Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu tej książki poczułam szczery podziw. Niestety, nie dla autorki powieści, lecz dla siebie, gdyż udało mi się dotrwać do ostatniej strony. Jedynym jaśniejszym punktem tej książki jest Viper- miał on pewien potencjał, szkoda, że zmarnowany. Myślę, że i dla niego wystarczyłoby w powieści miejsca, gdyby tylko autorka nie zdecydowała się na tak znaczną monotematyczność. Powtarzające się dosłownie co kilka zdań wstawki o namiętności i pożądaniu głównych bohaterów szybko zaczęły denerwować,zaś trauma związana z przeszłością bohaterki wydawała się sztuczna i naciągana. Chciałabym jeszcze wspomnieć o fabule, ale... Cóż, pozostanę tylko przy stwierdzeniu, że odgrywała marginalne znaczenie, a mimo to autorka starała się upchnąć w niej co tylko popadnie. Niestety, tak się nie da. Wyszło, delikatnie mówiąc, nieciekawie. Zdecydowanie nie polecam, nawet fanom romansów paranormalnych.

Po przeczytaniu tej książki poczułam szczery podziw. Niestety, nie dla autorki powieści, lecz dla siebie, gdyż udało mi się dotrwać do ostatniej strony. Jedynym jaśniejszym punktem tej książki jest Viper- miał on pewien potencjał, szkoda, że zmarnowany. Myślę, że i dla niego wystarczyłoby w powieści miejsca, gdyby tylko autorka nie zdecydowała się na tak znaczną...

Fantastyczna książka, od której po prostu nie mogłam się oderwać. Wciąż przeplatające się ze sobą fantastyka z realizmem, magia z nauką, dobro ze złem, jawa ze snem, baśniowość z życiem codziennym... Do tego wciągająca fabuła, niesamowity klimat, przyjemny język i świetnie wykreowani bohaterowie- to niezaprzeczalne atuty tej książki, którą gorąco wszystkim polecam.

Fantastyczna książka, od której po prostu nie mogłam się oderwać. Wciąż przeplatające się ze sobą fantastyka z realizmem, magia z nauką, dobro ze złem, jawa ze snem, baśniowość z życiem codziennym... Do tego wciągająca fabuła, niesamowity klimat, przyjemny język i świetnie wykreowani bohaterowie- to niezaprzeczalne atuty tej książki, którą gorąco wszystkim polecam.

Z książkami Siesickiej po raz pierwszy zetknęłam się jeszcze w szkole podstawowej. Wszystkie czytałam z ogromną przyjemnością i do dziś mam do nich sentyment, dlatego z radością przyjęłam pojawienie się "Ulicy Świętego Wawrzyńca" na bibliotecznej półce z nowościami. Niestety, nieco się zawiodłam. Nie wiem, czy to kwestia dodatkowych kilku lat na karku, czy to faktycznie słabsza pozycja w niemałym dorobku autorki, ale... to nie to. Ta krótka powieść skupia się na losach Wojtka oraz o jego dość licznej rodzinie, która zamieszkuje tytułową ulicę Świętego Wawrzyńca. W tle ciągle przewija się tajemniczy starszy pan, który bohaterom wydaje się dziwnie znajomy, choć sam mówi, że przyjechał z Barcelony. Tak naprawdę nie odgrywa ważnej roli w wydarzeniach, jego postać ma wymowę bardziej symboliczną. Po lekturze książki przychodzi na myśl pytanie, czy przypadkiem i my go nie znamy... Ale nie uprzedzajmy faktów. Chociaż jest to krótka opowieść, porusza wiele spraw, dotyczących nie tylko nastolatków, ale również ludzi dojrzałych i starszych, bo i bohaterowie reprezentują praktycznie wszystkie grupy wiekowe. To zdecydowanie plus. Ale skoro wszystko brzmi tak dobrze, to dlaczego mam tak mieszane odczucia? Ano z kilku powodów. Po pierwsze, przewidywalność. W zasadzie nic mnie tu nie zaskoczyło, mało tego, kiedy tylko pojawiał się jakiś nowy wątek czy najdrobniejsza wskazówka, od razu przeczuwałam, jaki znajdzie to finał. Niestety, nie myliłam się. Po drugie, długość. Nie jestem zwolenniczką dłużyzn czy sztucznych komplikacji, byle tylko zwiększyć objętość utworu, ale tutaj spokojnie można byłoby bardziej rozwinąć kilka wątków. Po trzecie, styl. Przyznam szczerze, że momentami męczyłam się, czytając tę powieść. Zdania w większości były albo bardzo proste i krótkie, niemal jak wyjęte z telegramu, albo dłuższe, lecz o dziwnej konstrukcji. Oczywiście każdy ma w tym względzie inne preferencje, mnie osobiście nie przypadło to do gustu. Jeśli chodzi o bohaterów... Cóż, niektórzy byli nieco irytujący, lecz urok pozostałych z łatwością przykrył to złe wrażenie. Długo wahałam się z oceną "Ulicy Świętego Wawrzyńca", ostatecznie przyznając 3 gwiazdki. Może nie jest to książka idealna, może spodziewałam się czegoś lepszego, może inne powieści tej autorki bardziej mi się podobały... ale opowieść ta ma coś w sobie i nie żałuję, że po nią sięgnęłam. No i ten sentyment...

Z książkami Siesickiej po raz pierwszy zetknęłam się jeszcze w szkole podstawowej. Wszystkie czytałam z ogromną przyjemnością i do dziś mam do nich sentyment, dlatego z radością przyjęłam pojawienie się "Ulicy Świętego Wawrzyńca" na bibliotecznej półce z nowościami. Niestety, nieco się zawiodłam. Nie wiem, czy to kwestia dodatkowych kilku lat na karku, czy to faktycznie...