Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No cóż, niestety nie za bardzo.

Po doskonałej trylogii Gabriela spodziewałam się powieści chociażby zbliżonej poziomem do Piekła, Ekstazy i Pokuty. Nie mówię, że "Raven" jest książką złą, jednak miałam wrażenie, że jest w pewien sposób wtórna.

Po pierwsze główna bohaterka. Świetnym zabiegiem było wykreowanie postaci romansowej w końcu pozbawionej idealnej urody, jednak miałam nieodparte wrażenie, że czytam o Julii Mitchell - cechy charakteru, zachowanie były do niej zbyt zbliżone. Tak jakby autor/autorka nie potrafiła stworzyć kobiety, która nie byłaby naiwna, cicha, zbyt dobra etc.

Po drugie Książę. W zasadzie po przeczytaniu za mało o nim wiem. Kiedy Gabriela Emersona można było poznać od pierwszych stron powieści, tak w przypadku Williama mamy do czynienia z postacią kompletnie bez wyrazu. Czy to był celowy zabieg twórcy? Jeśli tak, to wprowadzenie "tajemniczości" jakoś niespecjalnie się udało. Książę niczym mnie nie zainteresował.

Po trzecie rzecz, która najbardziej mnie zirytowała to wprowadzenie postaci Emersonów na karty powieści. Pomieszanie dwóch różnych światów - tego romansowo-dramatycznego z trylogii i paranormalnego z "Raven" po prostu zepsuło moje spojrzenie na trzy wcześniejsze książki autora/autorki. Jeśli ponownie chwycę za historię Julii i Gabriela będę się doszukiwała w Florencji podziemnego świata wampirów co kompletnie zniszczy odbiór książki.

Oczywiście przeczytam następne części, może nawet wrócę do tej i odkryję w niej coś interesującego. Na chwilę obecną uważam ją za przeciętną. Kolejny romans paranormalny w morzu podobnych powieści.

No cóż, niestety nie za bardzo.

Po doskonałej trylogii Gabriela spodziewałam się powieści chociażby zbliżonej poziomem do Piekła, Ekstazy i Pokuty. Nie mówię, że "Raven" jest książką złą, jednak miałam wrażenie, że jest w pewien sposób wtórna.

Po pierwsze główna bohaterka. Świetnym zabiegiem było wykreowanie postaci romansowej w końcu pozbawionej idealnej urody, jednak...

Na samym początku należy zaznaczyć, że pozycja ta romansem nie jest. Można ją raczej sklasyfikować jako kiepski kryminał z bezbarwnym wątkiem romantycznym w tle, który w zasadzie jest tak pobieżnie zarysowany, że prawie go nie ma.

Trzydziestoczteroletnia Violet, dama do towarzystwa i wciąż panna, zostaje uwikłana w morderstwa i malwersacje finansowe. Jest bohaterką pozbawioną jakichkolwiek bardziej wyrazistych cech. Przez całą książkę czekałam na jakiś przełomowy moment, w którym autorka ukaże jej charakter, jednak nic takiego nie miało miejsca.

Pan Montague natomiast to stary kawaler, skupiony przez większość swojego życia wyłącznie na pracy. Poza inteligencją, błyskotliwym umysłem i cechami prawdziwego, nieco nudnego, dżentelmena, nie reprezentuje sobą nic więcej. Podobnie jak Violet, jest po prostu bezbarwny.

Jeśli książka zakwalifikowana jest jako romans, do tego historyczny, to spodziewam się, że akcja będzie chociaż w jakiejś mierze zahaczać o uczucia rodzące się między głównymi bohaterami. Jednak w tym przypadku trudno nawet stwierdzić czy Violet i Mantague owymi bohaterami są. Gubią się oni między postaciami, z założenia drugoplanowymi, których opisy pożycia małżeńskiego nie wnoszą nic do fabuły, a nawet potrafią przyprawić o mdłości. No kto by nie oszalał czytając jak "Galopowali oddając się niepowstrzymanej, pozbawionej hamulców namiętności. Kiedy pojawił się przed nimi szczyt, ruszyli ku niemu bez wahania, minęli zmysłowy klif i skoczyli, jak tylekroć wcześniej, w rozciągającą się niżej pustkę, aby dosięgnąć słońca." Jakoś wyjątkowo nieudana metafora. Zamiast myśleć o tym co faktycznie robili, wyobrażałam sobie parę w butach trekingowych wspinających się po górach, a potem nadszedł ich dramatyczny koniec, gdy spadali w przepaść. Bynajmniej nie po to by osiągnąć szczyt, co najwyżej rozbić się o jakieś skały. Boleśnie.

Gdyby jeszcze całość ratował wątek kryminalny, można by podnieść ocenę. Jednak w budowaniu intrygi autorka też się nie sprawdza. Więc na dobrą sprawę nie jest to ani kryminał, ani romans, raczej przedziwny zbiór słów osadzonych gdzieś w Anglii dziewiętnastego wieku.

Na samym początku należy zaznaczyć, że pozycja ta romansem nie jest. Można ją raczej sklasyfikować jako kiepski kryminał z bezbarwnym wątkiem romantycznym w tle, który w zasadzie jest tak pobieżnie zarysowany, że prawie go nie ma.

Trzydziestoczteroletnia Violet, dama do towarzystwa i wciąż panna, zostaje uwikłana w morderstwa i malwersacje finansowe. Jest bohaterką...

Już od pierwszych stron żałowałam, że zwlekałam z lekturą tej pozycji tak długo. Na początku zainteresowała mnie okładka zapowiadająca przyjemne, lekkie "babskie czytadło". Odłożyłam ją jednak na bok na całe dwadzieścia dni i zupełnie spontanicznie zabrałam się za poznawanie losów Hani.

Na plus mogę sobie samej pogratulować, że zupełnie nie pamiętałam opisu fabuły z okładki. Dzięki temu, gdy akcja powieści zaczęła się rozwijać, zupełnie nie wiedziałam, którego z trzech mężczyzn wybierze główna bohaterka. W tym momencie doszłam do wniosku, że streszczenia czy zapowiedzi książek na okładkach mogą zepsuć całą zabawę.

Sama treść jest ciekawa, nie jest to jednak literatura górnych lotów. Wiele zwrotów akcji było typowych dla harlequinowych książek, jednak język był o niebo lepszy. Powieść jest zdecydowanie ciepłą historią, ale nie pozbawiona jest dramatów (mniejszych czy większych) czy zabawnych momentów. Plusem zdecydowanie jest czas akcji, szczególnie gdy książkę czyta się właśnie w podobnym czasie - przedświątecznej gorączki.

Brakowało dokładniejszego nakreślenia charakterów bohaterów. Owszem, ukazana jest przemiana Hani, jednak czułam jakiś niedosyt w przypadku reszty, nawet samego Wiktora.

Pozycja zdecydowanie skierowana jest do osób lubujących się w romansach, ciepłych, ociekających słodyczą, bez większych zmagań z przeciwnościami losu. Nic tu nie złamie serca. Czyli jest to świetna książka, gdy za oknem szaro i deszczowo, a czytelnikowi potrzeba czegoś na poprawę humoru.

Już od pierwszych stron żałowałam, że zwlekałam z lekturą tej pozycji tak długo. Na początku zainteresowała mnie okładka zapowiadająca przyjemne, lekkie "babskie czytadło". Odłożyłam ją jednak na bok na całe dwadzieścia dni i zupełnie spontanicznie zabrałam się za poznawanie losów Hani.

Na plus mogę sobie samej pogratulować, że zupełnie nie pamiętałam opisu fabuły z...