Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Interesujący koncept, niestety łatwy do przewidzenia, zwłaszcza jeżeli ma się za sobą kilka seansów z taki serialami jak Dexter czy Hannibal.

Już od początku towarzyszymy... potencjalnemu mordercy, który planuje zabójstwo na nadopiekuńczej matce, ale sprawy przybierają zaskakujący obrót. Znalezione zostało ciało, które jest "artystycznie" oprawione, co za urocza zwyrodnialca, który postanawia zrobić coś podobnego. Dziwną sytuację uzupełnia fakt, iż psycholog, który sprawuję opiekę nad mężczyzną doskonale wie, co tkwi w głowie pacjenta i wydaje się nim kierować.

Artur Kamiński, bo o nim mowa, jest bratem policjantki, która prowadzi śledztwo zagadkowego morderstwa, Agaty Stec. Brat stara się lawirować pomiędzy lojalnością w stosunku do siostry, a jednocześnie sam prowadzi sobie znaną tylko grę, która może kosztować kogoś życie. Agata i Artur to dwa przeciwstawne żywioły, które urozmaicają całą lekturę.

Akcja ma niezłe tempo, a Borlik bawi się tu z nami, mieszając wątki i podrzucając różne zmyłki, ale finalnie cała intryga jest do odgadnięcia w finale. Szkoda, bo do tego momentu historia naprawdę wciąga, a na końcu zostało tylko rozczarowanie. Z pewnością sięgnę po kolejną książkę i mam nadzieję, że akcja będzie mocniej nieprzewidywalna.

Interesujący koncept, niestety łatwy do przewidzenia, zwłaszcza jeżeli ma się za sobą kilka seansów z taki serialami jak Dexter czy Hannibal.

Już od początku towarzyszymy... potencjalnemu mordercy, który planuje zabójstwo na nadopiekuńczej matce, ale sprawy przybierają zaskakujący obrót. ...

Rozwiń

Zwiń

Pomysł na klinikę weterynaryjną, która oprócz leczenia piesków i kotków, od czasu do czasu pomaga fantastycznym zwierzętom - wydaje się być samograjem i w zasadzie jest. Druga część cyklu jest odczuwalnie lepsza od pierwszej, choć nadal kończy się tak, że kilka pytań pozostaje bez odpowiedzi. I coś się kroi na horyzoncie, ale w tym przypadku nie miałem wrażenia obcowania z czymś, co można określić mianem wczesnego dostępu...

Florka Kuna nadal pracuje u nieumarłej doktor Izabela Pokot, w towarzystwie fauna Bastiana i nadal każdy dzień przynosi coraz to nowe niespodzianki. A że w okolicy z jakiejś przyczyny zaroiło się od drakonidów, tak mamy gwarancję, iż będzie gorąco. Ale nie tylko stwory mogą zagrozić życiu. Na horyzoncie mamy namolnych dziennikarzy i złą prasę. Plus nową pracownicę, która specyficznie podchodzi do swojej pracy.

No i do całości dochodzą jeszcze kwestie sercowe. Nie sposób się nudzić, a autorka nie zasypuje nas zbędnymi opisami. Miałem przez to uczucie niedosytu, bo książka jest w miarę krótka. Łyknąłem cały audiobook w kilka godzin i czekam na kontynuację, a to już o czymś świadczy. Jeżeli szukacie nieco lżejszego fantasy to trafiliście w dobre miejsce.

Pomysł na klinikę weterynaryjną, która oprócz leczenia piesków i kotków, od czasu do czasu pomaga fantastycznym zwierzętom - wydaje się być samograjem i w zasadzie jest. Druga część cyklu jest odczuwalnie lepsza od pierwszej, choć nadal kończy się tak, że kilka pytań pozostaje bez odpowied...

Rozwiń

Zwiń

W Gotham pojawia się nowy przeciwnik, który poluje na niedobitki po zakonie św. Dumasa. Wróg jest o krok przed Batmanem i ekipą, a rozwiązaniem problemu może się okazać... magia.

Do miasta bowiem zawitała Zatanna, która jak się okazuje - ma całkiem rozbudowaną przeszłość, łączącą ją z Brucem Wayne'm. W tle pewien potężny artefakt. Ale nie tylko Mroczny Rycerz będzie musiał się tu popisać.

Reszta ekipy też będzie miała co robić, a dużą rolę odegra tu Azrael. W końcu to z nim łączyć się będzie ta historia. Fajnie wyglądające walki, satysfakcjonująca fabuła i niezły przeciwnik. Seria Detective Comics w tym wydaniu jest bardzo równa i prawdopodobnie znajdzie się w mojej topce DC Rebirth. Oby tak dalej.

W Gotham pojawia się nowy przeciwnik, który poluje na niedobitki po zakonie św. Dumasa. Wróg jest o krok przed Batmanem i ekipą, a rozwiązaniem problemu może się okazać... magia.

Do miasta bowiem zawitała Zatanna, która jak się okazuje - ma całkiem rozbudowaną przeszłość, łączącą ją z Bru...

Rozwiń

Zwiń

Jeszcze jakiś czas temu widząc nazwisko Bendis, brałbym tytuł w ciemno. Autor to zaufanie zawdzięcza serii Ultimate Spider-man czy All New X-men. Druga wojna domowa jest jednak tytułem, który byłby lepszy, gdyby nie miał takiego tytułu. Mam wrażenie, że autor zapatrzył się w Raport Mniejszości i postanowił coś podobnego przekuć na stronice komiksu.

Tym razem w szranki stanie zmodyfikowany duet. Iron Man ma tu zadrę z Kapitan Marvel, a kością niezgody okazuje się pewien Inhuman, Ulisses. Chłopak potrafi przewidzieć popełnienie zbrodni, jeszcze przed tym, jak ta się wydarzy, co umożliwia ograniczenie liczby osób, które zostaną pokrzywdzone lub zabite. Carol Danvers idzie ślepo w tym kierunku, zwłaszcza że prawie na początku dochodzi do tragedii, która odciska swoje piętno na obojgu herosów.

Szkopuł tkwi jednak w moralnym aspekcie takiego zachowania. A co jeżeli jest procent przepowiedni, gdzie Ulisses może się mylić i pozbawienie wolności będzie dotyczyć osoby, która jest niewinna. Czy taki cel może uświęcić środki? Oczywiście wzorem oryginalnej Wojny Domowej spowoduje to rozłam w szeregach bohaterów i prawie wszyscy będą musieli określić po czyjej stronie są. I dać po gębie drugiej.

Siłą oryginału był jednak powód wydarzeń i jego konsekwencje. Tutaj mamy niby coś tożsamego, ale nie ma sytuacji w której jestem w stanie przyznać jakąś rację obu stronom, jak to było w przypadku Kapitana Ameryki i Iron Mana. Postępowanie Carol, w świetle argumentów Starka, jest dla mnie bardzo słabe, co ułatwia obranie czyjejś racji za tą właściwą. I to taki mały strzał autora w nogę. Bendis co prawda stara się to obłożyć niuansami, ale żaden nie przeważa tak mocno, jak racje Starka.

To dobre mordobicie, ale i powtórka z rozrywki. Z kilkoma zaskoczeniami i niepotrzebnymi powtórzeniami. I to nieco męczy, że mamy do wyboru pranie się z kimś lub między sobą. Owszem, wygląda to fenomenalnie. Kreska to obłęd, tyle że chciałoby się większej wartości w całym zbiorze. Bawiłem się nieźle, ale tytuł nie ma podejścia do dzieła Millara.

Jeszcze jakiś czas temu widząc nazwisko Bendis, brałbym tytuł w ciemno. Autor to zaufanie zawdzięcza serii Ultimate Spider-man czy All New X-men. Druga wojna domowa jest jednak tytułem, który byłby lepszy, gdyby nie miał takiego tytułu. Mam wrażenie, że autor zapatrzył się w Raport Mniejsz...

Rozwiń

Zwiń

Mimo tego, że mam w domu na półce aż trzy książki Śmielaka, to przeczytałem jako pierwszą jeszcze inną, czwartą, wypożyczoną z biblioteki - taki konsumpcyjny paradoks zbieractwa. Ale muszę przyznać, że pan Michał ma talent do tworzenia szybkich, wciągających i krwistych historii, aczkolwiek momentami nie mają one nic wspólnego z realizmem czy też ludzkim rozsądkiem. A tego by się chciało w tego typu thrillerze.

Tajemniczy jegomość, którego media okrzyknęły ksywką 'Postrach" porwał swojego czasu sześć kobiet. Na miejscu zbrodni nie ma śladów walki, a wszystko wygląda na to, że ofiary wpuszczały po prostu porywacza do domu. Nie ma po nich śladu, tym bardziej ciał. Nie ma też żądania okupu.

Przy okazji ostatniej uprowadzonej zwyrol najwyraźniej tak się zapomniał, że na nagraniu z kamer nagrało się coś, co pomogło go namierzyć. Teraz ma on zostać skazany, ale los kobiet nadal jest nieznany. Tak jak to bywa w tego typu sytuacjach, prawo nie zapewnia 100 % zadośćuczynienia i nie u kaja bólu możliwej utraty bliskich.

Dlatego też rodziny porwanych dziewczyn organizują ludzi, którzy mają "pomóc" zbrodniarzowi opuścić zakład karny i postawić go przed rodzinami ofiar, tak aby wyznał prawdę o miejscu pochówku dziewczyn, a przy okazji "troszkę" go potorturować. Szkopuł w tym, że jak zwykle nic nie idzie tak jak powinno... Sam Postrach zdaje się mieć plan, dzięki któremu wyprzedza praktycznie wszystkich.

Książkę czyta się piorunem, jest wciągająca, choć miejscami trudno było mi uwierzyć w postępowanie niektórych osób. Było ona tak nieracjonalne, względem wydarzeń, że troszeczkę mnie to bolało. W ogóle tego typu akcja raczej nie miałaby szansy rozegrać się w granicach naszego kraju. Mimo wszystko lekturę polecam, nawet jeżeli finalnie udało mi się rozszyfrować kto krył się za figurę Postracha. Niemniej nadal było to satysfakcjonujące.

Czy Michał Śmielak to wschodząca gwiazda polskiego kryminału? Tego nie jestem w stanie określić, ale będę się przyglądał jego pracom, stawiając jego książki zaraz obok prac Piotrowskiego czy Krajewskiego. A to już coś znaczy.

Mimo tego, że mam w domu na półce aż trzy książki Śmielaka, to przeczytałem jako pierwszą jeszcze inną, czwartą, wypożyczoną z biblioteki - taki konsumpcyjny paradoks zbieractwa. Ale muszę przyznać, że pan Michał ma talent do tworzenia szybkich, wciągających i krwistych historii, aczkolwie...

Rozwiń

Zwiń

Pilipiuk ma to do siebie, że jego książki mają różny poziom, ale opowiadania to coś, na co zawsze warto czekać. Tu mamy ich aż dziewięć, aczkolwiek względem poprzednika, jest to mocno nierówny zbiorek. Były tu zachwycające historie, jak i zupełnie przegadane, co gorsza z mało ciekawym przypadkiem do rozwikłania.

Bohaterami opowiadań autora z reguły są dwie persony. Szacowny, teraz już podstarzały lekarz Skórzewski oraz młody Storm, który zajmuje się poszukiwaniem reliktów przeszłości, przeżywający przygody niczym Indiana Jones. Od czasu do czasu pojawiają się nowe/stare osoby, jak niejaki inspektor Nowak, którzy wprowadzają jakieś novum do serii.

Przekrój spraw, jakimi zajmują się bohaterowie jest rozległy. Sam Storm zbada sprawę zagadkowego zniknięcia pewnego chłopca, w co ma być wmieszana żydowska kabała. Innym razem wejdzie w posiadanie dziwnej lalki, za którą narazi się agentom wrogiego mocarstwa. Pozna też w końcu fajną dziewoję, w towarzystwie której zbada sprawę istnienia pewnej zaginionej książki sławnego polskiego pisarza, która niby nie powinna istnieć. Trafią też na trop... anielskiego pióra.

Doktor Skórzewski zapozna się z interesującym spojrzeniem na wilkołactwo, a innym razem, w jesieni swojego życia, czeka go spotkanie z ciekawą personą. Nowak zaś zbada sprawę tajemniczego zgonu, w której ofiara została poddana mumifikacji. Tytułowe opowiadanie to wyprawa do przeszłości, do czasów wojennych, kiedy młoda żydówka będzie kryła się w lasach, w towarzystwie chłopca, który ma pewną tajemnicę...

Miałem tu niezły zgryz, bo relacja lubianych i mniej udanych treści była tu mocno wyrównana. Niemniej Pilipuk baja naprawdę sprawnie i nawet te momenty, gdzie akcji jest jak na lekarstwo, czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. I tak naprawdę za jakiś czas z pewnością zapoznam się z następnym tomem.

Pilipiuk ma to do siebie, że jego książki mają różny poziom, ale opowiadania to coś, na co zawsze warto czekać. Tu mamy ich aż dziewięć, aczkolwiek względem poprzednika, jest to mocno nierówny zbiorek. Były tu zachwycające historie, jak i zupełnie przegadane, co gorsza z mało ciekawym przy...

Rozwiń

Zwiń

Jedna z moich zaległości (bodajże z czasów studenckich - mija już dobrze ponad dekada), jakie wreszcie nadrobiłem. Miałem tu spore oczekiwania, które starałem się nieco wytłumić. King z tego okresu wyniósł swój przydomek króla horroru i wydanie książki z tematyką fantasy wydaje się być abstrakcyjnym skokiem w bok/eksperymentem. A tak do końca nie jest, zwłaszcza jeżeli się spojrzy na dorobek pisarza z ostatnich kilku lat.

Fantasy + baśń + gawędziarstwo Kinga + dużo schematów = całkiem poprawna, wtórna bajka. Tym w zasadzie są "Oczy smoka".

Mamy pewne królestwo, którym rządzi w miarę sprawiedliwy król Roland. Ma dwóch synów, Petera i Thomasa. Królewska małżonka zmarła podczas narodzin najmłodszego syna, choć w całą tragedię zamieszany był czarnoksiężnik, niejaki Flagg, któremu marzy się władza absolutna na krainą. W tym celu knuje na potęgę. Udaje mu się otruć władcę i oskarżyć o ten czyn prawowitego dziedzica, Petera. Po to tylko, aby bardziej podatny na wpływu Thomas został królem, co de facto da mordercy wolną rękę do działania.

Starszy syn ląduje w wieży i akcja rozkręca się dalej w ramach klisz fabularnych. Zresztą lwią część fabuły King zdradza od razu na wejściu, pokazując nam potem drogę, która wiedzie ku tym wydarzeniom. Oraz ku pośpiesznemu, w zasadzie otwartemu zakończeniu, które pozostawia czytelnika bez uczucia satysfakcji. Zwłaszcza, że bohaterów da się lubić.

Niemniej dla fanów Kinga czeka kilka niespodzianek, zwłaszcza jeżeli wczytywali się w inne pozycje autora, który puszcza oczko i serwuje nam dużo powiązań pomiędzy niektórymi tytułami. Pozycja dla ciekawskich, tyle że nie nastawiałbym się na fajerwerki.

Jedna z moich zaległości (bodajże z czasów studenckich - mija już dobrze ponad dekada), jakie wreszcie nadrobiłem. Miałem tu spore oczekiwania, które starałem się nieco wytłumić. King z tego okresu wyniósł swój przydomek króla horroru i wydanie książki z tematyką fantasy wydaje się być abs...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsze podejście "króla horroru" do kryminałów, które udowadnia jednak, że nie wszystko złoto, co jest sygnowane tym nazwiskiem.

I potwierdza twierdzenie, które zasłyszałem na jednym z forów, iż początek XXI wieku to nie jest dla autora najlepszy czas, co ma się wiązać z wypadkiem samochodowym, jakoby po którym wytwory jego wyobraźni było gorsze "jakościowo" i "król" powrócił na właściwe tory dopiero przy okazji "Ręki Mistrza".

Z pewnością przebrnę przez wszystkie tytuły autora i spróbuję przeanalizować tę tezę, aczkolwiek "Colorado Kid" jest jednym kamykiem, który przeważa ku prawdziwości tego stwierdzenia. King ewidentnie się tu "bawi" i ukazana tu historia to tak naprawdę krótkie opowiadanie, które można by wydać w ramach jakiegoś zbiorku. Niemniej zastosowano tu takie rozwiązanie jak przy "Roku wilkołaka".

Mamy dwie wygi dziennikarskie, które pilotują młodą, ambitną praktykantkę. Dziewczyna jest już gotowa, aby ją wypuścić spod "spódnicy", ale mężczyźni dają jej jeszcze jedną lekcję. Przytaczają sprawę sprzed lat, co prawda oficjalnie zakończoną, ale pewne jej aspekty sprawiają, że jest ona niezwykła i nadal istnieją tu jakieś znaki zapytania. Nawet spore, bo wiele rzeczy się tu nie klei.

Zwłoki na plaży znalazła para biegaczy. Biegli mieli spory problem ze zidentyfikowaniem tożsamości denata, a treść jego kieszeni powodowała tylko większe zdziwienie. Dziennikarze przez lata próbowali zrekonstruować ostatnie dni mężczyzny, ale nadal nie ma wytłumaczenia na pewne aspekty, zwłaszcza jeden: co u licha ten gość tu robił?

Snuta opowieść co prawda ma niezłe tempo, no i stylizowanie na historie kryminalne z początku poprzedniego wieku nadaje całości jakiś smaczek, tyle że... jest to tak naprawdę opowieść o niczym. Jasne, dla młodej dziennikarki to ważna lekcja, jak podchodzić do pewnych spraw w tym zawodzie, ale to chyba najbardziej nie-Kingowa książka, z jaką miałem do czynienia. W dodatku nudna.

Zdecydowanie inna, tylko czy to usprawiedliwia mankamenty, bo to w końcu "TEN" autor i trzeba się zachwycać tą innością? No nie. Osobiście Kinga uwielbiam, ale moje przekonanie o wielkości każdej książki, jakie powstało na bazie jego wczesnych tytułów - upadło już wiele lat temu.

Pierwsze podejście "króla horroru" do kryminałów, które udowadnia jednak, że nie wszystko złoto, co jest sygnowane tym nazwiskiem.

I potwierdza twierdzenie, które zasłyszałem na jednym z forów, iż początek XXI wieku to nie jest dla autora najlepszy czas, co ma się wiązać z wypad...

Rozwiń

Zwiń

King w swoim prime time'ie był nie do zatrzymania, a Misery to jedna z jego wizytówek, która tylko ugruntowała pozycję mistrza. Opowieść o psychopatycznej wielbicielce "zajmującej" się swoim ulubionym autorem nawet po latach mrozi krew w żyłach, zwłaszcza że obie postacie są tu tak mocno "krwiste", iż mógłbym uwierzyć że jest to rzeczywista relacja z wydarzeń.

Paul Sheldon nie miał szczęścia, kiedy podczas jazdy autem ze względu na warunki atmosferyczne wypadł z drogi. Pech chciał, że trafił w ręce Annie Wilkes, jak się zdaje byłej pielęgniarki, która objęła mężczyznę "opieką". Chłop ma połamane nogi, ale to nie będzie jego największym zmartwieniem, bowiem kobieta nie zamierza oddać go do szpitala. Sama się nim zajmuje, faszerując "pacjenta" środkami medycznymi, które go uzależniają...

Nowa książka pisarza bowiem wywróciła życie kobiety do góry nogami. Tytułowa postać to bohaterka poczytnej, choć niskolotnej serii, która podbiła serce opiekunki, a teraz została uśmiercona przez autora. Daje ona pisarzowi pewną możliwość. Albo napisze nową powieść, która koryguje "ten błąd" albo stanie mu się krzywda...

Szybko wychodzi na jaw, że nowa towarzyszka nie jest zdrowa na umyśle. Mało tego. Stan kobiety z czasem zaczyna ulegać pogorszeniu, a Paul zaczyna dowiadywać się coraz to więcej rzeczy o swojej "wybawczyni". Zrozumie, że musi grać tak jak mu zagrają, bo inaczej zginie, a Annie jest zdolna do wszystkiego, aby mężczyzna pozostał tam gdzie jest...

Misery to książka, w której napięcie rośnie stopniowo, nawet jeżeli wydaje się, że pozornie nie ma już jak tego zrobić. King podaje nam dwa mistrzowsko rozpisane charaktery, w którym jeden jest myszką i musi mocno lawirować, aby kot nie urwał mu głowy. Niesamowite jak łatwo jest się bać o postać Sheldona i odczuwać razem z nim ten niepokój, kiedy na przykład pod nieobecność Annie robi to, co robi. A potem jest jeszcze gorzej, bo obok przemocy psychicznej, dochodzi ta fizyczna i jest bardzo, bardzo dosadna.

Ostatni raz czytałem Misery jeszcze w gimnazjum i pamiętam jakie wrażenie wtedy ta książka na mnie zrobiła. Zaraz obok TO, Lśnienia, Wielkiego Marszu czy Smętarza dla zwierzaków, które "uczyniły" moje wejście w dorosłość. To mnie ugruntowało jako czytelnika, więc bałem się, iż po latach lektura coś z siebie utraci. To były płonne obawy. Jest świetnie.

Jeżeli narzekacie na dzisiejsze "kingi", to wróćcie sobie do jego klasyki. Obawiam się, że sam autor już nie jest zainteresowany tworzeniem takich pozycji. Zresztą zrobił już chyba wszystko, co mógł dla tego gatunku, więc tylko wypada docenić taki nawał pracy. Postaram się to zrobić, poprzez lekturę całego jego dorobku. I będę się bawić świetnie.

King w swoim prime time'ie był nie do zatrzymania, a Misery to jedna z jego wizytówek, która tylko ugruntowała pozycję mistrza. Opowieść o psychopatycznej wielbicielce "zajmującej" się swoim ulubionym autorem nawet po latach mrozi krew w żyłach, zwłaszcza że obie postacie są tu t...

Rozwiń

Zwiń