Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie będę rozpisywać się o stylu, bo go uwielbiam i chyba wszyscy już to wiedzą. Po prostu kocham sposób w jaki #brandonsanderson tworzy swoje światy. Jak wszystko jest z początku skomplikowane i niejasne. Zaczynam czytać i zastanawiam się, czy może było coś co powinnam przeczytać wcześniej... Czytam dalej, poznaję powoli bohaterów, poznaję te wszystkie mechanizmy i zasady rządzące światem, który swoją drogą jest genialnie wykreowany. Z początku niektóre wydarzenia wydają się bez znaczenia, niewielkie szczegóły, na które niby nie zwraca się uwagi. Potem okazuje się, że wszystko ma znaczenie, każde najdrobniejsze wydarzenie, każde słowo. I to jest magia. Nagle pod koniec książki wszystko staje się niby jasne, ale nadal nie do końca. I czytasz dalej i chcesz więcej. Myślisz, że nic cię już nie zaskoczy i BUM. Nie spodziewasz się kolejnych wydarzeń.

Ogromne wrażenie robią na mnie zawsze bohaterowie Sandersona. Jest w tej książce naprawdę sporo osób, które są ważne dla fabuły i każda z nich wydaje się idealnie dopracowana. Każda ma swoją własną osobowość.

Kaladin Shallan Adolin Dalinar Jasnah każde z nich na swój sposób polubiłam. Każde z nich ma swoją nie rzadko ciężką przeszłość, która tłumaczy ich sposób postępowania.
Najlepiej poznaliśmy Kaladina, którego historie z okresu dorastania przeplatały się z główną fabułą książki. I nie będę ukrywać, że ten chłopak jest moim ulubieńcem, i części z jego punktu widzenia czytało mi się najlepiej. Zwłaszcza na samym początku.

Kurcze, trochę ciężko mi uporządkować wszystko co czuję i strasznie staram się wymyślić, jak napisać o tym, żeby nie wspominać o wydarzeniach, które wywołały te wszystkie emocje. Chcę pisać o tym, jak zaczęłam się domyślać, o co może chodzić z jednym z bohaterów, ale nie mogę, bo to będzie TAAAKI wielki spoiler... I jak pewne postacie mnie rozczarowały swoim zachowaniem, jak poczułam się zdradzona i oszukana, jak musiałam zrobić przerwę, żeby ogarnąć, co w ogóle się wyprawia.

I w końcu samo zakończenie, odkrycie naprawdę ogromnej, zapomnianej, (a może celowo ukrytej?) tajemnicy. Zrozumienie, co to właściwie oznacza dla całego świata.

Uczucie, że już zaraz chcę czytać drugi tom, a jednocześnie nie chcę go czytać. Bo nie chcę znów tego wszystkiego czuć. I świadomość, że sięgnę po Słowa światłości dopiero za kilka miesięcy, w urlopie gdy będę miała dużo czasu. Bo teraz mam pracę, recenzenckie książki, a żeby odpowiednio poczuć magię i złożoność tego świata nic nie może mnie rozpraszać. Muszę usiąść i skupić się tylko na tej jednej pozycji, tej jednej historii.

Nie będę rozpisywać się o stylu, bo go uwielbiam i chyba wszyscy już to wiedzą. Po prostu kocham sposób w jaki #brandonsanderson tworzy swoje światy. Jak wszystko jest z początku skomplikowane i niejasne. Zaczynam czytać i zastanawiam się, czy może było coś co powinnam przeczytać wcześniej... Czytam dalej, poznaję powoli bohaterów, poznaję te wszystkie mechanizmy i zasady...