Warto posłuchać, gdy ma się wątpliwości - czy tylko ja tak mam? Czy to ja czasem jestem nieadekwatnym, zagubionym człowiekiem?
Opowiadanka dobrze skonstruowane, ale dość płaskie. Pozostanie mi po nich raczej wrażenie, niż pamięć. Niesamowicie podobne do”Dorosłych” , wydawało mi się nieco powtórka z lektury

Warto posłuchać, gdy ma się wątpliwości - czy tylko ja tak mam? Czy to ja czasem jestem nieadekwatnym, zagubionym człowiekiem?
Opowiadanka dobrze skonstruowane, ale dość płaskie. Pozostanie mi po nich raczej wrażenie, niż pamięć. Niesamowicie podobne do”Dorosłych” , wydawało mi się nieco powtórka z lektury

inna książka składająca się z kilku otwartych opowiadań nie zawierających zakończenia - więc nie każdemu się spodobają. Ja uzbrojona w tą wiedzę mogłam spokojnie skupić się na przedstawionych historiach. Bardzo mi się podobała. Ja polecam:) Daje chwilę na refleksję.

inna książka składająca się z kilku otwartych opowiadań nie zawierających zakończenia - więc nie każdemu się spodobają. Ja uzbrojona w tą wiedzę mogłam spokojnie skupić się na przedstawionych historiach. Bardzo mi się podobała. Ja polecam:) Daje chwilę na refleksję.

Dzisiaj w moje dłonie wpadły te opowiadania.
Uważam, że krótka forma tekstów jest dużym plusem, bo możemy na świeżo przemyśleć sobie dane historie.
Po prostu poznajemy bohatera danej historii i jego problem czy też sytuację w której się znalazł. I z jednej strony to duży plus, a z drugiej chciałabym wiedzieć jak potoczyły się dalsze losy np. pary z pierwszego opowiadania, która adoptowała dziecko.
To moje pierwsze zetknięcie z literaturą skandynawską i zdecydowanie sięgnę po więcej.

Dzisiaj w moje dłonie wpadły te opowiadania.
Uważam, że krótka forma tekstów jest dużym plusem, bo możemy na świeżo przemyśleć sobie dane historie.
Po prostu poznajemy bohatera danej historii i jego problem czy też sytuację w której się znalazł. I z jednej strony to duży plus, a z drugiej chciałabym wiedzieć jak potoczyły się dalsze losy np. pary z pierwszego opowiadania,...

Świetne opowiadania, które dają do myślenia i pokazują nieoczywiste problemy poszczególnych ludzi. Po każdym musiałam się zatrzymać i przemyśleć to, co usłyszałam.

Świetne opowiadania, które dają do myślenia i pokazują nieoczywiste problemy poszczególnych ludzi. Po każdym musiałam się zatrzymać i przemyśleć to, co usłyszałam.

Chyba z literaturą piękną skandynawską mi nie po drodze. Jest ona taka suchą, oziębła i bez wyrazu. Wszyscy bohaterowie są podobni, a przecież mamy do czynienia z różnymi opowiadaniami. Niestety, zlały mi się one w jedno.
Mam wrażenie, że jednym celem bohaterów tych opowiadań jest to, by się z kimś przespać, a opisy wspołżycia są czasami bardzo niesmaczne.
Może nie jest tak zgorszona tą książką (w głównej mierze dzięki ostatniemu opowiadaniu, które trochę zatarło to złe wrażenie). Ogólnie nie polecam

Chyba z literaturą piękną skandynawską mi nie po drodze. Jest ona taka suchą, oziębła i bez wyrazu. Wszyscy bohaterowie są podobni, a przecież mamy do czynienia z różnymi opowiadaniami. Niestety, zlały mi się one w jedno.
Mam wrażenie, że jednym celem bohaterów tych opowiadań jest to, by się z kimś przespać, a opisy wspołżycia są czasami bardzo niesmaczne.
Może nie jest...

Zbiór krótkich opowiadań, które opisują dziwne sytuacje, z którymi ludzie muszą sobie poradzić. Raz sobie radzą lepiej, a raz gorzej. Szybko się czyta i szybko się słucha poszczególne opowiadania. Krótkie formy mają to do siebie, że dają dużo do myślenia. W niektórych przypadkach historia zostaje urwana w najmniej oczekiwanym momencie. Ciekawy odbiór, ale do Schmitta jeszcze wiele brakuje. Wiele z tych opowiadań było skrajnie niezrozumiałych dla mnie. Nie potrafiłam wyciągnąć morału z podsumowania, bo być może go tam nie było. Jakoś nie przychodziło mi łatwo przemyślanie tematu, bo i bohaterowie zachowywali się jak marionetki. Ogólne wrażenie na nie a mogło być tak pięknie. Nie polecam

Zbiór krótkich opowiadań, które opisują dziwne sytuacje, z którymi ludzie muszą sobie poradzić. Raz sobie radzą lepiej, a raz gorzej. Szybko się czyta i szybko się słucha poszczególne opowiadania. Krótkie formy mają to do siebie, że dają dużo do myślenia. W niektórych przypadkach historia zostaje urwana w najmniej oczekiwanym momencie. Ciekawy odbiór, ale do Schmitta...

Spodziewałam się czegoś lepszego. Mam wrażenie, że nie jest to pełna historia, która ma w sobie wątki, które zostały wspomniane i zapomniane, zostawione bez rozwinięcia. Jak dla mnie jest to książka trochę o wszystkim, a jednocześnie o niczym konkretnym

Spodziewałam się czegoś lepszego. Mam wrażenie, że nie jest to pełna historia, która ma w sobie wątki, które zostały wspomniane i zapomniane, zostawione bez rozwinięcia. Jak dla mnie jest to książka trochę o wszystkim, a jednocześnie o niczym konkretnym

Lubię krótkie opowiadania, historie przepełnione emocjami, takie, które są prawdziwe, opowiadają o życiu i mogę się w nich przejrzeć. Ale po prostu autorka chyba mi nie leży. Książki "Dorośli", którą przeczytałam kilka miesięcy temu, zupełnie nie pamiętam, pamiętam tylko, że była słaba. Ta według mnie lepsza, jednakże też pewnie te historie zapomnę, bo nie wywołały we mnie żadnych emocji. Update: pierwszą zapomniałam już prawie, pisząc ten komentarz! A skończyłam czytać książkę dosłownie 5 minut temu!
Ciekawym zabiegiem było z pewnością to, że historie zaczynały się i kończyły w środku akcji - to było dobre, bo myślę, że nie dałabym rady przeczytać ich rozwinięcia :)
No cóż, główny motyw, jaki mi się rzuca tutaj bardzo mocno, to złe wybory bohaterów.
Nie mniej, na taki lekki wieczór może być.

Lubię krótkie opowiadania, historie przepełnione emocjami, takie, które są prawdziwe, opowiadają o życiu i mogę się w nich przejrzeć. Ale po prostu autorka chyba mi nie leży. Książki "Dorośli", którą przeczytałam kilka miesięcy temu, zupełnie nie pamiętam, pamiętam tylko, że była słaba. Ta według mnie lepsza, jednakże też pewnie te historie zapomnę, bo nie wywołały we mnie...

Marie Aubert to zdecydowanie moja autorka. Poprzednie dwie książki mnie zachwyciły, ten zbiór opowiadań również. Krótko, mocno i na temat. Czytelnik od pierwszego zdania wpada w urywek czyjegoś życia i doskonale rozumie tych bohaterów. A potem zostaje z tych historii wyrwany, co osobiście uwielbiam, bo jestem fanką otwartych zakończeń.

Chętnie zobaczyłabym takie dwudziestominutowe filmowe adaptacje tych opowiadań. Może mini serial?

Dla mnie Marie Aubert pisze nawet lepiej od Sally Rooney, bo usuwa wszystko, co można usunąć i zostaje sama esencja.

Czekam na kolejne jej książki!

Marie Aubert to zdecydowanie moja autorka. Poprzednie dwie książki mnie zachwyciły, ten zbiór opowiadań również. Krótko, mocno i na temat. Czytelnik od pierwszego zdania wpada w urywek czyjegoś życia i doskonale rozumie tych bohaterów. A potem zostaje z tych historii wyrwany, co osobiście uwielbiam, bo jestem fanką otwartych zakończeń.

Chętnie zobaczyłabym takie...

Okazuje się, że czytałam ją w 2022 i zupełnie nic nie pamiętałam na dzień dzisiejszy. 🙄

Po drugie - paleta postaci budzących bardziej niesmak niż współczucie ale nie przez powody takich a nie innych wyborów a przez nie same.

Okazuje się, że czytałam ją w 2022 i zupełnie nic nie pamiętałam na dzień dzisiejszy. 🙄

Po drugie - paleta postaci budzących bardziej niesmak niż współczucie ale nie przez powody takich a nie innych wyborów a przez nie same.