Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę uważam za dobrą... i tyle. Motyw seryjnego mordercy "nagrywającego" film w swojej własnej głowie i piszącego scenariusz jest ciekawy tak jak mamy ciekawą podkładkę pod relację głównych bohaterów ale ten potencjał niestety według mnie nie zostaje w pełni wykorzystany. Nie wiem za bardzo jak ugryźć tą opinię. Książka jest dobrze napisana, ma ciekawą podkładkę i scenariusz... dosłownie i w przenośni ale mnie nie wciągnęła. Czytałam czekając na jakiś rozwój wydarzeń, kulminacyjny moment... i się niestety nie doczekałam. Może niektórzy uznają tą książkę za majstersztyk... ale nie ja.

Książkę uważam za dobrą... i tyle. Motyw seryjnego mordercy "nagrywającego" film w swojej własnej głowie i piszącego scenariusz jest ciekawy tak jak mamy ciekawą podkładkę pod relację głównych bohaterów ale ten potencjał niestety według mnie nie zostaje w pełni wykorzystany. Nie wiem za bardzo jak ugryźć tą opinię. Książka jest dobrze napisana, ma ciekawą podkładkę i...

Długo zbierałam się do tej książki głównie zniesmaczona faktem iż akcja dzieje się w Polsce, a niestety nie miałam zbyt przyjemnych doświadczeń z takowymi książkami, jednak po przeczytaniu kilku stron miło się zaskoczyłam. Można powiedzieć, że dosłownie urzekła mnie ta niechęć między „Remkiem” i Werą. Gwałtowne zwroty akcji mające miejsce po połowie książki doprowadziły do wszystkim dobrze znanego początku pętli kłamstw kryjących się pod stwierdzeniem „Jeszcze tylko jeden rozdział.” Podsumowując jestem tragicznie niewyspana ale zadowolona bo książka naprawdę jest warta poświęcenia jej czasu i przywróciła mi wiarę w to, że historie mające miejsce w Polsce też mogą być ciekawe.

Długo zbierałam się do tej książki głównie zniesmaczona faktem iż akcja dzieje się w Polsce, a niestety nie miałam zbyt przyjemnych doświadczeń z takowymi książkami, jednak po przeczytaniu kilku stron miło się zaskoczyłam. Można powiedzieć, że dosłownie urzekła mnie ta niechęć między „Remkiem” i Werą. Gwałtowne zwroty akcji mające miejsce po połowie książki doprowadziły do...

Długo zastanawiałam się co mogłabym tu napisać i niezliczoną ilość razy usuwałam całość wiedząc, że to co napisałam nawet w połowie nie oddaje wrażenia jakie wywarła na mnie ta książka. Próbowałam znaleźć odpowiednie słowa które pozwoliły by mi przedstawić to, co czuję po przeczytaniu książki i co czułam w trakcie ale takie chyba nie istnieją. „Ghostwriter” po prostu POWALA NA KOLANA. Nie znajdę trafniejszego określenia. Czytając pierwsze rozdziały za nic bym się nie spodziewała tego co wydarzyło się na końcu, a list który Helena napisała do Marka ujął mnie za serce tak mocno, że pierwszy raz od dawna czytając książkę płakałam w rękaw. Zazwyczaj książki które czytam mogę z czystym sumieniem polecić znajomym czy młodszym członkom rodziny bez większej obawy, że pozycja może być z jakiegoś powodu nieodpowiednia albo za trudna do zrozumienia. Z „Ghostwriterem” jest inaczej. Po namyślę dochodzę do dość prostego wniosku, do pewnych spraw trzeba dorosnąć żeby je zrozumieć. I bynajmniej nie chodzi mi o ilość przeżytych wiosen. Znam ludzi znacznie starszych którzy czasem potrafią sprawić, że człowiekowi aż ręce opadają. Do historii napisanej przez Torre trzeba dorosnąć i poświęcić jej czas którego potrzebuje, a nie „łyknąć na przerwach”. Mimo, iż książka jest zakwalifikowana jako kryminał i thriller w pewnym momencie czytelnik zdaje sobie sprawę, że jest wręcz boleśnie prawdziwa. Ilu ludzi przechodziło i nadal przechodzi przez taką katorgę przeżywając swoje tragedie codziennie na nowo?

Długo zastanawiałam się co mogłabym tu napisać i niezliczoną ilość razy usuwałam całość wiedząc, że to co napisałam nawet w połowie nie oddaje wrażenia jakie wywarła na mnie ta książka. Próbowałam znaleźć odpowiednie słowa które pozwoliły by mi przedstawić to, co czuję po przeczytaniu książki i co czułam w trakcie ale takie chyba nie istnieją. „Ghostwriter” po prostu POWALA...