Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wreszcie. Czekałam na to trzy długie części, cierpiałam, wzdychałam i brnęłam przez rozdziały, i się doczekałam. Postęp. Nie ma już streszczeń, nie ma agresywnych ekspozycji, postaci są wyraziste i mają przyzwoite narracje, i nawet jeśli fabuła poprowadzona jest powoli i bardziej się to czyta jak fantasy slice of life, to czytało się sympatycznie.
Trzymam kciuki za ostatnią część. Teraz już nie wolno mnie zawieść.

Wreszcie. Czekałam na to trzy długie części, cierpiałam, wzdychałam i brnęłam przez rozdziały, i się doczekałam. Postęp. Nie ma już streszczeń, nie ma agresywnych ekspozycji, postaci są wyraziste i mają przyzwoite narracje, i nawet jeśli fabuła poprowadzona jest powoli i bardziej się to czyta jak fantasy slice of life, to czytało się sympatycznie.
Trzymam kciuki za ostatnią...

Zmarnowany potencjał. Jakbym czytała streszczenie powieści. Ilość postaci i pomysłów na wątki zaczyna chyba przytłaczać narratora.

Zmarnowany potencjał. Jakbym czytała streszczenie powieści. Ilość postaci i pomysłów na wątki zaczyna chyba przytłaczać narratora.

Zaczynając czytać, miałam nadzieję, że przynajmniej będzie można przyjrzeć się postępom autorki, rozwojowi jej stylu czy narracji. Niestety, mam wrażenie, że otarliśmy się tutaj o pewien regres.
Zaczęło się obiecująco. Nowa postać miała słaby charakter, ale o paru wyrazistszych cechach. Odróżniała się od głównego bohatera poprzedniej części - a to już dużo, zważywszy na stosunkowo nieporadny sposób prowadzenia narracji. Kiedy jednak zrobiło się gęsto, zrobiło się też słabo.
Powieść cierpi na ogrom streszczeń, Nie ma dobrze przedstawionej akcji - ale jak ktoś jest fanem całych bloków tekstu streszczającego wydarzenia danej chwili, na pewno będzie zachwycony. Żadnych emocji, suche wymienianie czynności, powierzchowne podsumowania traumatycznych przeżyć postaci, które potem nijak nie odzwierciedlają się w ich zachowaniach. Bohater przez kilka stron myśli o tym, jak zniszczono go psychicznie i fizycznie, ale jak już zamykamy milion akapitów tych przemyśleń - wracamy do punktu wyjścia, postać nie pokazuje po sobie traumy. Męczące.
Kiedy pojawia się więcej bohaterów, cóż. Niestety charaktery zaczynają się zlewać i jedyne, co je odróżnia od siebie, to imiona. Autorka jakby nie radzi sobie z większą ilością postaci w jednym miejscu, nie wie, komu poświęcić uwagę. Może kusi ją dopieszczanie postaci z poprzedniej części? Trudno powiedzieć. Efekt jest taki, że nacisk jest położony w złych miejscach, a już i tak słaba narracja sama nie wie, czyj POV reprezentuje.
Dorzucić do tego wszystkiego jeszcze jedno wiadro streszczeń oraz ekspozycji o tym, co się zmieniło i jak postaci się czują... no i mamy dość trudną do przebrnięcia, nudną historię. Historię o zmarnowanym potencjale, bo pomysł jest naprawdę ciekawy. Można z niego wyciągnąć ogrom soczystych, druzgocących bohaterów dramatów, trudnych wyborów, poświęceń... ale nie. Poczytamy sobie streszczenia bez emocji. Szkoda, naprawdę. Zwłaszcza że postaci mają jakiś potencjał - chyba że występują razem w scenie.
Nie tracę nadziei. Poszukam rozwoju autorki w kolejnych częściach cyklu, bo przecież każdy od czegoś zaczyna i się uczy.
Ale jeśli nudzisz się przy czytaniu o brutalnym torturowaniu nastolatka, z którym spędziło się już ładnych parę godzin... cóż, coś jest nie tak.
Ach, a w ramach wisienki na torcie - zakończenie było nieprzyjemnie nieklimatyczne. Od zawsze irytuje mnie załatwianie całego punktu kulminacyjnego jednym zdaniem. Cały build-up, wszystkie trudy i znoje, a autorka nie daje postaci żadnych przeżyć czy emocji na tle tego, co osiągnęła. Hm. No, mało satysfakcjonujące.

Zaczynając czytać, miałam nadzieję, że przynajmniej będzie można przyjrzeć się postępom autorki, rozwojowi jej stylu czy narracji. Niestety, mam wrażenie, że otarliśmy się tutaj o pewien regres.
Zaczęło się obiecująco. Nowa postać miała słaby charakter, ale o paru wyrazistszych cechach. Odróżniała się od głównego bohatera poprzedniej części - a to już dużo, zważywszy na...