Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kimmo, owdowiały policjant Święta od śmierci żony spędza w pracy. Są to spokojne dni na komisariacie, jest tam pusto. Można w spokoju powypełniać papierkową robotę. W wigilię jednak ten spokój zakłóca prostytutka, chcąca zgłosić doniesienie o gwałcie. Jednak to nie koniec Bożonarodzeniowych sensacji. W górach znaleziono martwego lekarza sadowego, Patrika Laukkanena, niedaleko jego domu, w którym została jego zona i dziecko w wieku niemowlęcym. dwa dni później ginie twórca manekinów, Harri Makela. Obie ofiary łączy jedynie wspólny występ w talk show popularnym w Finlandii. Autor w utworze wprowadził urywki przeżyć nieznanej nam kobiety. Możemy po nich wywnioskować, ze łączy ją coś z tymi morderstwami.

Fabuła nie jest jakaś niesamowita i wciągająca, ale tematyka jaką porusza jest ważna. Autor świetnie "dobiera się" do psychiki głównych bohaterów i opisuje ją w taki sposób, że czuję jakbym to była ja. Mamy tutaj cały wachlarz negatywnych uczuć, od wściekłości, po rozpacz. Pozytywne równiez występują, ale nie omieszkam dodać, że rzadziej. Ta część jest trochę słabsza od poprzedniej zwłaszcza przez przewidywany finał. Zima lwów pokazuje , że nie ważne co nam się w życiu zdarzy, przyjdą te lepsze chwile i trzeba je wykorzystać, nie można pozwolić im odejść.

To moja druga książka tego autora, ale już sobie wyrobiłam o nim zdanie. Pisze dobre kryminały, ale nie są one zachwycające. Wątpię, że znajdzie się osoba, która będzie je wychwalała pod niebiosa, ale fani zdecydowanie istnieją, a ja jestem jedną z nich. Gorąco polecam fanom kryminałów, literatury skandynawskiej i każdemu, kto ma ochotę na chwilę relaksu z intrygującym i przystojnym (w mojej głowie ;D) policjantem.

http://czytanie-a-myslenie.blogspot.com/2013/09/zima-lwow-jan-costin-wagner.html

Kimmo, owdowiały policjant Święta od śmierci żony spędza w pracy. Są to spokojne dni na komisariacie, jest tam pusto. Można w spokoju powypełniać papierkową robotę. W wigilię jednak ten spokój zakłóca prostytutka, chcąca zgłosić doniesienie o gwałcie. Jednak to nie koniec Bożonarodzeniowych sensacji. W górach znaleziono martwego lekarza sadowego, Patrika Laukkanena,...

Sinikka zaginęła. Znaleziono jej rower, torbę i ślad krwi w miejscu, gdzie trzydzieści trzy lata temu porwano Pię. Kilka miesięcy później ciało Pii znaleziono na dnie jeziora z oznakami gwałtu i morderstwa. Oddział śledczych z Turku szybko uświadamia sobie podobieństwo owych sytuacji. Policjanci zostają postawieni przed pytaniem, na które nie znają odpowiedzi: To sprawca z 1974, czy może jego naśladowca?

Rzecz dzieje się w ciągu kilku dni. Utwór nie nudzi, ale akcja nie ma zawrotnego tempa. Nie ma też wielu jej zwrotów. W dziele jest wprowadzona wielowątkowość. Nie wiem, czy to działa bardziej na plus, czy na minus. Czasami miałam ochotę lepiej poznać bohaterów, ale często wolałabym, aby wszystko szybciej się rozwinęło, bez zbędnych opisów. Poznajemy bliżej życie detektywów śledczych, zwłaszcza głównego bohatera Kimmo Joenty oraz policjanta na emeryturze - Antoniego Ketoli, a także rodziny obu dziewczynek, jak i obu sprawców przestępstwa sprzed lat.

Milczenie podejmuje trudny temat pedofilii i zbrodni na dzieciach. Ukazuje również skomplikowane relacje międzyludzkie, miedzy dorastającą młodzieżą, a ich rodzicami, między wspólnikami przedawnionej zbrodni. Uświadamia nam również, że nigdy nie pogodzimy się ze śmiercią bliskiej nam osoby. Nie możemy usunąć wszystkich pamiątek związanych z tym człowiekiem, nie możemy zapomnieć, że kiedykolwiek była w naszym życiu. Ona zawsze będzie obecna. W sercu. Pewnie wielu z nas doskolane to wie. Ja również zaliczam sie do tego grona. Niestety.

Jest to dobra książka, ale nie porywająca. Dobry kryminał ze świetnym finałem. Nie spodziewałam się takiego zakończenia. Jest to zdecydowanie plus! Polecam fanom tego gatunku.

http://czytanie-a-myslenie.blogspot.com/2013/09/milczenie-jan-costin-wagner.html

Sinikka zaginęła. Znaleziono jej rower, torbę i ślad krwi w miejscu, gdzie trzydzieści trzy lata temu porwano Pię. Kilka miesięcy później ciało Pii znaleziono na dnie jeziora z oznakami gwałtu i morderstwa. Oddział śledczych z Turku szybko uświadamia sobie podobieństwo owych sytuacji. Policjanci zostają postawieni przed pytaniem, na które nie znają odpowiedzi: To sprawca z...

Co byście zrobili, gdyby pewnego razu, kiedy jak zwykle popijaliście herbatkę w ulubionej kawiarni, przysiadłaby się do Was osiemdziesięcioparoletnia osóbka z tatuażem na przedramieniu?

Alex w podobny sposób poznał Janusza. Alex Amberg, Niemiec, mieszkający w Warszawie, uczy w niemieckiej szkole w tymże mieście. Pozostaje w szczęśliwym związku z Brittą. Na początku mężczyźni spotykają się w lokalu "Corso" (sprawdziłam - istnieje na prawdę) i rozmawiają. Ich znajomość owocuje w wycieczkę do Muzeum Auschwitz-Birkenau. Alex pomaga również Januszowi uporać się ze sprawami z przeszłości.

Czytanie tej książki było dla mnie wielką przyjemnością oraz ogromną lekcją historii. Dowiedziałam się wiele o Holokauście, o II wojnie światowej, o Niemcach. W utworze poznajemy powojenne losy SS-man'ów oraz jeńców obozowych. Zaznajamiamy się z relacjami Polsko - Niemieckimi oraz ze stosunkiem Niemców do ich nazistowskiej przeszłości.

"Nieprzyznawanie się do własnej winy nie jest zjawiskiem spowodowanym przez położenie Słońca, lecz na wskroś ludzką słabością" (str. 249)

Książka dała mi możliwość poznania polskiej pisarki - Zofii Posmycz. Była uwięziona w obozie koncentracyjnym Auschwitz. Napisała kilka książek o tematyce lagrowej, mogących być interesującą lekturą (za którymi pewnie się rozejrzę w jakiejś bibliotece) i nadal się trzyma mimo swoich dziewięćdziesięciu lat. Dwie z jej książek zostały zekranizowane. Są oczywiście czarno-białe, ale znalazłam miejsca w sieci, gdzie można je obejrzeć. Jest ona autorką recenzji Cafe Auschwitz, która znajduje się we wstępie oraz fragmentami na skrzydełkach.

Książka ma lekki posmak kryminału, czy nawet powieści sensacyjnej - Alex parokrotnie odwiedza swoją ojczyznę, aby poznać pewnego człowieka. Prowadzi więc pewnego rodzaju śledztwo, jakby dziennikarskie śledztwo. Aby wiedzieć, czy mu się powiedzie musicie sięgnąć po książkę! :D


Z doświadczenia wiem, że historia jest trudnym przedmiotem. Takie utwory to dobre rozwiązanie do nauki. Wiele się można dowiedzieć i to w ciekawej formie. W Cafe Auschwitz jest może więcej fikcji niż faktów, ale te najważniejsze prawdy są zachowane.

Reasumując, jeśli ktoś jest nie doedukowany lub chciałby poczytać o Holokauście to książka jest jak najbardziej dla niego. Jeśli ktoś lubi historie wojenne to książka jest jak najbardziej dla niego. Jeśli ktoś ma ochotę poznać przygody Janusza z obozu i już po odzyskaniu wolności to książka jest jak najbardziej dla niego. Mnie do przeczytania książki przekonał tytuł i informacja, że nie znalazła ona wydawcy w Niemczech, w kraju autora, jej debiut jest tu, w Polsce. Mogę z czystym sumieniem polecić dzieło Dirka Braunsa wszystkim, którzy mają ochotę na interesującą, mądrą, niebanalną lekturę i chcą się przy okazji dowiedzieć czegoś ważnego i wartościowego.

http://czytanie-a-myslenie.blogspot.com/2013/09/cafe-auschwitz-dirk-brauns.html

Co byście zrobili, gdyby pewnego razu, kiedy jak zwykle popijaliście herbatkę w ulubionej kawiarni, przysiadłaby się do Was osiemdziesięcioparoletnia osóbka z tatuażem na przedramieniu?

Alex w podobny sposób poznał Janusza. Alex Amberg, Niemiec, mieszkający w Warszawie, uczy w niemieckiej szkole w tymże mieście. Pozostaje w szczęśliwym związku z Brittą. Na początku...