Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkami autorki zainteresowałam się po raz pierwszy, kiedy zobaczyłam okładkę "Cukierni pod Amorem". Gdy więc pojawiła się możliwość przeczytania "Marioli..." od razu z niej skorzystałam.

I nie żałuję, bo książkę czyta się szybko i lekko. Niejednokrotnie parsknęłam śmiechem, gdy autorka bezlitośnie obnaża PRLowską rzeczywistość, ukazując przy tym w przejaskrawiony, a dzięki temu niezwykle zabawny sposób wady każdej postaci.

Sam teatr jest umiejscowiony "na prowincji" i dzieją się w nim rzeczy, które teatrowi nie przystoją. W kotłowni pędzi się bimber, w kanciapie obok kotłowni hoduje się świnię, na piętrze pełną parą właśnie ruszyła produkcja nielegalnych ulotek, a w czasie kontroli ubeków na jednej ze ścian niespodziewanie pojawia się czerwony koślawy napis "PRECZ Z KOMÓNĄ".

Nie dziwi więc fakt, że dyrektor teatru, mając za sobą niejeden zawał, co chwilę ratuje się ziołowymi kropelkami na serce. A to jeszcze nie wszystkie zmartwienia, jakie spadają mu na głowę w przeciągu niespełna miesiąca!

Inni pracownicy teatru też nie mają lekko. Reżyser Biegalski pomimo wielkiego wysiłku nie może zdyscyplinować aktorów: Danusię Figurską bardziej zajmuje stanie w kolejkach, jej męża gra w oczko z teatralnym palaczem, a Panią Dyrektorową nieustanna ochota na amory. W dodatku musi w galopującym tempie przygotować dwie premiery o skrajnie różnej tematyce: jedną dla towarzyszy radzieckich, a drugą dla zaprzyjaźnionego z teatrem proboszcza pobliskiego kościoła.

Pracy nie ułatwiają nazbyt częste wizyty pierwszego sekretarza towarzysza Martela oraz księdza proboszcza. Tym bardziej, że w tym samym czasie pod dachem teatru przebywa przewodniczący Solidarności, a do drzwi puka kontrola z Urzędu Bezpieczeństwa...

I kiedy dyrektorowi Zbytkowi wydaje się, że z każdej opresji uda mu się wyjść cało, staje oko w oko z wymierzoną we własną pierś czołgową lufą. Czy zawołanie "Mariola, moje krople..." uratuje go ponownie? O tym przekona się każdy, kto sięgnie po tę powieść. Polecam.

Książkami autorki zainteresowałam się po raz pierwszy, kiedy zobaczyłam okładkę "Cukierni pod Amorem". Gdy więc pojawiła się możliwość przeczytania "Marioli..." od razu z niej skorzystałam.

I nie żałuję, bo książkę czyta się szybko i lekko. Niejednokrotnie parsknęłam śmiechem, gdy autorka bezlitośnie obnaża PRLowską rzeczywistość, ukazując przy tym w przejaskrawiony, a...