Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W mojej opinii jest to jedna z najlepszych książek jakie w swoim życiu czytałam. Jest po prostu wybitna!

W mojej opinii jest to jedna z najlepszych książek jakie w swoim życiu czytałam. Jest po prostu wybitna!

Pierwszy raz przeczytałam sagę o Wiedźminie jako 17-latka, zachęcona opiniami mojego brata, który zawsze w kwestii kultury, muzyki, książek oraz filmów był moim guru - nie nieomylnym, ale mimo wszystko.
Połknęłam całą sagę, a moja wyobraźnia szalała. Wspominam ten czas bardzo dobrze i pamiętam jakie wrażenie na mnie wywarły postacie stworzone przez Andrzeja Sapkowskiego. Traktowałam je jako realne i chcialam żyć w ich świecie. I na swoj sposób żyłam!
Obecnie mam 33 lata i znów sięgnęłam po książki z Wiedźminem... Okazuje się, że wyobraźnię nadal mam 17-letnią, a miłość do przygód Wiedźmina, do tego świata mi nie osłabła ani na jotę i jest niezwykle zazdrosna... ;)

Pierwszy raz przeczytałam sagę o Wiedźminie jako 17-latka, zachęcona opiniami mojego brata, który zawsze w kwestii kultury, muzyki, książek oraz filmów był moim guru - nie nieomylnym, ale mimo wszystko.
Połknęłam całą sagę, a moja wyobraźnia szalała. Wspominam ten czas bardzo dobrze i pamiętam jakie wrażenie na mnie wywarły postacie stworzone przez Andrzeja Sapkowskiego....

Doskonała lektura!
Pewnie nie raz będę do niej wracać...

Doskonała lektura!
Pewnie nie raz będę do niej wracać...

To jest moje pierwsze spotkanie z pisarstwem pana Vonneguta i muszę przyznać, że mam apetyt na kolejne!
Książka ma dosyć specyficzny układ, można powiedzieć, że chaotyczny, a poruszane w niej wątki są totalnie różne i traktowane raczej pobieżnie. Dla niektórych czytelników to będzie denerwujące "zjawisko" i zniechęceni odłożą lekturę na bok. Ale moim zdaniem, przyjęta przez autora taka właśnie forma jest całkowicie zamierzona, przemyślana i spójna z treścią książki oraz tym co Kurt Vonnegut chciał przekazać.
Bardzo mi się podoba bohater "Hokus pokus": zdystansowany do życia i do swojej ojczyzny cynik, który jednak nie jest pozbawiony wad i potrafi się do nich przyznać w naprawdę imponujący, autoironiczny sposób! Umiejętność godna podziwu!
Z dużą przyjemnością i ciekawością czytałam tę książkę i tak ja wspomniałam na początku - mam apetyt na kolejne.

To jest moje pierwsze spotkanie z pisarstwem pana Vonneguta i muszę przyznać, że mam apetyt na kolejne!
Książka ma dosyć specyficzny układ, można powiedzieć, że chaotyczny, a poruszane w niej wątki są totalnie różne i traktowane raczej pobieżnie. Dla niektórych czytelników to będzie denerwujące "zjawisko" i zniechęceni odłożą lekturę na bok. Ale moim zdaniem, przyjęta przez...

Wyborna!

Wyborna!

Jestem po lekturze dwóch książek napisanych przez Immaculee Ilibagiza: "Ocalona aby mówić" oraz "Ocalona aby przebaczyć".
Uważam, że nie jest to literatura - mówiąc kolokwialnie - "wysokich lotów", niemniej obie pozycje wywarły na mnie ogromne wrażenie.
Przeczytałam je dosyć szybko, jednak nie raz wracałam do pewnych fragmentów, rozmyślałam nad opisanymi zdarzeniami...
Pisząc wprost, Immaculee zawstydziła mnie - chrześcijankę, katoliczkę - swoją gorliwą i wierną Bogu postawą. Bo właśnie w kontekście wiary oraz zaufania Opatrzności Bożej najbardziej poruszyły mnie obydwie książki.
Nie jestem w stanie sobie wyobrazić koszmaru ludobójstwa oraz tragedii utracenia niemal całej rodziny; nie wiem jak wielką łaską wiary została obdarzona ta dziewczyna, ale jest dla mnie niedoścignionym wzorem zaufania Bogu oraz bezgranicznej miłości do Niego.

Jestem po lekturze dwóch książek napisanych przez Immaculee Ilibagiza: "Ocalona aby mówić" oraz "Ocalona aby przebaczyć".
Uważam, że nie jest to literatura - mówiąc kolokwialnie - "wysokich lotów", niemniej obie pozycje wywarły na mnie ogromne wrażenie.
Przeczytałam je dosyć szybko, jednak nie raz wracałam do pewnych fragmentów, rozmyślałam nad opisanymi...

z przyjemnością sięgnęłam po tę książkę, ponieważ bardzo mi się podobała saga o Wiedźminie. pełna nadziei, zachłannie zabrałam się za czytanie. ale nie czuję się usatysfakcjonowana. momentami sama do siebie się uśmiechałam, że ten mój Wiedźmin taki trochę zbyt "ą, ę" tu jest. czasami zmuszałam się, by nie ominąć niektórych "przygód".
choć oczywiście nie mogę powiedzieć, że książka jest zła. mnie trochę zawiodła i prawdopodobnie drugi raz jej nie przeczytam, w przeciwieństwie do sagi i opowiadań - do nich wracam regularnie.

z przyjemnością sięgnęłam po tę książkę, ponieważ bardzo mi się podobała saga o Wiedźminie. pełna nadziei, zachłannie zabrałam się za czytanie. ale nie czuję się usatysfakcjonowana. momentami sama do siebie się uśmiechałam, że ten mój Wiedźmin taki trochę zbyt "ą, ę" tu jest. czasami zmuszałam się, by nie ominąć niektórych "przygód".
choć oczywiście nie mogę powiedzieć, że...