Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna książka Wydawnictwa Flow, którą miałam okazję przeczytać i kolejna jednej z moich ulubionych pisarek, Agnieszki Zakrzewskiej. Nie wiem jak robi to Wydawnictwo Flow, ale jeszcze na żadnej z wydanych przez nich książek się nie zawiodłam, każda wzbudza morze emocji i sprawia, że zapominam o całym świecie Czułe poranki, bezsenne noce czytałam krótko po premierze, ale niestety zmiana pracy sprawiła, że nie bardzo wiem jak się nazywam i niekoniecznie mam czas, żeby usiąść i napisać recenzję. Na szczęście jakoś tak udało się poukładać, że mam nadzieję wrócić do regularnego pisania recenzji. Nie znaczy to jednak, że nie czytam, bo bez tego nie umiałabym żyć, ale z pisaniem to coś ostatnio się mijaliśmy. Nie policzę ile pisania mnie czeka, ale z pewnością uda mi się to nadrobić.

Jak wiecie moim ukochanym, wymarzonym i wytęsknionym miejscem na ziemi są Kaszuby, ale po lekturze książki Pani Agnieszki Zakrzewskiej zachciało mi się pojechać na Podlasie, bo autorka przepięknie oddała piękno tego regionu, a ja wstyd się przyznać jeszcze nigdy nie byłam w tym zakątku Polski. Może w tym roku wyciągnę prywatnego małżonka i chociaż na parę dni wyskoczymy śladem powieści Agnieszki Zakrzewskiej. Zobaczymy co los przyniesie i jak ułoży się praca.

Agnieszka Zakrzewska znowu stworzyła książkę przepełnioną emocjami z Podlasiem i jego zachwycającą przyrodą w tle. Książka, w której akcja toczy się nieśpiesznie, pełna refleksji, czułości, podlaskiej gwary i miłości. Uwielbiam twórczość Pani Agnieszki od dawna, a autorka z każdą kolejną książką podnosi sobie poprzeczkę coraz wyżej i wyżej. Zawsze z niecierpliwością wyglądam w zapowiedziach wydawniczych książek Pani Agnieszki, bo wiem, że to będzie niezapomniana przygoda. Saga czekoladowa i Błękitny koliber już za mną, ale na szczęście mam jeszcze parę tytułów do przeczytania.

Główna bohaterka, Romy Sokołowska, pracuje jako dziennikarka i lewo wiąże koniec z końcem, wychowuje samotnie nastoletniego syna i stara się wynagrodzić Łukaszowi brak ojca, który założył nową rodzinę i z nastolatkiem nie potrafi się dogadać. Czarne chmury zwisają nad głową Romy, gdy zmienia się zarząd gazety, w której od lat pracuje nasza bohaterka. Jedyną szansą na przetrwanie jest przeprowadzenie wywiadu z gwiazdą, która usunęła się w cień i zaszyła gdzieś na Podlasiu. Barbara Anczyc zniknęła i nie szuka kontaktu z mediami. Zniknął też fotograf Mateusz Perzebindowski, który stworzył ostatnie zdjęcie gwiazdy. Czy Romy uda się trafić na ślad Barbary i Mateusza? Czy poradzi sobie na nadbużańskiej wsi, w której każdy każdego zna, a przyjazd miejscowej zaburzy spokój wsi spokojnej, wsi wesołej. Sięgnijcie koniecznie po Czułe poranki, bezsenne noce Agnieszki Zakrzewskiej i przekonajcie się sami.

Agnieszka Zakrzewska stworzyła książkę, która na długo zapadłą w mojej pamięci. Cała plejada bohaterów i nadbużańska przyroda sprawiają, że książkę czyta się jednym tchem i z żalem przewraca ostatnią stronę. To książka pełna ciepła, miłości i zapachu przyrody. Czytajcie koniecznie.

Kolejna książka Wydawnictwa Flow, którą miałam okazję przeczytać i kolejna jednej z moich ulubionych pisarek, Agnieszki Zakrzewskiej. Nie wiem jak robi to Wydawnictwo Flow, ale jeszcze na żadnej z wydanych przez nich książek się nie zawiodłam, każda wzbudza morze emocji i sprawia, że zapominam o całym świecie Czułe poranki, bezsenne noce czytałam krótko po premierze, ale...

Jak to dobrze, że po lekturze Klątwy Langerów miałam na czytniku drugi tom Ocali nas miłość, bo od Opowieści warmińskiej nie sposób się oderwać. Gdybym musiała wybierać, która część jest lepsza to chyba nie umiałabym wskazać faworyta. Z pewnością nie da się przeczytać drugiego tomu bez znajomości części pierwszej, bo obydwie części zazębiają się i wydarzenia wpadają na swoje miejsce jak puzzle w układance. Trzeba przyznać autorce, że umie grać na emocjach, wzrusza czytelników do łez i sprawia, że zapomina się o śnie, jedzeniu i otaczającej rzeczywistości, bo nic nie jest ważniejsze od świata Franza i Lizki, którzy urodzili się po przeciwnych stronach barykady i tak jak u Romea i Julii ich miłość była zakazana i nie miała prawa się zdarzyć.
Mamy rok 1939 i nieuchronnie zbliża się wojna. Po plebiscycie rodzina Langerów straciła ziemię na rzecz Reiterów. Obie rodziny dalej nie pałają do siebie miłością. Franz Reiter zostaje wcielony do Wermachtu, ale zanim zostanie skierowany na front bierze potajemny ślub z Lizką Langer. Chce uchronić swoją ukochaną za wszelką cenę, ale czy jemu się to uda? Co oprócz wojny stanie na przeszkodzie młodym w drodze do szczęścia? Sięgnijcie koniecznie po Ocali nas miłość i przekonajcie się sami. Ja już przed premierą kupiłam trzeci tom i powiem szczerze, że boję się sięgnąć po nasze drzewa są jeszcze młode. Boję się nie tyle, że z szybko przeczytam, ale obawiam się o Lizkę czy udało jej się przetrwać piekło zgotowane przez jednego z braci Reiterów. Dawno żadna książka nie wywołała we mnie tylu emocji i strachu. W zasadzie jeszcze nigdy nie bałam się sięgnąć po kolejną część. Może czasami miałam obawy, bo z kontynuacjami nigdy nie wiadomo. W przypadku Opowieści warmińskiej boję się o dalsze losy bohaterów. Polubiłam i Augustę, i Lizkę, Franza i nawet jej ojca, który dostrzegł jej obecność w obliczu tragedii. Ciekawa jestem jak potoczą się ich losy, ale boje się tworzyć trzeci tom. Brawo Pani Wioletta, która sprawiła, że nie chcę żegnać się z bohaterami, nie chcę opuszczać Warmii i chcę żeby nasze spotkanie trwało jak najdłużej.
Polecam Wam z całego serca tak Klątwę Langerów jak i Ocali nas miłość, bo to książki, które zostają z nami na długo i w których w każdym zdaniu widać serce, które włożyła Wioletta Sawicka w ich napisanie. To książka dla wszystkich i dla miłośników sag, i dla lubiących historię, a także dla tych, którzy bez miłości nie wyobrażają sobie dobrej książki.
Polecam gorąco i nie wiem kiedy zbiorę się na odwagę i sięgnę po trzeci tom, ale z pewnością podzielę się z Wami moją opinią.

Jak to dobrze, że po lekturze Klątwy Langerów miałam na czytniku drugi tom Ocali nas miłość, bo od Opowieści warmińskiej nie sposób się oderwać. Gdybym musiała wybierać, która część jest lepsza to chyba nie umiałabym wskazać faworyta. Z pewnością nie da się przeczytać drugiego tomu bez znajomości części pierwszej, bo obydwie części zazębiają się i wydarzenia wpadają na...

Jak to dobrze mieć pakiet biblioteczny z Legimi. Właśnie zauważyłam, że książka ma swoją premierę 16.01, a więc za dziesięć dni, a ja już jestem po lekturze. Żałuję, że tak szybko przeczytałam Wadę, bo to książka tak emocjonalna, że mam problem żeby sklecić parę zdań na jej temat. Znowu zarwałam noc i nie wiem czy to wina wieku, Wady czy pełni księżyca. Wczoraj krótko po północy stwierdziłam, że odkładam książkę i idę spać. Mhm...poszłam... nie dawała mi spokoju i musiałam ją doczytać. Tym sposobem skończyłam o 2 w nocy. Jestem zmęczona, czuję piach pod oczami, ale to była tak piękna i mądra książka, że nie dosyć, że na długo zostanie w mojej pamięci to coś czuję, że za jakiś czas sięgnę po nią ponownie tylko po to, żeby delektować się tą historią i czytać już na spokojnie, bo wiem jakie będzie zakończenie.

" Twoje wady to nie słabości. Nie zwalczaj ich, akceptuj je".

Jak to jest z tymi wadami. Sami z pewnością swoich nie zauważamy, ale u innych pierwsi je dostrzegamy. Mogę Wam zdradzić, że po lekturze najnowszej książki Pani Izy Maciejewskiej zupełnie inaczej spojrzycie na wady.
Od pierwszego zdania wiedziałam, że Wada będzie dobrą lekturą, ale że aż tak to chyba najstarsi górale się tego nie spodziewali. W tej książce znalazłam to co powinno być w lekturze zasługującej na miano książki roku: uśmiech, łzy i wzruszenie, genialni bohaterowie i historia, która nie tylko czyta się sama, ale i mogła się przydarzyć każdej z nas. Tylko, gdzie znaleźć takiego Marka. O matko i córko co to za bohater - idealny, rozsądny, mądry, dojrzały i z wadą, z którą niewielu ludzi potrafiłoby żyć, ale jemu ona dodaje uroku i sprawiła, że stał się tym kim jest. Jak to wada?? Przeczytacie o niej w książce Pani Izy.
Główną bohaterkę, Julię Radosna poznajemy w momencie, gdy dziewczyna wybiera się na rozmowę kwalifikacyjną . Jeśli myślicie, że starania Julii o pracę to bułka z masłem to jesteście w błędzie, bo to droga trudna i wyboista, pełna komicznych sytuacji i tekstów, o których długo nie zapomnę. O Julii nie można myśleć bez banana na twarzy. Ta dziewczyna jest niesamowita: dowcipna, empatyczna, pełna radości i pecha, który zdaje się ją prześladować w pierwszej części na każdym kroku. Ale to też dziewczyna, która ma za sobą trudne dzieciństwo, które wyryło się głęboko w psychice dziewczyny. Ja wiem, że rodziców się nie wybiera, ale dla naszej bohaterki Pani Iza wzięła chyba tę z najniższej półki. Rety co to było z babsko. Nigdy nie życzę ludziom źle, ale ta baba od pierwszej sceny z nią sprawiała, że nóź mi się otwierał i kieszeni, a w oczach miałam rządzę mordu. Na szczęście los ją odpowiednio wynagrodził. Jak??? Nie powiem, przeczytajcie sami i oceńcie. Jak tacy ludzie jak Julia mogą mieć coś wspólnego z taką koszmarną mamusią. Mówią, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. W przypadku Julii można mieć wrażenie, że ona pochodzi z innego sadu, nie z sąsiedniej jabłonki. Pokochłam Julie całym sercem i powiem Wam, że nie miałabym nic przeciwko takiej przyjaciółce. Ta dziewczyna jest cudowna.
Po perypetiach ze zdobyciem nowej pracy przyszła pora na poznanie Marka Wenty. I chociaż początkowo nie umiałam chłopa rozgryźć to z każdą stroną wkradał się podstępnie w moje serce. Uwielbiam go i wada, którą zafundował mu los nie tylko w niczym mu nie przeszkadza, ale i mam wrażenie, że dodaje uroku. Marek to zupełne przeciwieństwo Julii, ale jak doskonale wiecie przeciwieństwa się przyciągają i... To i jest najważniejsze, ale nie zdradzę Wam treści książki, bo musicie koniecznie po nią sięgnąć.
Ta książka jest genialna, ludzka, bez ubarwień i dopracowana od pierwszej do ostatniej strony. Rewelacyjna, zachwycająca, zapadająca w pamięci, kradnąca serce ... mogę zachwalać ją pod niebiosa, ale po co. Sięgnijcie po Wadę Izy Maciejewskiej i przeczytajcie. Mam tylko jedną radę: zacznijcie odpowiednio wcześnie, bo nie odłożycie jej dopóki nie skończycie i jeszcze miejcie pod ręką kawałek chusteczki, bo z pewnością się przyda.
Mam w zanadrzu jeszcze kilka tytułów Pani Izy i wiem co będę robić na najbliższym wyjeździe do pracy.
Czytajcie i zachwycajcie się tak jak ja,
Polecam z całego serca.

Jak to dobrze mieć pakiet biblioteczny z Legimi. Właśnie zauważyłam, że książka ma swoją premierę 16.01, a więc za dziesięć dni, a ja już jestem po lekturze. Żałuję, że tak szybko przeczytałam Wadę, bo to książka tak emocjonalna, że mam problem żeby sklecić parę zdań na jej temat. Znowu zarwałam noc i nie wiem czy to wina wieku, Wady czy pełni księżyca. Wczoraj krótko po...

Porządków na czytniku ciąg dalszy. Przeczytałam pierwszą część Opowieści warmińskiej Wioletty Sawickiej z prostej przyczyny. Już niedługo będzie miała miejsce premiera trzeciego tomu, a u mnie na czytniku zalegają dwa, które kupiłam krótko po premierze i gdzieś wśród tytułów mi się zapodziało za co przepraszam autorkę, bo stworzyła genialną historię, która nie tylko wiernie oddaje trudną historię Warmii, ale i chwyta od pierwszej strony za serce. Za moment zacznę czytać drugą część i przyznaję, że jestem jej niezmiernie ciekawa. Autorka ma dar opowiadania historii, która zapadają w naszej pamięci. Historii mądrych, prawdziwych i pisanych sercem.
Klątwa Langerów zabiera nas do roku 1919, gdzie towarzyszymy rodzinie Langerów w ich codzienności. To trudny czas dla polskich rodzin, gdzie stoi przed nimi widmo plebiscytu i opowiedzenia się do kogo chcą przynależeć. Czy można Polaka z krwi i kości, Warmiaka z dziada pradziada pytać o taką podstawową rzecz? Odpowiedź jest prosta. Langerowie to typowa rodzina zamieszkująca Warmię. Poznajemy Jan i Miłkę w momencie, gdy na świat przychodzi ich pierwsze dziecko, Lizka. Długi i wyczerpujący poród odbiera miejscowa znachorka, która doświadcza niezwykłych i niepokojących wizji, których nie potrafi jeszcze zrozumieć. Wyjaśnienie przyjdzie na końcu książki .Szczęście młodych przerywa nie tylko widmo plebiscytu, ale i manifestacja polskości. Za wywieszenie narodowej flagi Jan trafia do więzienia. Dochodzi do tego zarzut porwania i widmo długiej odsiadki mamy gotowe. Kogo porwał Jan?? I czy rzeczywiście dopuścił się tego czyny?? Sięgnijcie po Klątwę Langerów i przekonajcie się sami.
Wioletta Sawicka po raz kolejny stworzyła sagę, która trafia do mnie w 100%. Nie ukrywam, że Wieku miłości, wieku nienawiści miałam ogromne obawy, że autorce nie uda się stworzyć lektury, która będzie równie dobra jak poprzednia saga. Biję się w piersi i gdybym miała porównać, która z serii jest lepsza to nie umiałabym dokonać wyboru, bo nie idzie wybrać między doskonałym, a genialnym.
Klątwa Langerów to swoisty hołd złożony przez autorkę swoje małej Ojczyźnie, Warmii. Lubię książki, z których mogę się czegoś nauczyć, a z Klątwy Langerów wyniosłam wiele. To przepiękna opowieść, którą pochłonęłam jednym tchem i jedyne czego mogę żałować to fakt, że tak długo przeleżała ona na moim czytniku.
Polecam Wam z całego serca. bo to mądra i wartościowa lektura zarówno dla miłośników sag jak i miłośników powieści z historią w tle.

Porządków na czytniku ciąg dalszy. Przeczytałam pierwszą część Opowieści warmińskiej Wioletty Sawickiej z prostej przyczyny. Już niedługo będzie miała miejsce premiera trzeciego tomu, a u mnie na czytniku zalegają dwa, które kupiłam krótko po premierze i gdzieś wśród tytułów mi się zapodziało za co przepraszam autorkę, bo stworzyła genialną historię, która nie tylko wiernie...

Florentynę od kwiatów Agnieszki Kuchmister próbowałam już przeczytać krótko po premierze, ale coś nam było nie po drodze i odłożyłam ją na bok. W tym roku postanowiłam czytać książki, które już od wieków zalegają na mojej półce, więc wybór padł na Florentynę tym bardziej, że są już dwa kolejne tomy. I wiecie co? Mam wrażenie, że do książek trzeba "dorosnąć", bo tak jak poprzednim razem nie mogłam przebrnąć nawet przez kilka stron to tym razem pochłonęłam stronę za stroną i sama się zdziwiłam, że to już koniec. Zaczęłam też czytać Nadzieję od zwierząt, bo to jest rzeczywiście zachwycająca powieść, która zabiera nas w magiczny i zapomniany świat.
Florentyna pojawia się na świecie w roku 1918. Pojawia się przypadkiem w rodzinie, gdzie jest nie tylko najmłodszym dzieckiem, ale i jedyna córką. Florentyna od dziecka jest "inna" i nie pasuje do wiejskich dzieci. Miłością Florentyny są kwiaty te w kolorze niebieskim, które nie tylko kwitną przez cały rok, ale i pomagają ludziom w różnych dolegliwościach. Bohaterce towarzyszymy od narodzin, przez młodość aż do dojrzałości, gdy wychodzi za mąż i na świecie pojawiają się dzieci. Nie opowiem Wam o losach Florentyny, bo jeśli nie czytaliście książki to musicie koniecznie wziąć ją w swoje ręce.
Sokołów to mała wieś położona wśród lasów i pełna dawnych wierzeń. Florentyna od kwiatów aż kipi przyrodą i zielenią. Tu na każdej kartce słychać szum drzew i świergot ptaków. Tu żyje się wolniej, inaczej może lepiej. Tu rytm dnia wyznaczają pory roku, a z letargu budzą ludzi niecodzienne wydarzenia. My już nie umiemy tak żyć, nie umiemy wsłuchać się w naturę i nie umiemy żyć z nią w zgodzie. Nas otacza z każdej strony technika i miliony bodźców, które zakłócają nam szum drzew, zapach lasu i brzęczenie owadów.
Florentyna od kwiatów Agnieszki Kuchmister to napisana pięknym językiem opowieść, która toczy się leniwie i swoim rytmem. Nie ma tu szaleńczych zwrotów akcji, ale wszystko ma swoje miejsce i swój czas. To baśniowa i magiczna opowieść pełna szeptuch, topielic i dawnych wierzeń, To opowieść, która przenika w głąb nas i czujemy ją wszystkimi zmysłami.
Mnie zachwyciła i cieszę się, że przede mną dwie kolejne części.

Florentynę od kwiatów Agnieszki Kuchmister próbowałam już przeczytać krótko po premierze, ale coś nam było nie po drodze i odłożyłam ją na bok. W tym roku postanowiłam czytać książki, które już od wieków zalegają na mojej półce, więc wybór padł na Florentynę tym bardziej, że są już dwa kolejne tomy. I wiecie co? Mam wrażenie, że do książek trzeba "dorosnąć", bo...

O najnowszej książce Magdy Knedler dowiedziałam się z instagrama, gdzie wszyscy ( a przynajmniej większość) pokazywała pięknie wydaną książkę z barwionymi brzegami. Przeglądając Legimi natrafiłam na Medeę z Wyspy Wisielców i pomyślałam sobie, że sprawdzę o co tyle hałasu. Sprawdziłam i przepadłam bez reszty. Mamy początek lutego, a już wiem, że to będzie jedna z moich ukochanych tegorocznych premier. Tej książki się nie czyta, bo tą książką należy się delektować jak najlepszą czekoladą kiedy czujemy w ustach feerię smaków. W przypadku najnowszej książki Magdy Knedler odczuwamy całą gamę emocji i każde zdanie wżera się w nas głęboko i nie daje o sobie zapomnieć. Ta książka wciąga od pierwszej strony, chcemy ją szybko przeczytać, a jednocześnie żałujemy, gdy zbliżamy się do końca. Niebanalna, przemyślana w każdym calu, dojrzała i przede wszystkim naszpikowana emocjami jak dobra kasza skwarkami. To książka, o której długo nie zapomnę i którą będę polecać każdemu kto jak ja kocha literki. Oczarowała mnie ta historia i sprawiła, że tłukłam się po nicy jak Marek po piekle, bo nie mogłam przestać o niej myśleć.
Medea z Wyspy Wisielców to opowieść o Madzie, młodej dziewczynie, która w swoim życiu doświadczyła wiele zła i smutku. Już od urodzenia znalazła się na straconej pozycji. Wychowana w sierocińcu nie zna swojego pochodzenia. Wykorzystywana i poniżana zmuszona była walczyć o każdy dzień i o każdą kromkę chleba. Bez perspektyw i szans na lepsze życie do czasu, gdy na swojej drodze spotkała Andreasa Schwitza, który zdawał się być światełkiem w tunelu. To właśnie w jego domu na Wyspie Wisielców Mada rozpoczyna służbę, Czy Andreas rzeczywiście działał tak bezinteresownie? Czy na wyspie oddalonej od siedzib ludzkich dziewczyna i dwoje zamożnych mężczyzn to dobra konfiguracja?? A gdy na wyspę przybywa młody ogrodnik to....no właśnie... to on odmieni życie dziewczyny o sto osiemdziesiąt stopni. Ale czy wszystko pójdzie we właściwym kierunku? Sięgnijcie koniecznie po Medeę w Wyspy Wisielców Magdy Knedler i dajcie się porwać tej niesamowitej historii.
Ta książka nie jest napisana dobrze, ona jest napisana rewelacyjnie. Autorka z precyzją zegarmistrza pokazała nam Dolny Śląsk z początków XX wieku: Wrocław, jezioro sławskie, a więc miejsca, które znam i które są bliskie memu sercu. Świetnie wykreowani bohaterowie, historia nawiązująca do mitologii i tajemniczy Dolny Śląsk sprawiły, że przez książkę płyniemy i już rozumiem wszystkie zachwyty, ochy i achy.
Polecam Wam z całego serca, bo to książka, którą zdecydowanie warto poznać. Ja osobiście mimo zachwytów odczuwam lekki niedosyt, ale zakończenie sugeruje, że można się spodziewać kontynuacji.

O najnowszej książce Magdy Knedler dowiedziałam się z instagrama, gdzie wszyscy ( a przynajmniej większość) pokazywała pięknie wydaną książkę z barwionymi brzegami. Przeglądając Legimi natrafiłam na Medeę z Wyspy Wisielców i pomyślałam sobie, że sprawdzę o co tyle hałasu. Sprawdziłam i przepadłam bez reszty. Mamy początek lutego, a już wiem, że to będzie jedna z moich...

Sabina Waszut to autorka, po którą sięgam bardzo chętnie. 24 stycznia był wyjątkowy wysyp nowości, ale ponieważ W.A.B. nie wiem dlaczego nie ma na Legimi, więc czym prędzej kupiłam ebooka i nie żałuję ani złotówki wydanej na książkę. To była niesamowita i fascynująca podróż do lat 80-tych, w których już niestety żyłam. Dlaczego niestety? Ano z tej prozaicznej przyczyny, że z roku na rok jestem coraz starsza, ale niestety PESEL-u w dowodzie sobie nie wydrapię i trzeba się pogodzić z upływającym czasem. Puste półki, wieczne kolejni, korale z papieru toaletowego, szarzyzna i bylejakość jednym słowem komunizm. To właśnie w podróż do tamtego okresu w historii Polski zabrała nas autorka w swojej najnowszej książce Sztuczny miód. Dzisiaj wydaje się to niewyobrażalne, ale ja sama pamiętam jak Mama robiła blok czekoladowy z kakao i okruchów ciastek. Pamiętam ścinki wełny, które rodzice przywozili z Kowar i z tego robiło się swetry. Gryzły jak diabli, ale coś trzeba było nosić. Buty to kolejny temat rzeka. Siostra przywiozła mi z Czechosłowacji białe adidasy i to było wydarzenie na skalę wręcz ogólnoświatową. Siermiężne to były czasy, ale wspominam je z sentymentem, bo po pierwsze byłam wtedy dzieckiem i nie spoczywał na mnie obowiązek prowadzenia domu, gotowania czegoś z niczego, miałam oboje rodziców i było tak najzwyczajniej fajnie.
Sabina Waszut zaprosiła nas do Katowic w grudniu 1980 r., gdzie w Centralnym Szpitalu Klinicznym poznajemy Marylę i Barbarę. Są pielęgniarkami i przyjaźnią się, mimo iż mąż jednej jest milicjantem, a drugiej górnikiem w kopalni Wujek. Jeden wprowadza porządki i walczy z rodzącą się Solidarnością, a drugi to patriota z krwi i kości i górnik z dziada pradziada.
Autorka na przestrzeni roku pokazała nam życie śląskich rodzin. Trud kobiet, ich determinację i lojalność, ich przywiązanie do tradycji i Śląska. Pokazała ludzi z krwi i kości, bez koloryzowania i upiększania. Pokazała ludzi stojących po dwóch stronach barykady, którzy musieli dokonać wyboru. Tylko który jest lepszy? Sięgnijcie po najnowszą książkę Sabiny Waszut i przekonajcie się sami.
Dla mnie to genialna książka napisana prostym, ale pięknym językiem. To niesamowita lekcja historii dla młodszego pokolenia, które tamte czasy zna z opowieści sowich rodziców czy dziadków. Dobrze by było, gdyby Sztuczny miód wszedł do kanonu lektur.

"Nie ma gorszej zbrodni niż wysłanie brata przeciw bratu, nakazanie sąsiadowi żeby walczył z sąsiadem".

Ta książka skłania do refleksji i porusza najczulsze struny. Polecam gorąco.

Sabina Waszut to autorka, po którą sięgam bardzo chętnie. 24 stycznia był wyjątkowy wysyp nowości, ale ponieważ W.A.B. nie wiem dlaczego nie ma na Legimi, więc czym prędzej kupiłam ebooka i nie żałuję ani złotówki wydanej na książkę. To była niesamowita i fascynująca podróż do lat 80-tych, w których już niestety żyłam. Dlaczego niestety? Ano z tej prozaicznej przyczyny, że...

Nie lubię tych okładek z goliznami czy to damskimi, czy męskimi, bo jakoś do mnie nie przemawiają. Zawsze mam wrażenie, że seks będzie z książki aż kapał. Przypadek sprawił, że przeglądałam sobie Legimi i patrzyłam na oceny książek, a że jedną książkę Katarzyny Rzepeckiej mam za sobą i fajnie się ją czytało to wzięłam się za Jej bohatera. Potrzebowałam książki lekkiej, łatwej i przyjemnej. I powiem szczerze, że tak mnie wciągnęła akcja, że wczoraj czytałam dopóki nie zmorzył mnie sen, a do porannej kawy skończyłam te pare stron, które mi zostały. Bardzo fajnie napisana historia, przemyślana i dopracowana. Z pewnością Nobla nie dostanie, ale nie żałuję ani minuty spędzonej z lekturą. Pani Katarzyna ma lekkie pióro i książka w zasadzie czytała się sama. Może przewidywalna, może trywialna, może powiecie, że miałka, ale ja się dobrze bawiłam i z pewnością sięgnę po kolejne części. Autorka w fajny sposób wykreowała bohaterów, a już moje serce skradł Jaś i te jego teksty. Musicie poznać je koniecznie.
W książce Jej bohater poznajemy Hankę, która odziedziczyła po babci domek w górach. Górach, których z całego serca nienawidzi. Los jednak sprawił, że nasza bohaterka przeprowadza się z Gdańska, aby uciec przed zgiełkiem miasta i wydarzeń, które miały miejsce w jej życiu. Chce nabrać dystansu i odpocząć. Domek jednak wymaga remontu, a naszej bohaterce ciężko znaleźć ekipę, bo podobno dom jest nawiedzony i w nim straszy. W końcu Hanka trafia na Panów Burzyńskich, ojca i syna. I tak jak ojciec uwinął się szybko z robotą tak z Erykiem nie jest już tak łatwo. Jest dla Hanki nie tylko niemiły, ale i wręcz arogancki, Na każdym kroku przygaduje dziewczynie. Czyżby przeciwieństwa się przyciągały?? A może dojdzie do morderstwa? Jeśli potrzebujecie zresetować system to sięgnijcie po książkę Katarzyny Rzepeckiej i przekonajcie się sami.
Bardzo podobały mi się słowne przepychanki między Hanką a Erykiem i to z zasadzie one robią dobrą robotę w książce. Wiadomo romans to romans, ale Katarzyna Rzepecka w książce Jej bohater zrobiła kawał dobrej roboty i pokazała dwoje ludzi, pokiereszowanych przez los, którzy musieli się odnaleźć na nowo. Bardzo fajna kreacja bohaterów, wartka akcja i dawka humoru sprawiły, że z przyjemnością sięgnę po kolejną część Serii Górskiej

Nie lubię tych okładek z goliznami czy to damskimi, czy męskimi, bo jakoś do mnie nie przemawiają. Zawsze mam wrażenie, że seks będzie z książki aż kapał. Przypadek sprawił, że przeglądałam sobie Legimi i patrzyłam na oceny książek, a że jedną książkę Katarzyny Rzepeckiej mam za sobą i fajnie się ją czytało to wzięłam się za Jej bohatera. Potrzebowałam książki lekkiej,...

Jak tylko zobaczyłam na Legimi najnowszą książkę Marty Obuch to rzuciłam wszystko to, co miałam rozpoczęte i zasiadłam do uczty z Ja tu tylko zabijam. Tak dobrze napisałam: do uczty, bo każda książka autorki to dla mnie prawdziwa uczta literacka. Mam wrażenie, że nadajemy z Panią Martą na tych samych falach i mamy podobne poczucie humoru. Czekam na każdy nowy tytuł Marty Obuch jak dziecko na Boże Narodzenie. To kolejna komedia kryminalna, przy której aż żołądek bolał mnie ze śmiechu i bałam się czytać w łóżku wieczorem, żeby nie obudzić małżonka, bo rechotałam jak ta durna.
Ja tu tylko zabijam powinna być zapisywana jako antydepresant, bo to książka, przy której nie tylko świetnie się bawiłam, ale i zapomniałam o całym świecie. Mogę mieć tylko żal do autorki, że tak rzadko na rynku wydawniczym pojawiają się Jej nowe tytuły. Ja rozumiem, że życie codzienne rządzi się swoimi prawami, ale spragnieni czytelnicy czekają i czekają. Może Pani Marta coś w tej kwestii zmieni??
Autorka zabiera nas w zakręconą podróż do Katowic, gdzie na osiedlu Tauzena ( Tysiąclecia ) mieszka Antonina Biczak, zwana Tosią. Tosia do doktorantka jednej z katowickich uczelni, a że są wakacje nasza bohaterka zatrudnia się do pilnowania domu pod nieobecność gospodarzy, którzy udali się na zasłużony wypoczynek. Tosia miała zająć się ogrodem i nietuzinkowym psem o jakże wdzięcznym imieniu Nietzsche, który składał się z kupy kłaków i pyska, którego nieustannie używał i szczekał bez opamiętania. Należy zauważyć, że lato było kapryśne tego roku i zamiast rozpieszczać słońcem to lało jakby ktoś przeciął chmurę. W taką właśnie pogodę Tosia, aby uratować psa zmuszona zostaje do włamania się do doku z narzędziami, gdzie dokonuje makabrycznego odkrycia... Zycie Tosi zmieni się o 180 stopni, a nasza bohaterka będzie wszędzie tam, gdzie dojdzie do próby przestępstwa. A może jej obecność nie będzie przypadkowa?? Sięgnijcie koniecznie po Ja tu tylko zabijam Marty Obuch i poznajcie Tosię, którą polubicie od pierwszej strony.
Matko jaka ta książka była genialna. Nie ma tutaj przecinka, do którego mogłabym się przyczepić. Nietuzinkowi bohaterowie, ale nie wydumani i wykreowani na potrzeby książki, ale ludzie tacy jak Ty czy ja, wartka akcja, pies wydawałoby się z piekła rodem i teksty, które rozłożyły mnie dosłownie na łopatki. Wszystko to sprawiło, że moim skromnym zdaniem autorka stworzyła książkę idealną, która zasługuje nie tylko na miano komedii roku, ale i z całą pewnością na ekranizację. Jak dla mnie rewelacja, więc czytajcie koniecznie i dajcie mi znać jak wasze wrażenia po lekturze. Jeśli zdecydujecie się na Ja tu tylko zabijam to koniecznie zarezerwujcie sobie czas, bo ciężko będzie Wam książkę odłożyć. Aaaa i nie czytajcie w miejscach publicznych, żeby m=nikt nie pukał się w czoła obserwując Was.
Polecam!!!!

Jak tylko zobaczyłam na Legimi najnowszą książkę Marty Obuch to rzuciłam wszystko to, co miałam rozpoczęte i zasiadłam do uczty z Ja tu tylko zabijam. Tak dobrze napisałam: do uczty, bo każda książka autorki to dla mnie prawdziwa uczta literacka. Mam wrażenie, że nadajemy z Panią Martą na tych samych falach i mamy podobne poczucie humoru. Czekam na każdy nowy tytuł Marty...

Robię porządki na czytniku i biorę się za książki, które kupiłam wieki temu, ale jeszcze nie miałam okazji ich przeczytać. I aż spojrzałam na datę, bo Konfetti Moniki Kłos miało premierę w 2022 roku, a mamy styczeń 2024. Brawo ja, ale jak to mówią lepiej późno niż wcale. W przypadku książki Pani Kłos mogę tylko bić się w piersi i żałować, że dopiero przeczytałam debiut autorki, bo to było autentycznie dobre. Dobre, wciągające i przerażające zarazem. Był czas, że o książce było głośno, ale ja jakoś nie umiałam się zabrać za Konfetti. Jak już wzięłam ją w swoje ręce to przyznaję, że zarwałam noc, bo byłam niezmiernie ciekawa finału. Oczywiście nie widziałam, że to pierwsza część cyklu Galaktyki Mony, a kontynuacji niestety jeszcze nie znalazłam. Przepiękna okładka nie zapowiada ogromu bólu i tragedii, który znajdziemy w środku.
Konfetti Moniki Kłos zabiera nas do świata Mony, gdzie towarzyszymy bohaterce w jej przeprowadzce do Berlina. Po latach narzeczeństwa zdecydowała się na ślub, rzuciła wszystko i postanowiła spełniać się w roli żony. I pewnie doskonale by sobie poradziła, gdyby nie fakt, że nawet nie zdążyła się porządnie zadomowić, że o rozpakowaniu walizek nie wspomnę, gdy odkryła, że facet jej życia ją zdradza.
Nie ma dokąd wrócić, bo swoje dawne mieszkanie wynajęła, ale na szczęście ma przyjaciół, którzy nie opuszczają jej w biedzie. Zamieszkuje w zapomnianym przez ludzi wiejskim domu, bez wygód, bez rzeczy, do których jesteśmy przyzwyczajeni na co dzień Powoli wraca do życia, a właściwie jest do tego zmuszona, bo z czegoś musi żyć. Zostaje wciągnięta w tryby korporacyjnej machiny, poznaje mężczyznę zdawałoby się idealnego, z którym układa sobie życie . Mąż ideał, praca, która pozwala godnie żyć zdawałoby się, że życie Mony wskakuje na właściwe tory. Tak sądzicie? Błąd, bo to dopiero wierzchołek góry lodowej, który sprowadzi naszą bohaterkę prawie na samo dno. Na szczęście ma dla kogo żyć, ale wyjście na prostą będzie ją kosztowało dużo wysiłku, samozaparcia i determinacji. Dlaczego? Sięgnijcie po książkę Moniki Kłos i przekonajcie się sami.
Na Lubimy Czytać spotkałam się ze skrajnymi opiniami na temat tej książki. Cóż? Mnie się czytało dobrze. Już od pierwszej strony wciągnęłam się w historię Mony. Autorka wykreowała świetnie bohaterów i pokazała życie takim jakim jest, bez lukru i słodzenia. Być może na Monę z każdej strony spadały nieszczęścia, ale czy w realnym życiu tak nie jest, że kłopoty przyciągają kłopoty?
Sięgnijcie sami po książkę Moniki Kłos i poznajcie koniecznie Monę i jej galaktykę.

Robię porządki na czytniku i biorę się za książki, które kupiłam wieki temu, ale jeszcze nie miałam okazji ich przeczytać. I aż spojrzałam na datę, bo Konfetti Moniki Kłos miało premierę w 2022 roku, a mamy styczeń 2024. Brawo ja, ale jak to mówią lepiej późno niż wcale. W przypadku książki Pani Kłos mogę tylko bić się w piersi i żałować, że dopiero przeczytałam debiut...

10 stycznia będzie miała premierę książka Gosi Nealon Kochając wroga. Tajemnice łączniczki . Autorka urodziła się w Polsce, ale mieszka na stałe w Nowym Jorku. Tajemnice wroga to pierwsza książka Gosi Nealon, która ukazała się na polskim rynku. Mam nadzieję, że jeszcze w tym roku będę miała przyjemność zapoznać się z kolejnymi tytułami autorki, bo któreś z wydawnictw pokusi się o wydanie. Moim zdaniem Kochając wroga. Tajemnice łączniczki zawita wkrótce na listy bestsellerów, bo to dobrze napisana historia w iście amerykańskim stylu, ale bez uszczerbku dla historii Polski. Napisana lekkim językiem, barwna i pełna emocji. To mix gatunkowy powieści szpiegowskiej z romansem i sensacją. Czyta się znakomicie, pochłania w jeden wieczór, bo historia stworzona przez autorkę należy do tych, które nie dają się odłożyć dopóki się nie skończy. Ja już oczami
wyobraźnie widzę film nakręcony na podstawie książki przez amerykańskie studio filmowe. To byłoby coś.
Autorka zabiera nas do Warszawy 1944 roku. II wojna światowa trwa w najlepsze. Wanda działa w konspiracji i z zaangażowaniem walczy o niepodległość Polski. Mamy i braci bliźniaków. Stefana, który wiernie służy w niemieckiej armii i skrupulatnie eliminuje niepożądany element, z dumą nosi mundur i wierzy w ideologię Hitlera. Drugi z braci Finn jest amerykańskim szpiegiem, który podszywa się pod niemieckiego oficera. Jest i Gerda, która w imię lojalności wydaje własną matkę , która zostaje zamordowana w niemieckim obozie koncentracyjnym. Oj przepraszam umiera z powodu choroby. Jak połączą się losy tej czwórki? Czy uda im się przetrwać wojnę? Dajcie się porwać historii stworzonej przez Gosię Nealon, bo to naprawdę dobrze napisana historia, która wciąga od pierwszej strony.

Zaskoczyła mnie ta książka, bo po paru stronach pomyślałam sobie, że kolejna książka z tych wojennych. Wydawała mi się płytka i naiwna, ale dałam jej szansę i ocknęłam się jak zostały mi do końca trzy strony. Autorka zaskoczyła mnie pomysłem na fabułę. Czytając miałam wrażenie, że razem z bohaterami uczestniczę w ich życiu,. Wielkie brawa za tło rzetelność w oddaniu tła historycznego.

Jak wiecie lubię jak akcja książki toczy się podczas II wojny światowej, bo to mój ulubiony okres w historii Polski.

Sięgnijcie koniecznie po Kochając wroga. Tajemnice łączniczki Gosi Nealon, a jestem przekonana, że pokochacie książkę tak jak ja.

10 stycznia będzie miała premierę książka Gosi Nealon Kochając wroga. Tajemnice łączniczki . Autorka urodziła się w Polsce, ale mieszka na stałe w Nowym Jorku. Tajemnice wroga to pierwsza książka Gosi Nealon, która ukazała się na polskim rynku. Mam nadzieję, że jeszcze w tym roku będę miała przyjemność zapoznać się z kolejnymi tytułami autorki, bo któreś z wydawnictw pokusi...

Wiosna cudów Magdaleny Kordel przeleżała u mnie prawie rok. Brawo ja. Wynikało to trochę z faktu, że w ubiegłym roku mniej czytałam, a także dlatego, że już raz zaczęłam książkę, ale po paru stronach ją porzuciłam. Coś nie było nam po drodze, ale na szczęście już nadrobiłam swój błąd z czego niezmiernie się cieszę, bo już 1 marca wychodzi druga część Przystani śpiących wiatrów. Zacieram już łapki kiedy będę mogła zagłębić się w życie Stelli, a jak mnie intuicja nie myli będzie się działo dużo, bardzo dużo. Każdą książkę Magdaleny Kordel porównuję do Malowniczego, bo to moja ulubiona seria autorki i chyba długo się to nie zmieni.
Jak to u Magdaleny Kordel bywa zabrała nas do małego miasteczka o jakże miłej dla ucha nazwie Kotkowo. Każdy każdego zna, żaden sekret tutaj się nie uchowa, a jak kichniesz po jednej stronie miasteczka ro w drugiej już mówią, że leżysz na łożu śmierci. Lubię takie klimaty, bo sama mieszkam w miasteczku, w którym nic się nie uchowa. Co prawda nie ma u mnie sióstr Kazimierczakównych, ale agencja wywiadowcza działa równie sprawnie.
Główną bohaterką powieści jest Stella mama rezolutnego Franka, którego dociekliwość i logika powaliła mnie kilka razy na łopatki i już oczami wyobraźni widzę mojego Mieszka. Stella to miła, przyjacielska i wyjątkowo ugodowa kobieta. Jej łatwowierność bez skrupułów wykorzystała jej "przyjaciółka" Aldona, która nie tylko pozbawiła ją z dnia na dzień środków do życia, ale i zostawiła z niebotycznymi długami. Stelli wali się cały świat, ale musi być twarda i trzymać fason, bo Frankowi nic nie umyka. Jakby kłopotów było mało to w miasteczku pojawia się tajemniczy Henryk, który nadmiernie interesuje się nie tylko naszą bohaterką, ale podejrzanie często kręci się koło przedszkola, do którego uczęszcza Franio. Na szczęście Stella ma kochających rodziców i trójkę rodzeństwa, którzy nie zostawią dziewczyny w potrzebie. Jak z tej skomplikowanej sytuacji wybrnie nasza bohaterka? Sięgnijcie po Wiosnę cudów i przekonajcie się sami.\
Wiosna cudów to kolejna powieść Magdaleny Kordel , z której aż emanują dobre emocje. Ciepło, życzliwość i troska sprawiają, że oddycha nam się lżej i jakoś łagodniej patrzymy na otaczający nas świat pełen bezsensownych wojen i przemocy. Nie znaczy to wcale, że Pani Magda unika trudnych tematów. Wzruszył mnie wątek emerytowanej nauczycielki, która jest nieustannie szykanowana przez bandę małolatów. Wzruszyła mnie bezinteresowna pomoc i szacunek byłych uczniów do nauczycielki. Autorka zostawiła nam wiele niedopowiedzianych wątków, które z pewnością wyjaśnią się Schodach do lata, na które czekam z niecierpliwością. Nikt tak jak autorka nie tworzy baśniowych powieści o zwykłych ludziach i jeszcze zwyklejszych miejscach.
Jeśli jeszcze nie znacie Wiosny cudów to nadróbcie to jak najszybciej, bo marzec już puka do drzwi i już na jego początku pojawią się Schody do lata.
Mówią, że jaki początek roku taki cały rok, a może zmienić przysłowie i napisać, że jak dobra pierwsza książka takie pozostałe. Życzę sobie tego Wam i sobie z całego serca, a na mojej półce jeszcze wiele lektur, które kupiłam w zeszłym roku i jeszcze do nich nie sięgnęłam.

Wiosna cudów Magdaleny Kordel przeleżała u mnie prawie rok. Brawo ja. Wynikało to trochę z faktu, że w ubiegłym roku mniej czytałam, a także dlatego, że już raz zaczęłam książkę, ale po paru stronach ją porzuciłam. Coś nie było nam po drodze, ale na szczęście już nadrobiłam swój błąd z czego niezmiernie się cieszę, bo już 1 marca wychodzi druga część Przystani śpiących...