Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma to jak wrócić po latach do jednej ze swoich najukochańszych książek i płakać jak dziecko ze wzruszenia. Niezrównany klimat i niezwykłe ciepło bijące z każdej strony. Można naprawdę samemu poczuć się częścią rodziny Gardinerów.
(a Hilary Gordon to serdeczny, fantastyczny chłopak - szkoda, że nie pojawiał się równie często, co w pierwszej części).

Nie ma to jak wrócić po latach do jednej ze swoich najukochańszych książek i płakać jak dziecko ze wzruszenia. Niezrównany klimat i niezwykłe ciepło bijące z każdej strony. Można naprawdę samemu poczuć się częścią rodziny Gardinerów.
(a Hilary Gordon to serdeczny, fantastyczny chłopak - szkoda, że nie pojawiał się równie często, co w pierwszej części).

Absurdalnie wciągająca - przeczytałam ją w trzy godziny.

Absurdalnie wciągająca - przeczytałam ją w trzy godziny.

Stało się - zatęskniłam, przeczytałam znowu i... teraz nie wiem, jak wrócę do codzienności. Książka zdecydowanie imponująca objętościowo, wymagająca skupienia i wielu godzin lektury, ale będę uparcie twierdzić, że naprawdę warto.

Małe miasteczko Derry w stanie Maine mogłoby wydawać się spokojnym i sielskim miejscem lecz dziwnym trafem co dwadzieścia siedem lat powtarza się w nim wciąż na nowo fala morderstw, której głównym celem są dzieci.
Akcja książki rozpoczyna się końcem wielkiej powodzi z 1957 roku i, mam wrażenie, dość rozpoznawalną sceną spotkania klauna Pennywise'a z z małym Georgie'm, który staje się pierwszą ofiarą, zapoczątkowując tym samym nieuchronny ciąg wydarzeń.

Bohaterami historii są Bill, starszy brat George'a, Beverly, Ben, Richie, Eddie, Stan i Mike. grupka przyjaciół, Klub Frajerów, dzieciaki, których nie sposób nie polubić. Każde z nich ma swój wyraziście nakreślony charakter i sposób bycia. Ich wzajemne oddanie, gotowość do poświęceń ale i przekomarzanie się częstokroć chwytały mnie za serce. Można było rzeczywiście odczuć siłę i moc ich przyjaźni (zwłaszcza podczas czytania rozdziałów opowiadających rozwój wypadków z 1958 roku; choć odnajdywanie w dorosłych ludziach cząstki tych samych dzieciaków i przekonywanie się, że wciąż potrafią być sobie bliscy, także pokrzepiało). Imponowali odwagą i gotowością działania, także w chwilach największej niepewności i zwątpienia, by po chwili rozbawić kolejnym ironicznym komentarzem albo wzruszyć gestem czy słowem. Choć bardzo bym chciała, nie mam zamiaru poświęcać następnych kilkuset linijek na zachwycanie się każdym z nich z osobna (przyznam jednak, że moim sercem szczególnie zawładnęli Richie i Ben, kompletne przeciwieństwa), bo obawiam się, że wtedy zatęskniłabym za tą wspaniałą siódemką i postanowiła zacząć czytać od nowa. Tak więc niech już sama ta tęsknota za dzieciakami z Derry, równa tej za prawdziwymi ludźmi, pozostanie największą pochwałą.

Na duży plus zdecydowanie zasługuje także klimat całej powieści. Z jednej strony mamy Barrens, Ziemię Jałową, miejsce wyjątkowe, gdzie Bill, Bev, Ben, Richie, Eddie, Stan i Mike mogli czuć się wolni i szczęśliwi, gdzie byli prawdziwymi panami (bądź też panią) siebie. Miejsce spotkań, zabaw i snucia planów ale też ostoja i cel ucieczki przed sytuacją w domu. Jedyny taki stały i odosobniony punkt w w mieście. No właśnie, bo z drugiej strony mamy samo Derry: panuje tam atmosfera nieco przytłaczająca i ponura, zwłaszcza, gdy uświadamiamy sobie ogrom nieszczęść, bólu i przemocy, jakie To wniosło do jednego, małego miasteczka. W połączeniu z pełnym napięcia oczekiwaniem a następnie przerażeniem Frajerów, gdy To im się objawiało, w różnych postaciach i często zupełnie niespodziewanych momentach, otrzymujemy historię, przy której nie sposób nie odczuć zdenerwowania a czasem i strachu. Co ciekawe, można również dzielić lęk z Klubem Frajerów podczas epizodów z Henrym Bowersem, świetnie nakreślonym czarnym charakterem, a przecież będącym jednocześnie zwykłym chłopakiem, a nie żadną mroczną istotą.
Być może Interludia odrobinę się dłużyły, ale i tak uważam, że stanowiły niezbędną część opowieści i bardzo pozytywnie je odebrałam, jako że dawały większy kontekst historii Derry i pozwalały na spojrzenie z nieco szerszej perspektywy (a tak już zupełnie dodatkowo, maleńkie cameo Dicka Halloranna we wspomnieniach Willa Hanlona wywołało u mnie szeroki uśmiech).

Wydaje mi się jednak, że tym, co najbardziej podobało mi się w tej książce nie są bohaterowie, nie jest atmosfera, nie są ciekawe wydarzenia ani trzymające w napięciu akcja, chociaż wszystkim tym jestem zachwycona. Tym, co zadecydowało, że "To" podbiło mnie do reszty, jest niezwykle staranne, wierne i wzbudzające tęsknotę przedstawienie dzieciństwa, okresu, kiedy wszystko wydaje się możliwe, a wyobraźnia i wiara nie zna granic. Czasu, gdy z grupką przyjaciół dokonuje się wielkich rzeczy, choćby miały mieć miejsce jedynie na niby. W to wierzyli też bohaterowie w '58, to było ich siłą, przewagą i właśnie to wewnętrzne dziecko musieli na powrót odnaleźć w sobie dwadzieścia siedem lat później. Dzięki pochwale tego okresu w życiu człowieka i godnym przedstawieniu jego blasków i cieni przez Billa, Bev, Bena, Richiego, Eddiego, Stana i Mike'a, nawet konfrontacja z Tym nie wydaje się tak straszna i pozbawiona szans powodzenia. To dzieciństwo jest siłą tej książki. I przyjaźń.
Kończę, zanim się rozkleję. Nie czytałam wielu książek Kinga, ale "To" jest dla mnie aktualnie najlepszą spośród tych, które znam, i nie wiem, czego trzeba, abym zakochała się w innej jego książce do tego stopnia.

Stało się - zatęskniłam, przeczytałam znowu i... teraz nie wiem, jak wrócę do codzienności. Książka zdecydowanie imponująca objętościowo, wymagająca skupienia i wielu godzin lektury, ale będę uparcie twierdzić, że naprawdę warto.

Małe miasteczko Derry w stanie Maine mogłoby wydawać się spokojnym i sielskim miejscem lecz dziwnym trafem co dwadzieścia siedem lat powtarza się...