Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wierzycie w dziedziczoną traumę? Jeszcze niedawno wielu lekarzy badaczy spekulowało czy to w ogóle możliwe. A może to silnie zakorzeniona sprawczość. To, co spotkało naszych przodków, wróci do nas rykoszetem. Nie mnie to oceniać. Choć czasami nasze życie i naszych pradziadków często zadziwiająco jest podobne, zmieniają się tylko okoliczności.
Maria młoda pisarka, musi zmierzyć się z powrotem w rodzinne strony za sprawą premiery książki oraz sprzedaży domu, który odziedziczyła. Powrót w rodzinne strony przypomni jej o traumach i tajemnicach sprzed kilkunastu lat. Jak się okazuje ziemie te, skrywają też ból i cierpienia jej przodkiń. Czasy wojenne, w których strach i manipulacje miały tu kluczowe znaczenie. Strach przed przesiedleniami, śmiercią i utratą wszystkiego. Cierpienia, które kobiety na wojnie znają doskonale. A do tego sumienie, które nie wie w którą stronę się ukłonić.
“Nocami krzyczą sarny” to powieść o trzech pokoleniach kobiet. Kobiet pokazujących, że niezależnie w jakim czasie się urodziły to każda z nich obarczona jest pewnymi traumami przodków. Każde pokolenie ma skrywane tajemnice, które nie mogą ujrzeć światła dziennego. Każde pokolenie ma swoje grzechy, o których inni udają, że nie wiedzą. Mało tego, czasami pewne krzywdy, które wydarzyły się przed laty, potrafią zniknąć, zatrzeć się w pamięci. Jakby ktoś zrobił nam dziurę w pamięci.

Wierzycie w dziedziczoną traumę? Jeszcze niedawno wielu lekarzy badaczy spekulowało czy to w ogóle możliwe. A może to silnie zakorzeniona sprawczość. To, co spotkało naszych przodków, wróci do nas rykoszetem. Nie mnie to oceniać. Choć czasami nasze życie i naszych pradziadków często zadziw...

Rozwiń Zwiń

Szum. Spotykamy go na co dzień. Towarzyszy nam w pędzie dnia w pracy, na ulicy, w tle grającej muzyki czy programów telewizyjnych. Jest jeszcze jeden szum. Naszych dorastających dzieci, które małym, cichym szumem dają znak, że coś się dzieje złego, że przestają siebie akceptować, że odrzucają ich rówieśnicy. I niestety rodzice często w natłoku spraw tego szumu nie słyszą albo co gorsza potwierdzają, że tak ma być, tak mają myśleć.
Małgorzata Oliwia Sobaczak nie boi się trudnych tematów, które są tak bardzo aktualne. Tym razem na tapet wzięła dojrzewanie nastolatków. Ich próbę zrozumienia co dzieje się z ich ciałem, se*sualnością.
Detektyw Oskar Korda otrzymuje sprawę zaginięcia młodej nastolatki Liwii Demskiej, córki znanego trójmiejskiego polityka. Przed zniknięciem dziewczyna zachowuje się bardzo dziwnie, a tropy wskazują, że miała romans ze starszym mężczyzną poznanym na aplikacji randkowej.
Czy zaginięcie Liwii będzie miało jakiś związek z zam0rdowaną w 1992 r. Adą, która wstydząc się swojego ciała postanowiła nawiązać znajomość przez popularne w tych czasach CB radio?
“Szum” to druga część serii Granice ryzyka, która równie jak pierwsza część małymi nićmi wciąga nas w zagadkowe zaginięcie. A jak wiadomo, gdzie podejrzanych z każdym rozdziałem przybywa, tam robi się coraz ciekawiej.

Szum. Spotykamy go na co dzień. Towarzyszy nam w pędzie dnia w pracy, na ulicy, w tle grającej muzyki czy programów telewizyjnych. Jest jeszcze jeden szum. Naszych dorastających dzieci, które małym, cichym szumem dają znak, że coś się dzieje złego, że przestają siebie akceptować, że odrzuc...

Rozwiń Zwiń

Zanim zaczęłam czytać to oczywiście najpierw sprawdziłam opinie innych czytelników.
Zastanawiałam się nad ich skrajnością, bo z jednej strony zachwyty, a z drugiej lekkie
uczucie zawodu.
I w sumie wiem z czego to może wynikać. Zawód koronera trochę jest przez nas źle
rozumiany, a to dzięki obrazom seriali czy filmów kryminalnych. Bo najczęściej kojarzy on
nam się z patologiem, a nie każdy koroner musi mieć takowe uprawnienia i stąd te
nieporozumienia wynikające z postrzegania pracy koronera. W polsce taką funkcję sprawuje
lekarz medycyny sądowej.
Z tego co zdążyłam zauważyć w Polsce książka została wydana w wersji kieszonkowej, a
przy tak dużej ilości tekstu niestety - męczy. A jeśli nastawiacie się na jakieś bardzo
nietypowe sprawy, to niestety się zawiedziecie. Choć książka w oryginale została wydana w
2017 roku, to opisuje wydarzenia głównie lat 80. i 90. a nawet i wcześniejsze.
Sposób opisu śledztw jest często chaotyczny, trzeba wielokrotnie wracać, żeby się połapać
kto jest kim. Owszem jest kilka spraw opisanych, które zaskoczyły, ale nadal uważam, że
książka mogłaby być znaczniekrótsza.
Chwytliwy tytuł zrobił swoje ;)

Zanim zaczęłam czytać to oczywiście najpierw sprawdziłam opinie innych czytelników.
Zastanawiałam się nad ich skrajnością, bo z jednej strony zachwyty, a z drugiej lekkie
uczucie zawodu.
I w sumie wiem z czego to może wynikać. Zawód koronera trochę jest przez nas źle
rozumiany, a to dzięk...

Rozwiń Zwiń

Terapeutka Catherine Gildiner, za zgodą swoich pacjentów, opisuje różne przypadki, z którymi zmierzyła się od początku swojej kariery psycholożki. Tłumacząc przy tym, jak ważne jest indywidualne podejście i wiedza ogólna terapeutów. Nie ma tu miejsca na różnego rodzaju uprzedzenia klasowe, światopoglądowe czy religijne. Dobry terapeuta powinien szanować swoich pacjentów. Gildiner pokazuje, jak również ona sama rozwija się na przestrzeni lat, nie ukrywając, jakie błędy mogła popełnić w konkretnych przypadkach.
„Dzień dobry potworku…” jest świetnym przykładem, jak często pacjenci zaczynają terapię z konkretnym problemem, a jego źródła sięgają znacznie dalej, niż mogłoby to się wydawać. Czasami problem jest tak głęboko zakorzeniony w naszej psychice, a z czasem próbujemy zamurować pewne wspomnienia, że nie zdajemy sobie sprawy, że mogliśmy być ofiarami przemocy, zaniedbań. A sprawcy do tej pory byli w naszym wyobrażeniu kimś ważnym, jesteśmy w stanie w dorosłym życiu wybielić go z każdego zła. Mało tego, zostajemy wychowywani w pokoleniowych „tradycjach”, które są dla nas czymś normalnym, aż nagle uświadamiamy sobie, że można żyć inaczej. Przez co nasz umysł zaczyna się gubić.
„Dzień dobry potworku…” jest świetnym przykładem, że choroby psychiczne traktują wszystkich po równo, nie oszczędza biednych, bogatych, artystów czy rdzennych Indian. Choć nadal w społeczeństwie są pewne kalki, że bogaty nie ma powodu do choroby. Bogatego nazwalibyśmy naburmuszonym gburem, a biednego z tymi samymi objawami, że jest po prostu nieśmiały.
Książka jest dobrze napisana. To opowieść, a nie suche nazwy metod terapeutycznych, czy listy objawów. To życie, które może spotkać wielu z nas.

Terapeutka Catherine Gildiner, za zgodą swoich pacjentów, opisuje różne przypadki, z którymi zmierzyła się od początku swojej kariery psycholożki. Tłumacząc przy tym, jak ważne jest indywidualne podejście i wiedza ogólna terapeutów. Nie ma tu miejsca na różnego rodzaju uprzedzenia klasowe,...

Rozwiń Zwiń