Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tej historii po prostu nie da się nie kochać. Nie da się wskazać jej wad. To była cudowna przygoda u boku Lary i Arena, której jedyne co mogę zarzucić, to to, że się skończyła.

Tej historii po prostu nie da się nie kochać. Nie da się wskazać jej wad. To była cudowna przygoda u boku Lary i Arena, której jedyne co mogę zarzucić, to to, że się skończyła.

To jest cudowna historia. Przypomniała mi dlaczego kocham czytanie i pochłonęłam ją w jeden dzień. Zdecydowanie zasługuje na większą popularność.

To jest cudowna historia. Przypomniała mi dlaczego kocham czytanie i pochłonęłam ją w jeden dzień. Zdecydowanie zasługuje na większą popularność.

Ta książka to jest jakieś nieporozumienie. Spodziewałam się, że będzie to coś mocno przeciętnego, ale nie wiedziałam, że będzie aż tak tragicznie. Pierwsze 70% jest zupełnie o niczym i ciągnie się niemiłosiernie. Z kolei w zakończeniu zupełnie zapomniano, że potrzebne jest coś takiego, jak logika i sens dzieła. Tutaj zupełnie nic nie złożyło się w spójną całość, cała historia była piekielnie naciągana i dla dobra tej serii lepiej byłoby, gdyby ten tom nie istniał i od razu dostalibyśmy część 3. Może w ten sposób uniknęlibyśmy tego bezsensownego przeciągania i irracjonalnego zakończenia. Już nawet nie chce mi się dyskutować o głównych bohaterach, którzy byli gwoździem do trumny tej powieści. Ich relacja była czymś fatalnym, toksycznym i zupełnie zmaltretowała moją miłość do pierwszego tomu. Gołąb i wąż był zabawny, czuć było chemię między bohaterami, ciągłe napięcie. Nie szło się oderwać od tej książki. Z kolei krew i miód jest zupełnym zaprzeczeniem wszystkich wartości swojego poprzednika. Mamy tutaj do czynienia z czołowym przykładem syndromu drugiego tomu i powiem szczerze bardzo mnie to boli, bo jeszcze nigdy nie spotkałam się z sytuacją, gdy pierwszemu tomowi dawałam 5/5 gwiazdek, a drugiemu 1/5 i jestem skłonna szczerze odradzić każdemu lekturę tego dzieła. Autorka w podziękowaniach pisała, że pisanie kontynuacji było dla niej znacznie cięższą przeprawą, niż debiut i to zdecydowanie czuć, bo dla czytelnika jest to równie mozolna podróż. Szkoda. Naprawdę szkoda. Mam nadzieję, że niedługo wyprę z pamięci ten tom i w moim sercu pozostanie obraz Lou i Reida, jakich znałam i kochałam w pierwszej odsłonie tej trylogii.

Ta książka to jest jakieś nieporozumienie. Spodziewałam się, że będzie to coś mocno przeciętnego, ale nie wiedziałam, że będzie aż tak tragicznie. Pierwsze 70% jest zupełnie o niczym i ciągnie się niemiłosiernie. Z kolei w zakończeniu zupełnie zapomniano, że potrzebne jest coś takiego, jak logika i sens dzieła. Tutaj zupełnie nic nie złożyło się w spójną całość, cała...

Nie potrafię zebrać myśli na temat mojej opinii o tej książce.

Edit: Rozmowy z przyjaciółmi nie przemówiły do mnie, tak mocno, jak Normalni Ludzie. Nie była to moja historia. Jednak nadal doceniam bardzo mocno styl pisania Sally Rooney i tematy tabu, których ona nie boi się poruszać.

Nie potrafię zebrać myśli na temat mojej opinii o tej książce.

Edit: Rozmowy z przyjaciółmi nie przemówiły do mnie, tak mocno, jak Normalni Ludzie. Nie była to moja historia. Jednak nadal doceniam bardzo mocno styl pisania Sally Rooney i tematy tabu, których ona nie boi się poruszać.

Po prostu nie da się tego czytać bez uśmiechu na ustach i wzruszonego spojrzenia na wzór kota ze Shreka.
"-Don't look at me like that.
-Like what?
-Like you're about to say something stupidly romantic and cheesy!
-...and what if I am?"

Po prostu nie da się tego czytać bez uśmiechu na ustach i wzruszonego spojrzenia na wzór kota ze Shreka.
"-Don't look at me like that.
-Like what?
-Like you're about to say something stupidly romantic and cheesy!
-...and what if I am?"

Heartstopper nie mieści się w żadnej racjonalnej skali uroczości.
"I like to think we would find each other in any universe”

Heartstopper nie mieści się w żadnej racjonalnej skali uroczości.
"I like to think we would find each other in any universe”