Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przepraszam bardzo, ale co to miało być? Swobodna interpretacja historii o pierwszym polskim królu elekcyjnym? Nie mam nic przeciwko temu, jestem ostatnią osobą, która o historii chce czytać encyklopedyczne, suche notatki i pierwszą za tym, aby opowiadać o niej przystępnie, nowocześnie i ciekawie. Niestety tutaj nie jest ani nowocześnie, ani ciekawie, a fakty historyczne dla Autora nie istnieją, za to swoboda wyrażania wszystkiego co podsunie galopująca wyobraźnia jest naczelną zasadą. Jeśli taki był zamiar, w porządku, ale wtedy nie nazywajmy "tego dzieła" powieścią historyczną, a jedynie słabą opowiastką obyczajową z dowolnie zmanipulowanymi faktami historycznymi. Okraszenie wszystkiego jak najbardziej współczesnymi, kolokwialnymi wulgaryzmami ani tej książce nie pomaga, ani kolorytu epoki nie przybliża. Opowiastka dodatkowo zbudowana na ogólnie znanych i wielokrotnie oplotkowanych, w dużo lepszym guście, przywarach Henryka Walezego i kompletnym pozbawieniu monarchy cech pozytywnych. Najłatwiejszy prymitywizm. Fakty są takie, że Jan Krassowski żył naprawdę, a jego historia nie skończyła się wraz z ucieczką Walezego do Francji, jak podaje Autor. Poza tym w pogoń za Walezjuszem przez rzekę rzucił się nie szlachcic Jan Tęczyński, ale starosta oświęcimski. Może są to błahe szczegóły, ale dla pasjonata historii rażą i powodują, że z możliwie ciekawej opowieści wychodzi tandetny pastisz. W samej opowieści o królu, niestety za mało jest króla. Można czytać, ale bez przywiązywania wielkiej wagi do tego, co się czyta. Pasjonaci beletrystyki historycznej niczego ciekawego tu nie znajdą, a po lekturze zadadzą sobie pytanie "Po co powstają takie książki i na co liczy wydawca przyjmujący je do druku?"