Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając tę książkę, nieustannie miałem w głowie jedną myśl: Cóż to była za kobieta! Genialna, skromna, szlachetna, ciepła, altruistyczna. Ale także: aspołeczna, autodestrukcyjna i uparta. Po prostu człowiek – ze wszystkimi swoimi zaletami i wadami. Aż człowiek – jednostka nieprzeciętna, wybitna. Dwukrotna Noblistka, pierwsza kobieta z Nagrodą Nobla, pierwsza profesorka-kobieta w uczelni wyższej we Francji, odkrywczyni dwóch pierwiastków i twórczyni nowej dziedziny nauki, a także metody leczenia – ale to wszystko przecież już wiemy. Jak wyglądała droga Marii Skłodowskiej-Curie do sukcesu? Jakim była człowiekiem, jaką żoną, matką, siostrą? Tego właśnie dowiemy się z tej niezwykłej książki, którą czyta się jednym tchem. Wytrwałość w dążeniu do celu, pasja i całkowite zaangażowanie to cechy, które wyniosły Marię na naukowe szczyty, na których zresztą wcale nie pragnęła się znaleźć. Chciała tylko pracować i pracować: liczyć, przeprowadzać doświadczenia, uczyć się i nauczać, odkrywać.

Cała rodzina Skłodowskich (i Curie też!) była zresztą nadzwyczajna. Takie wsparcie i miłość nie zdarzają się w rodzinach tak często, jak powinny. Rodzina i ojczyzna stanowiły dla Marii wartości prawie najwyższe. Prawie, ponieważ na pierwszym miejscu bezwzględnie była nauka: fizyka, matematyka, chemia. “Nasza” Maria do tej pory pozostaje jedyną osobą w historii Nagrody Nobla, która otrzymała to wyróżnienie w dwóch różnych dziedzinach nauki. Będąc Polakiem, podczas czytania tej książki odczuwa się ogromną dumę z naszej rodaczki, ale jednocześnie i smutek z powodu czasów i okoliczności, w których przyszło jej się urodzić – w ówczesnej Polsce (a właściwie zaborze rosyjskim) kobiety nie miały prawa studiować na uniwersytecie. Z tego też powodu Maria znalazła się we Francji, gdzie miała możliwość kształcenia się i podjęcia pracy naukowej. Jej przybrana ojczyzna nie okazała się jednak idyllą. Maria długo mierzyła się z biedą, niedocenianiem i pozostawaniem w cieniu innych uczonych – mężczyzn. Ileż to ta kobieta musiała wycierpieć i przejść, żeby wreszcie zgasnąć w wieku 66 lat z poczuciem naukowego niespełnienia (tak, Maria do końca prawie pracowała w laboratorium i nie zdążyła wydać swojej książki o promieniotwórczości), które to zresztą do jej śmierci w znacznym stopniu się przyczyniło – kobieta zmarła w wyniku nadmiernego wystawiania organizmu na działania promieni, które sama odkryła.

Książka jest wzruszająca, niezwykła, szczera i napisana pięknym językiem. Jej wyjątkowość podkreśla fakt, że została napisana przez córkę Marii – Ewę Curie, która okazała się bardzo dobrą pisarką. Jej trafność opisów i barwny język są cechami szczególnymi jej stylu, a fakt, że autorka jak nikt inny znała bohaterkę swojej książki, bije z każdej jej karty.

Wspaniała opowieść o wytrwałości, miłości, stracie, tęsknocie i nauce. Niezwykła Polka, którą nasza ojczyzna utraciła na rzecz innej. Naukowczyni, pionierka, po prostu kobieta: wiecznie smutna, zamyślona, doświadczona i po prostu fascynująca. Cudownie było dotknąć geniuszu tak wspaniałej osoby, jaką była Maria – choć Curie, to jednak do końca życia niezmiennie i niezaprzeczalnie – Skłodowska.

Czytając tę książkę, nieustannie miałem w głowie jedną myśl: Cóż to była za kobieta! Genialna, skromna, szlachetna, ciepła, altruistyczna. Ale także: aspołeczna, autodestrukcyjna i uparta. Po prostu człowiek – ze wszystkimi swoimi zaletami i wadami. Aż człowiek – jednostka nieprzeciętna, wybitna. Dwukrotna Noblistka, pierwsza kobieta z Nagrodą Nobla, pierwsza...

Gdyby nie lipcowe wyzwanie Lubimyczytac.pl, po „Szeptuchę” pewnie nigdy bym nie sięgnął. Powieść fantastyczna, dodatkowo okraszona wątkiem romantycznym – to zupełnie nie moja bajka. Pomyślałem więc, że jest to idealny wybór na nowe zadanie od LC, które zakładało przeczytanie książki z gatunku, po który zwykle się nie sięga. Jak wyzwanie, to wyzwanie – postanowiłem się z „Szeptuchą” zmierzyć.

Po przeczytaniu opisu książki wiedziałem, że łatwo nie będzie, ale cieszyłem się, że chociaż częściowo wątki powieści pokrywają się z moimi zainteresowaniami: czasy współczesne, religie, tradycje. Polska Katarzyny Bereniki Miszczuk to królestwo, w którym zamiast chrześcijaństwa nieprzerwanie panują ludowe wierzenia słowiańskie. Tytułowa szeptucha jest swoistą czarownicą, zielarką, lekarką i strażniczką tradycji. Trochę jak współczesna bioenergoterapeutka – ozdrawia ludzi tradycyjnymi sposobami, inkasując za to pokaźne sumki. Jednak nie ona jest główną bohaterką opowieści – jest nią praktykantka szeptuchy, Gosia, a właściwie Gosława, osoba nad wyraz irytująca. To chyba największy minus książki: momentami czytelnik naprawdę ma ochotę potrząsnąć nią i krzyknąć: Skończ wreszcie marudzić! Jednak zapewne taki był zamysł autorki.

Mimo że sama historia jest dość prosta, a fabuła czasem przewidywalna, to słowiańska opowieść Miszczuk naprawdę mnie wciągnęła. Osadzenie współczesnej Polski w realiach bóstw, upiorów i pogańskich tradycji jest niezwykle ciekawe. Nie obyło się bez paru logicznych nieścisłości, które wprawny i ambitny czytelnik z pewnością wychwyci, niemniej lektura jest na tyle interesująca i zachęcająca, że każdy kolejny rozdział wzbudza u odbiorcy chęć poznania kolejnych wydarzeń. Nigdy nie sądziłem, że książkę fantastyczną przeczytam w kilka dni, nie wspominając o tym, że już kupiłem część drugą. I tutaj ostrzeżenie: kulminacyjne starcie, do którego szykują się bohaterowie, niestety nie ma miejsca w pierwszym tomie. Chcąc dowiedzieć się, jak Gosia poradziła sobie w Noc Kupały, należy sięgnąć po tom o takim właśnie tytule, będący drugą częścią cyklu „Kwiat paproci”.

Podsumowując: cieszę się, że dzięki wyzwaniu Lubimyczytac.pl poznałem Katarzynę Berenikę Miszczuk i jej twórczość. Autorka oferuje wiele tytułów z różnych gatunków, więc każdy znajdzie coś dla siebie. „Szeptuchę” czyta się przyjemnie – tekst jest przystępny, a wątki ciekawe. Idealne na letnią lekturę w parku.

Gdyby nie lipcowe wyzwanie Lubimyczytac.pl, po „Szeptuchę” pewnie nigdy bym nie sięgnął. Powieść fantastyczna, dodatkowo okraszona wątkiem romantycznym – to zupełnie nie moja bajka. Pomyślałem więc, że jest to idealny wybór na nowe zadanie od LC, które zakładało przeczytanie książki z gatunku, po który zwykle się nie sięga. Jak wyzwanie, to wyzwanie – postanowiłem się z...

Pnin to koleżka, w którym każdy znajdzie choćby odrobinę siebie. I mimo że często wywołuje sprzeczne emocje, to wielokrotnie w trakcie czytania powieści chciałoby się go po prostu poklepać po plecach i zapewnić: "Wszystko się ułoży!". Jednak nie jest to bynajmniej książka bezgranicznie smutna – można by raczej powiedzieć: poruszająca, a przy tym nierzadko zaskakująca swojskim, rosyjskim humorem! Zabawne są nie tylko przygody Timofieja Pnina (chociaż czasem czytelnik łapie się na karceniu samego siebie za niepowstrzymywanie się od śmiechu nad niepowodzeniami poczciwego bohatera), lecz także postaci czy liczne wydarzenia poboczne.

Powieść raczej lekka, chociaż wzruszająca, momentami żartobliwa, czasem dająca do myślenia. Sam nieraz utożsamiałem się z biednym Pninem, który to, jak się zdaje, ciągle ma pod górkę. Także pozostałym bohaterom towarzyszą rozmaite emocje względem profesora – jednym działa na nerwy, w innych budzi współczucie, jednych bawi do łez, kolejnych pociąga, jedni go wykorzystują, inni stają za nim murem. Pewne jest jednak to, że choć nie jest on postacią wybitnie rozrywkową, to nie sposób się nudzić, śledząc jego burzliwe losy! Dokąd poprowadzą go pokrętne ścieżki? Jak skończą się jego przygody? Profesor Timofiej Pnin z pewnością wzbudzi ciekawość w każdym czytelniku.

Pnin to koleżka, w którym każdy znajdzie choćby odrobinę siebie. I mimo że często wywołuje sprzeczne emocje, to wielokrotnie w trakcie czytania powieści chciałoby się go po prostu poklepać po plecach i zapewnić: "Wszystko się ułoży!". Jednak nie jest to bynajmniej książka bezgranicznie smutna – można by raczej powiedzieć: poruszająca, a przy tym nierzadko zaskakująca...