Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Sonety" Williama Shakespeare'a są dziełem wybitnym, doskonałym, unikatowym. Wyjątkowymi czyni je nie tylko sama treść, ale również nutka tajemniczości jaką zostały owiane. To wręcz niewiarygodne, że na temat okoliczności powstania tak ogromnej dawki poezji wiemy zupełnie niewiele. Ta intrygująca kwestia sprawiła, że podsycane liczne dyskusje dały w końcu efekt wielu domysłów i nadinterpretacji. Czy któraś z owych koncepcji jest prawdziwa? Tego nie wiemy. "Najciekawsze pytania wciąż pozostają pytaniami. Kryją w sobie tajemnicę. Do każdej odpowiedzi trzeba dodać "być może". Tylko na nieciekawe pytania można udzielić ostatecznych odpowiedzi." (E.E. Schmitt). Tak w tym wypadku odpowiedź nie jest na szczęście konieczna. Rozkoszy i magicznych chwil doświadczamy podczas poetyckiej uczty, kiedy każde słowo pochłaniamy z ogromnym zapałem i znajdujemy się w wielkim podziwie dla geniuszu angielskiego mistrza.

Jednym z założeń pisania utworów jest idea sztuki wyrażająca charakter twórcy. Poezja wypływa z życia poety, przez co jest relacją całkowicie prawdziwą. Zaś poeta to przedstawiciel współczesnej ludzkości, dlatego "Sonety" to literatura niezwykle bogata, delikatna, wiele wymagająca od czytelnika, czuła na jego emocje i usiłująca uosobić w nim to, co najlepsze.

Historia miłości, zapisana w stu pięćdziesięciu czterech istniejących odrębnie a zarazem tworzących całość, utworach, trafia do każdego z nas. Porusza serca, otwiera oczy, pozwala zajrzeć w głąb duszy. Sprawia, że emocje w nas buzują, wybuchają. Zawarte w "Sonetach" treści są ponadczasowe, gdyż przecież "miłości nie odmienią chwile, dni, miesiące:/ Ona trwa - i trwać będzie po sam skraj zagłady" (116). Shakespeare w swoich utworach zawarł ogromną, magnetyzującą, działającą elektryzująco dawkę uczuć. Poprzez słowa trafia w sam środek rozpalonej bądź głodnej miłości duszy. Dręczące, natrętne myśli o drugiej osobie "wyruszają ku tobie (...)/ Nie pozwalając opaść półsennym powiekom" (27). Ten nieuchwytny żywioł wywołuje ambiwalentne odczucia związane z obecnością lub brakiem ukochanej osoby. Rozłąka powoduje smutek, łzy, miłosne męki. Natomiast bliskość, a nawet same myśli o naszej sympatii dają ukojenie. Ta gorąca namiętność sprawia, że idealizujemy, opiewamy, wyszukujemy wartości, pomniejszamy wady, "miłość to szaleniec prawdziwie najrzadszy:/ W żadnym twoim postępku zła się nie dopatrzy" (57).

"Sonety" Shakespeare'a to dzieło bardzo osobiste. Są jak lustro. Kiedy tylko dobrze spojrzymy, odnajdziemy w nich samych siebie. Chłoniemy słowa pisane o nas i zdajemy sobie sprawę, jaką moc ze sobą niosą. Jedne trafiają w samo sedno, inne mniej, co wcale nie sprawia, że są gorsze, po prostu trzeba odnaleźć "te swoje". Mimo że wszystkie traktują o miłości, to wykrywamy w nich także inne motywy. Przemijanie, młodość, piękność, żądza, oddanie. Rozłąka, pokusa, zdrada, łzy i wybaczanie. Miłość jest motorem, który napędza nas do działania, sprawia, że czujemy się panami tego świata. Wszystko inne przestaje mieć znaczenie, gdyż "Mając ciebie - na szczycie ludzkiej chwały stoję" (91). Z poezji płyną niezwykle ważne kwestie: szczęście drugiej osoby to moje szczęście. Mamy tutaj bardzo proste, aczkolwiek trafne równanie: TY = lepsza część MNIE. Pragniemy czyjegoś szczęścia wbrew własnemu. Stajemy się zdolni do poświęceń. "Dla ciebie wydam wojnę sam sobie - ponieważ/ Nie mogę kochać kogoś, na kogo się gniewasz" (89).

Miłość to jedyna pociecha tego zepsutego, chorego, szarego świata. Mimo że "W śmierć jak w sen odejść pragnę, znużony tym wszystkim:/ Jak sztuce zatykają usta jej wrogowie,/ Jak naukę w pacht biorą ignorantów stada,/ Jak prostą prawdomówność głupotą się zowie" (66), to jednak miłość jest ciepłym promykiem na pochmurnym niebie. Myśl, że istnieje ktoś nam bliski sprawia, że "chęć w sobie dławię:/ Jeśli umrę, sam na sam z światem cię zostawię" (66). Ta gra emocji trzyma nas przy życiu. Człowiek zakochany przechodzi przez wszystkie stany z taką samą intensywnością. To wiązanka uczuć, komunia dusz, "to prawie być w niebie" (110). Nigdy nie kocha się za bardzo. "Miłość moja w moc rośnie, choć słabsza z pozoru;/ Nie kocham mniej - mniej tylko ujawniam kochanie" (102).

"Miłości nie trzeba notatek;/ Zbędny jej papier, skoro wpisała się w duszę,/ Skoro przetrwa w tej duszy aż po dni ostatek" (122). Shakespeare o miłości pisał w sposób nieprzeciętny, rozpatrując jej niepokoje i radości, lecz przede wszystkim istotę i siłę. Grą słów wprowadza nas w ekstazę, wzrusza i rozstraja serca. "Miłość mnie jak gorączka rozszalała trawi" (147). Każde słowo w "Sonetach" dobrane jest pieczołowicie, z ogromną starannością. W sposób nienatarczywy, ale jednak bardzo dosadny przekazana została dawka energii. Wszelako z każdym wersem uczucia się w nas gotują i gotują, aż Shakespeare doprowadza nas do punktu wrzenia. W rezultacie otrzymujemy bombę emocjonalną, która rozkłada na łopatki.

Obok "Sonetów" nie da się przejść obojętnie. Zapoznanie się z nimi wyciska piętno w ludzkiej świadomości. Można do nich wracać i nadal znajdować wersy, które idealnie wpasowują się w naszą teraźniejszą sytuację. Zagłębić się w nie i odkryć to, co na pierwszy rzut oka ciągle ukryte. Geniusz Shakespeare'a sięgnął zenitu. Treści, jakie ze sobą przyniósł są obezwładniające. To słodycz dla serca, wyzwanie czysto intelektualne i magiczne. Zatracanie się aż do końca. Po ostatnim wersie sto pięćdziesiątego czwartego sonetu jest się w pełni zaspokojonym. Wtórujący czytaniu dreszczyk emocji nadal się utrzymuje, jednak uczta dla duszy została zakończona. Kwestią fundamentalną a zarazem dopełniającą dzieło zostaje jeszcze pójście na długi, uspokajający spacer.

"Lecz umarł; ale nie za styl cenię go przecie -
Za miłość, której w innym nie znajdę poecie" (32)

"Sonety" Williama Shakespeare'a są dziełem wybitnym, doskonałym, unikatowym. Wyjątkowymi czyni je nie tylko sama treść, ale również nutka tajemniczości jaką zostały owiane. To wręcz niewiarygodne, że na temat okoliczności powstania tak ogromnej dawki poezji wiemy zupełnie niewiele. Ta intrygująca kwestia sprawiła, że podsycane liczne dyskusje dały w końcu efekt wielu...