Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka w momencie publikacji była ważnym dziełem – działo się to 125 lat temu. Teraz nie ma polotu. Jej treść nie potrafiła mnie wciągnąć, chociaż dało się zauważyć dobry warsztat pisarski Stefana Żeromskiego.

Rzeczywiście, w powieści znalazłem ludzi bezdomnych (ale niedosłownie). Powodem tego było ich pochodzenie i stan majątkowy. Chociaż pod wględem materialnym zawsze mieli dach nad głową (nie stali się żebrakami), ale nie czuli przynależności do konkretnego miejsca, brakowało im mocnego fundamentu budowanego na "skale". Dlatego tułali się po świecie.

Tomasz Judym i Joanna Podborska na tle ówczesnego postępu techniki byli idealistami, którym trudno żyć pośród ludzi opanowanych przez materializm (pieniądze, wygodnictwo...) i dumę.

Pojawiła się zaskakująca ciekawostka: Joanna Podborska z powieści "Ludzie bezdomni" wspomniała swoją przyjaciółkę Stasię Bozowską, która była główną bohaterką noweli pod tytułem "Siłaczka" napisanej przez Stefana Żeromskiego kilka lat wcześniej.

Ta książka w momencie publikacji była ważnym dziełem – działo się to 125 lat temu. Teraz nie ma polotu. Jej treść nie potrafiła mnie wciągnąć, chociaż dało się zauważyć dobry warsztat pisarski Stefana Żeromskiego.

Rzeczywiście, w powieści znalazłem ludzi bezdomnych (ale niedosłownie). Powodem tego było ich pochodzenie i stan majątkowy. Chociaż pod wględem materialnym...

Mam książkę z Państwowego Instytutu Wydawniczego, wydaną w 1982 roku. Jest tutaj wspaniałe wprowadzenie o tytule "Witkacy" autorstwa Lecha Sokoła, za które przyznaję dziewięć gwiazdek. Przedstawia najważniejsze zagadnienia filozoficzne i estetyczne Stanisława Ignacego Witkiewicza, między innymi o Czystości Formy oraz o Tajemnicy Istnienia.

Tragedia "W małym dworku" jest parodią dramatu Tadeusza Rittnera o podobnym tytule – "W małym domku". Zasadniczym zadaniem dramatu "W małym dworku" jest wyszydzenie i kompromitacja dramatu realistycznego uosobionego w dziele "W małym domku". Widać jak Witkacy pogardą darzy intelekt i tworzy bohaterów cechujących się bezmyślnością oraz bezemocjonalnością ludzkich zachowań (w bardzo istotnych kwestiach, poważnych). Wszakże emocjonalność występuje, ale w niewłaściwych momentach, co w efekcie tworzy absurdy. Towarzyszy temu czarny humor.

Mam książkę z Państwowego Instytutu Wydawniczego, wydaną w 1982 roku. Jest tutaj wspaniałe wprowadzenie o tytule "Witkacy" autorstwa Lecha Sokoła, za które przyznaję dziewięć gwiazdek. Przedstawia najważniejsze zagadnienia filozoficzne i estetyczne Stanisława Ignacego Witkiewicza, między innymi o Czystości Formy oraz o Tajemnicy Istnienia.

Tragedia "W małym dworku" jest...

"Wiatr od morza" dotyczy Pomorza i walki – na przestrzeni wielu wieków – o te ziemie z Niemcami. Co jakiś czas wyłania się z treści diabeł Smętek, który wszędzie się wtrąca, mąci spokojne życie Pomorzan i fauny. Książka zawiera bardzo fikcyjne sytuacje i zachowania bohaterów, ale oparte na dokumentach z przeszłości (w ogólnym zarysie historii, bo sięgającym nawet około tysiąca lat wstecz).

Występuje skomplikowany język, niby kwiecisty, ale jakiś wybrakowany. Odnoszę wrażenie jakby to była pierwsza książka początkującego pisarza, a przecież Stefan Żeromski napisał do owego czasu (do momentu wydania tej książki w 1922 roku) mnóstwo tekstów. "Wiatr od morza" to nagle pojawiający się zepsuty styl. Zaskakuje mnie to.

"Wiatr od morza" dotyczy Pomorza i walki – na przestrzeni wielu wieków – o te ziemie z Niemcami. Co jakiś czas wyłania się z treści diabeł Smętek, który wszędzie się wtrąca, mąci spokojne życie Pomorzan i fauny. Książka zawiera bardzo fikcyjne sytuacje i zachowania bohaterów, ale oparte na dokumentach z przeszłości (w ogólnym zarysie historii, bo sięgającym nawet około...

To wstrząsający zbiór opowieści. Bohaterowie reportażu przypominają mi bardzo podobne sytuacje z okresu lat dziewięćdziesiątych w Polsce. Otóż wtedy paralelnie wystąpiły przemiany społeczne i wolnorynkowe po odbieraniu władzy partiom komunistycznym, zarówno w Polsce, jak i w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (później w Federacji Rosyjskiej). Pamiętam te przygnębiające obrazy transformacji ustrojowo-gospodarczej z mojego najbliższego otoczenia – ludzie załamywali się z braku pracy, pieniędzy, galopującej inflacji. Tworzyła się bieda. Jednak w Polsce było mniej brutalności. Dzięki Swietłanie Aleksijewicz dobrze poznaje się "człowieka radzieckiego" oraz lepiej rozumie się tok myślenia współczesnych Rosjan. Wtedy wiadomo skąd pochodzi tyle sentymentu do upadłego niedawno imperium radzieckiego w którym wśród ludzi panowała mania wielkości ich państwa. Jedno z królujących haseł to "chwała bohaterom", czyli żołnierzom frontowym, a u weteranów nagminnie występuje spustoszenie psychiczne, pijaństwo, agresja i zezwierzęcenie zachowań. Grozę budzą wydarzenia wygrzebywane z pamięci "katów" i "ofiar" systemu komunistycznego. Jednak dla mnie najbardziej przejmujące są zachowania z czasu wojny (podczas drugiej wojny światowej zwanej "ojczyźnianą", w Afganistanie, w republikach zakaukaskich...). Przez codzienność radziecką leją się hektolitry wódki w społeczeństwie. Religijność jest wytrzebiona, za to po porady chodzi się do wróżek. Jak widać system totalitarnych rządów wypacza psychikę człowieka i degraduje kulturę. W ogóle jest to bardzo złożony reportaż poruszający wiele wątków; lektura bardzo przejmująca.

To wstrząsający zbiór opowieści. Bohaterowie reportażu przypominają mi bardzo podobne sytuacje z okresu lat dziewięćdziesiątych w Polsce. Otóż wtedy paralelnie wystąpiły przemiany społeczne i wolnorynkowe po odbieraniu władzy partiom komunistycznym, zarówno w Polsce, jak i w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (później w Federacji Rosyjskiej). Pamiętam te...