Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Nowa" seria traktująca o przygodach Deadpoola w ramach polskiego wydania serii All New All Different Marvel aka Marvel 2.o to nareszcie krok we właściwym kierunku, gdyż narracja znów skupia się na głównym bohaterze, a nie serwuje na wy#ryw mało interesujących postaci, które funkcjonują obok bohatera.

Deadpool stracił już wiele razy głowę, co spowodowało luki w pamięci. Teraz jednak jego zwichrowany umysł miał odkryć prawdę. Za śmierć rodziców Wade ma odpowiadać nie kto inny jak Sabretooth. Szkopuł w tym, że przeciwnik zna całą prawdę, a że zmienił też podejście do życia (vide Original Sin) to postanawia zachować pewne fakty dla siebie, aby nie pognębić postać.

Jest to o tyle problematyczne, że prowadzi całość do serii efektownych bójek, ale też całkiem niezłych dialogów, które dają frajdę. Są tu oczywiście żarty typowe dla tej serii, ale są jakby stonowane i wybrane bardziej w punkt. Sprawia to, że mój odbiór historii jest pozytywny i średnia kontynuacja przygód Deadpoola w 2099 roku nie zaciera moich pozytywnych odczuć (to tylko jeden zeszyt).

Duggan bez Posehna jest zauważalnie słabszy w prowadzeniu kontynuacji przygód Wilsona, ale i jemu zdarzają się przebłyski. Tak jest tutaj. Nie jest to innowacja, nie przeszereguje to kanonu postaci, ale da frajdę.

"Nowa" seria traktująca o przygodach Deadpoola w ramach polskiego wydania serii All New All Different Marvel aka Marvel 2.o to nareszcie krok we właściwym kierunku, gdyż narracja znów skupia się na głównym bohaterze, a nie serwuje na wy#ryw mało interesujących postaci, które funkcjonują obok bohatera.

Deadpool stracił już wiele razy głowę, co spowodowało luki w pamięci....

Nowe rozdanie wydawnicze, nowy Deadpool. Odmieniony, mający poczucie misji i działający w grupie... Że co?

Ortodoksyjni wyznawcy Najemnika z Nawijką już ostrzą swoje pale, a ja tymczasem zerknę o co ten cały krzyk. I stwierdzam, że zmiana na fotelu "reżysera" wyszła jak na razie bez większego tąpnięcia. Duggan daje nam dobrą historię, z nieco za mocnym przesyceniem postaciami, których mamy tutaj zatrzęsienie. Pojawia się ten sam zarzut co do części tomów z poprzedniej edycji. Humor został zastąpiony akcją.

Deadpool dołączył do Avengers oraz sprzedaje swoje produkty, aby finansować tę grupę. Dołączenie do ekipy dało mu pieniądze i sławę, co zaczyna oddziaływać na postać. Na tyle mocno, że idąc za marketingiem Deadpool tworzy własną grupę, która ma nakręcać ten powstały hype. Ludzi w kostiumie postaci biegają i wykonują różne zadania, czasami bardzo słabo płatne.

Jak się okazuje nie wszystko jednak jest takie kolorowe. Ktoś czyha na Wade'a, realizując swój misterny plan, który ma zniweczyć świeżo wytworzony image. Może zagrozić to też bliskim Wilsona. Trzeba działać. Duggan zdaje się czuć postać, bo mamy tu ten charakterek odpowiednio uchwycony, ale pomija wszystko co było koło postaci. I nie mowa tu o spuściźnie postaci z poprzedniej serii, czyli córki i makabrycznych fragmentów pamięci, która została mu odebrana. Deadpoola bez baru pełnego najemników, rozlewu krwi i absurdalnego humoru trudno nazwać Deadpoolem...

Komiks wygląda naprawdę dobrze, ale ostatnie tomy z Najemnikiem są na podobnym poziomie artystycznym. Do zapoznania się i do zapomnienia. Sporo postaci całkowicie mi obojętnych, plus szkoda że Wade zaniedbuje swoje małżeństwo...

Nowe rozdanie wydawnicze, nowy Deadpool. Odmieniony, mający poczucie misji i działający w grupie... Że co?

Ortodoksyjni wyznawcy Najemnika z Nawijką już ostrzą swoje pale, a ja tymczasem zerknę o co ten cały krzyk. I stwierdzam, że zmiana na fotelu "reżysera" wyszła jak na razie bez większego tąpnięcia. Duggan daje nam dobrą historię, z nieco za mocnym przesyceniem...

Motyw z zagrożeniem, które majaczy na horyzoncie i tylko bohater może jemu zapobiec jest znany i powszechnie nadużywany. Aaron postanowił pójść tą drogą i trzeba przyznać, że czuć tu wtórność, to sama otoczka całej tej magii i wszystkich spraw jej naokoło sprawdza się. Bo im dziwniej tym bardziej atrakcyjnie.

Strange broni Ziemi przed magicznymi zagrożeniami. Od czasu do czasu spotyka się ze znajomymi w magicznym barze i rozważa nad tym światem. Tym razem jednak ktoś mu wypomina jedną rzecz. Za magię się płaci. Im bardziej skomplikowana tym większy koszt. W trakcie lektury dowiemy się, że doktorek płaci za takie przywileje naprawdę wiele. W dodatku zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Rozpoczyna się od manifestacji istot, których nie powinno być w tym świecie.

Stephen na szczęście może liczy na swojego wiernego Wonga oraz na nową bibliotekarkę, która przeżyje swoisty chrzest ognia w siedzibie maga. Zwłaszcza, że coś się doczepiło do jej głowy i ma tam dodatkową paszczę... A gdzieś tam, w innych wymiarach ktoś morduje mistrzów magii, powoli acz metodycznie zbliżając się do tego wymiaru. Jeżeli ktoś ma jakieś mgliste nawiązania do ginących bogów w świecie Thora to macie rację. Nad tą serią również pracuje Aaron. Cóż, co dobre i sprawdzone...

Chris Bachalo daje tu swój popis. Dobrze go pamiętam z Uncanny X-men z Marvel Now! i pasuje idealnie do tego szeregu dziwności, jakie możemy podziwiać. Jego kreska jest po trosze mangowa/bajkowa, więc nic dziwnego że dobrze komponuje się z wszech obecną magią.

Dobry początek całkiem nowej serii, o nieco zapomnianym bohaterze (jeżeli chodzi o własny run), który przeżywa niecodzienne przygody, w oderwaniu od reszty uniwersum. Bywa uroczo, jest magicznie.

Motyw z zagrożeniem, które majaczy na horyzoncie i tylko bohater może jemu zapobiec jest znany i powszechnie nadużywany. Aaron postanowił pójść tą drogą i trzeba przyznać, że czuć tu wtórność, to sama otoczka całej tej magii i wszystkich spraw jej naokoło sprawdza się. Bo im dziwniej tym bardziej atrakcyjnie.

Strange broni Ziemi przed magicznymi zagrożeniami. Od czasu do...

Nowe rozdanie przygód bohaterki o pakistańskich korzeniach, Kamali Kahn, która musi się odnaleźć w roli członkini Avengers i jednocześnie jakoś pogodzić to z życiem rodzinnym i szkołą. A wybitnie jej to nie idzie i dziewczyna zaczyna się nieco gubić, przez co popełnia błędy. W dodatku jej najbliższy przyjaciel znalazł sobie dziewczynę i Kamala nawet tego nie zanotowała.

A tu ktoś chce przejąć mieszkania w jej okolicy, stosując technologię nanobotów w złych celach. I jeszcze korzystając z wizerunku bohaterki, co źle wpływa na jej PR. A to nie koniec problemów, z którymi aby sobie poradzić, Kamala dosłownie się rozdwoi. Co w tym wszystkim robi Loki, Kapitan Marvel i Avengers?

Dzieło Wilson cechuje się absurdalnym humorem i stylem, który jest nie do podrobienia. Dlatego też całość czyta się tak dobrze, mimo że to nie jest jakaś oryginalna historia. Nawet przeciwnie, tylko płynie z tego dobry morał i można się pośmiać. Niemniej seria nadal ma to coś, co nie pozwala się od niej oderwać. I wygląda dużo atrakcyjniej.

Nowe rozdanie przygód bohaterki o pakistańskich korzeniach, Kamali Kahn, która musi się odnaleźć w roli członkini Avengers i jednocześnie jakoś pogodzić to z życiem rodzinnym i szkołą. A wybitnie jej to nie idzie i dziewczyna zaczyna się nieco gubić, przez co popełnia błędy. W dodatku jej najbliższy przyjaciel znalazł sobie dziewczynę i Kamala nawet tego nie zanotowała.

A...

Z tą odsłoną Scarlet Witch miałem mały problem, bowiem zaczyna się bosko. Typowym proceduralem, kiedy to Wanda zajmuje się pewnymi morderstwami ze szczególnym okrucieństwem. Jest to świetne, wygląda naprawdę dobrze i ma klimat. Ten jednak szybko znika. Tak szybko, jak zmieniają się rysownicy, bo pierwszy tom zaskakująco jest miejscami brzydki i to nie wina rysowników, bo nawet Dillon jakoś dał radę. Style się zwyczajnie ze sobą gryzą.

I historia tak jakby się degraduje wraz z rozwojem wydarzeń. A to zapolujemy na greckiej wysepce, gdzie celem będzie Minotaur. Tak ten. Jak to się wiąże fabularnie? Słabo, bo zaraz Wanda ląduje w Irlandii, gdzie prowadzi sprawę "degradacji" magii, która postępuje od pierwszych stron tego tytułu. Wanda może liczyć na towarzystwo pewnego ducha, który towarzyszy jej w podróży, która w pewnym momencie zrobi się nad wyraz osobista. Plus za ostatnią historię o pewnym niecodziennym egzorcyzmie.

Gdyby nie brak konsekwencji w spójnej warstwie wizualnej, byłoby na pewno nieco lepiej. Chwilami się też nieco nudziłem.

Z tą odsłoną Scarlet Witch miałem mały problem, bowiem zaczyna się bosko. Typowym proceduralem, kiedy to Wanda zajmuje się pewnymi morderstwami ze szczególnym okrucieństwem. Jest to świetne, wygląda naprawdę dobrze i ma klimat. Ten jednak szybko znika. Tak szybko, jak zmieniają się rysownicy, bo pierwszy tom zaskakująco jest miejscami brzydki i to nie wina rysowników, bo...