Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, niestety, wypada słabiej niż film. Albo inaczej – ekranizacja stara się naprawić problemy papierowego pierwowzoru.
Moim zdaniem niepotrzebnie zrobiono z tego erotyk: można było trzymać się kwestii różnicy wieku, dylematów, na ile jest to prawdziwa miłość, a na ile mommy issue lub chęć podbudowania swojego ego (a są tam wzmianki o niewidzialności kobiet po czterdziestce, można było ten temat pociągnąć). No ale nie, robimy erotyk, przez poboczne rozmyślania bohaterów robią z nich tylko irytujące postaci.
Zrobiłam porównanie książki z filmem, analizę tego tytułu jako fanfiction o Harrym Stylesie i One Direction, no i trochę rozmyślań o związkach z dużą różnicą wieku:

Książka, niestety, wypada słabiej niż film. Albo inaczej – ekranizacja stara się naprawić problemy papierowego pierwowzoru.
Moim zdaniem niepotrzebnie zrobiono z tego erotyk: można było trzymać się kwestii różnicy wieku, dylematów, na ile jest to prawdziwa miłość, a na ile mommy issue lub ...

Rozwiń

Zwiń

Elfy elfami, ale
co MUSICIE wiedzieć o How does it feel jeszcze ZANIM po nią sięgniecie (co by nie było rozczarowań i "nie ostrzegałaś"):
– to jest DARK ROMANCE FANTASY, nie romantasy; mamy tu do czynienia ze znacznie mocniejszą wersją Okrutnego Księcia czy Dworów, typowo 18+, z mnóstwem wulgarności i toksycznych zachowań, a także ze scenami erotycznymi, często mało smacznymi i z tematyką gwałtu (nawet z istotami o formie nieczłowieczej).
Jednocześnie
– język powieści jest bardzo prosty, jakby autorka starała się pisać dla nastoletnich odbiorców, tu rzuci niewybrednym żartem, tu doda "niech go dunder świśnie", bo to na pewno będzie zabawne (nie jest, szczególnie w połączeniu z tak mocnymi i brutalnymi scenami i wydarzeniami).

Jeżeli będziecie tego świadomi i macie poczucie, że Wam to nie przeszkadza, bo jesteście dojrzałymi czytelnikami, którzy chcą sięgnąć po taki odmóżdżacz – proszę bardzo. Bo How does it feel oferuje naprawdę ciekawy zamysł fabularny; młodą naukowczynię, która wpada do świata niebezpiecznych elfów i wmiesza się w porachunki z najgorszymi z nich. Akcja w kilku miejscach mocno się zapętla i zaskakuje i trafiły się nawet momenty, w których miałam bohaterkę za głupią i naiwną, a potem musiałam prostować opinie w swojej głowie, bo decyzje dziewczyny nabrały sensu na ostatnich stronach – pewne intrygi zostały zmyślnie opracowane i ukryte przed czytelnikiem.

Nie ma jednak co się oszukiwać – taką literaturę po prostu trzeba lubić. Nie jest to coś, co zmieni nasze życie czy wywróci do góry nogami postrzeganie gatunku, może stanowić jedynie rozrywkę dla fanów prozy tego rodzaju (myślę, że zawzięci czytelnicy Wydawnictwa Niezwykłego czy Nowe Strony mogliby się zainteresować tą pozycją).

Recenzja w ramach współpracy reklamowej z wydawnictwem Jaguar

Elfy elfami, ale
co MUSICIE wiedzieć o How does it feel jeszcze ZANIM po nią sięgniecie (co by nie było rozczarowań i "nie ostrzegałaś"):
– to jest DARK ROMANCE FANTASY, nie romantasy; mamy tu do czynienia ze znacznie mocniejszą wersją Okrutnego Księcia czy Dworów, typowo 18+, z ...

Rozwiń

Zwiń

Chyba oczekiwałabym jakiegoś wyraźniejszego końca, takiego z tupnięciem, ale i tak cała seria była niezwykłą przygodą.
Powiedziałabym, że ten piąty tom stanowi kontynuację drugiego, bezpośrednio nawiązuje do wydarzeń z przeszłości i wyciąga na jaw dotychczasowe grzeszki Toma. Bo oto nagle pojawia się ktoś, kto "wie rzeczy", kto domyśla się, kim w rzeczywistości jest nasz główny bohater, jakie zbrodnie skrywa pod swoją maską ułożonego dżentelmena.
Jednocześnie, po tych już pięciu tomach, mam wrażenie, że w każdym z nich można było przewidzieć zakończenie – w tym uniwersum po prostu opłaca się być amoralnym, a Tomowi i tak wszystko uchodzi na sucho; zadaniem czytelnika jest jedynie obserwować, jak do tego doszło, gdzie tym razem powinie się noga Ripleya i że, mimo wszystko, wyjdzie z tego zachwiania zgrabnie i niezauważenie.
Więc chyba zostanę fanką pierwszego tomu, pozostałe są ciekawe, ale nie zrobiły na mnie aż takiego wrażenia, jak ten pierwszy, najlepszy pomysł, który w kontynuacjach może wydawać się nieco odgrzewany i owijany w coraz to nowy papierek. Nie zmienia to jednak faktu, że seria Highsmith jest oryginalna i nietypowa; nieczęsto spotykamy tak do szpiku złych bohaterów, w których głowach siedzimy i którym kibicujemy, bo ich myśli i motywacje zdają się nawet logiczne i racjonalne, a w "Ripley pod wodą" możemy złapać się na tym, że za villainów opowieści uważamy jedynych, którzy chcą ukazać mordercę :P

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Noir Sur Blanc

Chyba oczekiwałabym jakiegoś wyraźniejszego końca, takiego z tupnięciem, ale i tak cała seria była niezwykłą przygodą.
Powiedziałabym, że ten piąty tom stanowi kontynuację drugiego, bezpośrednio nawiązuje do wydarzeń z przeszłości i wyciąga na jaw dotychczasowe grzeszki Toma. Bo oto nagle ...

Rozwiń

Zwiń

Re-read
Ta część odróżnia się od poprzednich, nie tylko jeśli chodzi o klimat, ale wręcz zmienia się gatunkowo. Delikatnie wchodzimy w motywy a'la sci-fi, dystopijne, pojawia się walka z bardziej namacalnym wrogiem i rozmyślaniami naukowymi, a nie, jak w poprzednich tomach, z halucynacjami, przypuszczeniami i zastanawianiem się nad tym, czy jakiś wróg w ogóle w tej historii istnieje.
Mnóstwo plot twistów na koniec, co, oczywiście, wypada na plus. Chociaż wyjaśnianie, kto, co i dlaczego sprawiło, że w mojej głowie pojawiło się jeszcze więcej pytań i wątpliwości.
Ale podoba mi się, jak nieoczywista jest każda z pojawiających się w tej serii postaci; że obserwujemy proces powstawania, jakby nie patrzeć, czarnych charakterów. I chociaż nie jestem fanką wyjaśnienia dolegliwości, na które cierpi Mara, to cała trylogia przyniosła mi mnóstwo radości, stresu i emocji. Kocham <3
Jestem ciekawa, czy doczekamy się polskiej wersji kolejnej serii od Michelle Hodkin, której narratorem jest Noah :)

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Storylight, Insignis

Re-read
Ta część odróżnia się od poprzednich, nie tylko jeśli chodzi o klimat, ale wręcz zmienia się gatunkowo. Delikatnie wchodzimy w motywy a'la sci-fi, dystopijne, pojawia się walka z bardziej namacalnym wrogiem i rozmyślaniami naukowymi, a nie, jak w poprzednich tomach, z halucynacjami...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo staram się nie zostać nastoletnią, piszczącą romansiarą, ale po tej książce może być z tym ciężko

Bardzo staram się nie zostać nastoletnią, piszczącą romansiarą, ale po tej książce może być z tym ciężko

Czytając tę serię 10 lat temu pamiętałam, że była pokręcona, ale nie pamiętałam, że aż tak!
Podczas ponownej lektury wciąż przeżywałam wszystkie wydarzenia wraz z Marą; opisy i myśli bohaterki są tak przedstawione, że czytelnik nie zdaje sobie sprawy, co dzieje się naprawdę, a co jest jedynie wytworem wyobraźni dziewczyny lub objawem choroby. I o ile ten drugi tom początkowo wydawał mi się bardziej nużący, że spokojnie można by wyciąć parę rozdziałów, tak to, co dzieje się później i jak te wszystkie z pozoru nudne puzzle zaczynają wskakiwać na swoje miejsce – wow!
Dodatkowo zaczęło dochodzić do mnie, że ta seria jest zwyczajnie bolesna. Fakt, że Mara przeżywa i widzi straszne rzeczy, chce prosić o pomoc, ale nikt jej nie wierzy, zrzuca się winę na PTSD czy dwubiegunówkę do tego stopnia, że Mara albo musi zacząć udawać, że wszystko jest normalne i nie mówić bliskim prawdy, albo zacząć wierzyć, że wszystko dzieje się tylko w jej głowie. Tak czy tak jest na przegranej pozycji, bo zaczyna wątpić w każde zaobserwowane zjawisko, nie może być pewna żadnej sytuacji czy rozmowy, której była świadkiem. I chociaż zapomnienie o tym, gdzie położyło się klucze, jest rzeczą ludzką i naturalną – tak ona nie może głośno przyznać, że czegoś zapomniała, bo zostanie uznane to za kolejny etap paranoi. To, kiedy nikt bohaterce nie wierzy, przez co i ona przestaje ufać samej sobie, wciąga czytelnika, angażuje i zmusza do myślenia.
Recenzja jest częścią współpracy patronackiej z Wydawnictwem Storylight

Czytając tę serię 10 lat temu pamiętałam, że była pokręcona, ale nie pamiętałam, że aż tak!
Podczas ponownej lektury wciąż przeżywałam wszystkie wydarzenia wraz z Marą; opisy i myśli bohaterki są tak przedstawione, że czytelnik nie zdaje sobie sprawy, co dzieje się naprawdę, a co jest jedy...

Rozwiń

Zwiń

Ależ mam problem z oceną tej części!
Na początku byłam gotowa powiedzieć, że Highsmith wróciła na dobre tory i po nieco słabszych poprzednich tomach cofamy się do interesującej fabuły pokroju Utalentowanego Pana Ripleya – zaiste poczułam się zaintrygowana historią młodego chłopca, który przykleja się do Toma, a wygląda na to, że może być tak dobrym kłamcą i oszustem, jak sam tytułowy bohater. Więc faktycznie, czy będzie to obserwacja powstawania następcy? A może uświadomienie sobie własnych złych czynów przez Toma i próba uratowania chłopca?
Niestety z czasem odkryłam, że Ripley nie jest już tym bohaterem, który intrygował nas w pierwszych tomach. Ba, tu jest kompletnie do siebie niepodobny, chce ratować i pomagać innym, płaci podatki... No okay, zmiana, metamorfoza. Ale jednocześnie postać staje się mdła, a jego opisywane podróże wtrącające obco brzmiące słowa – nudne.
Ah, no i dostajemy tu dość wyraźne sygnały co do orientacji Toma. Ale znowu, nie w pełni. Wiadomo, książka powstawała w innych czasach, autorka starała się więc sugerować, rzucać aluzje, ale nigdzie nie potwierdza, by Ripley był homoseksualny. Więc skręca to trochę w stronę współczesnych fanfików, serialowego Sherlocka i Johna i ogólnego queerbaitingu.

Ależ mam problem z oceną tej części!
Na początku byłam gotowa powiedzieć, że Highsmith wróciła na dobre tory i po nieco słabszych poprzednich tomach cofamy się do interesującej fabuły pokroju Utalentowanego Pana Ripleya – zaiste poczułam się zaintrygowana historią młodego chłopca, który pr...

Rozwiń

Zwiń

Dość zaskakujące, że głównym bohaterem tej powieści stał się ktoś nowy, a nie tytułowy Ripley. Chociaż trzeba przyznać, że obserwowanie niejako powstawania mordercy, bo tym stanie się przecież Jonathan, było fascynujące. Przyglądamy się, jak kolejne osoby wikłają się w plątaninę intryg i tak naprawdę do końca nie miałam pewności, czy za chwilę Ripley nie wyskoczy spod brody i pseudonimu, by pokazać, że cały czas był z nami :)
Nadal nie jest to aż tak dobre jak pierwszy, Utalentowany Pan Ripley, ale rozrywka nienajgorsza.

Dość zaskakujące, że głównym bohaterem tej powieści stał się ktoś nowy, a nie tytułowy Ripley. Chociaż trzeba przyznać, że obserwowanie niejako powstawania mordercy, bo tym stanie się przecież Jonathan, było fascynujące. Przyglądamy się, jak kolejne osoby wikłają się w plątaninę intryg i t...

Rozwiń

Zwiń

Re-read po 10 latach

Ależ ja się za tą serią stęskniłam! I co ważne, wznowienie pojawiło się po 10 latach, od napisania książki minęły dodatkowe 3, a kompletnie nie mam poczucia, by historia trąciła myszką!

Uwielbiam klimat, jaki Michelle Hodkin zapewniła nam w swoim DEBIUCIE! Mrok, intryga, sceny opisywane na granicy jawy i snu, przez co nie do końca wiemy, co dzieje się naprawdę, a co jest jedynie wytworem wyobraźni bohaterki. Narratorka niegodna zaufania, która sama nie wie, co się dzieje i nie pamięta wielu wydarzeń z przeszłości, przez co czytelnik sam daje się omamić kolejnym kłamstwom – to lubię!

Mara Dyer była i jest dla mnie kwintesencją dobrego, młodzieżowego paranormal romance z nutką thrillera – gdzie duszna mgła wisi w powietrzu, gdzie nie możemy nikomu zaufać, gdzie jednych bohaterów kochamy, a innych nienawidzimy, po lekturze którego zaczynamy wzdrygać się na dźwięk skrzypiących desek i zastanawiać, czy wszystkie zbiegi okoliczności w naszym życiu faktycznie nimi były...?

Dla fanów Nocnych Godzin Marty Bijan, Margo Tarryn Fisher, Byliśmy Łgarzami E. Lockhart

Recenzja jest częścią współpracy patronackiej z Wydawnictwem Storylight

Re-read po 10 latach

Ależ ja się za tą serią stęskniłam! I co ważne, wznowienie pojawiło się po 10 latach, od napisania książki minęły dodatkowe 3, a kompletnie nie mam poczucia, by historia trąciła myszką!

Uwielbiam klimat, jaki Michelle Hodkin zapewniła nam w swoim DEBIUCIE! Mrok, intr...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom oceniam nieco słabiej, niż pierwszy – wydał mi się bardziej nudny i wtórny: ponownie zabójstwo, wcielenie się w drugą osobę i szczęście, które ewidentnie dopisuje naszemu fałszerzowi, bo tyle rzeczy po drodze mogło się przecież posypać, ale dzięki refleksowi i zbiegom okoliczności udaje się uniknąć kary.

No i nie można odmówić Patricii Highsmith, że potrafi tworzyć portrety psychologiczne socjopatów, pełne psychotycznych zachowań, chociaż Ripley nie jest Hanibalem, a zwykłym, nierzucającym się w oczy, spokojnym człowiekiem. Przynajmniej z pozoru :)

Drugi tom oceniam nieco słabiej, niż pierwszy – wydał mi się bardziej nudny i wtórny: ponownie zabójstwo, wcielenie się w drugą osobę i szczęście, które ewidentnie dopisuje naszemu fałszerzowi, bo tyle rzeczy po drodze mogło się przecież posypać, ale dzięki refleksowi i zbiegom okolicznośc...

Rozwiń

Zwiń