Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Warner dotyka czołem mojego czoła. - Nie bój się. Nie martw się. Niczego nie żałuj, wszystko przemija - mówi miękko. Odchylam głowę i patrzę pytająco. - Tylko w taki sposób potrafię żyć - mówi. - Na tym świecie, na którym jest tyle powodów do żalu, a tak niewiele do wzięcia. Nie żałuję niczego. Biorę wszystko. Wpatruję się w jego oczy. Trwa to chyba całą wieczność. Zbliża usta do mojego ucha. Zniża głos. - Musisz zapłonąć, skarbie. Zapłonąć. (str. 318).

Warner dotyka czołem mojego czoła. - Nie bój się. Nie martw się. Niczego nie żałuj, wszystko przemija - mówi miękko. Odchylam głowę i patr...

- Nie mam pojęcia co ty widzisz w tym gościu, ale powinnaś spróbować z nim pomieszkać. Ten facet jest humorzasty, że hej. - Nie jestem humorzasty... - Taa, bracie - Kenji odkłada sztućce. - Jesteś humorzasty. Nic tylko "zamknij się, Kenji", "idź spać, Kenji", "nikt nie ma ochoty oglądać cię nago". Tysiące ludzi marzy o tym, żeby zobaczyć mnie nago. Mogę to udowodnić.

- Nie mam pojęcia co ty widzisz w tym gościu, ale powinnaś spróbować z nim pomieszkać. Ten facet jest humorzasty, że hej. - Nie jestem humo...

- Chyba cię pogięło. Wydaje ci się, że poradzimy sobie z dwustoma żołnierzami? Może i jestem niezwykle atrakcyjnym mężczyzną, Dżej, ale nie jestem Bruce'em Lee. - Kto to jest Bruce Lee? - Kto to jest Bruce Lee? - powtarza Kenji zgorszony - O, Boże. To koniec naszej przyjaźni. (str. 351).

- Chyba cię pogięło. Wydaje ci się, że poradzimy sobie z dwustoma żołnierzami? Może i jestem niezwykle atrakcyjnym mężczyzną, Dżej, ale nie ...

Diano, Wybacz, że cię raniłem. Bo wiem, że tak było. Teraz prawdopodobnie już nie żyję, a jeśli istnieje jakaś sprawiedliwość na tym świecie, pewnie smażę się w piekle. Tak czy inaczej, chcę, byś wiedziała, że nadal cię kocham. I zawsze kochałem. Twój Caine". Czytała ten list niezliczoną ilość razy. I za każdym razem płakała. Za każdym razem się śmiała.

Diano, Wybacz, że cię raniłem. Bo wiem, że tak było. Teraz prawdopodobnie już nie żyję, a jeśli istnieje jakaś sprawiedliwość na tym świec...

- Co: prawda? - pyta Warner. - Obchodzi cię ktokolwiek z nas? To, czy przeżyjemy, nasze dobro? - Nie. Kenji omal nie parska śmiechem. - Rozbrajająca szczerość.

- Co: prawda? - pyta Warner. - Obchodzi cię ktokolwiek z nas? To, czy przeżyjemy, nasze dobro? - Nie. Kenji omal nie parska śmiechem. - Rozb...

- Był zdenerwowany - szepczę - bo twierdziłam, że nie jesteś szaleńcem. I oskarżył mnie... - Waham się. - O to, że się w tobie zakochałam. Warner gwałtownie wypuszcza powietrze. Dotyka framugi. Serce wali mi tak mocno. Nie odrywa wzroku od ściany. - A ty mu powiedziałaś, że jest idiotą. Wypuszczam powietrze. - Nie. Warner robi ruch, jakby chciał odwrócić się w moją stronę, lecz zastyga w połowie. Widzę jego profil i nierównomierne falowanie jego piersi. Wpatruje się teraz prosto w drzwi. Mówienie przychodzi mu z widocznym wysiłkiem. - Więc powiedziałaś mu, że oszalał. Powiedziałaś mu, że stracił rozum, skoro mówi coś takiego. - Nie. - Nie. - powtarza jak echo. (str. 178).

- Był zdenerwowany - szepczę - bo twierdziłam, że nie jesteś szaleńcem. I oskarżył mnie... - Waham się. - O to, że się w tobie zakochałam. ...

Wszyscy byli ubrani na biało. Każdy z nich miał na szyi krzyżyk na srebrnym łańcuszku. Mieli na sobie białe podkoszulki i białe lniane spodnie. Sandały "jezuski" zapięli na białych skarpetkach. Anioły. Najwyższy, o najbardziej posągowym i nieskazitelnym wyglądzie, wysunął się do przodu i zapytał, nawet nie marszcząc swojego gładkiego czoła: - Co się tu, do kurwy nędzy, dzieje?!

Wszyscy byli ubrani na biało. Każdy z nich miał na szyi krzyżyk na srebrnym łańcuszku. Mieli na sobie białe podkoszulki i białe lniane spodn...

- Kurczę - mówi. - Ty naprawdę chcesz wykończyć tego gościa. - Co? Kenji patrzy na mnie jak na idiotkę. - Nie możesz tak sobie biegać dookoła niego, trzepotać rzęsami i wołać: "Och, Adamie, popatrz na mnie. Zobacz jak seksownie wyglądam w tym nowym wdzianku".

- Kurczę - mówi. - Ty naprawdę chcesz wykończyć tego gościa. - Co? Kenji patrzy na mnie jak na idiotkę. - Nie możesz tak sobie biegać dook...

Oberwany bezdomny, którego wcześniej widziałam, podszedł do nas. Zdziwiło mnie to. Żebracy nie zapuszczali się na środek placu. - Panie, daj parę kopiejek. - zajęczał. - Spadaj, obwiesiu. - zbył go idący obok mnie diabeł. - Azazel! - zawołałam z wyrzutem. Może był biedny, ale to nie znaczyło, że mogliśmy go traktować jak śmiecia. - A co ja jestem? Anioł? - oburzył się diabeł. - Kiedyś byłeś. - prychnęłam. - Kiedyś to ja nawet na harfie grałem... Spróbowałam wyobrazić sobie Azazela z harfą, jak cały ubrany na biało siedzi na chmurce. Po kilku próbach poddałam się. Jednak nie miałam aż tak bujnej wyobraźni...

Oberwany bezdomny, którego wcześniej widziałam, podszedł do nas. Zdziwiło mnie to. Żebracy nie zapuszczali się na środek placu. - Panie, da...