Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znakomita kontynuacja cyklu o Sebastianie Bergmanie, aczkolwiek postać głównego bohatera lekko irytuje.

Znakomita kontynuacja cyklu o Sebastianie Bergmanie, aczkolwiek postać głównego bohatera lekko irytuje.

Po doskonałym cyklu o Drużynie A spodziewałem się równie dobrego otwarcia ze strony autora. Niestety tym razem jest słabo. Powieści momentami bliżej do sensacji niż do dobrego skandynawskiego kryminału, a i specyficznego humoru też jakby mniej. Zbyt dużo bohaterów oraz nagłe przeskoki akcji a to Szwecja, a to Anglia, Włochy, USA, Łotwa, Holandia nie ułatwiają śledzenia akcji. Na plus śledztwo prowadzone w Szwecji przez Sarę Svenhagen i Kerstin Holm.
Książka raczej dla tych, którzy pragną dowiedzieć się jak potoczyły się dalsze losy śledczych z Drużyny A.

Po doskonałym cyklu o Drużynie A spodziewałem się równie dobrego otwarcia ze strony autora. Niestety tym razem jest słabo. Powieści momentami bliżej do sensacji niż do dobrego skandynawskiego kryminału, a i specyficznego humoru też jakby mniej. Zbyt dużo bohaterów oraz nagłe przeskoki akcji a to Szwecja, a to Anglia, Włochy, USA, Łotwa, Holandia nie ułatwiają śledzenia...

Doskonały kryminał, jak zresztą cały cykl. Teraz wypada tylko czekać na ostatnią część. Naprawdę warto.

Doskonały kryminał, jak zresztą cały cykl. Teraz wypada tylko czekać na ostatnią część. Naprawdę warto.

Doskonała kontynuacja Szczątków pamięci. Naprawdę warto.

Doskonała kontynuacja Szczątków pamięci. Naprawdę warto.

Przez ponad 500 stron jak to u Nessera, śledztwo niespiesznie posuwa się do przodu. W tym czasie oprócz dociekań przyczyny zbrodni na tytułowych leworęcznych emerytowany komisarz Van Vetereen je, pije i spaceruje a czynny komisarz Gunnar Barbarotti też je, pije i czasem rozmyśla o stwórcy. W tych czynnościach wspomagają ich komisarz Munster, Eva Moreno i Ewa Backman, postacie znane z poprzednich książek autora.
Książkę czyta się całkiem przyjemnie, chociaż sprawcę łatwo wytypować co psuje nieco przyjemność z lektury.

Przez ponad 500 stron jak to u Nessera, śledztwo niespiesznie posuwa się do przodu. W tym czasie oprócz dociekań przyczyny zbrodni na tytułowych leworęcznych emerytowany komisarz Van Vetereen je, pije i spaceruje a czynny komisarz Gunnar Barbarotti też je, pije i czasem rozmyśla o stwórcy. W tych czynnościach wspomagają ich komisarz Munster, Eva Moreno i Ewa Backman,...

To niestety już ostatnia część z cyklu o grupie śledczej "Drużyna A". Podobnie jak w poprzednich ciekawie poprowadzone śledztwo i spora dawka specyficznego humoru. Cały cykl jak najbardziej wart polecenia.

To niestety już ostatnia część z cyklu o grupie śledczej "Drużyna A". Podobnie jak w poprzednich ciekawie poprowadzone śledztwo i spora dawka specyficznego humoru. Cały cykl jak najbardziej wart polecenia.

Ciekawe jakimi kryteriami kierowało się jury nagradzając Niewidzialnego człowieka z Salem tytułem najlepszego szwedzkiego kryminału 2013 roku.

Ciekawe jakimi kryteriami kierowało się jury nagradzając Niewidzialnego człowieka z Salem tytułem najlepszego szwedzkiego kryminału 2013 roku.

Zack niczym Chuck Norris przemierza imigranckie getto na przedmieściach Sztokholmu walcząc ze złem i występkiem.
Bardziej powieść sensacyjna niż kryminał co nie zmienia faktu, iż czyta się z przyjemnością chociaż zakończenie łatwe do przewidzenia.

Zack niczym Chuck Norris przemierza imigranckie getto na przedmieściach Sztokholmu walcząc ze złem i występkiem.
Bardziej powieść sensacyjna niż kryminał co nie zmienia faktu, iż czyta się z przyjemnością chociaż zakończenie łatwe do przewidzenia.

Kryminał godny polecenia. Zamiast policyjnego śledczego z nałogami i zwichrowanym życiem mamy emerytowanego szypra, który niespiesznie odkrywa ponure dzieje mieszkańców wyspy związane z zaginięciem przed laty jego wnuka. Zaskakujące zakończenie i umiejscownie akcji na magicznej wyspie Olandii to kolejne plusy tej pozycji. Jednym słowem warto!

Kryminał godny polecenia. Zamiast policyjnego śledczego z nałogami i zwichrowanym życiem mamy emerytowanego szypra, który niespiesznie odkrywa ponure dzieje mieszkańców wyspy związane z zaginięciem przed laty jego wnuka. Zaskakujące zakończenie i umiejscownie akcji na magicznej wyspie Olandii to kolejne plusy tej pozycji. Jednym słowem warto!

Może nie powala na kolana ale czyta się całkiem przyjemnie.

Może nie powala na kolana ale czyta się całkiem przyjemnie.

Ręka to już ostatnie spotkanie z komisarzem Wallanderem, Martinsonem, córką Kurta – Lindą , wiecznie naburmuszonym Nybergiem ( w tej części nie pojawia się Ann-Brit) i malowniczym Ystad – na marginesie polecam wycieczkę po miasteczku śladami Wallandera jak i całą Skanię. Krótkie ale całkiem udane w typowym wallanderowskim stylu. Dla fanów cyklu pozycja obowiązkowa. Co do pozostałej zawartości książki to spokojnie można sobie darować.

Ręka to już ostatnie spotkanie z komisarzem Wallanderem, Martinsonem, córką Kurta – Lindą , wiecznie naburmuszonym Nybergiem ( w tej części nie pojawia się Ann-Brit) i malowniczym Ystad – na marginesie polecam wycieczkę po miasteczku śladami Wallandera jak i całą Skanię. Krótkie ale całkiem udane w typowym wallanderowskim stylu. Dla fanów cyklu pozycja obowiązkowa. Co do...

"Uwielbiam kryminały Sary Blaedel - Camilla Lackberg" tymi słowami zachęca wydawca do sięgnięcia po serię książek o asysstent kryminalnej Louise Rick.
No więc uwielbiam i ja i dodaje do ulubionych rzeczy z Danii obok klocków Lego i fantastycznej serii przygód Gangu Olsena :-).

"Uwielbiam kryminały Sary Blaedel - Camilla Lackberg" tymi słowami zachęca wydawca do sięgnięcia po serię książek o asysstent kryminalnej Louise Rick.
No więc uwielbiam i ja i dodaje do ulubionych rzeczy z Danii obok klocków Lego i fantastycznej serii przygód Gangu Olsena :-).

O ile Enklawę i Połów przeczytałem z umiarkowaną przyjemnością i tak naprawdę na tym autor mogł śmiało zakończyć serię to ostatnią część cyklu z Wysp Owczych można zaliczyć do rubryki "Nie warto". Historia tak naciągana, że właściwe szkoda o niej pisać. Prom zmierzający z Danii na Wyspy Owcze opanowuje 3 bojowników, na lądzie ktoś masakruje człowieka młotem pneumatycznym, a Hallbjorn Olsen niczym Rambo wyrusza w pojedynkę na pomoc ukochanej.
Ponadto zastanawia mnie czy Pan Mróz kiedykolwiek wogóle widział prom morski. Bo tych bzdur o liczbie kilkuset samochodów na pokładzie samochodowym, pasażerach rzekomo w nich się znajdujących w trakcie rejsu (!), pokładach bez klatek schodowych czy sterroryzowaniu załogi takiego giganta w 3 osoby i umieszczeniu ich na mostku kapitańskim nie dało się po prostu czytać.
Panie Mróz ja Panu już podziękuje, więcej się nie spotkamy.

O ile Enklawę i Połów przeczytałem z umiarkowaną przyjemnością i tak naprawdę na tym autor mogł śmiało zakończyć serię to ostatnią część cyklu z Wysp Owczych można zaliczyć do rubryki "Nie warto". Historia tak naciągana, że właściwe szkoda o niej pisać. Prom zmierzający z Danii na Wyspy Owcze opanowuje 3 bojowników, na lądzie ktoś masakruje człowieka młotem pneumatycznym,...

Po 150 stronach powiedziałem sobie dość! Nie warto!

Po 150 stronach powiedziałem sobie dość! Nie warto!

I takie książki to ja lubię. Trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, bez zbędnych opisów czy przydługich rozważań bohaterów nad sensem życia. Fantastycznie wykreowany obraz zwyrodnialca no i budząca sympatię prowadząca śledztwo pani komisarz, która w odróżnieniu od skandynawskich kolegów nie słucha muzyki klasycznej i nie upija się. Polecam z całego serca. Dobra rozrywka gwarantowana.

I takie książki to ja lubię. Trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, bez zbędnych opisów czy przydługich rozważań bohaterów nad sensem życia. Fantastycznie wykreowany obraz zwyrodnialca no i budząca sympatię prowadząca śledztwo pani komisarz, która w odróżnieniu od skandynawskich kolegów nie słucha muzyki klasycznej i nie upija się. Polecam z całego serca. Dobra...

Dość przeciętna. Komisarz Van Veeteren przez większość książki je, żłopie piwo (czasem czerwone wino), pływa kajakiem, wałęsa się po okolicy i nagle bum! rozwiązuje zagadkę śmierci dziewczynek.

Dość przeciętna. Komisarz Van Veeteren przez większość książki je, żłopie piwo (czasem czerwone wino), pływa kajakiem, wałęsa się po okolicy i nagle bum! rozwiązuje zagadkę śmierci dziewczynek.

Opis eskapady maluchów do lasu z pierwszych stron kapitalny. Niestety później emocji jak na lekarstwo, momentami robi się wręcz sennie. Zakończenie też nie porywa.

Opis eskapady maluchów do lasu z pierwszych stron kapitalny. Niestety później emocji jak na lekarstwo, momentami robi się wręcz sennie. Zakończenie też nie porywa.

Przeczytane z przyjemnością. Jedyne co może przeszkadzać w serii o komisarzu van Veeterenie to bliżej nie określone miejsce akcji tej serii gdzie jako główne miejsce akcji autor wybrał fikcyjne miasto Maardam - pojawia się też i Malbork :-) i dziwaczne nazwiska postaci.

Przeczytane z przyjemnością. Jedyne co może przeszkadzać w serii o komisarzu van Veeterenie to bliżej nie określone miejsce akcji tej serii gdzie jako główne miejsce akcji autor wybrał fikcyjne miasto Maardam - pojawia się też i Malbork :-) i dziwaczne nazwiska postaci.

Przygodę z komisarzem Harry Holem rozpocząłem od Wybawiciela. I chyba dobrze, bo Człowiek nietoperz mnie rozczarował i gdyby nie to, że następne części są zdecydowanie lepsze pewnie zniechęcił by mnie do reszty z pozycji cyklu.

Przygodę z komisarzem Harry Holem rozpocząłem od Wybawiciela. I chyba dobrze, bo Człowiek nietoperz mnie rozczarował i gdyby nie to, że następne części są zdecydowanie lepsze pewnie zniechęcił by mnie do reszty z pozycji cyklu.

Jednym słowem nuda, a kolejne części niewiele lepsze. Niestety Panu Ragnarowi daleko do twórczości Yrsy Sigurðardóttir czy Arnaldura Indridasona.

Jednym słowem nuda, a kolejne części niewiele lepsze. Niestety Panu Ragnarowi daleko do twórczości Yrsy Sigurðardóttir czy Arnaldura Indridasona.