Jesteśmy społecznością, która kocha książki

kiedy dostałam tą książkę w swoje ręce (jeden z moich ulubionych, najciekawszych cyklów powieści) od razu wiedziałam, że szybko się z nią uporam. jednak stopień 'wciągnięcia się' w fabułę, a także niemożność przestania o niej myśleć przekroczyło moje oczekiwania. o rany, jakże jestem szczęśliwa! ;) poprzednia część pozostawiła we mnie lekki zawód, ale Plaga zapełniła go po same brzegi! pokuszę się nawet o określenie, iż jest to najlepsza z dotychczasowych 'faz', bo choć każda jest jedyna w swoim rodzaju, nieporównywalna do poprzedniczek, ta wysuwa się na piedestał wszystkim tym, co opiszę poniżej...

śmierć. namiętność. upadek. ambicja. niemoc. Gone wskoczyło na wyższy poziom, obroty się podkręciły i chyba nikt nie ma złudzeń, że poprzednie fazy były jedynie rozgrzewką. jeszcze nigdy nie czytałam książki równie dynamicznej, buchającej akcją, pędzącą bez wytchnienia, od pierwszej strony już wpadamy do tej chorej karuzeli, która z każdym rozdziałem przyspiesza. jest coś okrutnie pasjonującego w śledzeniu staczania się, popełniania błędów przez bohaterów, wpadania w pułapki bez wyjścia, utknięcia w koszmarnej rzeczywistości, w której nie ma prawych rozwiązań. jest tylko ostateczność, przeklęta śmierć, która także nie jest tak pewna, jak dla nas, normalnych ludzi w normalnych warunkach. trudno jest oceniać tamtejsze wydarzenia, bo jaką miarą powinno się je traktować? to ETAP, tylko etap-owe miary mogą pozwolić nam nie załamać rąk nad okrucieństwem państewka pod kopułą. ale choć nie powinno się o tym zapominać, wciąż echem odbija się jeden, najgorszy fakt - bohaterowie mają po 10-15lat! to jeszcze dzieci, nie mają na tyle wykształconego kręgosłupa moralnego i wrażliwości, aby móc sobie z tym wszystkim poradzić...

w Pladze zupełnie zmienia się 'aura', każda z części ma swoją charakterystyczną iskrę. ja wyczułam w tej Fazie sfrustrowanie, szczególnie to odczuwane niższymi partiami naszych ciał ;) od razu uderzeni jesteśmy natłokiem kumulujących się (przez poprzednie części), często ze sobą sprzecznych emocji, które wreszcie wybuchają - stąd coraz gorsza sytuacja, choć czy wcześniej nie była już katastrofalna? kiedy uporano się poniekąd z głodem, nadszedł czas na spragnienie. brakuje wody, a nad całym miasteczkiem unosi się groźba powrotu uwięzionej Drako-Britney, która nie panuje nad swoją drugą twarzą, domagającą się zemsty. nikt nie chce otwarcie rządzić, dojrzalsi wiedzą, iż poświadczenie nowego prawa swoim imieniem może grozić całkowitą utratą godności, a może nawet i życia. organ sprawiedliwości także nie funkcjonuje jak powinien - podszyty jest pieniężnymi i handlowymi koneksjami, a miastem zarządza osoba, która w porę ogarnęła się z paniki i postanowiła wykorzystać to, co dał im ETAP. nie ma już bohaterów - nikt nie chce oglądać już swoich herosów, którzy przyszliby na ratunek w chwili zagrożenia. a zagrożenie czyha nie tylko u bram, ale także wewnątrz. dzieci ETAPU są same dla siebie największym zagrożeniem.
tak jak wsześniej Gone opierało się na walce, tak tutaj Plaga jest nią wręcz przesycona. powracają starzy wrogowie, zmieniają się siły w mieście. ambitni, stają się jeszcze ambitniejsi. przeciętni stają się sfrustrowani. najinteligentniejsi stają się bezradni. urodzeni do rządzenia są coraz bardziej chciwi. ale nikogo nie musi spotkać kara za to całe okrucieństwo i bezmyślność - jesteśmy w Perdido Beach. jedyne co mnie dziwi to ich wciąż imponująca populacja jak na ogrom walk, epidemii, nieurodzaju, które ich spotkały. logicznie powinna zostać jedynie garstka osób ;)

fani każdej pary oraz postaci znajdą coś dla siebie. nic pod tym względem się nie zmieniło - wciąż narracja skacze po różnych punktach widzenia, nikt nie wysuwa się na pierwszy, strategiczny plan, bo wszyscy są równie ważni. autor zaimponował mi taką kreacją, wszystko staje się takie... naturalne, rzeczywiste! jakbym była jedną z nich i przyglądała się osuwającemu spod stóp gruntowi, bo tak można nazwać koleje akcji, jaka dzieje się w tej części. także szokuje poziom brutalizacji w powieści dla młodzieży, często sadystycznej i sięgającej możliwego do wytrzymania zenitu. przeraża, to dobre określenie. Gone przeraża, ale przy tym tak fascynuje, iż nie można się oderwać. potrzeba przeżycia kolejnego dnia z bohaterami w Perdido Beach jest najsilniejsza, u mnie w odstawkę poszła nawet nauka, czy sen... ;) co zaskakujące liczne są tutaj także humorystyczne wstawki, które naprawdę mnie rozbawiły - choć sytuacje, w których wystąpiły do żartów średnio się nadawały. wątek fantastyczny niestety wciąż jak był zwiły, tak dalej jest. nie chcę zdradzać zakończenia, lecz powiem krótko: jak niejasna była sytuacja z Gaiaphage i Petem, tak niejasną pozostaje. bo nic się nie wyjaśniło - a może nic, czego bym nie podejrzewała. choć samo zakończenie nie wycisnęło ze mnie łez, wbiło mnie trochę mocniej w fotel, bo wbita w niego byłam od chwili przewrócenia pierwszej strony.
i ostatni plus za okładkę, która według mnie jest najlepszą z dotychczasowych.

jak przeżyję do kolejnej części? ;) idę poszukać spoilerów...

kiedy dostałam tą książkę w swoje ręce (jeden z moich ulubionych, najciekawszych cyklów powieści) od razu wiedziałam, że szybko się z nią uporam. jednak stopień 'wciągnięcia się' w fabułę, a także niemożność przestania o niej myśleć przekroczyło moje oczekiwania. o rany, jakże jestem szczęśliwa! ;) poprzednia część pozostawiła we mnie lekki zawód, ale Plaga zapełniła go po...

nie była to książka, której oczekiwałam. szukałam następcy na miarę Igrzysk śmierci, czegoś co pochłonie mnie do głębi, sprawi, że cały świat przestanie istnieć i zastąpi go ten przeczytany. nie dostałam tego co chciałam, powoli tracę nadzieję, iż kiedykolwiek dostanę coś, co mogłabym porównywać do IŚ. ale dostałam całkiem dobrą, nawet bardzo dobrą książkę w innym, nowym klimacie.
Dobrani reprezentują spokojną, trochę mdłą atmosferę. nie znajdzie się tutaj porywających scen akcji - szczerze mówiąc, nie ma takowych w ogóle, ale braki 'zakrywa' solidna historia, wciągający świat przedstawiony. niby coś nam przypomina, niby wcale nie jest taki innowacyjny... lecz to zupełne novum. alternatywny świat, który interesuje i woła, aby do niego wrócić.
historie bohaterów są nie tylko porywające, ale także wzruszające. choć nie znalazłam w tej pozycji typowego 'boom!', coraz to świeższe fakty zasysały w Dobranych, nie pozwalając się rozstać z nimi przed samym końcem, który trochę mnie rozczarował - spodziewałam się dreszczu emocji, pędzącej akcji i być może już jakiejś walki? ale był spokojny. za spokojny, jak prawie cała książka.
do największych plusów zaliczam ładny język i konstrukcję Dobranych, chyba też wierszowane wstawki i to, co się ich tyczyło (coś nowego, fajnego), a za najsłabszy punkt - centralny punkt, czyli uczucie Cassii i Ky'a, według mnie pospieszone i wyolbrzymione, bo o ile mogę je nazwać fascynacją, rozwijającym się zauroczeniem, to na pewno nie wielką, prawie że epicką miłością. nie czułam jej, zresztą zdecydowanie zbyt wcześnie na takie określenia, autorko! do wszystkiego potrzeba trochę czasu, a nie wmawiania czytelnikowi, jak to oni się niby kochają.

czekam na kontynuację, szczerze - chciałabym ją jak najszybciej, bo lubię takie antyutopijne opowieści ;)

nie była to książka, której oczekiwałam. szukałam następcy na miarę Igrzysk śmierci, czegoś co pochłonie mnie do głębi, sprawi, że cały świat przestanie istnieć i zastąpi go ten przeczytany. nie dostałam tego co chciałam, powoli tracę nadzieję, iż kiedykolwiek dostanę coś, co mogłabym porównywać do IŚ. ale dostałam całkiem dobrą, nawet bardzo dobrą książkę w innym, nowym...

Jest to trzecia książka Sparksa, którą przeczytałam i zdecydowanie z nich najlepsza. widać, że jest to jedna z jego starszych powieści, wydawało mi się, jakby nie był rozpisany i jeszcze tak 'naturalny' w formowaniu świata, jak to było w następnych, ale nie kryję, iż taki Sparks bardziej trafił w mój gust. ta książka dogłębnie mnie wzruszyła i najbardziej zaciekawiła, a także przekonała, że chcę poznać kolejne jego historie.
gdyby można było porównać książkę do materiału, List w butelce nazwałabym aksamitem - jest taka... miękka, płynna, przyjemna. cała akcja płynie zaskakująco spokojnym nurtem, choć książka jest krótka i zdawać by się mogło, iż co stronę będziemy dostawali jakąś 'bombę', tworzącą powoli chaos. nie oglądałam filmu z czego się cieszę, bowiem stworzyłam własny, niejako bardziej prawdziwy i bliższy mi wizerunek tej powieści. zakończenie jest w iście sparksowym stylu - przede wszystkim zaskakujące, ale też smutne, choć dające nadzieję. czytając List... w życiu bym się nie spodziewała, co zastanę na końcu i nie będę oszukiwała, iż wycisnęło kilka moich łez. szkoda, że nie mam okazji poznania, co było dalej, bowiem okrutnie mnie to nurtuje - jak wszystko się potoczyło dalej, co z tą nadzieją i wiarą, czy faktycznie mają aż taką siłę?

książkę polecam nie tylko osobom, które wciąż żyją przeszłością z bliską osobą, której już nie ma na tym świecie, ale także tym, którzy jedną nogą kurczowo trzymają się bezpiecznej próżni, bojąc się zrobić krok na przód. tym, którzy podobnie jak ja pewniej się czują w tym, co już znają i nie mają w sobie tyle odwagi, aby wyrwać się z tej ułudy.

Jest to trzecia książka Sparksa, którą przeczytałam i zdecydowanie z nich najlepsza. widać, że jest to jedna z jego starszych powieści, wydawało mi się, jakby nie był rozpisany i jeszcze tak 'naturalny' w formowaniu świata, jak to było w następnych, ale nie kryję, iż taki Sparks bardziej trafił w mój gust. ta książka dogłębnie mnie wzruszyła i najbardziej zaciekawiła, a...

zbyt dużo bezcelowej przemocy, prymitywna brutalizacja (która mogłaby być uzasadniona w warunkach jakim zostali poddani bohaterowie, ale... nie ma w tej książce dla niej wytłumaczenia, chyba że podciąga się pod nią ludzka głupota), zbyt dużo paskudnych dewiacji (i to wszystko w ledwie 3tysięcznym miasteczku na wygwizdowie?) oraz słabe rozwiązanie książki, które mogłoby podnieść jej ocenę. brak głębi, pasjonujących opisów, wciągającej akcji.
nie, nie i nie. żałuję, że ją przeczytałam - męczyłam się chyba z dwa tygodnie, tylko kilka razy wciągając się w akcję, a przez zdecydowaną większość będąc totalnie obojętną na przeboje, które serwowali nam psychiczni bohaterowie. zdecydowanie wolę Gone - pan Grant pobił 'mistrza Kinga' swą serią, choć jest o dzieciakach.

zbyt dużo bezcelowej przemocy, prymitywna brutalizacja (która mogłaby być uzasadniona w warunkach jakim zostali poddani bohaterowie, ale... nie ma w tej książce dla niej wytłumaczenia, chyba że podciąga się pod nią ludzka głupota), zbyt dużo paskudnych dewiacji (i to wszystko w ledwie 3tysięcznym miasteczku na wygwizdowie?) oraz słabe rozwiązanie książki, które mogłoby...