycji, w przekonaniu o nienaruszalności zastanych reguł gry. Dlatego wymyślali techniki, które panujący w głowach zmurszały porządek nieco przemeblowywały. Wpuszczały do naszych mózgów odrobinę świeżego powietrza”. A jakie to techniki? „Luis Bunuel, ilekroć – spacerując z przyjaciółmi – mijał staruszka, powtarzał – Ależ się ten Bunuel posunął! A jeszcze rok temu był w całkiem niezłej formie”. Tristan Tzara pisał: „Spójrzcie na mnie! Jestem idiotą, dowcipnisiem, kawalarzem. Jestem brzydki, mały, mam twarz bez wyrazu. Jestem jak wy wszyscy (…). Wszyscy jesteście idiotami. Wszyscy jesteśmy idiotami”. Wśród licznych niepraktycznych, acz cudownych, porad Autorki szczególnie zainteresował mnie wątek „Jak się nie starzeć?”. To trudne zadanie, ale warto pamiętać o zasadach Rolanda Topora: ”Paznokcie, które nie przestają być czarne, gdy włosy siwieją – to niezawodny dowód młodości” oraz „Butelka starego, dobrego wina jest równie rzadkim zjawiskiem, jak starzec, który nie jest idiotą. Obie rzeczy się zdarzają, ale nie należy na nie liczyć”. I kolejna porada Taborskiej: „Co czytać?” (której staram się być wierny, zanim ją jeszcze poznałem): ”Przede wszystkim autorów unikających realistycznego opisu świata. Od tego są gazety i media społecznościowe. Uciekajmy w literaturę od rzeczywistości przytłaczającej nadmiarem faktów i złych treści. Nie zaszkodzi, jeśli twoi autorzy będą mieli skłonność do absurdu, erotyki, czarnego humoru, ironii i dwuznaczności. Dobrze, jeśli ich książki powrócą w twoich snach”. ”Jak upiększać miasto”? „Ulubioną zabawą surrealistów było wyobrażanie sobie, jak można by ulepszyć Paryż: Łuk Triumfalny - położyć na boku i zmienić w najelegantszy w mieście pisuar (… ) Bazylika Sacre-Coeur – pomalować na czarno i zmienić w zajezdnię tramwajową (…). Dom publiczny Les Chabannais – kobiety zastąpić generałami” (jakie zatem propozycje na Warszawę, droga społeczności LC?). I na koniec: „Jak się nudzić?”. „Bez wyrzutów sumienia”. PS Tę, wspaniałą książkę, którą można wciąż czytać na nowo i nowo, podarowała mi moja była szefowa, przechodząc do innej pracy. To się nazywa prezent! Tylko jaka intencja się pod nim kryła, obiektywny przypadek…?