Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lektura zarówno piękna, jak i ciężka; zdrowa i dusząca, dobra i niedobra, jak sama Dzika Kobieta.

Lektura zarówno piękna, jak i ciężka; zdrowa i dusząca, dobra i niedobra, jak sama Dzika Kobieta.

Warto przeczytać!

Warto przeczytać!

Myślę, że autorka bardzo płytko podjęła temat samotności - jako główny powód lęku przed samotnością, podała nasz lęk przed oceną innych, a myślę, że większości ludzi nie boi się samotności ze względu na to co jakaś nasza ciocia czy mama powie, tylko z głębszych przyczyn. Poza tym, większość książki to przytaczanie fragmentów innych książek. Nie polecam

Myślę, że autorka bardzo płytko podjęła temat samotności - jako główny powód lęku przed samotnością, podała nasz lęk przed oceną innych, a myślę, że większości ludzi nie boi się samotności ze względu na to co jakaś nasza ciocia czy mama powie, tylko z głębszych przyczyn. Poza tym, większość książki to przytaczanie fragmentów innych książek. Nie polecam

Jak na tak małą objętość - treściwa!

Jak na tak małą objętość - treściwa!

Książka o tym, że czasem lepiej zaakceptować nieidealną rzeczywistość niż urzeczywistnić nieosiągalną wizję związku

Książka o tym, że czasem lepiej zaakceptować nieidealną rzeczywistość niż urzeczywistnić nieosiągalną wizję związku

Nieco się zawiodłam. To była pierwsza pozycja Murakamiego po którą sięgnęłam i teraz nie wiem czy sięgać po kolejne.
Historia zapowiadała się intrygująca, skomplikowana i cały czas zastanawiałam się jak autor rozwiąże wszystkie te dziwne wątki, które pozaczynał i większość z nich zawisła głucho tak, jakby pisarz w ogóle się nad tym nie zastanawiał, albo stwierdził " a niech czytelnik sobie dopowie, otwarte aluzje, morze interpretacji, przecież czytelnik głupi nie jest, a jak nie zrozumiał to niech myśli, że jest". A szkoda, bo historia oryginalna, ale taka właśnie jakby nie domknięta.
Poza tym, język nieraz wprawiał mnie w zażenowanie. "Poetyckie" metafory opisujące spermę wymuszały na mnie przewracanie oczami, opisywanie robienia kanapek, sprzątania, czy mycia napletka nieszczególnie mnie interesowały i tylko wydłużyły niepotrzebnie i tak już długą książkę. Poza tym, myślałam, że pie**olnę kiedy czytałam cały czas "Kiwam głową. Kręcę głową. Kiwam głową", no szlag mnie trafiał, tak dużo tego było.
Co do plusów - pan Nakata okazał się świetną postacią, podobnie jak pan Hoshino. Reszta nie złapała mnie za serce, a Kafka wręcz mnie irytował.
Podsumowując, nie wiem czym wszyscy się zachwycają, bo absurdalny, bajkowy świat da się stworzyć, ale liczy się również język, konsekwencja wątków, historia i sens, a tego tu moim zdaniem zabrakło

Nieco się zawiodłam. To była pierwsza pozycja Murakamiego po którą sięgnęłam i teraz nie wiem czy sięgać po kolejne.
Historia zapowiadała się intrygująca, skomplikowana i cały czas zastanawiałam się jak autor rozwiąże wszystkie te dziwne wątki, które pozaczynał i większość z nich zawisła głucho tak, jakby pisarz w ogóle się nad tym nie zastanawiał, albo stwierdził " a...

Mam to samo zaburzenie co bohaterka książki i dlatego nie mam odwagi jej skończyć. Przez cały czas czytania czułam się, jakbym była w tej książce, jakbym jej doświadczała i przeżywała niemal to samo, więc obawiałam się, że jak ją skończę, dowiem się, że Rachel wyszła ze swojego zaburzenia, a ja nadal w nim tkwię. Utknęłam na przedostatnim rozdziale, ale na pewno kiedyś przeczytam epilog.

Mam to samo zaburzenie co bohaterka książki i dlatego nie mam odwagi jej skończyć. Przez cały czas czytania czułam się, jakbym była w tej książce, jakbym jej doświadczała i przeżywała niemal to samo, więc obawiałam się, że jak ją skończę, dowiem się, że Rachel wyszła ze swojego zaburzenia, a ja nadal w nim tkwię. Utknęłam na przedostatnim rozdziale, ale na pewno kiedyś...

Pomysł super, realizacja słaba. Powody Hanny okazały się mało satysfakcjonujące. Oczywiście, przeżyła okropności, ale nie przekonało mnie to. A wystarczyło napomknąć, że Hanna miała depresję, chorobę psychiczną, a bym to łyknęła (to wystarczający powód).
W książce znajdowało się również zbyt wiele nic nie wnoszących opisów, takich jak na przykład: wyjąłem z lodówki ser i masło, ukroiłem kromkę chleba, posmarowałem masłem i położyłem na nią ser, wyjmując go z opakowania. Przeżuwałem kanapkę, po czym przełknąłem kęs.
Nudne, zbędne, suche.
Oprócz tego książka spoko, ale to chyba dlatego, że uwielbiam tematykę samobójstwa. Moim zdaniem potencjał zamysłu nie został wykorzystany w 100%. Ale miło się czytało.

Pomysł super, realizacja słaba. Powody Hanny okazały się mało satysfakcjonujące. Oczywiście, przeżyła okropności, ale nie przekonało mnie to. A wystarczyło napomknąć, że Hanna miała depresję, chorobę psychiczną, a bym to łyknęła (to wystarczający powód).
W książce znajdowało się również zbyt wiele nic nie wnoszących opisów, takich jak na przykład: wyjąłem z lodówki ser i...