Propozycja Agnieszki Taborskiej – bo na słowie „propozycja” poprzestanę, jeśli chodzi o określenie gatunku tego dzieła – budzi we mnie ambiwalentne odczucia. Z jednej strony trudno nie dać się wchłonąć baśniowemu nastrojowi spotęgowanemu ilustracjami Franciszka Maśluszczaka, z drugiej – dręczy pytanie, po co to komu, ten cały pokaz sprawności językowej, oderwany od innej celowości niż bawienie się samym sobą bardziej, niżby miał bawić czytelnika. Z pewnością nie jest to bajka dla dzieci. Fabuła tektonicznie niestabilna, konstrukcja nosi wyraźne ślady niefrasobliwości: nagle może się pojawić cokolwiek, skądkolwiek, jakkolwiek, lis w kapturze, wielkie ucho, bąbel na głowie, szop pracz, który wszystko maluje w żółte kwadraty... Niektóre motywy są naprawdę urzekające, ale ja wolę docenić dwa dorodne okazy spośród pięciu, niż nawet i dziesięć, ale spośród trzystu. Niż gdy muszę, dajmy na to, brnąć przez bez mała czterostronicowe przymiarki do projektu „to ja znajdę najwięcej przymiotników do słowa »Temat«”. Przez monotonny potok niegasnących fajerwerków elokwencji.

A o tym szopie to ledwie jedna linijka była, wspomniano tylko, że takiego spotkali, ale „nie mieli czasu, by z nim porozmawiać”.

Propozycja Agnieszki Taborskiej – bo na słowie „propozycja” poprzestanę, jeśli chodzi o określenie gatunku tego dzieła – budzi we mnie ambiwalentne odczucia. Z jednej strony trudno nie dać się wchłonąć baśniowemu nastrojowi spotęgowanemu ilustracjami Franciszka Maśluszczaka, z drugiej – dręczy pytanie, po co to komu, ten cały pokaz sprawności językowej, oderwany od innej...