Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tytułowym opowiadaniu autorka pokazała kawałek historii, opisany z wielką empatią i znajomością tematu, wnikliwie, realistycznie i bardzo sugestywnie.
Przybliża sprawy (jak chociażby sposób traktowania tzw. kułaków i ich rodzin, to, co się działo za kratami "X Pawilonu"), o których nowe pokolenie może wiedzieć niewiele, albo zwyczajnie - nic.
Do tego postać Miriam – niejednoznaczna, z wyczuciem opisana – mocno frapuje i jej mąż, to już w ogóle tak opisana postać, że można w niej "utonąć".

Pozostałe historie rozgrywają się już współcześnie i dotykają problemów, mentalności jak najbardziej aktualnej.
Bohaterowie przedstawionych historii są często postaciami tragicznymi, borykają się ze świadomością, że coś w życiu tracą, że przegrywają, ale wciąż poszukują i mają nadzieję, próbują coś zmienić i niekiedy to się im udaje. Nie ma tu prostych odpowiedzi ani nasuwających się rozwiązań. Nie ma też bezpośrednich pytań. Jest mnóstwo refleksji, filozofii, niepokoju umysłu i ducha, a także wątki kryminalne sprytnie wplecione w psychologię postaci. Całość jest napisana w tak dobrym, lekkim stylu, że znajdą tu przyjemność również czytelnicy bardziej nastawieni na rozrywkę niż refleksję, a mimo to, (jestem tego pewna, bo ze mną też tak było), niepostrzeżenie - jak babie lato - osiądą w ich umysłach również myśli, których się nie spodziewali.

W tytułowym opowiadaniu autorka pokazała kawałek historii, opisany z wielką empatią i znajomością tematu, wnikliwie, realistycznie i bardzo sugestywnie.
Przybliża sprawy (jak chociażby sposób traktowania tzw. kułaków i ich rodzin, to, co się działo za kratami "X Pawilonu"), o których nowe pokolenie może wiedzieć niewiele, albo zwyczajnie - nic.
Do tego...

Jak można kogoś uzależnić psychicznie od siebie? Czy wystarczą same słowa? Asmodeusz tak potrafił...Bardzo ciekawa lektura.

Jak można kogoś uzależnić psychicznie od siebie? Czy wystarczą same słowa? Asmodeusz tak potrafił...Bardzo ciekawa lektura.