Nie będę udawać, że nie sięgnęłam po książkę po obejrzeniu serialu, być może dlatego rozczarowała mnie trochę jednowątkowość tej historii. Żadnych postaci drugoplanowych zasługujących a uwagę, natomiast sama historia przyjemna, szybko się czytało i jestem z lektury zadowolona, choć nie zachwycona.

Nie będę udawać, że nie sięgnęłam po książkę po obejrzeniu serialu, być może dlatego rozczarowała mnie trochę jednowątkowość tej historii. Żadnych postaci drugoplanowych zasługujących a uwagę, natomiast sama historia przyjemna, szybko się czytało i jestem z lektury zadowolona, choć nie zachwycona.

Pierwszy raz uważam, że serial na podtawie ksiażki jest lepszy niż sama książka.

Pierwszy raz uważam, że serial na podtawie ksiażki jest lepszy niż sama książka.

Dużo lepsza niż się spodziewałam i dużo lepsza niż serial.

Dużo lepsza niż się spodziewałam i dużo lepsza niż serial.

Historia Daphe i Simona nie była dla mnie ważniejsza od historii Anthony’ego, ale zważywszy, że pierwszy raz zetknęłam się z piórem autorki, wolałam zacząć od początku.
Przede wszystkim jest o wiele lepsza niż serial, leciutka jak piórko i wyrazista. Pochłonęłam ją w kilka godzin i uważam, że było warto. Sceny erotyczne były ciekawe, lepsze niż większość erotyków z jakimi czasami miałam do czynienia.
W przeciwieństwie do serialu, książka buduje uczucie i nie polega faktycznie na pożądaniu, chociaż jest ona widoczna od samego początku. Dynamiczne dialogi sprawiają, że relacja między bohaterami rzeczywiście żyje, ale ten melodramat uczuć czasami jest wymuszany. Mimo to, bawiłam się przy niej bardzo dobrze, na tyle dobrze, że nie jestem w stanie wyłapać złych zabiegów.
Poza jednym: ta jedna scena gdzie Daphne doprowadza do czegoś co na dzień dzisiejszy budzi bardzo skrajnie negatywne emocje, po których zostaje niesmak.
Zdaję sobie sprawę, że to erotyk. Zdaję sobie sprawę, że niektóre kontrowersyjne zabiegi potrzebują takich scen, natomiast wydaje mi się, że można to ukartować w inny sposób, nie gorsząc czytelnika. A jednak, jestem przekonana, że wiele osób podobnie tak uważa.
Książka jest dobra, rzeczywiście dobra jak na erotyk, zwłaszcza teraz gdy te erotyki są beznadziejnie napisane, a przynajmniej ich znaczna większość.
Co do porównań z serialem, uważam, że serial jest dobry wizualnie, natomiast warto zapoznać się z pierwowzorem, bo pewne rzeczy znacząco się różnią, a już zwłaszcza na tle relacji między bohaterami. I co najważniejsze, serial w zasadzie był bardzo grzeczną wersją. Serio.
Daję solidną 7, choć gdyby nie ta jedna scena, otrzymałaby 8.

Historia Daphe i Simona nie była dla mnie ważniejsza od historii Anthony’ego, ale zważywszy, że pierwszy raz zetknęłam się z piórem autorki, wolałam zacząć od początku.
Przede wszystkim jest o wiele lepsza niż serial, leciutka jak piórko i wyrazista. Pochłonęłam ją w kilka godzin i uważam, że było warto. Sceny erotyczne były ciekawe, lepsze niż większość erotyków z jakimi...

Proste romansidło, dokładnie takie jak w serialu.

Proste romansidło, dokładnie takie jak w serialu.

Książkowa Daphne jest ciekawsza jako bohaterka, jej relacja z Simonem zresztą też, w książce mają chemię, która opiera się na czymś więcej niż pożądaniu, dużo żartują, dogryzają sobie, fajnie się to czytało.

Ale jest ta scena. Po tej scenie ocena spadła i nie mogłam już tak samo patrzeć na Daphne, bo zachowała się wręcz okrutnie i rozumiem, że miała jakiś powód, ale ona nawet nie żałowała tego co zrobiła i to chyba zabolało najbardziej.

Raczej sięgnę po kolejne części, ale mam nadzieję, że już nie będzie tego typu momentów.

Książkowa Daphne jest ciekawsza jako bohaterka, jej relacja z Simonem zresztą też, w książce mają chemię, która opiera się na czymś więcej niż pożądaniu, dużo żartują, dogryzają sobie, fajnie się to czytało.

Ale jest ta scena. Po tej scenie ocena spadła i nie mogłam już tak samo patrzeć na Daphne, bo zachowała się wręcz okrutnie i rozumiem, że miała jakiś powód, ale ona...

Nie czytam książek szybko, po 15 pozycji miesięcznie lub więcej. Nawet nie zbliżam się do tych wartości. Tymczasem powieść Mój Książę połknęłam w 2 dni i zapewne, gdybym miała więcej wolnego czasu, to skończyłabym ją w 1 dzień.
Nie miałam zbyt dużych względem niej oczekiwań, ponieważ znałam opinie, że jest gorsza od serialu i dzięki temu podczas lektury bawiłam się przednie. Uważam, że to jedyne słuszne podejście dla fanów ekranizacji Netflixa, nie oczekiwać od pisanego pierwowzoru, że przysporzy tych samych emocji. Serial w dużej mierze stoi wspaniałymi kostiumami, muzyką, grą aktorską oraz klimatem niczym w XIX-wiecznej Plotkarze - tego książce brak, w dużej mierze z wiadomych względów. Jednak aspekt komediowy, romantyczny oraz wyjątkowość klanu Bridgertonów jest tam dobrze moim zdaniem opisana. Ba, uważam nawet, że niektóre postacie, np. Daphne lub Colin zostały w książce lepiej wykreowane.
Także wszystkich ciekawych i zgłodniałych ponownego zanurzenia się w świecie stworzonym przez Julię Quinn zachęcam do sięgnięcia po Mojego Księcia - książka pozwala znów zasmakować w klimacie Bridgertonów oraz poznać z innej perspektywy niektóre postacie. Jeżeli jednak w Bridgertonach najbardziej ceniliście XIX-wieczny klimat przyjęć, dworu i plotek to może lepiej odpuście sobie tę lekturę.

Nie czytam książek szybko, po 15 pozycji miesięcznie lub więcej. Nawet nie zbliżam się do tych wartości. Tymczasem powieść Mój Książę połknęłam w 2 dni i zapewne, gdybym miała więcej wolnego czasu, to skończyłabym ją w 1 dzień.
Nie miałam zbyt dużych względem niej oczekiwań, ponieważ znałam opinie, że jest gorsza od serialu i dzięki temu podczas lektury bawiłam się...

✨Bridgertonowie - Mój książę✨

Po tym jak serial obejrzałam praktycznie w jeden wieczór, byłam bardzo ciekawa książki. Teraz, gdy jestem już bardzo po lekturze, mogę naprawdę polecić powieść Julii Quinn.

Jest to lekka, trochę zabawna historia, która stanowi przyjemne dopełnienie do znanej już historii, którą mogliśmy obejrzeć na @netflixpl

Książka w większości skupia się na Daphne i Simonie i ich perypetiach, co może sprawić, że niektórym wyda się ona nudna. Film jest zdecydowanie bardziej rozbudowany jeśli chodzi o wątki i bohaterów, więc jeśli ktoś oczekuje tego samego w książce, to niestety, może się trochę zawieść. Sam motyw Lady Whistledown w książce ogranicza się jedynie do krótkich notatek na początku rozdziałów. Muszę przyznać, że trochę mnie irytowały te fragmenty.

Natomiast to, co mnie zaskoczyło (pozytywnie) to postać Daphne. W serialu była wg mnie trochę nijaka i irytująca, zaś w książce Daphne jest zupełnie inna! Zabawna, zadziorna, pewniejsza siebie. Simona także możemy poznać o wiele lepiej - pełno jest opisów jego przeżyć wewnętrznych, co sprawia, że możemy się z nim utożsamić a nie tylko widzieć w nim seksownego ogiera. Dla mnie to duży plus, bo doceniam postacie, z którymi mogę się identyfikować ☺️

Oceniam na 7,5 ⭐️ i polecam!

PS. Kolejna książka czytana przy okazji a

✨Bridgertonowie - Mój książę✨

Po tym jak serial obejrzałam praktycznie w jeden wieczór, byłam bardzo ciekawa książki. Teraz, gdy jestem już bardzo po lekturze, mogę naprawdę polecić powieść Julii Quinn.

Jest to lekka, trochę zabawna historia, która stanowi przyjemne dopełnienie do znanej już historii, którą mogliśmy obejrzeć na @netflixpl

Książka...

Powieść ,,Mój książę’’ Julii Quinn to pierwszy tom z cyklu ośmiu powieści o rodzeństwie Bridgerton. Akcja powieści rozgrywa się w XIX-wiecznej Anglii.
Najstarszym z rodzeństwa jest Anthony, jednak ,,Mój książę’’ skupia się na najstarszej córce owdowiałej hrabiny Violetty Bridgertown – Daphne. 21-letnia dziewczyna jest już po debiucie, ale wciąż nie może znaleźć dobrego kandydata na męża. Na balu poznaje księcia Hastings – Simona Basseta.
Autorka ma bardzo ciekawy styl pisania. Pomysł na to, aby imiona rodzeństwa Bridgerton rozpoczynały się na kolejną literę alfabetu jest nieczęsto spotykany w książkach. Od razu mi się to spodobało.
,,Mój książę’’ nie jest tylko o miłości między dwójką ludzi. Poruszone zostały takie tematy jak relacja między rodzicami a dziećmi. Nie zawsze jest to łatwe. Czasem zdarza się, że rana jest tak głęboka, że zakorzeniona jest w człowieku na bardzo długo i wpływa na dorosłe życie.
W książce Quinn pojawia się również humor. Śmieszyły mnie przede wszystkim sprzeczki między rodzeństwem. Były one w odpowiednich momentach, takimi przerywnikami w fabule. Czytelnik mógł odetchnąć od nadmiaru emocji.
Przed każdym rozdziałem są dłuższe lub krótsze fragmenty ,,Kroniki Towarzyskiej Lady Whistledown’’. Nie wiadomo, kim jest tajemnicza autorka. Co ciekawe, każdy na nią narzeka, ale cała angielska arystokracja czyta jej kronikę. W przeciwieństwie do innych piszących o różnych wydarzeniach i osobach, Lady Whistledown nie gryzie się w język, pisze, co chce, nie przejmuje się nikim. Do tego podaje nazwiska danej rodziny, osoby.
Powieść podobała mi się, bardzo szybko się w nią wciągnęłam. Jest to książka na jeden wieczór. Już się nie mogę doczekać kolejnych tomów z cyklu, po które zamierzam sięgnąć w najbliższym czasie. Jestem zaciekawiona, tym jak potoczą się losy innych członków rodziny Bridgerton. Jak już wspominałam, cykl ma 8 tomów. Każdy przedstawia historię innej osoby z ósemki rodzeństwa tytułowej rodziny.
Na początku recenzji wspomniałam o tym, że po książkę sięgnęłam po obejrzeniu dwóch sezonów serialu na Netflixie. Czasami przypominałam sobie jak to zostało przedstawione w serialu. Po zapoznaniu się z powieścią, na podstawie, której nakręcono pierwszy sezon, niektóre wątki, rozwiązania (jak to często bywa) lepiej, ciekawiej zostały opisane w książce. Bywały jednak wątki z serialu, których w ogóle nie było w powieści, ale przyznam, że cieszę się, że zostały dodane przez twórców. Nie będę zdradzać, które mam konkretnie na myśli, ponieważ byłby to za duży spoiler dla tych, którzy nie czytali książek, a oglądali tylko serial.

Powieść ,,Mój książę’’ Julii Quinn to pierwszy tom z cyklu ośmiu powieści o rodzeństwie Bridgerton. Akcja powieści rozgrywa się w XIX-wiecznej Anglii.
Najstarszym z rodzeństwa jest Anthony, jednak ,,Mój książę’’ skupia się na najstarszej córce owdowiałej hrabiny Violetty Bridgertown – Daphne. 21-letnia dziewczyna jest już po debiucie, ale wciąż nie może znaleźć dobrego...

TA jedna scena wywołała we mnie sprzeciw i to ułagodzenie tej sytuacji kompletnie do mnie nie przemawia, ale obok tego ta historia pokazała mi fenomen Bridgertonów i już go rozumiem!

TA jedna scena wywołała we mnie sprzeciw i to ułagodzenie tej sytuacji kompletnie do mnie nie przemawia, ale obok tego ta historia pokazała mi fenomen Bridgertonów i już go rozumiem!