Jesteśmy społecznością, która kocha książki

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2019/04/451-fahrenheita-ray-bradbury.html

Ogień jest najlepszy na wszystko! (prawie)


Wyobrażacie sobie, żeby pewnego dnia do waszego domu wpadli strażacy, którzy zaczną palić regały z książkami, a Was skują i każą na to patrzeć?
Ja też nie.

Ray Bradbury miał wizję, którą przeniósł na papier. W 1953 roku świat ujrzała książka pod tytułem „451 stopni Fahrenheita”, która zawojowała książkowy rynek. Nikt, nie spodziewał się takiej pozycji czytelniczej, co więcej w tamtych czasach, nikt nie sądził, że dzisiaj będzie w jakiś sposób podobnie.
Bo wiecie, podobno czytanie jest „be”, a smartfony i telewizory są „superowe”.
Co, kto tam sobie lubi.

"Większość z nas nie może być wszędzie, rozmawiać ze wszystkimi, poznać wszystkich miast świata; nie mamy czasu, pieniędzy ani tylu przyjaciół. [...] jedynym sposobem na to, by przeciętny człowiek zobaczył dziewięćdziesiąt dziewięć procent z tego, jest czytanie książek."

Stany Zjednoczone są potęgą. Uważane za jedno z najsilniejszych państw, prowadzą wojnę na wszystkich możliwych frontach. Chociaż w miastach, wielka wojna nie jest odczuwana. Życie toczy się normalnym rytmem, a Guy Montag, codziennie w pracy słyszy alarm, który zwołuje strażaków na akcję.
Akcję palenia książek, gdyż w tym świecie obowiązuje zakaz posiadania literatury.
Guy jest jednym z lepszych strażaków, wykonujących swoją pracę i w związku z tym kapitan Bailey, który prowadzi jednostkę strażacką, widzi w nim swojego zastępcę.
W domu Montaga prym wiedzie elektronika, która jest na każdym kroku dostępna. Po pracy, kiedy mężczyzna wraca, miast porozmawiać z żoną, wieczory spędza sam.
Wybranka jego serca – Mildred bowiem, została wchłonięta w świat cyfrowy, a jej życie istnieje tylko dzięki elektronice. Kobieta nie martwi się o swojego męża, nie interesuje on ją, podobnie jak wszystko inne dookoła. Liczy się tylko „rodzinka”. Oczywiście nadawana cyfrowo.
Pewnego dnia, kiedy Montag razem ze swoim oddziałem udaje się na kolejną akcję palenia książek, widzi niecodzienny zabieg. Kobieta, złapana na czytaniu literatury, postanawia podpalić się i spłonąć wraz ze swoimi cennymi egzemplarzami.
Wtedy w Guy'u coś pęka.
Nie pierwszy zresztą raz.
Mężczyzna postanawia zrozumieć fascynację książkami, a przypadkowo poznana dziewczyna, która okazuje się być nie do końca pełną rozumu sąsiadką (a może to właśnie ona ma wszystko okej pod sufitem) Klarysa pomaga mu przebrnąć przez jego wyprany mózg i zacząć na nowo myśleć za siebie.
Co nie uchodzi uwadze jego kapitanowi z pracy.

"Wszyscy musimy być podobni
jeden do drugiego. Wszyscy nie rodzą się wolni i równi, jak Konstytucja powiada,

lecz każdego trzeba uczynić równym."


Choć „451 stopni Fahrenheita” nie ma za dużo stron, autor przekazał w niej wszystko co chciał, a nawet więcej.
Gdybym czytała tę książkę w 1953 roku, zaczęłabym się zastanawiać, czy telewizja rzeczywiście robi z nas debili i zasypuje nas niepotrzebnymi informacjami, abyśmy mieli wyprany mózg.
Nie wiem, jak by się moje rozmyślania skończyły, ale wiem, że na pewno moje myślenie na pewno by się zmieniło.
W 2018 roku, możemy jednak zauważyć prawdziwość tego, co Bradbury pisał w 1953. Telewizja... wystarczy popatrzeć po kanałach i porównać informacje z innymi źródłami, a okaże się, że każda plecie całkiem co innego. Na ulicach, nie ma dnia, kiedy nie widzimy ludzi, którzy pochłonięci telefonami komórkowymi idą i nie patrzą, co dzieje się dookoła nich. Najbardziej zaś, zadziwiają mnie młodzi ludzie, którzy wychodzą razem na kawę i zamiast rozmawiać ze sobą, patrzą w ekrany telefonów (a może oni piszą do siebie przez facebooka, bo nie umieją mówić?).

Do czego zmierzam?
Śmiejemy się z książek, które kiedyś były nowatorskie, pokazywały coś, czego prawdopodobnie w świecie nigdy nie powinno być, a tak naprawdę to one przepowiedziały przyszłość.
To, co Bradbury pisał w „451 stopniach Fahrenheita” właśnie się dzieje.
Może nie w takim stopniu, bo na szczęście nikt jeszcze nie zabrania czytać i nie palą nam książek, ale telewizja i telefony komórkowe piorą nasze mózgi, jak tylko pragną.
Oczywiście wszystko jest dla ludzi i jak najbardziej popieram bratanie się z nową technologią, ale nie zapominajmy o tych starych poczciwych książkach, które jako pierwsze stanowiły rozrywkę dla ludzi.

„451 stopni Fahrenheita” poza wpływem technologi na ludzkie mózgi, pokazuje także upadające małżeństwo. Mildred jest zapatrzona w program telewizyjny „rodzinka” i nie interesuje się swoim mężem, który codziennie wraca do domu. Nawet jeżeli Guy stara się zagaić rozmowę, kobieta odpowiada „na odczep”, aby ponownie wrócić do swojego programu. Widać po niej, że jest wycofana z rzeczywistości i jedynym sensem jej istnienia jest właśnie wspomniany program. To właśnie u niej, widać najwyraźniej wypranie mózgu przez technologię.

Ray Bradbury poza świetnie budowaną fabułą, która tupta powoli do przodu, a mimo to jest przyjemna, stworzył naprawdę charyzmatycznych bohaterów. Guy Montag i jego zmiana myślenia zwróciła moją uwagę i po cichu kibicowałam mu, aby w końcu się obudził. Kapitan Bailey, choć nie został moją ulubioną postacią, okazał się być inny, niż podejrzewałam, a reszta bohaterów to tło, które ładnie współgra z całością. Mogę z czystym sercem stwierdzić, że „451 stopni Fahrenheita” to jedna z moich ulubionych pozycji.

Co więcej, po skończonej lekturze, włączyłam film, nakręcony w tym roku, przez HBO i po raz kolejny wyszło, że książka jest lepsza, niż ekranizacja.
Niestety, ale filmowe „451” jest zbyt mocno „przybajerowane”, a dodatkowo bardzo dużo rzeczy zostało pozmienianych w stosunku do książki. Choć film trzyma się koncepcji książki to jest bardzo słabo rozwiązany fabularnie.
Jak książkę polecam, tak filmu już nie.

"Napełniaj oczy cudami— mówił — żyj tak, jak byś miał paść trupem za dziesięć sekund. Oglądaj świat. Jest bardziej fantastyczny niż jakiekolwiek marzenie sporządzane czy opłacane w fabrykach."

Kończąc „451 stopni Fahrenheita” to pozycja, którą warto przeczytać. Są takie lektury, po które raz w życiu każdy człowiek powinien sięgnąć i to właśnie jedna z nich.
Warto zastanowić się po jej przeczytaniu nad światem i więcej czasu poświęcić bliskim i znajomym, albo książkom, zamiast wpatrywać się pusto w kolorowe ekrany, które mało co wnoszą do naszego życia.

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2019/04/451-fahrenheita-ray-bradbury.html

Ogień jest najlepszy na wszystko! (prawie)


Wyobrażacie sobie, żeby pewnego dnia do waszego domu wpadli strażacy, którzy zaczną palić regały z książkami, a Was skują i każą na to patrzeć?
Ja też nie.

Ray Bradbury miał wizję, którą przeniósł na papier. W 1953 roku świat ujrzała książka...

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2020/12/audrey-hepburn-uosobienie-elegancji.html

Biografia pełna prawdy.

Chyba nie ma osoby, która nie znałaby Audrey Hepburn. Aktorki, która zdobyła sławę w „Śniadaniu u Tiffaniego”, którego nie uważała za swój najlepszy film. Wydawnictwo Albatros wydało dwie biografie właśnie o jej osobie. Miałam okazję przeczytać obie, ale dziś chce Wam przedstawić tylko jedną. Według mnie ważniejszą, bo napisaną przez syna Hepburn.
Biografię pełną prawdy, smutku i uczuć dziecka do matki.

Już od pierwszych stron Sean Hepburn Ferrer daje nam do zrozumienia, że jego mama była kobietą smutną, mimo otaczającego ją blichtru i sławy. Co w zasadzie nie jest niczym dziwnym, bo przecież nierzadko się okazuje, że aktorzy lub inne sławne osobistości mimo milionów na koncie pogrążają się w smutku i depresji. Różnica polega na tym, czym podyktowany jest ten smutek.

Audrey w życiu przeżyła wiele. Chwilę po urodzinach, poważnie zachorowała, a jej matka nie chciała wezwać do niemowlaka lekarza i wolała się modlić o własną córkę. Młoda Hepburn od dziecka miała pod górę, ale żadna kłoda, jaka znalazła się pod jej nogami, nie była z jej własnej winy. Audrey od dziecka przyciągał taniec. Matka dziewczynki zrobiła wszystko, aby ta mogła się spełniać i tym oto sposobem Audrey dołączyła do szkoły baletowej. Dziewczynka pracowała ponad swoje siły, aby być jak najlepszą w balecie. Kiedy jej kariera zaczęła rozkwitać, nastał przełomowe dla świata wydarzenie – Niemcy najechały na Polskę. Zaczęła się druga wojna światowa i wszystkie plany oraz marzenia Audrey legły w gruzach, kiedy Holandia w której od lat mieszkała została najechana przez niemieckich żołnierzy. Hepburn zaczęła tracić na wadze z braku jedzenia, a wraz z tym traciła też siły do baletu.
Końcem końców od małych ról w wystąpieniach, została zauważona i wciągnięta na większy ekran. Tak została aktorką, którą wcale nie chciała być.

Audrey Hepburn to jedna z tych gwiazd, które świecą najjaśniej w historii Hollywood. Choć piękna i odważna, Hepburn nie byłą zbytnio otwartą osobą, a swojej prywatności pilnowała na każdym możliwym kroku. Kariera nigdy nie była dla niej najważniejsza i kiedy przyszedł na świat autor tej biografii, czyli Sean Hepburn Ferrer, a później drugi syn z innego małżeństwa, Audrey rzuciła bycie aktorką, aby móc oddać się byciu mamą. W książce tej doskonale widać, że jako mama Hepburn sprawdziła się równie dobrze, jak widzieliśmy ją w roli aktorki kasowych (na tamte czasy) filmów.

Mało kto wie, że w ostatnich latach swojego życia Audrey Hepburn była mocno związana z UNICEF-em, któremu pomagała uzyskać środki do pomocy krajom trzeciego świata. Sama zaznała głodu podczas wojny, zatem pierwszym jej zadaniem, jakie chciała wykonać, było nakarmienie dzieci z biednych krajów, takich jak Somalia czy Kenia.

Podczas lektury „Audrey Hepburn. Uosobienie elegancji” wyłania się obraz dobrego człowieka, który nigdy nie czuł się sławny. Obraz kobiety, żony, matki, a dopiero potem aktorki, która do tej pory jest na językach fanów. Zdjęcia z rodzinnego albumu, pokazujące Hepburn od najmłodszych lat oraz jej działania dodają książce prostego piękna. Piękna, które Audrey Hepburn miała, ale nie było ono z jej urody, a prosto z serca. Dla mnie była to fenomenalna lektura i pokuszę się o ocenienie gwiazdkowe: 10/10. Musicie to przeczytać.

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2020/12/audrey-hepburn-uosobienie-elegancji.html

Biografia pełna prawdy.

Chyba nie ma osoby, która nie znałaby Audrey Hepburn. Aktorki, która zdobyła sławę w „Śniadaniu u Tiffaniego”, którego nie uważała za swój najlepszy film. Wydawnictwo Albatros wydało dwie biografie właśnie o jej osobie. Miałam okazję przeczytać obie, ale...

Długo zbierałam się do napisania tej opinii. Bardzo długo.

Co zresztą sami wiecie, bo pisałam o tym na facebooku. Już pisanie opinii o „Broken Knight” na drugiego bloga wyprało mi mózg do tego stopnia, że nie wiedziałam nawet, jak zabrać się za wersję polską.

Dalej nie wiem, jak mam być szczera.

Ale obiecuję, że się postaram.



Knight Cole od dziecka znał Lunę Rexroth i był jej aniołem stróżem. Jednak zawirowania między nimi nie pozwoliły im przekształcić przyjaźni w miłość, a dodatkowo problemy, które od kilku lat nawarstwiały się w ich rodzinach skutecznie odwracały ich myśli od własnych uczuć.

Knight doskonale jednak wiedział, że Luna jest dla niego i, że to on będzie jej jedynym.

Luna... też o tym wiedziała, ale przez sprzeczne zachowanie Cole'a, zrobiła bardzo głupią rzecz, która mogła przekreślić wszystko, co do tej pory zbudowali.

Chociaż ich uczucie to drobiazg w stosunku do problemów, z jakimi muszą się zmierzyć.



I tak napisałam za dużo, możecie mi wierzyć. Planowałam nie pisać tego akapitu wyżej, ale chciałam Wam chociaż trochę nakreślić o czym jest ta książka. Teraz, jak to czytam to wiem, że oczywiście nie udało mi się tego zrobić, ale cieszę się, bo nie zepsuje Wam radości z czytania.



„Broken Knight” to majstersztyk. Ba! Uważam że jest to aktualnie najlepsza książka od L.J. Shen, jaką miałam okazję czytać. To historia pełna bólu, cierpienia, łez, ale też radości, śmiechu i nadziei na lepsze jutro. Uwierzcie mi, że nie da się opisać słowami takiej książki. Co więcej, jak z reguły jestem twarda, niczym stal przy czytaniu książek, tak tutaj musiałam wycierać oczy, bo mi się pociły (wiecie co mam na myśli).

Zaś samo skończenie „Broken Knight” to nic, w porównani do tego, z czym ta książka nas zostawia.

Dziura.

Czarna dziura w sercu.

Pochłaniająca wszystkie myśli, które nie są związane z historią Luny i Knight'a.



L.J. Shen znakomicie wykreowała postacie córki Trenta i syna Deana. To przeciwieństwa, które zamiast się przyciągać, bardziej się odpychają. Oczywiście do czasu. I wiem, że powinnam teraz pisać właśnie o nich, bo to oni są głównymi (powiedzmy) bohaterami w tej książce, ale Vaughn! Syn mojego męża Viciousa, którego znamy z polskiej „Intrygi” i Emilii to Bóg. W sumie nie dziwię się, że jego książka będzie nosić tytuł „Angry God” ( Zły Bóg). Nie mogę się doczekać jego historii, a Leigh zapowiedziała ją BARDZO wcześniej w 2020 roku. Oby styczeń!



Nie zabrakło też bohaterów ze „Świętych Grzeszników”. A skoro już o nich mowa, Shen mówi, że „Broken Knight” można czytać jako samodzielną pozycję. Niby można, ale uwierzcie mi, wrażenia są lepsze, jeżeli wiecie o co chodzi z rodzinami Spencerów, Rexrothów, Cole'ów i Followhillów. Proponuje przeczytać wszystkie wydane już w Polsce tomy i dopiero wtedy zabrać się za „Pretty Reckless” i „Broken Knight”.



Słuchajcie... w sumie to raczej czytajcie, ale mniejsza z tym. „Broken Knight” to najlepsza książka w tym roku. Żadna inna, nie będzie w stanie jej przebić, dopóki nie pojawi się „Angry God” i Vaughn. Tak, jak pisałam wyżej, nie da się tej pozycji opisać w kilku słowach, z większym sensem nie spojlerując fabuły. To trzeba przeżyć samemu.

Dlatego nie przedłużając, jedyne co napiszę to PRZECZYTAJCIE TO SAMI.

Wtedy do mnie napiszcie. Popłaczemy sobie razem.

Długo zbierałam się do napisania tej opinii. Bardzo długo.

Co zresztą sami wiecie, bo pisałam o tym na facebooku. Już pisanie opinii o „Broken Knight” na drugiego bloga wyprało mi mózg do tego stopnia, że nie wiedziałam nawet, jak zabrać się za wersję polską.

Dalej nie wiem, jak mam być szczera.

Ale obiecuję, że się postaram.



Knight Cole od dziecka znał Lunę...

Daje 10, ponieważ dawno nie wciągneła mnie tak historia opowiedziana w ksiązce.
Rozdziały krótkie, które wywołują cichy głosik w głowie mówiący " jeszcze jeden...no nie bądz taka".
Musialam mieć silną wolę zeby nie ulec mu i nie pojść spać o 5 nad ranem ( z reguły czytam ksiązki po nocach)
W każdym razie historia na dwóch płaszczyznach, ciekawa, wciągająca, a jednocześnie zwracająca uwagę na rzeczy w życiu kobiety, które na co dzień po prostu są...nikt sie nad nimi nie zastanawia.
NO i to otwarte zakończenie...trochę mnie boli że nie wiadomo co z Amandą dalej. Ale mam nadzieję ze odnalazła szczescie w koncu z Kellym :)

Daje 10, ponieważ dawno nie wciągneła mnie tak historia opowiedziana w ksiązce.
Rozdziały krótkie, które wywołują cichy głosik w głowie mówiący " jeszcze jeden...no nie bądz taka".
Musialam mieć silną wolę zeby nie ulec mu i nie pojść spać o 5 nad ranem ( z reguły czytam ksiązki po nocach)
W każdym razie historia na dwóch płaszczyznach, ciekawa, wciągająca, a jednocześnie...

http://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2017/11/right-back-atcha-big-guy.html

Pamiętacie “Cyanide”, które wciągnęło mnie na cały dzień? Cóż, „Corrode” jest jeszcze lepsze.

Zanim jednak przejdę do recenzji podlinkuję Wam posta o pierwszej części serii „Surface Rust”- Tutaj.

Ella Fields jest autorką książek, które są zwykłe, a jednocześnie pełne pasji. Gołym okiem można zobaczyć serce włożone w napisanie danej powieści, co więcej podczas czytania, serce mamy niemalże na ramieniu, gdyż emocji tu nie brakuje.

Felix, którego mieliśmy okazję poznać, na samym końcu poprzedniego tomu trafia do więzienia za przekręt. Akcja „Corrode” zaczyna się jak starszy brat Jareda wychodzi na wolność, po czym autorka zbiera nas w przeszłość i opowiada jak to wszystko się zaczęło.

Na imprezie kilka lat wcześniej poznał kobietę, która zawróciła mu w głowie – Maggie. Dziewczynę skromną, grzeczną i poukładaną, ale potrafiącą walczyć o swoje. Para nastolatków zaczęła się poznawać, a jedno kłamstwo zniszczyło wiarygodność Mags u rodziców. Głównie u ojca tyrana, który nie dopuszczał do wiadomości, że jego córka może być z chłopakiem ze slumsów. Została pobita przez własnego tatę i postawiona przed wyborem – albo wyprowadza się do chłopaka i nie pokazuje więcej na oczy rodzicom, albo zostaje w domu i zrywa z Felixem.
Wybrała miłość.
Pomagała Jaredowi, Felixowi i Darrenowi jak tylko mogła, kończąc szkołę i czasami pracując. Jej stosunki z rodzicami uległy zepsuciu, jedynie matka czasami do niej dzwoniła, aż przestała to robić terroryzowana przez ojca.
Aż pewnego dnia zobaczyła dwie różowe kreski na teście ciążowym.
A Felix... trafił do więzienia.

Akcja przenosi nas do przodu w czasie i pokazuje ponowne poznawanie się, zakochiwanie w kochanej wcześniej osobie oraz akceptowanie życia, jakim jest. Felix dosłownie staje na rzęsach, żeby poznać swojego syna i pomóc Maggie, ona zaś speszona nagłym wsparciem odtrąca go, jednocześnie kochając Williamsa każdego dnia bardziej.
Ich życie nie jest łatwe.
Ich związek zostanie wiele razy wystawiony na próbę.
Ale mimo tego, co zastaną na drodze do szczęścia… czy uda im się przetrwać?

Co to była za książka!
Zostałam pożarta na cały dzień i nie mogłam się oderwać.
Czekałam jak przyczajony tygrys na rozwiązanie akcji, ale Ella trzymała mnie na wodzy przez prawie całą książkę. Potem był wielki wybuch!
Swoją drogą autorka obiecała mi, że moje serduszko będzie całe, a raptem jednym zdaniem zniszczyła tę obietnicę, co śmiałam jej wytknąć w rozmowie. I nie, nie napisze Wam jak to się skończyło.
Myślicie zapewne, że napisałam Wam w tej recenzji większość książki, ale tak naprawdę to opisałam kilka pierwszych rozdziałów i to w bardzo ogólnikowo.
Tę książkę po prostu trzeba przeczytać samemu i poznać historię Felixa i Maggie osobiście.

„Corrode” to książka pełna bólu, niedopowiedzeń i ukrytego uczucia między dwojgiem ludzi, którzy dojrzewają z każdym kolejnym wydarzeniem, jakie spotyka ich w życiu. Bohaterowie są wyraziści, barwni i prawdziwi. Mają problemy, które muszą rozwiązać, których nie da się przeskoczyć i próbują sobie z nimi radzić, tak samo jak starają się żyć od nowa. Akcja nie zwalnia ani na chwilę, a jak pisałam wyżej Czytelnik czeka i czeka i czeka, myśląc, co będzie dalej, gdyż autorka nie pozwala nam odpocząć i trzyma w napięciu do samego końca.

„Corrode” polecam Wam serdecznie i mam nadzieję, że będzie jeszcze trzecia część, aczkolwiek stoi to pod wielkim znakiem zapytania. Przyznam szczerze, że nie chce się jeszcze rozstawać z Jaredem, Verą, Maggie i Felixem.

http://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2017/11/right-back-atcha-big-guy.html

Pamiętacie “Cyanide”, które wciągnęło mnie na cały dzień? Cóż, „Corrode” jest jeszcze lepsze.

Zanim jednak przejdę do recenzji podlinkuję Wam posta o pierwszej części serii „Surface Rust”- Tutaj.

Ella Fields jest autorką książek, które są zwykłe, a jednocześnie pełne pasji. Gołym okiem...

http://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2017/08/youre-stuck-with-me-now-frost.html

Gdy bierzesz książkę, nie znając autora, a podczas czytania okazuje się, że chcesz przeczytać kolejne pozycje, bo ta jedna to zdecydowanie za mało.

Ella Fields 24 sierpnia wchodzi na książkowy rynek z nową książką. „Cyanide” jest to pierwszy tom z serii „Surface Rust”. Dostałam tę pozycję od autorki i zabrałam się za nią tylko jak skończyłam poprzednią lekturę. Przyznam szczerze, czułam się tak, jakbym czytała pierwszy raz romans.

Vera Marie Bramstorn żyje jak księżniczka. Od najmłodszych lat rozpieszczana przez ojca, który był na jej każde skinienie i zawołanie oraz kupował jej, co tylko sobie zażyczyła. Została wychowana przez nianię, która rozbudziła w niej pasję do czytania oraz posiadania książek. W dziewczynce, która teraz dorosła i stała się kobietą, pracującą w firmie u swojego ojca, miłość do słowa pisanego pozostała. Vera nie może przeżyć dnia bez chwili z książką oraz kofeiną (to chyba jak każdy z nas, co?).
Ma chłopaka - Dextera, który naciska na ustatkowanie się i zamieszkanie razem. Z tego też powodu oprowadza ją po mieszkaniach, które wynalazł, aby podjąć ostateczną decyzję. Dziewczynie jednak się nic nie podoba, a jej ciągłe wymówki i reakcje na coraz to kolejne nowe propozycje doprowadzają jej chłopaka do szału, przez co dochodzi do kłótni, a Vera opuszcza samochód i nie ma ochoty widzieć Dextera na oczy.

Jest jednak na autostradzie i nie wie, co ze sobą począć, gdyż Dexter odjeżdża i nie wraca. Z opresji ratuje ją mężczyzna na motocyklu. Zawozi ją do domu, ale oboje nie rozmawiają ze sobą szczególnie długo. Dopiero następnego dnia Vera spotyka Jareda, bo tak nosi na imię tajemniczy motocyklista, w kawiarni, gdzie czytając książkę popija swoje latte. Zaczynają ze sobą rozmawiać, poznawać się i kilka wieczorów później lądują w łóżku.

You’ve invaded my heart, and there’s no cutting you out. I’ve got no choice but to wait, so I will, for as long as it takes.”

Może się Wam wydawać, że teraz nastąpi sielanka, będzie seks, buziaki i zabawa.
Jest jednak całkiem inaczej, gdyż ich miłość będzie wystawiana na próbę wiele razy, a to przez nich samych, a to przez interesy rodziny.

Nie sprawdzałam, o czym jest ta książka, kiedy włączałam ją na czytniku. Po prostu stwierdziłam, że okaże się to w trakcie i miałam nadzieje, że mnie wciągnie. Wciągnęła, czym się zdziwiłam, a dodatkowo zaciekawiła mnie tak, że czekam na kolejny tom.

Postać Very pokochałam od samego początku. Nie spotkałam się jeszcze z czytającym książki bohaterem, no chyba, że sięgam po złe pozycje. Dziewczyna wydaje się być typową księżniczką, jak napisałam wyżej, ale wcale tak nie jest. Jared skutecznie pokazuje jej normalne życie, które smakuje i próbuje jakby w końcu wybudziła się ze „złotej klatki”, w jakiej trzymał ją ojciec. Odkrywa też, samą siebie i zaczyna dostrzegać radość w małych rzeczach.
Jared zaś, wydaje mi się, że wyłamuje się ze schematu na „przystojnego, bogatego, kulturalnego mężczyznę”. Jest jego przeciwieństwem, ale mimo braków w kulturze stara się dla Very najlepiej jak potrafi, ona na szczęście to docenia.
Mimo, że ta dwójka kompletnie do siebie nie pasuje, jedno przeciwieństwo goni drugie, wraz z bliższym spotkaniem się bohaterów chemia zaczyna działać, a serca bezpowrotnie oddają się miłości do drugiej osoby.

„Cyanide” jest książką, która pozwala uwierzyć, że dwa różne światy potrafią się ze sobą dogadać. Pokazuje, że obojętnie, kim się jest, albo, co się robi zawsze można zmienić swoje podejście do życia i zostawić swoje poprzednie daleko w tyle. To w tej lekturze jest piękne. Jednocześnie też opisy zbliżeń bohaterów są napisane subtelnie, z nutką pikanterii.
Nie znajdziecie tutaj strzały amora, BUM -> Wielka miłość.
Nie.
Jest tutaj powolne docieranie się, dorastanie do samych siebie i zmienianie się dla innych osób, które są ważne w życiu bohaterów.
Uważam, że warto poświęcić swój czas na tę pozycję, nie jest cienka, ale do przesadnie grubych też nie należy ( 380 stron ). Czyta się ją z przyjemnością i szczęściem wypisanym na twarzy, dlatego polecam Wam ją z całego serca.


„Sometimes the things that make no sense can lead us to our greatest discoveries.”

http://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2017/08/youre-stuck-with-me-now-frost.html

Gdy bierzesz książkę, nie znając autora, a podczas czytania okazuje się, że chcesz przeczytać kolejne pozycje, bo ta jedna to zdecydowanie za mało.

Ella Fields 24 sierpnia wchodzi na książkowy rynek z nową książką. „Cyanide” jest to pierwszy tom z serii „Surface Rust”. Dostałam tę...

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2021/09/diabli-taniec-emilia-szelest.html

Dej mi więcej.

Ja bym w tym miejscu chciała się zatrzymać i wyprosić autorkę książki (wiem, że to czytasz Emilia, zastosuj się), bo będę wyklinać.
JAK?
JA SIĘ PYTAM JAK KU%#A MOŻNA KOŃCZYĆ TAK KSIĄŻKĘ?
Ludzie kochani toż to jest największa zemsta za wszystkie grzechy.
Zabijcie mnie.
Może trafię do książkowego raju i będę miała wszystkie książki Emilii Szelest, nawet te których jeszcze nie wymyśliła.

A tak na serio... ja nie wiem jak autorka to zrobiła, że „Diabli Taniec” jest jeszcze lepszy od „Licho nie śpi”. Nie wiem! Nie mam pojęcia!
Już po pierwszym tomie cyklu „Bieszczadzkie demony” wiedziałam, że będzie to kozacka seria, ale drugi tom wyniósł ją na wyżyny. Nooooooo szczerze to Emilia Szelest postawiła sobie baaaardzo wysoko poprzeczkę i teraz będę wymagać więcej w kolejnych książkach spod jej pióra.

„Diabli taniec” to prawdziwe zaproszenie do tanga z diabłem. Kolejna sprawa kryminalna, w jaką wikła naszych bohaterów autorka, jest o wiele bardziej brutalna, niż poprzednia, a Magda z Damianem także są inaczej napisani, niż w „Licho nie śpi”.
Inaczej znaczy lepiej.

Emocje i namiętność między panią prokurator, a detektywem aż kipią z każdej strony książki. Nie będę Wam tu pisać czym to się kończy, bo musicie trochę pocierpieć (ale cierpieć dobrze czy źle?) sami, niemniej jednak jest ultra gorąco, jeżeli tylko wczujcie się w tę historię. Przerzucanie się ripostami między bohaterami jest czystą perfekcją i wiele razy miałam ogromny uśmiech na twarzy, kiedy mój wzrok sięgał dialogów między Damianem, a Magdą.

Miło spotkać starych znajomków, o których mieliśmy okazję czytać w poprzednich książkach Emilii Szelest. Spostrzegawcze oko szybko wyłapie powiązanie, oczywiście jeżeli czytaliście inne książki autorki. Jeżeli nie... to idźcie to nadrobić. Natychmiast.

„Diabli taniec” to książka, której potrzebowałam. Dostałam świetną sprawę dla detektywa, a także rozliczenie z przeszłością zarówno u Damiana, jak i Magdy. No i całą masę emocji i uderzeń ciepła. A jakbyście mi nie wierzyli to z ręką na sercu mogę napisać, że pisałam do autorki z włączonym CAPSLOCKIEM i rzucałam wulgaryzmami na prawo i lewo. Oto, co robią książki Emilii Szelest – sprawiają, że czytelnik staje się dziki. I tego Wam życzę podczas i po lekturze „Diablego tańca”.

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2021/09/diabli-taniec-emilia-szelest.html

Dej mi więcej.

Ja bym w tym miejscu chciała się zatrzymać i wyprosić autorkę książki (wiem, że to czytasz Emilia, zastosuj się), bo będę wyklinać.
JAK?
JA SIĘ PYTAM JAK KU%#A MOŻNA KOŃCZYĆ TAK KSIĄŻKĘ?
Ludzie kochani toż to jest największa zemsta za wszystkie grzechy.
Zabijcie...

Książkę otrzymałam dzięki portalowi jakkupować.pl

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2019/03/diuna-frank-herbert.html

Właśnie w tym tygodniu rozpoczęły się zdjęcia do najnowszego filmu Denisa Villeneuve. Po genialnych w mojej opinii „Arrival” i „Blade Runnerze 2049” reżyser ten wziął na warsztat jedną z najważniejszych powieści sci-fi, „Diunę” Franka Herberta. Uznałem to za świetny pretekst, by powrócić na Arraksis i jeszcze raz zagłębić się w pisaki pustyni wraz z Paulem Artydą.

Z wielkimi dziełami literatury jest pewien problem, strasznie ciężko napisać coś, co jest choćby minimalnie odkrywcze. W ciągu 54 lat, które minęły od pierwszego wydania „Diuny” napisano i powiedziano już niemal wszystko. Rozłożono tę powieść na czynniki pierwsze, interpretowano ją na wszelkie możliwe sposoby, odkryto co było do odkrycia, a nawet odkryto to czego tam nigdy nie było. Będę szczery, nie mi się z tym wszystkim mierzyć, natomiast chciałbym opowiedzieć Wam, dlaczego ta książka jest dla mnie ważna, co ja w niej cenię oraz dlaczego uważam, że warto dać jej szansę nawet jeśli do tej pory nie było się miłośnikiem fantastyki naukowej.

O czym jest Diuna? Odpowiedzieć na to pytanie można na kilka sposób. Na najbardziej podstawowym poziomie jest to historia Paula Artydy, który jest synem księcia Leto i Lady Jessiki. W wieku piętnastu lat wraz z rodzinną i służbą przeprowadza się z rodzinnej planety na Arraksis, która to została oddana jego ojcu pod władanie. Nowe lenno to jedna z najważniejszych planet Imperium, pomimo niezwykle surowego klimatu i wielu innych zagrożeń. Jest tak za sprawą Melanżu, potocznie nazywanego przyprawą, jest to substancja o niezwykłym działaniu: przedłuża życie i jest lekarstwem na wiele chorób, a dodatkowo umożliwia zwiększenie zdolności ludzkiego umysłu. Niestety przy tych wszystkich korzyściach jest również niezwykle uzależniającym narkotykiem. Przyprawę można pozyskiwać tylko na Arraksis, co dodatkowo sprawia, że jej cena jest niewyobrażalna i stanowi podstawę gospodarki i bogactwa szlachetnych rodów. Wydawałoby się, że oddanie takiej planety we władanie księciu Leto to wielki dar, lecz tak naprawdę jest to pułapka zastawiona przez ród Harkonnenów i Imperatora mająca doprowadzić do upadku Artydów. Jakby tego było mało, do całej układanki politycznej dochodzą stare przepowiednie i ukryte cele potężnych organizacji jak Gildia Kosmiczna, czy zakon Bene Gesserit. Jak widać jest tu naprawdę wiele elementów, które zostały ze sobą świetnie dopasowane przez Herberta. By się dowiedzieć co się stanie z rodem Artydów, Paulem i samą Arraksis musicie sami sięgnąć po książkę, od siebie już teraz dodam, że warto.

Pierwszy raz w podróż na pustynna planetę wybrałem się jakoś w okolicach gimnazjum, może początku liceum. Od zawsze uwielbiałem fantastykę, ale czytałem głównie fantasy. Sci-fi lubiłem, jednak raczej w formie filmowej (moje ukochane Star Warsy) lub serialowej. „Diuna” była chyba moją pierwszą pełnoprawną powieścią z tego gatunku. I pomimo, że od tego czasu minęło coś koło 10 lat oraz wielu innych przeczytanych książek, to nadal zachwyca mnie tak jak wtedy. Złożoność fabuły, knowania polityczne wielu stronnictw, duża doza mistycyzmu oraz sama planeta, będąca wielko pustynią, na której każda kropla wody jest bezcenna. To wszystko złożone razem daje historię, która zostaje z czytelnikiem na dużo dłużej, niż sama lektura. Do tego świetnie wykreowane postacie. Każdy element tej książki jest w moim odczuciu perfekcyjny.

Jedna rzecz, która się zmieniła to jakość wydania. No naprawdę ciężko opisać jak piękne jest obecna wersja „Diuny” wydawana przez Dom Wydawniczy Rebis. Twarda oprawa w obwolucie z obrazem Wojciecha Siudmaka, świetny jakościowo papier, bardzo dobre tłumaczenie (to samo co w pierwszym polskim wydaniu). No mógłbym się na tę książkę gapić godzinami, a obcowanie z nią to czysta przyjemność.

Czy jest to dobra pozycja na rozpoczęcie swojej przygody z fantastyką naukową? Jak to często w życiu bywa i tak i nie. Jest dobrym początkiem, bo to książka rzucająca na kolana, ale ma też próg wejścia, który sprawia, że część czytelników może się odbić. Jest to jednak tak wciągająca historia, tak dobrze napisana, że jeśli tylko jej na to pozwolić to porwie bez reszty.

Książkę otrzymałam dzięki portalowi jakkupować.pl

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2019/03/diuna-frank-herbert.html

Właśnie w tym tygodniu rozpoczęły się zdjęcia do najnowszego filmu Denisa Villeneuve. Po genialnych w mojej opinii „Arrival” i „Blade Runnerze 2049” reżyser ten wziął na warsztat jedną z najważniejszych powieści sci-fi, „Diunę” Franka Herberta....

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2019/06/doyenne-anne-malcom.html

Wilk i Wilczyca.


Bardzo lubię Anne Malcom. Na blogu znajdziecie moją opinię jej „Birds of Paradise”, która była świetną pozycją. Tym razem, dzięki autorce (za co dziękuję) miałam okazję przeczytać jej najnowszą książkę „doyenne.” świeżo po korektach, zanim wyszły egzemplarze recenzenckie.
Poza rzucającą się w oczy okładką, książka okazała się być majstersztykiem.

Charlotte Crofton jest prezesem firmy kosmetycznej Crofton Cosmetics, która jest jedną z największych i najlepiej prosperujących firm w całym NY. Kobieta ma wszystko, czego pragnęła od najmłodszych lat – pieniądze, władzę i sławę. Jednak bycie CEO największej firmy sprawia, że Charlotte znajduje się też na celowniku wielu zazdrośników, którzy nie omieszkają przeszkodzić jej w zbijaniu fortuny.
Pewnego dnia kobieta wracając w nocy zostaje napadnięta w ciemnej uliczce, a do jej gardła zostaje przystawiony nóż. Zadanie napastnika jest jedno – zabić. Ten jednak zastanawia się za długo i dostaje kulkę, od której sam pada martwy. Crofton widzi swojego wybawcę, a raczej jego wilcze oczy, po czym zostaje sama w alejce. Gdy policjanci pytają o szczegóły, nie jest w stanie podać konkretnych informacji, a jej samej wydaje się, że ten mężczyzna był tylko złudzeniem.
Do czasu kolejnego ataku, gdzie jej obrońca z uliczki, ponownie zabija napastnika, ratując Charlotte życie po raz drugi.
Wtedy kobieta decyduje się na zalezienie swojego obrońcy i podziękowanie mu w dość dziwnej formie.

Cóż to była za lektura!
Wciągająca od pierwszych stron i trzymająca w napięciu, aż do samego końca.
A zakończenie?
Jedno z lepszych, jakie czytałam w książkach z tego gatunku!

Anne Malcom poleciała po całości i „doyenne.”, choć pisane przez bardzo długi czas, dla mnie jest aktualnie najlepszą książką tej autorki. Jestem totalnie zauroczona tą historią i chce mieć ją w papierze na półce. Szczególnie, że okładka też jest wprost cudowna!

Autorka zrobiła coś, czego dawno w książkach nie miałam okazji czytać.
Po pierwsze: Charlotte jest prezesem, albo prezeską firmy. Kobieta ma łeb na karku i wie, jak być rekinem w świecie biznesu. Jest twarda w negocjacjach, a do tego zawsze ubrana w klasyczne Loubutiny. Dawno nie czytałam w książce o kobiecie zdecydowanej, konkretnej i potrafiącej o siebie zadbać. Tutaj w końcu to ona jest twardą sztuką, a nie szarą myszką.

Nasz tajemniczy obrońcą, które imienia Wam nie zdradzę, a poznacie je sami dopiero w ćwiartce książki też jest klasą samą w sobie. Cichy, bezwzględny zabójca, który z początku może wydawać się dość obojętny i bezosobowy, ale kiedy zaczynamy poznawać jego historię szybko wybaczamy mu wszystko, co wcześniej wyczyniał i po prostu... trafia w nasze serce, jak strzała Amora. Portret tego bohatera jest naprawdę niesamowity.

Jednak to, co najbardziej mnie w tej książce zaskoczyło to chemia między bohaterami. Borze zielony, jakie tu jest napięcie seksualne między Charlotte i Wilkiem (nazwijmy go tak). Od ich pierwszego spotkania to wszystko dosłownie kipi i wykipieć nie może, prawie do samego końca książki. Czułam, jak atmosfera dookoła mnie robi się gęsta i czekałam, kiedy oni w końcu rzucą się na siebie w dzikim seksie. Uwierzcie mi, naczekałam się i to wcale nie mało!

„doyenne.” to książka inna, niż te, do których jesteśmy przyzwyczajeni. To pozycja, która pokazuje, że nie każda kobieta widzi miłość jako serduszka i kwiatuszki, najlepiej pokolorowane na różowo. To lektura pełna bólu, cierpienia, ciemności, a także zła. Jednak uprzedzając wasze pytania, nawet w całkowitej ciemni, zawsze znajdzie się światełko, które rozjaśni mrok. Polecam!

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2019/06/doyenne-anne-malcom.html

Wilk i Wilczyca.


Bardzo lubię Anne Malcom. Na blogu znajdziecie moją opinię jej „Birds of Paradise”, która była świetną pozycją. Tym razem, dzięki autorce (za co dziękuję) miałam okazję przeczytać jej najnowszą książkę „doyenne.” świeżo po korektach, zanim wyszły egzemplarze recenzenckie....

http://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2017/02/gwiezdny-wojownik-dziako-szlafrok-i.html

Statek kosmiczny? – Jest!
Załoga? – Jest!
Misja? – Jest!
To startujmy w podróż.

Katarzyna Berenika Miszczuk przez cykl Wiktoria Biankowska pokazała, że potrafi pisać wciągające książki z wyśmienitym humorem oraz epickimi przygodami. Z okazji ponownego wydania na nasz rynek „Gwiezdnego Wojownika” postanowiłam sprawdzić, czy ta historia będzie trzymać poziom osławionej „Ja, diablica”.

Trzyma.
Mocno.

Ziemia ma zostać zniszczona przez pędzącą na naszą planetę asteroidę. Ludzkość postanawia działać i zostaje zebrana drużyna „chętnych”, którzy mają zniszczyć niebezpiczeństwo. Dostają rozklekotany statek kosmiczny, który nadawałby się szybciej na złom, niż podróż w otchłań Galaktyki, a dowódca... jest ciągle pijany.

„Komandor obejrzał się zaskoczony, żeby spojrzeć na swoją pięcioosobową załogę: Jose Pikadło – nawigatora, Robeta Misianowskiego – mechanika, Natalie Bullet – strzelca, Sandrę Gelee – naukowca, i Stefana Strzykawkę – lekarza podkładowego, zwanego Dokiem.”



Wszystko miałoby jeszcze rację bytu, gdyby nie to, że działko z którego mieli zestrzelić asteroidę, zostało na Ziemii.
A toaleta tajemniczo przestała działać, po spuszczeniu niewiadomego pochodzenia śrubek przez Roberta, który marzy o znalezieniu kobiety w czerwonym szlafroku? ( z początku miałam takie: Co k#$@a?!)

Jakby tego było mało, spotykają księżniczkę Sisi Macrosoft, która uciekła z domu, aby uniknąć niechcianego małżeństwa. Księżniczkę, która zabrała ze sobą generator czarnych dziur, a ona sama jest łudząco podobna do Lei z „Gwiezdnych wojen” i szuka swojego bohatera z laserowymi karabinami przy pasie.


Nie.
Nie chodzi o Hana Solo.

Jose Pikadło jest zafascynowany postacią, którą Harrison Ford (składam pokłon w tym miejscu) grał w legendarnym filmie George’a Lucas’a. Jest też wybrankiem młodej księżniczki.

Okazuję się jednak, że nasi bohaterowie nie są sami w swojej samobójczej misji, gdyż na pokładzie ich galaktycznego wierzchowca jest Zygmunt – sztuczna inteligencja, który ponad wszystko stawia dobre samopoczucie swojej załogi.

Czy misja się powiedzie?
Czy szalona załoga przeżyje?
Ta książka jest kosmicznym absurdem, ale napisanym z niesamowicie wyszukanym smakiem. Nieprzesadzona, śmieszna, a wręcz komiczna. Postaci są przesympatyczne, charyzmatyczne i polubiliśmy się już z pierwszym rozdziałem. Ciekawym pomysłem jest zastosowanie dwóch najwiekszych firm Microsoftu oraz Apple, jako dwóch walczących ze sobą rodów królewskich. Oczywiście tutaj nazywali się troszkę inaczej (Macrosoft i Epple), ale każdy powinien szybko zrozumieć o co chodzi.
Jako osoba wychowana w wierze Star Wars, znająca filmy na pamięć i będąca po lekturze naprawdę ogromnej ilości pozycji z tego świata, muszę przyznać, że nawiązania do Gwiezdnych Wojen sprawdziły się tutaj wyśmienicie.

„ Gwiezdny Wojownik: Działko, szlafrok i księżniczka” to pozycja, po której nie spodziewam się wnętrza, jakim mnie uraczyło. Podchodziłam ze sceptyzmem, myśląc, że będzie to jakaś kosmiczna opowiastka stworzona przez kobietę, a okazała się naprawdę wciągajacą pozycją, przy której wybuchałam śmiechem prawie co chwilę. Jeżeli czytaliście „Ja, diablica” i następne tomy z tej serii to „Gwiezdny Wojownik” nie ma prawa was zawieść.
Warto!
Szczególnie, że wydawnictwo Uroboros wydało książkę w pięknej okładce.


„Ich misja dobiegła końca. Jednak wiedział, że to nie jest ich ostatnie spotkanie.”


PS. Odchudzający alkohol? Serio? Czemu w prawdziwym życiu tak nie ma?!

http://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2017/02/gwiezdny-wojownik-dziako-szlafrok-i.html

Statek kosmiczny? – Jest!
Załoga? – Jest!
Misja? – Jest!
To startujmy w podróż.

Katarzyna Berenika Miszczuk przez cykl Wiktoria Biankowska pokazała, że potrafi pisać wciągające książki z wyśmienitym humorem oraz epickimi przygodami. Z okazji ponownego wydania na nasz rynek...

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2020/12/free-birds-emilia-szelest.html

Muzyko w duszy graj!

Każdą książkę Emilii Szelest biorę w ciemno. Autorka ta od dawna należy do mojego małego grona ulubionych polskich autorów. „Free Birds” to pozycja zupełnie różna od znanej nam dobrze serii z Weroniką Kardasz. Nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić Was na koncert, w którym muzyka budzi każde uczucie.

Karolina Nawrocka jest młodą, choć znaną pisarką. Znaną do tego stopnia, że jedna z wytwórni filmowych kupiła prawa do jej książki, aby nagrać na jej podstawie film. Kobieta będąc fanką zespołu Free Birds, poprosiła swoją menadżerkę, aby ta postarała się załatwić zgodę zespołu na nagranie najważniejszej piosenki w całym filmie. Kiedy Nawrocka przyjechała do Miasta Aniołów, aby spotkać się ze swoimi idolami okazało się, że wokalista zespołu Alex Morgan to nikt więcej, jak buc i burak.
Wyobrażenia autorki o zespole szybko zostały zdegradowane do tego stopnia, że stwierdziła, iż znajdzie kogoś innego do nagrania piosenki. Alex będąc głównym winnym całej sytuacji próbował wyjaśnić Karolinie swoje zachowanie i przeprosić, ale ta pozostała nieugięta.
Zatem Morgan postanowił użyć argumentu, za który wiele głów mogło stracić pracę.
Zamknąć się z Nawrocką na tydzień w jej pokoju hotelowym bez dostępu do mediów.

Wspominałam już, że Emilia Szelest należy do grona moich ulubionych polskich autorów? Chyba tak, ale nie szkodzi napisać to jeszcze raz, bowiem „Free Birds” upewniło mnie w tym, po raz kolejny.

Historia Alexa i Karoliny jest lekkim romansem z nutką dramatu. Jest to zupełnie co innego, niż seria z Kardasz, która bardziej przypominała kryminał. Dlaczego to pisze? Bo Emilia Szelest pokazała, że potrafi się odnaleźć w różnych gatunkach i napisać książkę pełną emocji i zwrotów akcji, przy których nie potrzeba odbezpieczonej do strzału broni.

Karolina Nawrocka to bohaterka, z którą szybko się polubiłam. Młoda, ambitna i inteligentna kobieta, która doskonale wie, czego chce od życia. Nie ukrywam, że wraz z czytaniem książki, kiedy poznawałam ją bardziej, zaczynałam żałować decyzji, które podjęła dawno temu i do dzisiaj nie potrafi się z nimi uporać.
A co do uporania... wszystko zmieniło się, kiedy Alex Morgan wszedł na scenę.

Morgan jest wokalistą Free Birds. Jak na wokalistę przystało jest nieokrzesany, dziki i totalnie nieprzewidywalny. Potrafi wymyślić najbardziej zwariowaną rzecz i powiedzieć o niej innym, jakby to była zupełnie normalna sprawa. Wprawdzie wkurwił mnie raz. Tak. Nie zamierzam ugrzecznić tego słowa. Wkurwił mnie niesamowicie, tak że miałam ochotę zdzielić go patelnią w łeb za jego zachowanie. Ale poza tym jednym momentem Alez okazał się chłopakiem do rany przyłóż. Niby szalony wokalista, ale jednak zagubiony w sobie chłopiec.

„Free Birds” to historia, która zabiera nas w świat muzyki, spełniania marzeń i miłości, która może odnaleźć nas w najmniej oczekiwanym momencie. Momentami jest to opowieść niczym z bajki, a momentami zabiera nas w prawdziwy horror. Końcem końców zakończenie zwala z nóg i rozpuszcza serce. Emilia Szelest po raz kolejny wywołała u mnie masę emocji i zabrała pół nocy. W końcu po co spać, skoro ma się świetną książkę do przeczytania? „Free Birds” polecam z całego roztopionego serduszka!

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2020/12/free-birds-emilia-szelest.html

Muzyko w duszy graj!

Każdą książkę Emilii Szelest biorę w ciemno. Autorka ta od dawna należy do mojego małego grona ulubionych polskich autorów. „Free Birds” to pozycja zupełnie różna od znanej nam dobrze serii z Weroniką Kardasz. Nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić Was na koncert,...