Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiosłujemy więc dalej, na przekór nurtowi, bez ustanku spychani w przeszłość.

Wiosłujemy więc dalej, na przekór nurtowi, bez ustanku spychani w przeszłość.

Elf spojrzał mu w oczy, potem spuścił wzrok. - Idziesz tam... bo musisz, prawda? Geralt zawahał się. Zdawało mu się, że czuje zapach bzu i agrestu. - Chyba tak - powiedział z ociąganiem - Muszę. Przepraszam cię, Chireadan... - Nie przepraszaj. Wiem, co czujesz. - Wątpię. Bo ja sam tego nie wiem. Elf uśmiechnął się. Uśmiech ten mało miał wspólnego z radością. - Na tym to właśnie polega, Geralt. Właśnie na tym.

Elf spojrzał mu w oczy, potem spuścił wzrok. - Idziesz tam... bo musisz, prawda? Geralt zawahał się. Zdawało mu się, że czuje zapach bzu i a...

Cóż obchodziła mnie cudza śmierć, miłość matki, jakież znaczenie miał dla mnie jego Bóg, rodzaje życia, los, który się wybiera, skoro jeden tylko los miał wybrać mnie samego, ...

Cóż obchodziła mnie cudza śmierć, miłość matki, jakież znaczenie miał dla mnie jego Bóg, rodzaje życia, los, który się wybiera, skoro jeden ...

Był po prostu tchórzem, a to jest najgorsze nieszczęście jakie może spotkać człowieka.

Był po prostu tchórzem, a to jest najgorsze nieszczęście jakie może spotkać człowieka.

Ach, zawsze pragnęła miłości (...); tu jednak, w tym wymagającym spotkaniu, w które nagle wkroczyła, dusza wydawała jej się okropnie młoda, a ciało okropnie stare, tak że kroczyła przez swą przygodę, jakby następowała drżącą nogą na cienką kładkę, nie wiedząc, czy to młodość duszy, czy starość ciała spowoduje upadek.

Ach, zawsze pragnęła miłości (...); tu jednak, w tym wymagającym spotkaniu, w które nagle wkroczyła, dusza wydawała jej się okropnie młoda, ...

- On wrócił! - wrzeszczał Dunbar - On wrócił! On wrócił! Yossarian stanął jak wryty, porażony zarówno niesamowitą piskliwością w głosie Dunbara, jak i znajomym, patologicznym widokiem żołnierza spowitego od stóp do głów w gips i bandaże. W gardle Yossariana zabulgotał dziwny, drżący, mimowolny odgłos. - On wrócił! - wrzasnął znowu Dunbar. - On wrócił! - zawtórował mu zarażony jego strachem pacjent majaczący w gorączce. Sala w mgnieniu oka zamieniła się w dom wariatów. Tłum chorych i rannych zaczął bełkotać niezrozumiale, biegać i skakać w przejściach, jakby w budynku wybuchł pożar.

- On wrócił! - wrzeszczał Dunbar - On wrócił! On wrócił! Yossarian stanął jak wryty, porażony zarówno niesamowitą piskliwością w głosie Dunb...