Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dzienniki" intelektualnie mnie stworzyły.
Biblia racjonalizmu i samoświadomości.
Dzieło wybitne.

"Dzienniki" intelektualnie mnie stworzyły.
Biblia racjonalizmu i samoświadomości.
Dzieło wybitne.

Zwycięstwo literatury nad marnością świata.

Zwycięstwo literatury nad marnością świata.

najśmieszniejsza tragedia

najśmieszniejsza tragedia

marzycielska fantazja czterdziestolatka

marzycielska fantazja czterdziestolatka

Mniej satyry niż u Houellebecqa, ale więcej liryzmu. Podobna lakoniczność w opisie wielowymiarowych bohaterów. Znacznie większa wyobraźnia. Wciąga lepiej niż Harry Potter.

Mniej satyry niż u Houellebecqa, ale więcej liryzmu. Podobna lakoniczność w opisie wielowymiarowych bohaterów. Znacznie większa wyobraźnia. Wciąga lepiej niż Harry Potter.

Rzadko kiedy książka nowatorska, przecierająca nowe szlaki, jest jednocześnie tak solidnie skonstruowana. Znaleźć przyjazną dla czytelnika formę do historii o mordercy - i jeszcze z empatią o mordercy opowiedzieć! - to prawdziwa sztuka.

Rzadko kiedy książka nowatorska, przecierająca nowe szlaki, jest jednocześnie tak solidnie skonstruowana. Znaleźć przyjazną dla czytelnika formę do historii o mordercy - i jeszcze z empatią o mordercy opowiedzieć! - to prawdziwa sztuka.

książka trochę mniej misterna niż tom pierwszy, ale nadal jest to wyjątkowo przewrotne spojrzenie na ludzkość

książka trochę mniej misterna niż tom pierwszy, ale nadal jest to wyjątkowo przewrotne spojrzenie na ludzkość

klasyka egzystencjalnych rozkmin

klasyka egzystencjalnych rozkmin

To nie dramat, nie tragedia, ani powieść egzystencjalna, lecz najbardziej przerażający horror, jaki czytałem w życiu. Mistrzowsko skonstruowany bohater, rozpięty pomiędzy głupotą a dumą i idealizmem, dzięki precyzyjnej narracji autora, wywołuje w czytelniku wzorcową litość i trwogę. Pomysł, by walkę o godność człowieka opowiedzieć poprzez zmagania z biedą, buduje w powieści napięcie na każdej stronie. Jedna z nielicznych książek, która wywołuje bezwarunkowe łzawienie oczu. Nie polecam lektury osobom o aspiracjach literackich - istnieje duże prawdopodobieństwo, że zamiast pisać, wybiorą karierę w korporacji.

To nie dramat, nie tragedia, ani powieść egzystencjalna, lecz najbardziej przerażający horror, jaki czytałem w życiu. Mistrzowsko skonstruowany bohater, rozpięty pomiędzy głupotą a dumą i idealizmem, dzięki precyzyjnej narracji autora, wywołuje w czytelniku wzorcową litość i trwogę. Pomysł, by walkę o godność człowieka opowiedzieć poprzez zmagania z biedą, buduje w powieści...

Harari znów śni swój sen o przyszłości, choć zaskakująco mało w nim przyszłości. To wciąż jednak wyjątkowa pozycja, czyta się jak dobry kryminał.

Harari znów śni swój sen o przyszłości, choć zaskakująco mało w nim przyszłości. To wciąż jednak wyjątkowa pozycja, czyta się jak dobry kryminał.

z szacunkiem o innej duszy mordercy, bez sensacji, wnikliwie i z bohaterami mięsistymi jak z najlepszych powieści Rotha

z szacunkiem o innej duszy mordercy, bez sensacji, wnikliwie i z bohaterami mięsistymi jak z najlepszych powieści Rotha

Czytałem w liceum, byłem zachwycony. Dziś już nic nie pamiętam z tej książki poza wrażeniem, że byłem wówczas zachwycony.

Czytałem w liceum, byłem zachwycony. Dziś już nic nie pamiętam z tej książki poza wrażeniem, że byłem wówczas zachwycony.

klasyka onanisty

klasyka onanisty

Cixin Liu nadal śni z rozmachem o przyszłości; w kolejnym tomie hard sci-fi ustępuje nieco pola fantastyce baśniowej. W efekcie zakończenie trylogii niebezpiecznie dryfuje w kierunku Interstellar, nieco oddalając się od Odysei Kosmicznej. Całe szczęście autor preferuje antyczny tragizm nad hollywoodzki happy end.

Cixin Liu nadal śni z rozmachem o przyszłości; w kolejnym tomie hard sci-fi ustępuje nieco pola fantastyce baśniowej. W efekcie zakończenie trylogii niebezpiecznie dryfuje w kierunku Interstellar, nieco oddalając się od Odysei Kosmicznej. Całe szczęście autor preferuje antyczny tragizm nad hollywoodzki happy end.

lubię tę książkę, inaczej bym jej nie napisał.

lubię tę książkę, inaczej bym jej nie napisał.

Napisać książkę o dwóch pedofilach rywalizujących o względy dwunastolatki w taki sposób, by cały czas mieć wrażenie obcowania z literaturą piękną - to zadanie, które i dzisiaj byłoby karkołomne. A Nabokovowi udało się tego dokonać w 1955 roku.

Napisać książkę o dwóch pedofilach rywalizujących o względy dwunastolatki w taki sposób, by cały czas mieć wrażenie obcowania z literaturą piękną - to zadanie, które i dzisiaj byłoby karkołomne. A Nabokovowi udało się tego dokonać w 1955 roku.

Klasycznie uspokaja swoją drobiazgową rozwlekłością rozedrgany rzeczywistością social mediów umysł: Mam wrażenie, że w XXI wieku tego typu książki zyskują drugie życie.

Klasycznie uspokaja swoją drobiazgową rozwlekłością rozedrgany rzeczywistością social mediów umysł: Mam wrażenie, że w XXI wieku tego typu książki zyskują drugie życie.

Dojrzała książka. Autor spędził kilkanaście lat, dokumentując temat najróżniejszych kryzysów migracyjnych - i to czuć. Dużo meta-refleksji. To nie jest kolejny reportaż człowieka, który pojechał do Afryki, przeraził się skalą tragedii i dał temu emocjonalny upust na kilkuset stronach. To dojrzałe świadectwo człowieka, który zobaczył wszystko - i wciąż reaguje emocjonalnie. Nie rości sobie prawa do wszechwiedzy (mimo ogromnego doświadczenia). Stara się spojrzeć na temat holistycznie, bo rozumie jak działa ludzki umysł. Rozumie, że nadmiar statystyk w pewnym momencie prowadzi do empatycznego przegrzania mózgowego systemu operacyjnego, dlatego tam gdzie potrzeba - zmienia ton z faktograficznego na uczuciowy. Zadaje dużo pytań. Czasem daje też odpowiedzi. Potrafi krótkim zdaniem skomentować i podsumować trwające dekady dramaty. Zdecydowanie warto przeczytać.

Dojrzała książka. Autor spędził kilkanaście lat, dokumentując temat najróżniejszych kryzysów migracyjnych - i to czuć. Dużo meta-refleksji. To nie jest kolejny reportaż człowieka, który pojechał do Afryki, przeraził się skalą tragedii i dał temu emocjonalny upust na kilkuset stronach. To dojrzałe świadectwo człowieka, który zobaczył wszystko - i wciąż reaguje emocjonalnie....

jak zgubić samochód z nudów

jak zgubić samochód z nudów

metakonstrukcja

metakonstrukcja