Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo sympatyczna, relaksująca opowieść. Za parę niepotrzebnych zmian punktu widzenia moja ocena jest niższa, niż mogłaby być - wolę, kiedy autor dokonuje wyboru narratora (lub narratorów) i się tego wyboru trzyma cały czas, a tu ni stąd ni zowąd co jakiś czas na małą chwilkę pojawiają się inne punkty widzenia, i to postaci zupełnie pobocznych - nie jest to zupełnie uzasadnione fabułą. Cóż, drażnią mnie takie niekonsekwencje bardzo i to się raczej nigdy nie zmieni, poniekąd z przyczyn zawodowych. Poza tym jednak perypetie głównej bohaterki są napisane wciągająco, osoby z jej otoczenia są wiarygodne psychologicznie, nawet gdy pojawiają się na chwilę (starsi sąsiedzi! <3), może byłoby jeszcze lepiej, gdyby wprowadzić w książkę więcej polityki... To też moje skrzywienie, uwielbiam politykę i ostrzyłam sobie ząbki na te wybory w Thornie, a tu ich tyle, co kot napłakał :( Ale w końcu tytuł zobowiązuje - było to przede wszystkim cmentarne love story, co autorka obiecała, to dostarczyła i to w bardzo atrakcyjnym opakowaniu. Chętnie poczytałabym więcej o nekromantce i przedsiębiorcy pogrzebowym!

Bardzo sympatyczna, relaksująca opowieść. Za parę niepotrzebnych zmian punktu widzenia moja ocena jest niższa, niż mogłaby być - wolę, kiedy autor dokonuje wyboru narratora (lub narratorów) i się tego wyboru trzyma cały czas, a tu ni stąd ni zowąd co jakiś czas na małą chwilkę pojawiają się inne punkty widzenia, i to postaci zupełnie pobocznych - nie jest to zupełnie...

Bardzo spóźnione uwagi o opowieści "T'zée. Tragedia afrykańska" o upadku dyktatury w fikcyjnym środkowoafrykańskim państwie, na co patrzymy oczami kilku osób związanych z reżimem.
Nie mogę tego ująć inaczej - jest to arcydzieło, pod każdym względem, i scenariuszowym, i graficznym. Już jego podtytuł - "Tragedia afrykańska" - daje nam do zrozumienia, że skojarzenia z tragediami Racine'a o władzy, konfliktach rodzinnych, obsesji miłosnej, zazdrości i śmierci są jak najbardziej na miejscu. Niepokój i pełne niepewności wyczekiwanie na to, co może się stać jutro, a może za godzinę, którymi podszyte są historie głównych bohaterów - syna i żony obalonego dyktatora - są znakomicie podkreślone rysunkami Brüno, raz to nabierającymi oddechu w rozległych panoramach, a raz robiącymi nagłe zbliżenia na ludzi, ich twarze, ich gniew, lęk, obojętność. Równoprawny udział w tworzeniu coraz duszniejszej atmosfery tej opowieści o końcu pewnego świata ma Laurence Croix, której złamane brązy, żółcie i zielenie, odcienie pomarańczowego i ponure granaty oddają i skwar kojarzący się nam z Afryką, i tę atmosferę narastającego osaczenia i beznadziei. Nie zapominajmy o kolorystach - zwłaszcza tam, gdzie rzeczywiście bez nich opowieść wyglądałaby zupełnie inaczej! Tu Laurence zdecydowanie powinna znaleźć się na okładce, razem z autorami scenariusza i rysunków.
Appollo, autor scenariusza, w posłowiu wylicza swoje inspiracje - historyczne, bieżące - czyli swoje własne doświadczenia (w końcu mieszkał wiele lat w Angoli i Kongu), a także dziennikarskie i pisarskie, a wśród nich również Kapuścińskiego.
Cóż, pozostaje mi sięgnąć na półkę po "Jeszcze dzień życia", żeby przedłużyć swój pobyt w tym świecie przemian i upadku, pewnego końca, bardzo niepewnego początku czegoś innego, widzianych oczami pojedynczych ludzi. A potem zapewne otworzę komiks po raz trzeci raz, choćby tylko po to, by ponapawać się zachwycającymi kadrami Brüno i Laurence Croix.

"T'zée. Tragedia afrykańska"
Autorzy: Appollo, Brüno, Laurence Croix
Tłumacz: Jakub Syty
Wydawnictwo Lost In Time

Bardzo spóźnione uwagi o opowieści "T'zée. Tragedia afrykańska" o upadku dyktatury w fikcyjnym środkowoafrykańskim państwie, na co patrzymy oczami kilku osób związanych z reżimem.
Nie mogę tego ująć inaczej - jest to arcydzieło, pod każdym względem, i scenariuszowym, i graficznym. Już jego podtytuł - "Tragedia afrykańska" - daje nam do zrozumienia, że skojarzenia z...

Uwielbiam ten komiks. Nie wiem, jak coś tak świeżego mogło powstać pod czujnym okiem Wielkiego Brata Disneyowego, ale cóż - pewnie dlatego, że pokusili się o to dwaj Francuzi, fani uniwersum, w dodatku z malutkiego, istniejącego od niedawna wydawnictwa (wszystko sprawdziłam, tak, bo nie mogłam uwierzyć, że coś takiego jest możliwe w tym świecie zysku i strat). Idealistyczni, pełni pasji rebelianci w walce z wielkim imperium kapitalistycznych monopoli - nic, tylko kibicować.

Niejednemu czytelnikowi będzie pewnie brakować niektórych wątków w tej historii początków kariery Lucasa i powstawania pierwszego filmu sagi Star Wars. Mnie zdziwiło, jak mało miejsca poświęcono Ralphowi McQuarriemu, który przecież jest ojcem wizualnej warstwy tego świata. Po namyśle zrozumiałam, o co chodziło autorom: nie mogli opowiedzieć wszystkiego. Musieli coś wybrać, skupili się więc na historiach ludzi - aktorów, operatorów, Marcii Lucas, Alana Ladda, angielskiego zespołu filmowego, przywiązanego do zasad pracy wyznaczanych przez związki zawodowe... i samego Lucasa, marzyciela i introwertyka, który wybrał sobie zawód zmuszający go przebywania cały czas wśród ludzi, człowieka z wizją, którą uparcie realizował, na przekór wszystkim przeciwnościom. A tłem dla tych opowieści o ludziach i uroczych scenek rodzajowych jest atmosfera ówczesnego Hollywood - atmosfera walki o coś nowego młodych gniewnych, kreatywnych reżyserów wybijających się w świecie filmu, pomimo kłód rzucanych im pod nogi przez konserwatyzm wielkich wytwórni, ludzi takich jak Scorsese, Coppola, Spielberg czy Lucas. Skądinąd interakcje Lucasa i Spielberga należą do najcudniejszych, najzabawniejszych części tego komiksu. Jako fanka uniwersum, kiedy czytałam ten komiks, mogłam tylko chichotać, kiwać głową i ronić od czasu do czasu łezkę wzruszenia.

Prosta kreska Renauda Roche'a... Pomyśleć, że kiedyś gardziłam takimi prostymi rysunkami w komiksie! Tu jednak ta prostota jest złudna. W rzeczywistości grafiki są niezmiernie dopracowane, oddają cały wachlarz emocji lepiej, niż by to robiły skomplikowane, realistyczne kadry (w które Roche też potrafi - jak widać to w szkicach na końcu komiksu). Zauroczyły mnie też rozwiązania kolorystyczne - ten jeden akcent barwny, pojawiający się na niektórych stronach, podkreślający ważny element czy scenę, niekiedy powtarzający się w poszczególnych kadrach, żeby walnąć nas po oczach w ostatnim. Idealne splecenie słowa i obrazu - mam wielką nadzieję, że tych dwóch autorów w przyszłości podejmie jeszcze ze sobą współpracę.

Uwielbiam ten komiks. Nie wiem, jak coś tak świeżego mogło powstać pod czujnym okiem Wielkiego Brata Disneyowego, ale cóż - pewnie dlatego, że pokusili się o to dwaj Francuzi, fani uniwersum, w dodatku z malutkiego, istniejącego od niedawna wydawnictwa (wszystko sprawdziłam, tak, bo nie mogłam uwierzyć, że coś takiego jest możliwe w tym świecie zysku i strat)....

Warto było pójść na Targi Książki! Bo - przedpremierowo - tom ten już leżał na półkach wydawnictwa Skarpa. Ja, ponieważ mam wizję tunelową i byłam skupiona na rozmowie z przeuroczą panią Żmiejewską, zauważyłam "Błędne ognie" dopiero odchodząc ze stoiska. Jakaż radość! Dzień po targach - książka pochłonięta, bo tom czwarty trzyma poziom poprzednich. Jak zwykle więc mamy ciąg dalszy opowieści o ciekawych kobietach żyjących w trudnych czasach. Dzieje się dużo, kartki same się przewracają, bohaterki coraz doroślejsze, ale wciąż zdolne do głupstw - lub zaskakująco mądrych decyzji. Trochę szkoda, że tomy nie są dłuższe - autorka mogłaby wówczas barwniej rozwinąć osobowości swoich bohaterów (co potrafi, bo widać to w chwilach, gdy poświęca im ciut więcej czasu), tu niekiedy potraktowanych pobieżnie. Jednak wszystko to, co mnie urzekło poprzednio, czyli detale życia codziennego w czasie wojny i wielka historia wpływająca na losy zwykłych ludzi, którzy mimo to jakoś sobie radzą, jakoś prą do przodu - są i tu.
A do tego zaskoczenie: a więc można pisać sceny erotyczne po polsku tak, by nie brzmiały żenująco! (Wprawdzie to tylko początek takiej sceny, choć bardzo sugestywny, i mamy ostatecznie fade to black, ale twierdzę uparcie, że tak zawsze lepiej dla romansu).
Czekam z niecierpliwością na ostatni tom sagi - podobno będzie już na wiosnę.

Warto było pójść na Targi Książki! Bo - przedpremierowo - tom ten już leżał na półkach wydawnictwa Skarpa. Ja, ponieważ mam wizję tunelową i byłam skupiona na rozmowie z przeuroczą panią Żmiejewską, zauważyłam "Błędne ognie" dopiero odchodząc ze stoiska. Jakaż radość! Dzień po targach - książka pochłonięta, bo tom czwarty trzyma poziom poprzednich. Jak zwykle więc mamy...

Przeciekawa, przepięknie napisana, z humorem, werwą, erudycją, a momentami z lekkim sarkazmem i goryczą. Wspaniała. Do powrotów.
Czytać wyłącznie w papierowej wersji - ilustracje, reprodukcje i zdjęcia (dobry druk!) są nierozłączną częścią książki, autor co chwilę się do nich odwołuje.
A pomyśleć, że znałam go tylko z artykułów o Ani z Zielonego Wzgórza, no, no...

Przeciekawa, przepięknie napisana, z humorem, werwą, erudycją, a momentami z lekkim sarkazmem i goryczą. Wspaniała. Do powrotów.
Czytać wyłącznie w papierowej wersji - ilustracje, reprodukcje i zdjęcia (dobry druk!) są nierozłączną częścią książki, autor co chwilę się do nich odwołuje.
A pomyśleć, że znałam go tylko z artykułów o Ani z Zielonego Wzgórza, no, no...

Znowu to samo - czyta się świetnie, i to mimo tego, że wszystkie te obyczajowe i romansowe zwroty akcji zna się z setek innych książek. Ale nie w tych romansach i "Dynastiach" sprzed wieku tkwi dla mnie urok książek Idy Żmiejewskiej. tło historyczne, te wszystkie autentyczne drobiazgi i echa prawdziwych wydarzeń, detale życia codziennego sprzed 110 lat, którymi umiejętnie autorka otula swoje postacie i ich perypetie, sprawiają, że nie mogę się wprost oderwać od tych książek. Bardzo, bardzo sprytnie to autorka rozwiązuje - romanse, historie rozmaitych bohaterek, z których każda stanowi inny typ charakteru, parę tajemnic i intryg, i już, żadna miłośniczka powieści z serduszkiem czy historycznych opowieści rodzinnych nie ma szans. A przy okazji czytelniczy mózg sam wchłania te wszystkie nawiązania do działalności Legionów czy cywilnych organizacji pomocowych w czasie I wojny, Żeńskiego Oddziału Wywiadowczego Aleksandry Szczerbińskiej, odwrotu Rosjan z Warszawy, rządów Niemców i tak dalej, i tak dalej. Bomba.
[No dobrze, ja też lubię historie rodzinne Żmiejewskiej - nawet jeśli postacie reprezentują często stereotypowe typy literackie, są pisane barwnie, a autorka ma poczucie humoru i nie waha się go czasem użyć; zdaje mi się też, że redakcja w trzecim tomie znacznie się poprawiła].

Znowu to samo - czyta się świetnie, i to mimo tego, że wszystkie te obyczajowe i romansowe zwroty akcji zna się z setek innych książek. Ale nie w tych romansach i "Dynastiach" sprzed wieku tkwi dla mnie urok książek Idy Żmiejewskiej. tło historyczne, te wszystkie autentyczne drobiazgi i echa prawdziwych wydarzeń, detale życia codziennego sprzed 110 lat, którymi umiejętnie...