Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Waldemar Wilski znika zaraz po swoim weselu, nie ma z nim żadnego kontaktu. Komisarz Sonia Kranz szybko znajduje dowód na to, że ktoś stoi za jego zaginięciem.

Wątek główny "Pastwy" dosyć mocno mnie zaintrygował, byłam ciekawa co się stało z zaginionym Waldemarem i kto za tym stoi. Mężczyzna nie był ideałem, o czym szybko się przekonujemy. Długo był kawalerem z czego korzystał pełnią życia, nawet tuż przed samym ślubem i najwidoczniej nie zamierzał się zmienić. Powoli poznajemy historię życia całej rodziny Wilskich, którzy skrywają niejedne sekrety i na jaw wychodzi, że tak naprawdę każdy mógł mieć motyw, aby chcieć się pozbyć Waldemara. Czy to pieniądze, zdrada, czy nawet chęć zemsty. Motywów było wiele, a prawda okrutna i niejednoznaczna.
Cała akcja poprowadzona jest stopniowo, z ich zwrotami, które często mnie zaskakiwały i mieszały w głowie. Czasami nawet czułam obrzydzenie do tego, co się aktualnie działo. Poruszony jest nawet wątek kanibalizmu i to doszczętnie.
Autorka nie skupiła się jednak w głównej mierze na wątku kryminalnym, ale także na życiu Sonii, która jest świeżo po rozwodzie i samotnie wychowuje nastoletnią córkę. Jej prywaty niestety jak dla mnie było za dużo, co robiło się już niekiedy nużące. Poznajemy jej wszystkie rozterki, problemy i także użalanie się nad sobą. Brakowało mi trochę więcej zbrodni i śledztwa w tym wszystkim.

Waldemar Wilski znika zaraz po swoim weselu, nie ma z nim żadnego kontaktu. Komisarz Sonia Kranz szybko znajduje dowód na to, że ktoś stoi za jego zaginięciem.

Wątek główny "Pastwy" dosyć mocno mnie zaintrygował, byłam ciekawa co się stało z zaginionym Waldemarem i kto za tym stoi. Mężczyzna nie był ideałem, o czym szybko się przekonujemy. Długo był kawalerem z czego...

Alexander Blakemore przejmuje władzę po ojcu, jednak szybko się okazuje, że wyobrażał sobie to wszystko zupełnie inaczej.
Zoe jest policjantką i pragnie zbliżyć się do Alexa, aby odkryć jego najskrytsze tajemnice i móc wsadzić całą jego rodzinę do więzienia. Sprawy się komplikują, kiedy poznaje prawdziwą twarz swojego celu.

Autorka z każdą kolejną częścią coraz bardziej mnie zaskakuje, ewidentnie widać, że ma plan dla każdego z bohaterów i świetnie się bawi tworząc dla nich historię. Wydawać by się mogło, że tworząc dłuższą serię z czasem może już zabraknąć pomysłu do dalszej fabuły, ale Kinga tak naprawdę z każdą kolejną częścią pokazuje, że dopiero się rozkręca. Alexander to już piąty bohater z rodziny Blakemore i zdecydowanie dorównuje swojemu rodzeństwu, nie ma z nimi nudów. Jest niebezpiecznie, intrygująco i z pewnością nie brakuje emocji. Z każdą kolejną stroną jest budowane napięcie, którego z czasem będzie już ciężko udźwignąć.
Alexander nie chce być taki jak jego ojciec. Jest przekonany, że za jego panowaniem wiele się zmieni na lepsze i uda mu się naprawić wyrządzone krzywdy, co wcale nie jest takie łatwe. Na jaw wychodzą kolejne sekrety skrywane przez jego ojca, które zrzucają na niego ogromną bombę i będzie musiał zachować je dla siebie.
Zoe jest ambitną policjantką, która szybko traci dla Alexa głowę. Będzie musiała podjąć decyzję co jest dla niej ważniejsze i podjąć walkę samej ze sobą. Pojawia się coraz więcej wątpliwości, przez co będzie mogła stracić dosłownie wszystko, na co do tej pory udało jej się zapracować. Między tą dwójką wystąpi istny wulkan i oboje muszą podjąć ogromne ryzyko.
Samo zakończenie jest mało rozbudowane, ale już się nie mogę doczekać kolejnego spotkania z tą pokręconą rodzinką. Polecam!

Alexander Blakemore przejmuje władzę po ojcu, jednak szybko się okazuje, że wyobrażał sobie to wszystko zupełnie inaczej.
Zoe jest policjantką i pragnie zbliżyć się do Alexa, aby odkryć jego najskrytsze tajemnice i móc wsadzić całą jego rodzinę do więzienia. Sprawy się komplikują, kiedy poznaje prawdziwą twarz swojego celu.

Autorka z każdą kolejną częścią coraz bardziej...

Na wieść o śmierci Lili Malczewskiej do Runowa wraca Sambor, jej brat bliźniak. Mężczyzna nie utrzymywał kontaktu z siostrą od trzydziestu lat i nie miał pojęcia co się z nią dzieje. Kobieta była nielubiana na wsi i uznawana za nawiedzoną. Były policjant podejmuje się rozwiązania zagadki i coraz więcej szokujących informacji dowiaduje się na jej temat.

Z bólem serca muszę przyznać, że "Polana" jest najmniej przeze mnie lubianą książką Marcela. Niestety ciężko mi się ją czytało i było na niej skupić. Mamy tu co prawda tajemnicze morderstwo, wstrząsające zaginięcie i wiele tajemnic, czyli coś co mnie najbardziej pociąga w tego typu lekturach, jednak to nie było dla mnie. Polityka, legenda i działanie sekty to raczej nie moje klimaty i to mi chyba najbardziej nieodpowiadało i przez to trudno było mi się skupić na fabule i śledztwie, które długo się rozwijało. Dodatkowo otrzymujemy sporo informacji, które nie wnosiły zbyt wiele do fabuły, a wręcz nużyły.
Na szczęście polubiłam Sambora, głównego bohatera, który był byłym policjantem, miał co prawda swoje za uszami, ale jednocześnie zmagał się z traumą z dzieciństwa, która przełożyła się również na jego dalsze życie. Z łatwością przyszło mi zrozumienie jego, choć w przeszłości był przez to nawet i wyśmiewany, było mi z tego powodu przykro.
Zakończenie jak to przeważnie u Mossa bywa, jest pogmatwane, ale zaskakuje i to jest najważniejsze.

Na wieść o śmierci Lili Malczewskiej do Runowa wraca Sambor, jej brat bliźniak. Mężczyzna nie utrzymywał kontaktu z siostrą od trzydziestu lat i nie miał pojęcia co się z nią dzieje. Kobieta była nielubiana na wsi i uznawana za nawiedzoną. Były policjant podejmuje się rozwiązania zagadki i coraz więcej szokujących informacji dowiaduje się na jej temat.

Z bólem serca muszę...

Nancy wraca do Kornwalii, gdzie jedynaście lat temu zaginęła jej młodsza siostra Lola. Dziewczyna do dziś nie ma pojęcia, co się z nią stało, jednak znajduje coś, co może pomóc w jej odnalezieniu. W tym samym czasie policja znajduje w jaskini szkielet młodej osoby, nie wiadomo jak długo tam leżał.

"Nie odwracaj wzroku" to historia przede wszystkim o trudnym dzieciństwie, poczuciu winy oraz krzywdach, których piętno może ponieść poważne konsekwencje i trwać nawet już do końca życia. Nie sądziłam, że aż tak się wciągnę w opowieść Nancy, tymbardziej, że początek był ciężki i dopiero jakoś w połowie tak naprawdę się porządnie rozkręciła. Autorka zadbała przede wszystkim o świetny klimat Kornwalii, abyśmy mogli poznać to piękne miejsce i bez problemu się w nim odnaleźć. Mamy tutaj zagadki nie tylko związane z zaginięciem piętnastoletniej Loli, ale również z odnalezionym w jaskini szkieletem. Obie te sprawy przejęła Stephanie King i można było spodziewać się najgorszego. Niejednokrotnie zostałam zaskoczona, moje podejrzenia zmierzały w zupełnie innym kierunku, niż rzeczywiście było. "Nie odwracaj wzroku" to intrygujący, trzymający w napięciu kryminał w którym jak się okazuje nic nie jest takie, jak mogłoby się wydawać. Dużo się działo, nie było czasu na nudę. Z przyjemnością śledziłam całe śledztwo i odkrywałam nowe, potworne fakty, które tylko rodziły kolejne tajemnice.
Poznajemy także relację rodzinne sióstr, dzięki czemu lepiej możemy je poznać i zrozumieć. Niestety prawda, która w końcu wyjdzie po tylu latach okazuje się być przerażająca, traumatyczna i smutna jednocześnie.
Niektóre wątki, w szczególności związane z zakończeniem są mało prawdopodobne, jednak to mnie nie zniechęciło. Nie jest to idealna pozycja, ale dobrze się przy niej bawiłam, co jest najważniejsze. Polecam

Nancy wraca do Kornwalii, gdzie jedynaście lat temu zaginęła jej młodsza siostra Lola. Dziewczyna do dziś nie ma pojęcia, co się z nią stało, jednak znajduje coś, co może pomóc w jej odnalezieniu. W tym samym czasie policja znajduje w jaskini szkielet młodej osoby, nie wiadomo jak długo tam leżał.

"Nie odwracaj wzroku" to historia przede wszystkim o trudnym dzieciństwie,...

Seila jest najstarsza z rodzeństwa i to ona ma się teraz zająć rodzinnym pensjonatem z winnicą. Kobieta jest w trakcie rozwodu i bardzo to przeżywa, jednak wielkiem wsparciem jest dla niej Ryan, jeden z pracowników rancza.

"Desire" oznacza pragnienie, pożądanie i to ono wysuwa się zdecydowanie na pierwszy plan. Między dwójką głównych bohaterów jest osiem lat różnicy i w tym przypadku to ona jest od niego starsza i bardziej doświadczona życiowo, jednak im to nie przeszkadza, idealnie się uzupełniają, mimo przeszkód, które stają na ich drodze. Oboje świetnie się ze sobą dogadują, on jest dla niej wsparciem oraz ukojeniem w trudnych dla niej chwilach, lecz i on może na nią liczyć. Od początku czuć, że coś więcej pomiędzy nimi jest, a ta chemia jest nie do opisania. Niestety Ryan wkrótce ma wyjechać na studia, a Seila wrócić do Nowego Jorku. Oboje są świadomi, że ich znajomość jest tylko chwilowa i nie ma szans, żeby wyszło z tego coś poważnego, jednak postanawiają się sobą jak najdłużej nacieszyć i w pełni korzystają z czasu, który im pozostał. Kibicowałam im z całego serca i cieszyłam się, że w końcu zaczęło się im układać. Cieszyłam się ich szczęściem i było mi przykro patrząc na ich rozterki.
Cudownie było móc wrócić na ranczo, gdzie panuje wyjątkowy, spokojny i rześki klimat oraz poznać bliżej kolejną osobę z rodzeństwa Tumbler. Chciałabym się znaleźć w tak wspaniałym miejscu, gdzie każdy się odnajduje i spędza miło czas.
Autorka niespodziewanie zrzuca na bohaterów bombę, która zmienia wszystko, co mnie mega zaskoczyło. Był to jak cios w policzek z którym trzeba było się zmierzyć i pogodzić. Nie sądziłam, że Nana, aż tak namiesza w życiu wszystkich bohaterów i zada im tak ogromny ból. Niestety z przeszłością trzeba umieć się zmierzyć i ponieść jej konsekwencje. Seila i Ryan pokazali, że różnica wieku nie ma większego znaczenia, a prawdziwa miłość jest w stanie przezwyciężyć dosłownie wszystko, wystarczy się postarać i pokazać, że obu stronom na tym zależy.
Kocham tę serię i polecam 💚

Seila jest najstarsza z rodzeństwa i to ona ma się teraz zająć rodzinnym pensjonatem z winnicą. Kobieta jest w trakcie rozwodu i bardzo to przeżywa, jednak wielkiem wsparciem jest dla niej Ryan, jeden z pracowników rancza.

"Desire" oznacza pragnienie, pożądanie i to ono wysuwa się zdecydowanie na pierwszy plan. Między dwójką głównych bohaterów jest osiem lat różnicy i w...

Aleksander Zamojski jest byłym policjantem, obecnie prywatnym detektywem. Aktualnie zajmuje się sprawą sprzed 24 lat, kiedy to Ewa Ostaszewska wyszła na spotkanie z przyjaciółką, a następnego dnia jej ciało zostało znalezione w trzcinowisku. Rodzice dziewczyny od lat próbują poznać tożsamość jej mordercy, jednak bez efektu. Ostatnią ich nadzieją jest Zamojski.

"Trzcinowisko" to naprawdę dobry kryminał, w którym przez cały czas się coś dzieje, a napięcie nie schodzi nawet na moment. Pojawia się wiele tropów oraz podejrzanych i w końcu po tylu latach śledztwo rusza do przodu. Aleksander Zamojski zna się na swojej robocie jak mało kto, widać, że zależy mu w równym stopniu, co rodzicom zamordowanej dziewczyny na odkryciu prawdy i zrobi dosłownie wszystko, aby poznać mordercę. Sprawa nie jest łatwa, ponieważ w śmierć Ewy zamieszani byli policjancji, a ewentualni świadkowie zdarzenia zginęli w podejrzanych okolicznościach. Gdy kolejne fakty wychodziły na jaw, wszystko się mocno komplikowało. Mamy co prawda plotki i domysły, ale mordercą może okazać się tak naprawdę każdy. Zbrodnia była zaplanowana, czy przypadkowa?
Ja swój typ miałam właściwie od początku i okazał się słuszny, choć po drodze nachodziły mnie pewne wątpliwości. Ta osoba wydawała mi się wyjątkowo podejrzana i mieć swoje za uszami, jednakże im więcej tropów przybywało, tym bardziej wskazywało, że mordercą może być jednak ktoś inny. W całym śledztwie zostałam kilkakrotnie zaskoczona i wiedziałam, że dosłownie nikt nie zasługuje na zaufanie. Każdy kłamał i coś ukrywał. Polubiłam naszego głównego bohatera, detektywa Zamojskiego i już nie mogę się doczekać, aż przeprowadzę z nim kolejne śledztwo.
Jedynym moim problem w całej historii, była spora ilość bohaterów i nazwisk, przez co mi się mieszali i po kilku wątkach nie wiedziałam o kim mowa w danym momencie.

Aleksander Zamojski jest byłym policjantem, obecnie prywatnym detektywem. Aktualnie zajmuje się sprawą sprzed 24 lat, kiedy to Ewa Ostaszewska wyszła na spotkanie z przyjaciółką, a następnego dnia jej ciało zostało znalezione w trzcinowisku. Rodzice dziewczyny od lat próbują poznać tożsamość jej mordercy, jednak bez efektu. Ostatnią ich nadzieją jest...

Emilia Ward jest pisarką kryminałów i właśnie rozpoczyna pracę nad ostatnim tomem serii. Jej życie zamienia się w koszmar, kiedy doświadcza to, co napisała, na własnej skórze. Wkrótce umiera jej bliska osoba w dokładnie taki sam sposób jaki opisała w książce, którą właśnie pisze.

Pomysł na fabułę był naprawdę świetny i niecodzienny, jednak wykonanie już niestety nieco słabsze, liczyłam na więcej. Na więcej emocji oraz mroku. To co się działo wokół Emili powinno wzbudzać niepokój oraz niepewność. Oczywiście sama bohaterka była przerażona tym wszystkim, obawiała się nie tylko o samą siebie, ale również swoją rodzinę, jednak mnie to do końca nie przekonało. Nie poczułam w tym żadnych emocji, ani większego zainteresowania. Całość jest napisana w lekki, niewymagający sposób, czasami miałam wątpliwości, czy aby na pewno czytam thriller, a nie obyczajówkę jedynie z jego elementami. Jak dla mnie za mało się działo i brakowało napięcia, którego po opisie tak bardzo się spodziewałam i liczyłam na kawał dobrej, świeżej lektury. Przypuszczałam jakie będzie zakończenie, jednak nie miałam pojęcia jaki może być motyw i tym historia nieco zapunktowała, bo mnie zaskoczyła.
Podobał mi się także sposób w jaki autorka przedstawiła życie światowej pisarki - oczywiście jest człowiekiem jak każdy i może mieć chwilę załamania, czy też zwątpienia i nie zawsze musi towarzyszyć jej przypływ ogromnej weny. Nawet najlepszy pisarz potrzebuje doradzić się kogoś innego i czerpać pomysły od innych osób i również nie każdy jest stworzony do tego, aby pisać.

Emilia Ward jest pisarką kryminałów i właśnie rozpoczyna pracę nad ostatnim tomem serii. Jej życie zamienia się w koszmar, kiedy doświadcza to, co napisała, na własnej skórze. Wkrótce umiera jej bliska osoba w dokładnie taki sam sposób jaki opisała w książce, którą właśnie pisze.

Pomysł na fabułę był naprawdę świetny i niecodzienny, jednak wykonanie już niestety nieco...

Choć minęło już kilka lat to matka Emery wciąż nie może otrząsnąć się po śmierci jej siostry bliźniaczki, przez co nie dogadują się najlepiej. Nastolatka przeprowadza się do ojca, aby tam skończyć szkołę, jednak nie snuje dalekich planów na przyszłość. Najlepszym przyjacielem dziewczyny staje się jej przyrodni brat Kaiden, który nie jest świadomy tego, że ona choruje na to samo co jej zmarła siostra.

"Pod drzewem sykomory" nie wywołała we mnie ani jednej łzy, choć zdecydowanie jest to smutna powieść, która jednocześnie buduje i daje nadzieję. Trudne rodzinne oraz przyjacielskie relacje, radzenie sobie z żałobą i chorobą, nic przyjemnego. Emery każdego dnia cierpiała, bo tak naprawdę była sama, nie miała nikogo bliskiego przy sobie, do póki nie zaprzyjaźniła się z Kaidenem z którym początek znajomości również nie był łatwy, ale dzielnie walczyła. Walczyła o siebie i oto, aby przetrwać. Mimo wszystko chciała żyć i snuć plany na przyszłość.
Najbardziej irytowała mnie matka dziewczyny, która od lat żyła w żałobie i zapomniała, że nie tylko ona cierpi. Miałam wrażenie, że nawet nie chce wyjść na prosto i Emery się dla niej nie liczy, choć za chwilę mogła stracić i ją. Nie byłam w stanie zrozumieć jej zachowania. Wiedząc, że została jej jeszcze jedna córka, która w każdej chwili także może umrzeć, pozwoliła jej odejść. Powinna być cały czas przy niej i się o nią troszyć, cieszyć wspólnymi chwilami, przynajmniej ja tak to widzę. Szczerze współczuję jej takiej rodzicielki.
Emery walczyła o każdy dzień i chciała się nim cieszyć, normalnie funkcjonować i żyć jak każda nastolatka. Zasługuje na podziw, bo nie jedna osoba na jej miejscu już by się dawno poddała i użalała tylko nad sobą, lecz nie ona. Była osobą z którą śmiało mogłabym się zaprzyjaźnić, szybko się z nią polubiłam i cieszę się, że Kaiden również to zrobił i miała przynajmniej jego, choć może nie do końca był dla niej najlepszą osobą.
W tej smutne historii mamy także momenty, które dawają nadzieję, że jeszcze może być dobrze, wszystko się może poprawić, wystarczy tylko tego mocno chcieć i oto się starać. Każdy także zasługuje na drugą szansę, a najgorszym sprzymierzeńcem jest czas, którego tak naprawdę nie mamy.
Najbardziej zabolało mnie zakończenie, którego spodziewałam się już od prologu, jednak po cichu liczyłam, że może autorka postawi jakimś cudem na happy end.
Co prawda liczyłam na odrobinę więcej emocji, ale i tak cieszę się, że mogłam poznać historię Emery.

Choć minęło już kilka lat to matka Emery wciąż nie może otrząsnąć się po śmierci jej siostry bliźniaczki, przez co nie dogadują się najlepiej. Nastolatka przeprowadza się do ojca, aby tam skończyć szkołę, jednak nie snuje dalekich planów na przyszłość. Najlepszym przyjacielem dziewczyny staje się jej przyrodni brat Kaiden, który nie jest świadomy tego, że ona choruje na to...

Laure dowiaduje się, że jej mąż ma dziecko z inną i bez chwili zastanowienia, odwiedza przyjaciół na których zawsze może liczyć. Mijają tygodnie, mąż kobiety się nie odzywa, a atmosfera nieufności i wzajemnych podejrzeń się wyostrza.

"Przyjaciółka" należy do thrillerów, którego mimo że akcja rozgrywa się bardzo powoli to swoją wyjątkowością zachęca do dalszego czytania. Główną bohaterką jest nie Laure, tylko jej najlepsza przyjaciółka Iris, która przedstawia nam całą historię ze swojego spostrzeżenia. Na początku cieszyła się, że ma przyjaciółkę tylko dla siebie i może być dla niej wsparciem, ale gdy tylko ta przedłużała swój pobyt w nieskończoność i śledziła każdy jej ruch, chodziła w jej ubraniach, z czasem stało się to uporczywe. Nie miała ani chwili wytchnienia dla siebie, a w jej małżeństwie również nie układało się najlepiej. Ciekawym wątkiem był dla mnie Pierre z którym żadne z nich nie miało kontaktu, jakby zapadł się pod ziemię. Był dla mnie wielką zagadką, intrygował mnie i wyczekiwałam momentu, aż w końcu się odezwie i wszystko się wyjaśni. Jego zaginięcie było największą tajemnicą, to od niego wszystko się zaczęło i jako jedyny, a przynajmniej tak się mogłoby wydawać, zna odpowiedzi na wszystkie rodzące się pytania. W pewnym momencie już się niestety domyśliłam.
"Przyjaciółka" zawiera w sobie wiele rodzinnych sekretów, zawiłych relacji oraz podejrzeń. Napięcie budowane jest stopniowo, a zwrot akcji, który pojawia się tak nagle, dosłownie wszystko burzy i tworzy fabułę od początku.
Autorka poruszyła również motyw depresji i radzeniem sobie ze śmiercią, którego było się świadkiem.. chyba nie ma nic bardziej bolesnego.
Zakończenia nie udało mi się rozszyfrować, po drodze zostałam kilka razy zaskoczona, ale po analizie uważam, że jest to w sumie do przewidzenia i niektórzy mogą od razu się domyśleć o co tutaj chodzi. Spędziłam dobrze czas z "Przyjaciółką", chociaż Paris ma w swoim dorobku lepsze propozycje.

Laure dowiaduje się, że jej mąż ma dziecko z inną i bez chwili zastanowienia, odwiedza przyjaciół na których zawsze może liczyć. Mijają tygodnie, mąż kobiety się nie odzywa, a atmosfera nieufności i wzajemnych podejrzeń się wyostrza.

"Przyjaciółka" należy do thrillerów, którego mimo że akcja rozgrywa się bardzo powoli to swoją wyjątkowością zachęca do dalszego czytania....

Tuż przed swoimi czterdziestymi urodzinami, Emme dopada bezsenność i zaczyna tracić zmysły. Dzieje się to, czego tak bardzo się obawiała. Zmienia się w swoją matkę, która w tym wieku popadła w obłęd i zrobiła coś okropnego.

"Insomnia" to zakłócenie stanu zdrowia przez brak odpowiedniej ilości snu oraz zmęczenia z którym zmaga się nasza główna bohaterka, Emma. Sen odgrywa ważną rolę w życiu każdego człowieka, bez niego nie jesteśmy w stanie normalnie funkcjonować, a jego brak może doprowadzić nawet do pogorszenia sprawności intelektualnej, zaburzenia pamięci oraz problemów ze skupieniem, dlatego wysypianie się jest tak istotne. To wszystko niestety przytrafiło się Emmie, która nie była w stanie z tym walczyć, choć obawiała się tego od lat. Współczułam kobiecie, ale również przerażało mnie jej zachowanie. Ciężko było ocenić, co się dzieje naprawdę, a co jest tylko wymysłem jej samej. Człowiek w takim stanie nie myśli racjonalnie, wręcz przeciwnie - popada w obłęd, dlatego nie brałam jej na poważnie. Autorka niesamowicie wcieliła się w umysł skrajnie chorej osoby i przedstawiła nam z jakimi problemami się zmaga i jak to wygląda, sama się przez to wszystko czułam zmęczona. Akcje, które działy się wokół Emmy wywoły strach, szok, ale również i zwątpienie. Nie wiedziałam w co mam wierzyć, ani komu. Jedynym minusem tej historii jest dla mnie zakończenie, którego w połowie się domyśliłam, a jego motyw wziął się właściwie znikąd.

Tuż przed swoimi czterdziestymi urodzinami, Emme dopada bezsenność i zaczyna tracić zmysły. Dzieje się to, czego tak bardzo się obawiała. Zmienia się w swoją matkę, która w tym wieku popadła w obłęd i zrobiła coś okropnego.

"Insomnia" to zakłócenie stanu zdrowia przez brak odpowiedniej ilości snu oraz zmęczenia z którym zmaga się nasza główna bohaterka, Emma. Sen odgrywa...

Paulina Wilczyńska pracuje w prokuratorze, ale również jest samotną matką pięcioletniego chłopca z autyzmem. Podczas jednego z dyżurów, zostaje wezwana do mieszkania, gdzie zostało zamordowane roczne dziecko, także niepełnosprawne.

"Confessio" to kryminalny debiut napisany przez prokurator, która codziennie spotyka się ze złem tego świata. Autorka pokazuje jak w rzeczywistości wygląda jej praca i czym się na co dzień zajmuje, a to tylko dodaje autentyzmu tej historii i potęguje nią zainteresowanie.
Życie prokurator nie jest łatwe, każdego dnia patrzy śmierci prosto w oczy i spotyka się z bólem oraz cierpieniem innych osób. Fabuła "Confessio" jest w szczególności trudna, ponieważ zamordowane zostaje niewinne dziecko, które nie jest jeszcze w stanie samemu się bronić. Zdane jest tak naprawdę na drugiego człowieka. Ciężko czytało mi się o śmierci niepełnosprawnego chłopca, a autorka nie szczędziła szczegółów. Były nawet momenty, że musiałam przerwać czytanie, aby dojść do siebie i pogodzić się z tym, co przed chwilą przeczytałam.
Prokurator Paulina była obarczona ogromną odpowiedzialnością, od niej tak naprawdę zależało, czy zabójca poniesie należytą karę. Podejrzanych tak naprawdę było wielu, choć w moim odczuciu od samego początku była nim jedna osoba, która dobrze grała na ludzkich emocjach.
Poruszająca także była rola Pauliny, która na co dzień była także samotną matką pięcioletniego Aleksa z autyzmem, który przez swoją chorobę był odrzucany i nierozumiany przez innych. Było widać ile ją to kosztuje, ale w jego wychowanie wkładała ogrom miłości, był dla niej wszystkim i mimo trudu nie poddawała się. Oczywiście miała również swoje gorsze dni i wątpliwości, ale wiedziała, że syn ma tylko ją i w pełni mu się oddawała. Była dla niego doskonałą matką, dlatego tymbardziej ciężko było jej patrzeć na śmierć innego bezbronnego dziecka i jej głównym celem była odnaleźć jego zabójcę. Polecam.

Paulina Wilczyńska pracuje w prokuratorze, ale również jest samotną matką pięcioletniego chłopca z autyzmem. Podczas jednego z dyżurów, zostaje wezwana do mieszkania, gdzie zostało zamordowane roczne dziecko, także niepełnosprawne.

"Confessio" to kryminalny debiut napisany przez prokurator, która codziennie spotyka się ze złem tego świata. Autorka pokazuje jak w...