Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wstrząsający obraz angielskich kolonii karnych na Tasmanii w XIX wieku. Tym bardziej, że fabuła osnuta jest na materiałach sądowych.
Przekrój zesłańców, skazanych na dożywocie, był od chłopców ośmioletnich po starców. Trafiano tu nawet za błahe przestępstwa. Okrucieństwo strażników i komendantów nie miało sobie równych. Obecność duchownych anglikańskich miała zadbać o zbawienie dusz, a ich obojętność na cierpienia więźniów , urągało człowieczeństwu. A ci co próbowali zgłaszać nadużycia , byli ignorowani. Więźniowie mieli więc trzy drogi w tym piekle, albo stać się nieczułymi zwierzętami, albo popełnić samobójstwo,albo próbować ucieczki . Te w 99% kończyły się niepowodzeniem, gdyż kraina ta była niegościnna. Gołe skały, rozszalały ocean , brak roślinności i zwierząt oraz rozbudowany system alarmowy zniechęcał więźniów. Ci co próbowali szybko zostawali ujęci, albo ginęli z głodu lub wpadali w skalne rozpadliny , albo stawali się kanibalami by w końcu z powrotem wrócić do obozu.
Wątek kryminalny, dramat bohaterów i niesamowite przeżycia trzymają w napięciu do końca powieści a zakończenie jest zaskakujące. Troje głównych bohaterów powiązani są niesamowitym zbiegiem okoliczności.
Bardzo smutna opowieść, pokazująca ile okrucieństwa drzemie w ludziach, ale również jak można być wiernym danemu słowu, bez względu na okoliczności. W tym wypadku strasznych.
Serdecznie polecam. Ja przeczytałam ją dwukrotnie.

Wstrząsający obraz angielskich kolonii karnych na Tasmanii w XIX wieku. Tym bardziej, że fabuła osnuta jest na materiałach sądowych.
Przekrój zesłańców, skazanych na dożywocie, był od chłopców ośmioletnich po starców. Trafiano tu nawet za błahe przestępstwa. Okrucieństwo strażników i komendantów nie miało sobie równych. Obecność duchownych anglikańskich miała zadbać o...

Pamietam, że jeszcze w licemu książka ta wywołała u mnie mieszane uczucia, nie tylko ze względu na formę, a więc brak interpunkcji i mnóstwo powtórzeń, jak i pod względem treści.
Dzisiaj słuchając audiobooka potwierdzam, że jest to jeden wielki chaos, mieszanka wątków erotycznych i religijnych, choć jako osoba dorosła mogę poniekąd wytłumaczyć zamysł autora, ale uważam, że nie był to dobry pomysł. Jestem po prostu tradycjonalistką.
Szkoda tylko , że Autor potraktował instrumentalnie tragiczną w skutkach krucjatę dziecięcą i spłycił ją do tylko cielesnych przeżyć uczestników wyprawy ( tutaj mógł wykazać swoje homoseksualne preferencje). Bo o co chodzo? Otóż garstka nastolatków spowiada się duchownemu ze swoich doznań hetero i homoseksualnych ( ta kocha tego ale sypia z tamtym bo kocha tamtego a tamten z kolei kocha tego i na odwrót ) i wszyscy zostają rozgrzeszeni. Ostatni spowiada się Jakub z Coyes przywódca wyprawy. Kiedy spowiednik dowiaduje się, że chęć krucjaty jest tylko kontynuacją marzeń jego kochanka, hrabiego Ludwika de Bloisa, nie dostaje rozgrzeszenia. Stwierdza, że Jakub jest oszustem i zwodził dzieci fałszywą ideą. I choć ze smutkiem stwierdza, że nikt nie wyrusza z pobudek religijnych tylko dla swoich osobistych i egoistycznych zamiarów, błogosławi krucjatę.
Z całości ukazuje zgubny wpływ idei na społeczeństwo, poszukiwanie nadziei i poddanie się fikcji oraz siły perswazji jednostki a wzniosłe i szlachete dążenia podszyte są egoistycznymi pobudkami.
Autor oparł się poniekąd na prawdziwych wydarzeniach z roku 1212 a prawdziwy Jakub, to pastuszek Stefan z Coyes, który twierdził, że ukazał mu się Jesus Chrystus i przekazał mu list aby utworzył krucjatę do Ziemi Świętej . Jego krasomówstwo i wizja przyszłych cudów porwała masę młodych ludzi. Szli nawet 11, 12 latkowie, średnia 15 lat.
Ci co znają okres średniowiecza wiedzą, że wyprawy krzyżowe odbywały się już od XI wieku. W całej Europie , w większości jedyną dziedziną sztuki, którą znali ludzie była religia , niemal każdy marzył o podróży do Jerozolimy i wyzwolenie grobu Chrystusa z rąk muzułmańskich. Dlatego nie można się dziwić, że nawoływania Stefana z Coyes trafiły na podatny grunt, młode umysły pełne były wzniosłych idei i żądne dokonania czegoś wielkiego. Faktycznie odbyły się dwie krucjaty, francuska i niemiecka. Francuska w całości zakończyła się tragicznie. Wiele dzieci umarło ze zmęczenia i głodu. Inni utonęli wraz z barkami w czasie przeprawy przez Morze Środziemne, z kolei inni zostali schwytani przez Saracenów i sprzedani do Egiptu i Bagdadu do niewoli.
W 1230 roku we Francji pojawił się człowiek, który okazał się duchownym i jako jedyny wrócił z krucjaty, przeżył tylko dlatego, że znał łacinę.
Bardzo pięknie opisała tę tragiczną wyprawę Zofia Kossak-Szczucka ( pisarka,współzalożycielka " Żegoty"), w powieści "Bez oręża", do któej bardzo zachęcam czytelników lubiących średniowiecze. Jak również do całej trylogii krzyżowej, którą napisala. A więc " Krzyżowcy" 4 tomy, "Król Trędowaty" i " Bez oręża". Wielka szkoda,że powieści te nie są wznawiane, a nie ustępują treścią innym współczesnym powieściom historycznym, a nawet są o wiele lepsze.
"Bramy raju" to wg mnie nie wykorzystany potencjał, sześć gwiazdek daję za średniowiecze i ponadczasowe przesłanie.

Pamietam, że jeszcze w licemu książka ta wywołała u mnie mieszane uczucia, nie tylko ze względu na formę, a więc brak interpunkcji i mnóstwo powtórzeń, jak i pod względem treści.
Dzisiaj słuchając audiobooka potwierdzam, że jest to jeden wielki chaos, mieszanka wątków erotycznych i religijnych, choć jako osoba dorosła mogę poniekąd wytłumaczyć zamysł autora, ale...

Znaleziona na strychu, w kartonach wśród staroci, powieść "Pilot", cofnęła mnie w lata młodzieńcze, kiedy to fascynowały mnie powieści przygodowo - awanturnicze, o piratach i korsarzach, o bitwach morskich oraz nieznanych lądach, które odwiedzali.
"Pilot" to opowieść osnuta na autentycznym wydarzeniu z biografii Szkota Paula Jonesa, marynarza walczącego z Anglikami o niepodległość Ameryki.
U postrzępionych wybrzeży wschodniej Anglii, pojawia się fregata należąca do wojennej floty amerykańskiej. Na pokład wchodzi tajemniczy pilot, który musi wyprowadzić fregatę przez mielizny w trakcie szalejącej burzy z zatoki. Jego męstwo, odwaga i znajomość tutejszych wód, wzbudza podziw wśród załogi. Nikt jednak nie wie kim jest ta postać, tylko kapitan i oficerowie poznają prawdę, że jest to Anglik, który przeszedł na stronę "rebeliantów" i szerzył postrach wśród wyspiarzy. Przed nimi do wypełnienia bardzo ważna misja natury politycznej ale jak się przekonamy także natury osobistej.
Mamy tu stare opactwo, gdzie mieszkają piękne panny i ich opiekun, pułkownik armii angielskiej oraz kapitan i żołnierze ich pilnujący.
Wzburzone fale, urwiska, pojedynki, bohaterstwo i przyjaźźń, bitwy morskie, miłość, rozstania oraz smutek i melancholia - to wszystko znajdziemy w tej pasjonującej powieści.
Wzruszająca i tragiczna jest postać Paula Jonesa, który za krzywdy doznane przez swych rodaków, postanowił walczyć po stronie amerykanów o swobody demokratyczne. Jego determinacja, nieugięte męstwo, zimna krew i zdolności żeglarskie doprowadziły go do wysokiej szarży, lecz jego " przecenianie własnych czynów , nawet chwalebnych i zuchwałych" stworzyło człowieka samotnego i zamkniętego w sobie.
Serdecznie polecam wszystkim lubiącym takie klimaty a przede wszystkim młodzieży.

Znaleziona na strychu, w kartonach wśród staroci, powieść "Pilot", cofnęła mnie w lata młodzieńcze, kiedy to fascynowały mnie powieści przygodowo - awanturnicze, o piratach i korsarzach, o bitwach morskich oraz nieznanych lądach, które odwiedzali.
"Pilot" to opowieść osnuta na autentycznym wydarzeniu z biografii Szkota Paula Jonesa, marynarza walczącego z Anglikami o...