Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z lepszych książek, które trafiły w moje ręce w ostatnim czasie. Lekkie pióro, interesujący bohaterowie, ciekawa intryga, trzymająca w napięciu akcja. A wisienką na torcie osadzenie historii w rzeczywistych miejscach pięknych Karkonoszy z trudną historią czasów powojennych w tle.

Jedna z lepszych książek, które trafiły w moje ręce w ostatnim czasie. Lekkie pióro, interesujący bohaterowie, ciekawa intryga, trzymająca w napięciu akcja. A wisienką na torcie osadzenie historii w rzeczywistych miejscach pięknych Karkonoszy z trudną historią czasów powojennych w tle.

Umęczyłam się... Za dużo fachowego słownictwa, zbyt dużo bohaterów... nie tylko bohaterowie gubią się w akcji i granych przez siebie rolach, ale i czytelnik. Być może to taki zabieg, by pokazać by nie wchodzić w świat, którego się nie rozumie.
Zdecydowanie bardziej odpowiadała mi rzeczywistość przedstawiona w pierwszej części serii: "Miłość leczy rany".

Umęczyłam się... Za dużo fachowego słownictwa, zbyt dużo bohaterów... nie tylko bohaterowie gubią się w akcji i granych przez siebie rolach, ale i czytelnik. Być może to taki zabieg, by pokazać by nie wchodzić w świat, którego się nie rozumie.
Zdecydowanie bardziej odpowiadała mi rzeczywistość przedstawiona w pierwszej części serii: "Miłość leczy rany".

Lubię wracać do Grzegorczyka - jego stylu pisania, lekkiego pióra, otwartości na niejednoznaczność bohaterów i głębi w codzienności.

Lubię wracać do Grzegorczyka - jego stylu pisania, lekkiego pióra, otwartości na niejednoznaczność bohaterów i głębi w codzienności.

Wątek kryminalny osadzony w kazachskiej kulturze i codzienności. No i jeszcze miłość, która musi przezwyciężyć międzykulturowe trudności.

Wątek kryminalny osadzony w kazachskiej kulturze i codzienności. No i jeszcze miłość, która musi przezwyciężyć międzykulturowe trudności.

Ale się umęczyłam przy tej książce! Nie należę do osób, które łatwo się poddają więc gdy przebrnęłam ok 100 stron niesaaaaamowitej dłużyzny postanowiłam: WYTRWAM DO KOŃCA... Potrzebowałam przeczytać mniej więcej 160 stron, nim połapałam się, że historię skądś znam (ukłony w stronę scenarzysty Dziewczyny z tatuażem, że darował sobie te rozwlekłe wstępy). Prawdziwa akcja zaczęła się ok 320 strony i trzymała w napięciu przez kolejne 200 stron. Brawo! Kolejne 100 można już było sobie darować.
Podsumowując: Książka zalatuje trochę amerykańskimi superprodukcjami filmowymi: 3h siedzenia w kinie, niby nic takiego, ale wszyscy mają poczucie, że lepiej by było, gdyby film skończył się po 2-ch.

Ale się umęczyłam przy tej książce! Nie należę do osób, które łatwo się poddają więc gdy przebrnęłam ok 100 stron niesaaaaamowitej dłużyzny postanowiłam: WYTRWAM DO KOŃCA... Potrzebowałam przeczytać mniej więcej 160 stron, nim połapałam się, że historię skądś znam (ukłony w stronę scenarzysty Dziewczyny z tatuażem, że darował sobie te rozwlekłe wstępy). Prawdziwa akcja...