Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybitna. Zasługuje na każdą pozytywną opinię jaką o niej wydano. Virginia Woolf w znakomity sposób oddaje styl bycia Klarysy, wypełnia nim właściwie całe swoje dzieło - jej nostalgią, melancholiami, zaciekawieniem, znużeniem, niepowtarzalnym poczuciem humoru, rozgoryczeniem, pustką. Zasadniczo odbieram tę powieść jako swoiste studium tęsknoty. Desperacką próbę wyłuskania z czeluści pamięci tego, co było i co już się nie powtórzy, ale jednak jest - gdzieś, za mgłą, blisko i daleko jednocześnie. Szczególnie urzekające, a przynajmniej mnie, jest w tej powieści to, że opisane powyżej wrażenia nie są pierwszoplanowe. To nie żaden lament, żadne opłakiwania minionego i pogrążanie się w żałości, ale subtelne reminiscencje, jednak poruszające do głębi. Woolf świetnie operuje brytyjskim humorem, stanowi to czynnik równoważący w powieści. Zdaje się to nadawać lekkości, aby zaraz potem czytelnik trafił na łyżkę dziegciu w tejże beczce miodu. Sposób prowadzenia narracji nie należy do najłatwiejszych w odbiorze i może być wyzwaniem dla niektórych czytelników, z pewnością jednak warto się go podjąć.

Wybitna. Zasługuje na każdą pozytywną opinię jaką o niej wydano. Virginia Woolf w znakomity sposób oddaje styl bycia Klarysy, wypełnia nim właściwie całe swoje dzieło - jej nostalgią, melancholiami, zaciekawieniem, znużeniem, niepowtarzalnym poczuciem humoru, rozgoryczeniem, pustką. Zasadniczo odbieram tę powieść jako swoiste studium tęsknoty. Desperacką próbę wyłuskania z...