Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet nie wiecie, jak bardzo się bałxm, otwierając tę książkę. Jako że jest to autor "Ariego i Dantego", miałxm obawy, że ten tytuł nie zachwyci mnie tak jak dylogia. Ale wiecie co? Podczas lektury ani razu nie pomyślalxm nawet, żeby te powieści porównywać i myślę, że wyszło to na dobre. NLMŻ opiera się na czymś zupełnie innym, mimo że powracają wątki, które w A&D autor poprowadził po mistrzowsku. Bardzo, ale to bardzo doceniam pokazanie, że przyjaźń damsko-męska istnieje (i to między osobami hetero, więc nie ma stereotypu "kolegi geja") i to taka, która opiera się na pełnym wsparciu i miłości. A tym, co autorowi wychodzi zdecydowanie najlepiej, jest opisywanie relacji rodzinnych. Naprawdę chylę czoła. Mamy samotnie (do czasu) wychowującego adoptowanego syna tatę, który bardziej dba o innych niż o siebie, syna, Salvadora, który zauważa u siebie rosnący gniew i nie wie już kim jest, Mimę, babcię, która powoli staje się liśćmi jesienią, ciocie i wujków, przyjaciółkę Sally'ego – Sam – która nie dogaduje się ze swoją mamą i Fito, który nie ma domu. Oni wszyscy znajdują dom pod jednym dachem i dzięki sercu pana Vincente'a. Obserwowanie tego wzruszało mnie coraz bardziej z każdym rozdziałem, a to, co działo się po drodze... jeszcze bardziej. Dorastanie i dojrzewanie Sally'ego, te myśli, wątpliwości... Autor naprawdę wie, o czym pisze. W tle mamy wątek miłosny – nie tam, gdzie się go spodziewałxm, ale absolutnie mnie zaspokoił.
Tu tak naprawdę nie ma "fabuły", mamy samo życie. Jasne, dzieją się rzeczy, które są punktami zwrotnymi, ale tu wszystko płynie powoli. Styl bardzo w tym pomaga, tłumacz (Artur Łuksza) świetnie się w nim odnalazł.
Oczywiście, że się popłakałxm na zakończeniu (i kilka razy w trakcie). Kto jest zaskoczony? Nikt. Autor ma to coś, co mnie przyciąga i wzrusza. Mimo że nie jest to taka miłość jak A&D, to polecam Wam ją, jeśli chcecie poczuć, że macie swoją literacką rodzinę.

Nawet nie wiecie, jak bardzo się bałxm, otwierając tę książkę. Jako że jest to autor "Ariego i Dantego", miałxm obawy, że ten tytuł nie zachwyci mnie tak jak dylogia. Ale wiecie co? Podczas lektury ani razu nie pomyślalxm nawet, żeby te powieści porównywać i myślę, że wyszło to na dobre. NLMŻ opiera się na czymś zupełnie innym, mimo że powracają wątki, które w A&D autor...

W maju zeszłego roku przeczytałxm "A miało być jak w bajce", które było fantastyczną (dosłownie) rozrywką. Pochłonęło mnie i rozkochało w sobie, dlatego od razu wiedziałxm, że jeśli (albo raczej kiedy) pojawi się w Polsce kolejna książka F. T. Lukens, to przeczytam ją w ciemno.
I tak, prawie rok później, wreszcie jest "Na głębokich wodach"! Kolejna ulokowana w fantastycznym świecie młodzieżówka. Tym razem naszym głównym bohaterem jest Tal, czwarty w kolejce do tronu syn królowej, który obdarziny jest identyczną magią jak jego pradziadek, który wywołał spustoszenie wiele lat wcześniej. Tal i jego umiejętności są ukrywane przed światem, ale wśród ludzi szerzą się plotki. Wszystko nabierze tempa, kiedy podczas swojej pierwszej solowej podróży załoga napotyka płonący wrak, w którym znajdują porzucone złoto i... więźnia. Można się domyślać, że to nie jest ich ostatnie spotkanie (spójrzcie na okładkę). Odnośnie fabuły już więcej nie zdradzę, ale mamy tu mnóstwo intryg politycznych, podmorski świat i istoty, wiele przeżyć na statkach i nie tylko, silne relacje rodzinne i między rodzeństwem (!) i przepiękny, powolny, ale emocjonalny wątek romantyczny, przez którego wypłakałxm mnóstwo łez z miłości. Kocham to, że ta książka jest samoświadoma i bohaterowie sami komentują swoje zachowania. Jestem w stanie wszystko jej wybaczyć. Żyję, żeby czytać takie książki. KOCHAM 💟

W maju zeszłego roku przeczytałxm "A miało być jak w bajce", które było fantastyczną (dosłownie) rozrywką. Pochłonęło mnie i rozkochało w sobie, dlatego od razu wiedziałxm, że jeśli (albo raczej kiedy) pojawi się w Polsce kolejna książka F. T. Lukens, to przeczytam ją w ciemno.
I tak, prawie rok później, wreszcie jest "Na głębokich wodach"! Kolejna ulokowana w fantastycznym...

Jak tylko zobaczyłxm, zapowiedź tej książki, wiedziałxm, że będę musiałx ją przeczytać. Po pierwsze dlatego, że została napisana przez duet Anna-Marie McLemore (jedna z moich ulubionych osób autorskich) i Elliott McLemore (osoba partnerska A-M), a po drugie – bo fabuła brzmiała fantastycznie.
Co powiecie na to? Transpłciowy książę i dama dworu/zamachowiec bigender, 2 królestwa, wojna, tajemnice, klasztor, latające noże (dużo latających noży), fantastyczne stworzenia, odkrywanie swojej tożsamości, zakazana miłość i od nienawiści do miłości.
Brzmi extra? Brzmi, ale też jest extra. Naprawdę bawiłxm się świetnie. Dzięki podwójnemu punktowi widzenia i stosunkowo krótkim rozdziałom czyta się to błyskawicznie. PiT wciąga i angażuje, ale najważniejsze dla mnie jest to, że związałxm się z bohaterami. Mimo początkowego zdezorientowania: kto jest kim?, jakie są relacje między nimi? i jak wygląda rozdział dwóch królestw?, wszystko rozjaśniło się po kilkunastu stronach, więc to na duży plus, bo jednak przy fantastyce jest to ważne. Cała fantastyczna obudówka jest w porządku, ale moją miłość do tej pozycji rozbudziły kwestie tożsamościowe, które zaprzątają głowy bohaterów i były zbliżone do moich. Może właśnie dlatego, tak się związałxm z tym światem i nie chciałxm kończyć tej przygody. Szczególnie, że napisana jest pięknym stylem, dynamiczne opisy walk są świetne, tempo jest idealnie wyważone, a rozdziały kończą się w takich momentach, że po prostu trzeba zacząć kolejny.
Nie mogło być inaczej – jest miłość. Będę o niej pamiętać i czekać na kolejne książki Anna-Marie w Polsce, a wy powinniście je przeczytać!

Jak tylko zobaczyłxm, zapowiedź tej książki, wiedziałxm, że będę musiałx ją przeczytać. Po pierwsze dlatego, że została napisana przez duet Anna-Marie McLemore (jedna z moich ulubionych osób autorskich) i Elliott McLemore (osoba partnerska A-M), a po drugie – bo fabuła brzmiała fantastycznie.
Co powiecie na to? Transpłciowy książę i dama dworu/zamachowiec bigender, 2...

Miałxm ogromne oczekiwania. Pomijając piękne wydanie, po tyle pozytywnych recenzjach i zachwytach myślałxm, że to będzie kolejny ulubieniec. Jak możecie się domyślić – nie wyszło. Po tytule spodziewałxm się historii opowiedzianej z perspektywy osoby na uboczu, która tylko obserwuje, ale Charlie tak naprawdę jest w środku wydarzeń. Ma grupę przyjaciół, przeżywa swoje "podboje" miłosne, jest zaangażowany np. w życie siostry. Mimo jego wykreowania jako uważnego, wrażliwego i, jakkolwiek źle to może nie zabrzmieć, zwykłego, to Charlie nie jest osobą, którą bym polubiłx i nie jest też bohaterem, z którym sympatyzowałxm. W pewnym momencie przyłapałxm się na tym, że w sumie nie interesuje mnie, co się z nim stanie, a skoro poznajemy historię jego oczami, to tak nie powinno być. Wiem, że prawdopodobnie zakończenie powinno to tłumaczyć, ale mi się to nie spina. Opisane było mnóstwo przykrych rzeczy, ale zupełnie mnie one nie obeszły. Sama konstrukcja zbioru listów do nas, czytelników, była ciekawa. Jasne, było kilka dobrych wątków i kilka(naście) świetnych fragmentów, ale one i tak nie przeważają nad resztą, która była po prostu okey. Wydaje mi się, że szybko stanie się dla mnie niewidzialna wśród pozostałych 😕😕😕

Miałxm ogromne oczekiwania. Pomijając piękne wydanie, po tyle pozytywnych recenzjach i zachwytach myślałxm, że to będzie kolejny ulubieniec. Jak możecie się domyślić – nie wyszło. Po tytule spodziewałxm się historii opowiedzianej z perspektywy osoby na uboczu, która tylko obserwuje, ale Charlie tak naprawdę jest w środku wydarzeń. Ma grupę przyjaciół, przeżywa swoje...

Założę się, że większość z nas, osób czytających, ma książkę, którą może nazwać dla siebie komfortową. Dla mnie z pewnością będzie to BP. Książka Maksa jest jak on sam – ciepła, przyprawiająca o uśmiech i dająca nadzieję. Ale przejdźmy do konkretów.
Chłopak Daikiego zginął w centrum Paryża rok wcześniej. Teraz bohater próbuje wyjść na prostą, pomagając w rodzinnej ramenowni (świetny i pyszny wątek!!). Do stolicy Francji przeprowadzają się Hope (pies z okładki 🖤) i Aleks, który liczy na nowy start po stracie bliskich. Czy kiedy spotkają się "przez przypadek", ich światy się zmienią? A może te światy są tak naprawdę jednym?

💠 Zamknij oczy. Wyłącz myślenie. Posłuchaj serca.

Pochłonęłxm ją strasznie szybko, bo nie da się nie przewracać kolejnych stron. Styl jest prosty (czasem miałxm pewne zgrzyty, bo samx tak nie mówię, ale ja jestem dziwnx hah) i angażujący. Mimo że jest to obyczajówka (z elementami realizmu magicznego), to jesteśmy ciekawi, jak potoczą się losy Daikiego i Aleksa, jakie skrywają tajemnice i czym jest tytułowe zjawisko. Mamy tu mnóstwo motywów i wątków, które kocham i doceniam – zmagania z trądzikiem, oczywiście reprezentacja osób LGBTQ+, powolnie rozwijający się wątek romantyczny, zdrowa i urocza relacja, barwni bohaterowie (też drugoplanowi), humor, terapia i jej rola, piękna relacja rodzinna i pies-opiekun (!!!), miłość do gotowania, radzenie sobie z traumami, życie mimo wszystko, miłość i przyjaźń, przeznaczenie, mnóstwo nawiązań do popkultury i klimat Paryża (🇲🇫🥖🧑🏽‍🎨🥐).
Maks napisał książkę, do której wiele razy będę wracać myślami, bo zapewniła mi świetną rozrywkę w czasie, kiedy bardzo jej potrzebowałxm. Jeśli szukacie miłego oderwania od rzeczywistości, naprawdę warto sięgnąć po BP.

💠 Bo jesteśmy lustrzanymi duszami.
Bo jesteśmy bliźniaczym płomieniem.
Bo jesteśmy jednością.

Założę się, że większość z nas, osób czytających, ma książkę, którą może nazwać dla siebie komfortową. Dla mnie z pewnością będzie to BP. Książka Maksa jest jak on sam – ciepła, przyprawiająca o uśmiech i dająca nadzieję. Ale przejdźmy do konkretów.
Chłopak Daikiego zginął w centrum Paryża rok wcześniej. Teraz bohater próbuje wyjść na prostą, pomagając w rodzinnej ramenowni...

Po opisie, zapowiedziach i opiniach innych wiedziałxm, czego mogę się spodziewać. Domyślałxm się, że dużo miejsca będzie poświęcone koreańskiej kulturze i sposobie bycia, który jest od niej uzależniony i tak też jest, szczególnie, jak mi się wydaje, w zachowaniu mamy sióstr, która jest bardzo ciekawie napisaną osobą. Główną osią fabuły jest jednak relacja między siostrami – June i Jayne, które (według nich samych) diametralnie się różnią. Według Jayne June (starsza siostra) mieszka w nijakim mieszkaniu, jest bogata, mądra, uporządkowana i nudna. Według June Jayne jest roztrzepana, zbyt emocjonalna i nieodpowiedzialna. Łączy je nazwisko, rodzina i to, że obie mieszkają w Nowym Jorku. Jednak będą musiały z powrotem znaleźć do siebie drogę, gdy jedna z nich zachoruje, a tylko ta druga będzie mogła jej pomóc. od tego momentu, kiedy dowiadujemy się, o co tak naprawdę chodzi, autorka wciąga nas w mnóstwo wątków: problemy mieszkaniowe, liczne romanse i okropne spotkania z mężczyznami, zaburzenia odżywiania (opisane na stronie!), depresję, bitwę z obrazem własnego ciała, odkrywanie swoich pragnień i potrzeb, relacje rodzinne (w tym liczne niedopowiedzenia, zależności) i wspomnianą wcześniej więź międzysiostrzaną, która w żadnym stopniu nie jest łatwa. Dzieli je mnóstwo żalu, niepewności, przytyków, ale i miłości, którą z czasem będą od nowa odkrywać i budować. Obserwowanie tego było naprawdę wciagające, mimo że tak naprawdę fabuła nie opiera się na "wielkich wydarzeniach" jak to w obyczajówce. Ale najmocniejszym punktem "Żółtka" jest obraz zaburzeń odżywiania, które, jak pisze na początku autorka, są wzorowane na jej doświadczeniach oraz zmagania się z diagnozą śmiertelnej choroby. Autorka upakowała w 420 stron bardzo dużo wątków, które skumulowane powinny przygniatać czytelnika, ale w jakiś sposób wyszło to bardzo "życiowo". Nie wiem, jak mogę to inaczej określić. Mimo że nie będzie to jedna z moich ulubionych książek, to na pewno będę o niej pamiętać. Jestem pewnx, że wiele osób znajdzie w niej swoje odbicie.

Po opisie, zapowiedziach i opiniach innych wiedziałxm, czego mogę się spodziewać. Domyślałxm się, że dużo miejsca będzie poświęcone koreańskiej kulturze i sposobie bycia, który jest od niej uzależniony i tak też jest, szczególnie, jak mi się wydaje, w zachowaniu mamy sióstr, która jest bardzo ciekawie napisaną osobą. Główną osią fabuły jest jednak relacja między siostrami –...

Droga Meduzo, która nigdy nie była potworem. Meduzo, która została wykluczona, odrzucona, opuszczona, znienawidzona i zabita, mimo że była ofiarą. Nie byłaś winna. Nie byłaś potworem. Byłaś głodna zemsty. Płonęłaś zemstą. Ogień cię trawił.
I trawi też Alicię. Czerwone włosy. Zła reputacja. Wyzwiska. Brak kontroli. Wilki. Gniew. Ciało. Mur.
Odrzuciła ją przyjaciółka, Alicia odeszła z drużyny biegaczy, jest odizolowana, niewidzialna, traci części siebie, oddaje innym ciało, by mieć kontrolę. Lista ostrzeżeń o treści jest wyszczególniona na początku książki, więc zapoznajcie się z nią przed przeczytaniem, bo mimo że nie porusza tych tematów w taki obrazowy sposób jak np. „Sezon luster”, to kręci się wokół nich w dość jednoznaczny sposób. Na pewno odbieram tę książkę inaczej niż osoby, które w jakimś stopniu mogą się utożsamić z główną bohaterką, ale mimo tego dystansu i różnicy doświadczeń czułxm wyraźnie emocje, które przez jej myśli przekazała autorka. Jak możecie wiedzieć, uwielbiam, wręcz kocham, prostotę. I ta forma, wiersza wolnego, choć może się wydawać oszczędna w formie, na pewno oszczędna w formie. Trafne obrazy i porównania, piękne zdania, często dobitne stwierdzenia, ale też mądre i głębokie przemyślenia. Ta forma nie pasuje do każdej historii, ale tutaj moim zdaniem się broni. Wykorzystanie Meduzy do pokazania historii Alicii strasznie mnie przyciągnęło do tej książki, ale szkoda, że było tych nawiązań tak mało. Subtelnie zaznaczony element miłosny (bo na pewno nie wątek), cielesność, seksualność, trauma – to też zajmuje autorkę. Wszystko splata się gładko i łączy w narrację dziewczyny, która kiedyś latała. I może kiedyś poleci znowu… Najmocniejszym punktem tej książki jest zakończenie, które odkąd ją skończyłxm, przeczytałxm ponownie co najmniej 5 razy. Nie wiem, co w nim jest takiego, ale uderza mnie bardziej niż inne wcześniejsze słowa. Wow. Nie jest to z pewnością powieść mojego życia (nie mogłaby być), ale za to właśnie doceniam literaturę – bo można usłyszeć głos kogoś, komu się go uprzednio zabrało.

Droga Meduzo, która nigdy nie była potworem. Meduzo, która została wykluczona, odrzucona, opuszczona, znienawidzona i zabita, mimo że była ofiarą. Nie byłaś winna. Nie byłaś potworem. Byłaś głodna zemsty. Płonęłaś zemstą. Ogień cię trawił.
I trawi też Alicię. Czerwone włosy. Zła reputacja. Wyzwiska. Brak kontroli. Wilki. Gniew. Ciało. Mur.
Odrzuciła ją przyjaciółka, Alicia...

Po raz pierwszy spotkałxm się z tą książką jeszcze pod innym tytułem ("Teatr odtrąconych poetów") około 5/6 lat temu. Wtedy oceniłxm ją na 5 gwiazdek i uważałxm za jednego z moich ulubieńców. Wiele się od tamtej pory zmieniło – przeczytałxm mnóstwo innych książek i stałxm się tak naprawdę innym człowiekiem. Dlatego kiedy dowiedziałxm się, że wyjdzie wznowienie tego tytułu, byłxm ciekawx, jak odbiorę DOS po latach. Szczególnie, że doskonale pamiętałxm fabułę i plot twist, który te 5/6 lat temu zrobił na mnie ogromne wrażenie (bo zapewne to był pierwszy raz, kiedy miałxm do czynienia z takich zabiegiem). Teraz, podczas rereadu, mogłxm zacząć lekturę ze świadomością zakończenia i skupić się na szukaniu jakichś zgrzytów, nieprawidłowości, ale żadnych nie znalazłxm. Zwrot akcji ma sens i fundamenty, więc to się autorce udało. Tak samo jak skonstruowanie Sam – nastolatki z OCD, której obraz jest naprawdę wiarygodny. Cieszę się, że reprezentacja osób z tego typu zaburzeniami jest obecna w młodzieżówkach. I ogromny plus za przedstawienie relacji pacjent-terapeuta i ogromnej roli takiej osoby w procesie terapii.
DOS zawiera również jeden z moich ulubionych wątków w książkach – poezję, a konkretniem Zakątek Poetów, który dla Sam, ale i nie tylko, stanowił bezpieczną i działającą wręcz terapeutycznie przestrzeń. Odkrywa ją dzięki Caroline, która pomaga jej być odważną i odważniej używać słów. Ich relacja, mimo że nie jest tak pogłębiona, jak bym chciałx, jest w jakiś sposób wyjątkowa. Sam dzięki niej dochodzi do wielu wniosków na temat przeszłości i jej "przyjaciółek" (?), a także samej siebie, tego, czego pragnie tak naprawdę.
Mimo że wiele razy poczułxm smutek i współczucie dla Sam podczas czytania, to zdecydowanie nie nazwałxbym tej książki "jedną z najsmutniejszych, jakie kiedykolwiek przeczytałxm". Może dlatego, że już znałxm fabułę... Oryginalnie ta książka wyszła w 2015 roku, więc oczywiście dużą część fabuły zajmuje wątek romantyczny (ale nie jest taki zły, serio) i może gdyby zmienić proporcje, to wyszłoby to na plus. Nie wiem, gdzie siedzi problem, ale ewidentnie jakiś mam w stosunku do DOS. Niemniej, pochłonęłxm ją w 2/3 dni i znalazłxm w niej kilka ciekawych myśli. Jeśli tematy zdrowia psychicznego w YA was interesują, sięgnijcie. Może DOS odmieni wasze życie, jak Zakątek Poetów odmienił życie Sam...

Po raz pierwszy spotkałxm się z tą książką jeszcze pod innym tytułem ("Teatr odtrąconych poetów") około 5/6 lat temu. Wtedy oceniłxm ją na 5 gwiazdek i uważałxm za jednego z moich ulubieńców. Wiele się od tamtej pory zmieniło – przeczytałxm mnóstwo innych książek i stałxm się tak naprawdę innym człowiekiem. Dlatego kiedy dowiedziałxm się, że wyjdzie wznowienie tego tytułu,...

To jest powód, dlaczego nie ufam ludziom. Chwytliwy tytuł powinien nakierować Was na poziom ciężkości tej historii. życie Stelli bardzo szybko zmieniło się w piekło - jej mama nie żyje, ojciec się odsunął, a najlepsza przyjaciółka zapoczątkowała falę hejtu, która niczym śniegowa kula robi się coraz większa z każdym dniem. Przytłoczona dziewczyna zaczyna szukać. I znajduje. Różne sposoby, z których 21 wybiera, ocenia i umieszcza na swojej liście.
Książka niby dla młodzieży, ale nie skupia się wyłącznie na tej młodzieżowej stronie. Bardzo dużo czasu autorka poświęca tacie Stelli, który, jak dorosły, musi poradzić sobie z ogromnym ciężarem. Istotna jest też szkoła. Po pierwsze, bo to w jej obrębie wszystko się odbywa - docinki, "żarty", śmiechy, groźby, a osoby z klasy Stelli wysłają do niej wiadomości, maile, filmy etc. Po drugie - bo zostaja w to wplątani nauczyciele (i bardzo dobrze).
Mobbing przekracza kolejne granice, a ofiara (Stella) zastanawia się coraz częściej, czy jest sens walczyć... Wielokrotnie podczas czytania nie mogłxm uwierzyć, jak ludzie (młodzi w dodatku) są w stanie być tak okrutni, okropnie bezmyślni i agresywni wobec ich rówieśniczki. Byłxm autentycznie przerażonx. Trudno było obserwować osobę, która zatraciła się w swoich myślach, odczuwa taką samotność, że myśli, by dołączyć do swojej mamy, która tak sie zagubiła, że straciła miłość do muzyki, największej pasji.
Autorka w niesamowicie realistyczny sposób ukazała nastoletnią deresję, problemy, których nie wyśmiewa i im nie umniejsza. Nas, czytelników, też próbuje oszukać. Ja wiedziałxm, żeby nikomu nie ufać i chciałxm powiedzieć Stelli "nie rób tego", ale z drugiej strony doskonale wiedziałxm, czemu to robiła.
Zakończenie jest dokładnie takie, jakie powinno być. Wywołuje taki efekt, jakiego chciała sama Stella. Ciągle o niej myślę, bo to głos, który powinien być usłyszany. Szczególnie, gdy życie młodych ludzi coraz częściej znajduje się w ich telefonach.

To jest powód, dlaczego nie ufam ludziom. Chwytliwy tytuł powinien nakierować Was na poziom ciężkości tej historii. życie Stelli bardzo szybko zmieniło się w piekło - jej mama nie żyje, ojciec się odsunął, a najlepsza przyjaciółka zapoczątkowała falę hejtu, która niczym śniegowa kula robi się coraz większa z każdym dniem. Przytłoczona dziewczyna zaczyna szukać. I znajduje....

Zawsze się uśmiecham, kiedy widzę w zapowiedziach polskie queerowe książki. Wiadomo, nie mamy na naszym rynku tyle możliwości, co za granicą, ale sytuacja jest znacznie lepsza niż chociażby 5 lat temu. Dlatego, gdy zobaczyłxm okładkę „Zanim wybuchnie słońce” (która nawiasem mówiąc jest obłędnie przepiękna!) i przeczytałxm opis, wiedziałxm, że musze to przeczytać. Poza tym, że jest to młodzieżowy romans mlm, to ma w sobie jeden z moich ulubionych motywów – fake dating (który wiadomo, że z czasem wcale nie jest już taki fake ;) ). Leon chce wkurzyć swojego ojca (dyrektora szkoły, do której chodzi), więc postanawia zacząć umawiać się na niby z jednym z najbardziej znienawidzonych przez ojca uczniów – Danielem, którego reputacja… pozostawia wiele do życzenia. Czy ten plan jest najlepszy na świecie? No nie, ale rzadko kiedy motywacje do udawanych związków w książkach mają sens w 100%, dlatego przyjmuję to. I jak można się domyślić, a nie jest to trudne, z czasem pojawi się prawdziwe uczucie… To, co zawsze przywiązuje mnie do książki to humor, a tu wiele razy śmiałxm się w głos. Nawet nie wspomnę, ile w moim egzemplarzu mam znaczników (bardzo dużo). Doceniam jeszcze szeroką reprezentację – mamy osoby homo- i biseksualne, osobę niebinarną, osobę aro/ace i otwartą relację. Główni bohaterowie to wręcz wybuchowa (hehe) mieszanka (ale pobocznych też lubię!), co widać nawet po ilustracji na okładce – są różni i obserwowanie, jak się poznają i dopasowują do siebie było serio angażujące. Przeczytałxm ją w jeden dzień, więc to o czymś świadczy. Nie mogłxm jej odłożyć (a ostatnio mam problem z utrzymaniem uwagi). I ja wiem, że można się do wielu rzeczy doczepić, ale ja nawet nie będę o tym wspominać, bo dostałxm o tej książki to, czego chciałxm – świetną rozrywkę i EMOCJE! To naprawdę bardzo dobry debiut i czekam na więcej <3

Zawsze się uśmiecham, kiedy widzę w zapowiedziach polskie queerowe książki. Wiadomo, nie mamy na naszym rynku tyle możliwości, co za granicą, ale sytuacja jest znacznie lepsza niż chociażby 5 lat temu. Dlatego, gdy zobaczyłxm okładkę „Zanim wybuchnie słońce” (która nawiasem mówiąc jest obłędnie przepiękna!) i przeczytałxm opis, wiedziałxm, że musze to przeczytać. Poza tym,...

Po przeczytaniu "Tak jest okej" byłxm bardzo ciekawx innych książek autorki i nie musiałxm długo czekać, żeby zapoznać się z jej debiutem. "Trzymaj się" to historia przepełniona żalem, bólem po stracie najlepszej przyjaciółki, która popełniła samobójstwo, mimo że zapewniała Caitlin (główną bohaterkę) "gdzie ty, tam i ja", mimo że była młoda i miała plany na przyszłość. Depresja wygrała. Caitlin próbuje odnaleźć się w swoim życiu i emocjach na nowo. Oprócz nowego roku szkolnego i nowych znajomości będzie musiała zmierzyć się ze znalezieniem dziennika Ingrid, w którym zamieszczała rysunki i wpisy, które mogą rozerwać serce.

💠 Drogie dzisiaj, spędzam cię, udając, że wszystko jest okej, chociaż wcale nie jest, udając, że jestem radosna, chociaż wcale nie jestem, udając wszystko przed wszystkimi.

Przez rok obserwujemy, jak Caitlin próbuje przepracować stratę, co fantastycznie wyszło autorce. Bohaterka jest ludzka, popełnia błędy (!), a jeśli przeczytacie posłowie (moim zdaniem koniecznie), dowiecie się, dlaczego. Mimo że nie jest to najłatwiejsza lektura, to ta podróż przez nastoletnią psychikę jest fascynująca. Wiele przemyśleń trafiło prosto do mojego serca – na przykład po raz pierwszy ryczałxm na książce przez rozbiórkę budynku, serio. Uderzająca jest ta niewymuszona prostota. Nieskomplikowane zdania, które bolą. Proste sceny, które symbolicznie obrazują emocje Caitlin – domek na drzewie, fotografie, dziennik, stare kino. Dostajemy też mnóstwo prób zrozumienia, wyrzutu żalu – o brak przyszłości i nowych wspomnień, o niesprawiedliwość świata i choroby. Właśnie dzięki temu, jest to naprawdę świetna książka. Jeśli czujecie się na siłach zmierzyć z takim ładunkiem emocjonalnym, naprawdę polecam, bo nie dostaniecie takiego obrazu nigdzie indziej.

Po przeczytaniu "Tak jest okej" byłxm bardzo ciekawx innych książek autorki i nie musiałxm długo czekać, żeby zapoznać się z jej debiutem. "Trzymaj się" to historia przepełniona żalem, bólem po stracie najlepszej przyjaciółki, która popełniła samobójstwo, mimo że zapewniała Caitlin (główną bohaterkę) "gdzie ty, tam i ja", mimo że była młoda i miała plany na przyszłość....

Pierwszy tom ("Golden Boys") przeczytałxm w marcu 2023 i bardzo, bardzo czekałxm na zwieńczenie tej serii, bo, jeśli może ktoś z Was pamięta, GB rozkochało mnie w sobie w jedną dobę. Polubiłxm tych bohaterów, zżyłxm się z nimi, emocjonowałxm się okropnie i wreszcie, po prawie roku, doczekałxm się. Jest – "Afterglow". Dalsze losy czwórki przyjaciół, którzy są już o krok od dorosłości, niedługo skończą szkołę, rozjadą się po kraju i nic już nie będzie takie samo. Te ostatnie wspólnie spędzone miesiące będą wypełnione małymi i dużymi problemami, z którymi Reese, Heath, Sal i Gabriel będą musieli sobie poradzić. Bez spojlerów co do konkretnych postaci będziemy tu mieli do czynienia z rekrutowaniem (bądź nie) na studia, związkiem na odległość (ze względu na ciągłość fabularną), relacjami z rodzicami i ich oczekiwaniami wobec dzieci i wątkami, których w ogóle sie tu nie spodziewałxm, a dodały całości kolorów – rozpoczęcie przygody z dragiem, lokalna kampania wyborcza, dochodzenie w sprawie znikających z półek szkolnej biblioteki książek, poważna kontuzja oraz najważniejsze – przyjaźń (!!!). To jest właśnie trzon tej serii, i mimo że między chłopakami pojawiają się inne uczucia, a czasami zgrzyty czy nieporozumienia, to ta więź jest silniejsza. Świetnie się czytało o takiej relacji, zdrowej, pełnej wsparcia. Chciałoby się należeć do takiej grupy. I kolejny plus – każdy z bohaterów jest inny i bez problemu da się ich odróżnić. Jasne, możemy sympatyzować bardziej z którymś z nich, ale i tak kibicujemy wszystkim. I powiem szczerze – mimo że "Golden Boys" trochę bardziej mi się podobało, to ten tom trafia w inne czułe miejsca. Ta seria to mój comfort read, na pewno 💙

Pierwszy tom ("Golden Boys") przeczytałxm w marcu 2023 i bardzo, bardzo czekałxm na zwieńczenie tej serii, bo, jeśli może ktoś z Was pamięta, GB rozkochało mnie w sobie w jedną dobę. Polubiłxm tych bohaterów, zżyłxm się z nimi, emocjonowałxm się okropnie i wreszcie, po prawie roku, doczekałxm się. Jest – "Afterglow". Dalsze losy czwórki przyjaciół, którzy są już o krok od...

O, losie 😳 To, że Tiffany D. Jackson potrafi pisać świetne, trzymające w napięciu książki, wiedziałxm po przeczytaniu "Dorosłej" i "Monday nie przyjdzie". Jednak wtedy jeszcze nie miałxm pojęcia, że umie napisać horror. Teraz już wiem. Zacznę od klimatu bo to, jak autorka to zrobiła, zasługuje na brawa. Każdy, najcichszy dźwięk w mieszkaniu (a mieszkam samx) doprowadzał mnie do szału, miałxm ciarki i bałxm się odwrócić albo wyjrzeć przez okno z obawy, że ktoś tam jest. Z każdym kolejnym rozdziałem bałxm się coraz bardziej. Naprawdę mistrzowska robota!
Jak to w horrorach - mamy rodzinę, która przeprowadza się do innego miasta i zamieszkuje w starym domu, który, według miejskich legend, jest nawiedzony. Dodajmy do tego straszne, i irytujące, dziecko, wydarzenie z przeszłości wciąż żyjące w świadomości mieszkańców i trudną przeszłość bohaterów. Marigold chciała uciec od tamtych spraw, które miała zostawić za sobą, ale nie wszystko zawsze idzie zgodnie z planem...
Może się wydawać, że będziemy mieli do czynienia z duchami i "Biały dym" to pierwsza książka T.D. Jackson wydana w Polsce z wątkiem fantastycznym/paranormalnym. Ja właśnie tak myślałxm, ale nie powiem, czy miałxm rację. Wspomnę tylko, że nie spodziewałxm się takiego obrotu spraw.
Tak ja w poprzednich powieściach autorki mimochodem zostało tu poruszonych kilka istotnych kwestii - uzależnienia od narkotyków, odwyku czy straty kogoś bliskiego. Do tego dochodzą skomplikowane relacje rodzinne, opis niemal kultu i powiązań wśród "wysoko postawionych" i prawie (!) wątek romantyczny.
Niby tylko młodzieżówka, ale ma fantastyczny klimat (!!!), zaskakujące rozwiązanie akcji i kwestie typowe dla YA. Polecam - dajcie się wciągnąć.

O, losie 😳 To, że Tiffany D. Jackson potrafi pisać świetne, trzymające w napięciu książki, wiedziałxm po przeczytaniu "Dorosłej" i "Monday nie przyjdzie". Jednak wtedy jeszcze nie miałxm pojęcia, że umie napisać horror. Teraz już wiem. Zacznę od klimatu bo to, jak autorka to zrobiła, zasługuje na brawa. Każdy, najcichszy dźwięk w mieszkaniu (a mieszkam samx) doprowadzał...

Mimo że "Cud, miód, Malina" stoi u mnie na półce od 2 lat (straszne), to jeszcze nie było okazji, żebym po nią się sięgnęłx. Ale jakiś miesiąc temu przypomniałxm sobie o tej książce, wypożyczyłxm z biblioteki i przesłuchałxm w audio. Polecam tę formę, bo dzięki temu te postacie, i tak już barwne, dostają więcej kolorów i życia.
Opowiadania są idealne na teraz - okres przedświąteczny, kiedy pojawia się pierwszy śnieg, zaczynają zamarzać ręce, a "zima znowu zaskakuje kierowców". Tematyka związana ze świętami przewija się na stronach, ale autorka czyni ją tylko tłem dla przygód najbardziej znanych postaci z jej innych serii - np. Dory Wilk, Nikity, rodziny Koźlaczków, Witkacego. Dzięki temu mam wiekszą ochotę na poznanie innych książek Anety Jadowskiej (tym razem po kolei).
Wiadomo, że jak w każdym zbiorze opowiadań są takie, które są okey i takie, które podobają się bardzo (o Nikicie i Koźlaczkach!), ale najważniejsze jest to, że tak zaczęłxm moją przygodę z Thornversem 🍁❄️🎃🎄

Mimo że "Cud, miód, Malina" stoi u mnie na półce od 2 lat (straszne), to jeszcze nie było okazji, żebym po nią się sięgnęłx. Ale jakiś miesiąc temu przypomniałxm sobie o tej książce, wypożyczyłxm z biblioteki i przesłuchałxm w audio. Polecam tę formę, bo dzięki temu te postacie, i tak już barwne, dostają więcej kolorów i życia.
Opowiadania są idealne na teraz - okres...

Jakie to było świetne!
9 opowiadań przedstawiające dosłownie wycinki z życia - bez wstępu, urwane w momencie, gdzie w innych przypadkach zaczynałaby się właściwa opowieść. Niepokojące z moralnego (?) punktu widzenia. Osobami narratorskimi są tu w większości ludzie, którym normalnie byśmy nie "kibicowali", nie chcielibyśmy ich znać. Nie zgadzamy się z ich wyborami, myślami, ale jednak za nimi podążamy. Są zagubieni, zawieszeni w półkroku między jednym punktem życia a drugim. Nigdzie indziej nie spotkałxm takich punktów widzenia - "brudnych", "niewłaściwych", ostrych, szarpiących. Po wysłuchaniu wielu z nich miałxm w głowie tylko "wow". To jest coś nowego, innego i ja to kupuję.

Jakie to było świetne!
9 opowiadań przedstawiające dosłownie wycinki z życia - bez wstępu, urwane w momencie, gdzie w innych przypadkach zaczynałaby się właściwa opowieść. Niepokojące z moralnego (?) punktu widzenia. Osobami narratorskimi są tu w większości ludzie, którym normalnie byśmy nie "kibicowali", nie chcielibyśmy ich znać. Nie zgadzamy się z ich wyborami, myślami,...

Przesłuchana w audiobooku.
Świetne źródło wiedzy na temat profilowania kryminalnego i wszystkiego, co z nim związane. Dużo przykładów różnych spraw i tego, jak to działa. Dla zainteresowanych true crime - must read!

Przesłuchana w audiobooku.
Świetne źródło wiedzy na temat profilowania kryminalnego i wszystkiego, co z nim związane. Dużo przykładów różnych spraw i tego, jak to działa. Dla zainteresowanych true crime - must read!

Czytałxm ją po raz pierwszy w 2017 roku, ale niewiele z niej pamiętałxm. Znalazłxm audiobooka na Legimi i zaczęłxm słuchać.
Niestety, z biegiem fabuły przypomniałxm sobie, jakie jest rozwiązanie głównej tajemnicy, wiec nie miałxm z niej takiej przyjemności, jak za pierwszym razem. Także elementu zaskoczenia nie było.
Natomiast ta książka ma dużo ciekawego do zaoferowania - kwestie tożsamości, rodziny (też dysfunkcyjnej), przyjaźni, zagubienia, zaufania niewłaściwym osobom itd.
Także nie jest to zła książka. Broni się nawet mimo upływu 6 lat. Po prostu najlepsze wrażenie ona robi tylko raz - podczas pierwszego czytania.

Czytałxm ją po raz pierwszy w 2017 roku, ale niewiele z niej pamiętałxm. Znalazłxm audiobooka na Legimi i zaczęłxm słuchać.
Niestety, z biegiem fabuły przypomniałxm sobie, jakie jest rozwiązanie głównej tajemnicy, wiec nie miałxm z niej takiej przyjemności, jak za pierwszym razem. Także elementu zaskoczenia nie było.
Natomiast ta książka ma dużo ciekawego do zaoferowania -...

Okey, zakończenie było nawet trochę wzruszające. Ale poza tym to tak średnio się bawiłxm. W ogóle mnie nie interesowało, co się dzieje z Florą czy innymi pszczołami. W dokończeniu pomógł syntezator mowy, bo bez niego nie dałxbym rady, i to, że czytałxm to na zajęcia, bo inaczej dawno bym porzuciłx.

Okey, zakończenie było nawet trochę wzruszające. Ale poza tym to tak średnio się bawiłxm. W ogóle mnie nie interesowało, co się dzieje z Florą czy innymi pszczołami. W dokończeniu pomógł syntezator mowy, bo bez niego nie dałxbym rady, i to, że czytałxm to na zajęcia, bo inaczej dawno bym porzuciłx.

Wciągnęłxm się w literaturę faktu i będę czytać (słuchać) reportażu za reportażem.
Temat Omanu, szczerze mówiąc, nigdy wcześniej mnie nie intetesował, ale tę książkę przesłuchałxm w 2 dni. Autorka oprócz tła prawnego, religijnego, historycznego, społecznego i kulturowego w tym państwie przedstawia historie jednostek, kobiet, które w różnych okolicznościach się tam znalazły, są w różnym wieku, na odmiennych etapach życia i w innych sytuacjach "miłosnych". Niektóre są naprawdę przejmujące i dla nas, ludzi z Europy Środkowej, mogą być niezrozumiałe przez różnice kulturowe, ale z perspektywy omańskich kobiet zupełnie nie.
Naprawdę polecam. Świetnie napisana, budząca emocje, pokazująca "inny świat".

Wciągnęłxm się w literaturę faktu i będę czytać (słuchać) reportażu za reportażem.
Temat Omanu, szczerze mówiąc, nigdy wcześniej mnie nie intetesował, ale tę książkę przesłuchałxm w 2 dni. Autorka oprócz tła prawnego, religijnego, historycznego, społecznego i kulturowego w tym państwie przedstawia historie jednostek, kobiet, które w różnych okolicznościach się tam znalazły,...

Po przeczytaniu tej książki Anna-Marie McLemore trafia do grona osób autorskich, których książki będę czytać w ciemno.
Takie książki chcę czytać – magiczne, przyciągająco i chwytająco za serce napisane, mieszające rzeczywistość z innym światem (w tym przypadku mamy do czynienia ze światem pod jeziorem, który łączy nasze osoby bohaterskie), z pięknymi opisami (gratulacje dla Tłumaczki), z rozbudowanymi osobami bohaterskimi (latinx, neuroróżnorodne, transpłciowe, niebinarne, queerowe) ze swoją historią i wątpliwościami. Dziękuję za takie głosy w literaturze młodzieżowej.
To inna książka niż "Sezon luster", ale równie ważna. Pokazująca osobiste przeżycia jednostek, które rozbudowują nasze postrzeganie świata. W tej książce osoba autorska szczególnie zwraca uwagę na kwestie neuroróżnorodności, ADHD i niebinarności. Mamy tu też studium emocji zarówno Bastián, jak i Lore – ich wspomnienia, sposoby na radzenie sobie ze smutkiem, gniewem, nagromadzeniem myśli. A-M McLemore używa do tego alebrijes (figurek hybrydowych zwierząt, których tradycja wywodzi się z Meksyku), więc mamy tu też elementy kultury latynoskiej, dlatego dodatkowo rozszerza nam reprezentację.
Wzruszyłxm się na niej kilka razy, bo to jest tak niewymuszenie piękna książka, że chylę czoła.
I, za osobą autorską powtórzę, osoby transpłciowe i niebinarne - jesteście (jesteśmy) piękne, osoby neuroróżnorodne - jesteście genialne.

Po przeczytaniu tej książki Anna-Marie McLemore trafia do grona osób autorskich, których książki będę czytać w ciemno.
Takie książki chcę czytać – magiczne, przyciągająco i chwytająco za serce napisane, mieszające rzeczywistość z innym światem (w tym przypadku mamy do czynienia ze światem pod jeziorem, który łączy nasze osoby bohaterskie), z pięknymi opisami (gratulacje dla...